Thursday, July 16, 2009

သားလိမၼာ ႏွင့္ အေမအို၏ သင္ခန္းစာ


အားေပးသူမ်ားရွိလို႕ စကန္ဖတ္ျပီး ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ စကန္နာက မလုပ္တတ္လို႕ ဂတန္႕ဂတန္႕ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ပ်က္ျပီမွတ္တာ။ ျပန္ေကာင္းသြားလို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီတခါ မတူတဲ့ ရသႏွစ္မ်ိဳးနဲ႕ ကာတြန္းေလး ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
















Read More...

Wednesday, July 15, 2009

2009.07.15


အိမ္ကို မရွင္းျဖစ္တာ ၾကာေပါ့။ လုံးဝ မရွင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္းတာနဲနဲ ဖြတာမ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတာ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ၾကမ္းေလးပြတ္လိုက္ ဖုန္ေလးစုပ္လိုက္ ဒီေလာက္နဲ႕ ျပီးေနတာ။ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ဖြထားတဲ့ စာအုပ္စင္ကို ရွင္းတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာကလည္း အဲလိုဘဲ။ ခုအိမ္က အရင္အိမ္နဲ႕ ေျပာင္းျပန္။ အရင္က ခုႏွစ္လႊာမွာ အစြန္ခန္းဆိုေတာ့ ေႏြဆို ေဘးျပတင္းေပါက္ေရာ ဝရံတာတခါးေရာ ဖြင့္ထားရင္ ေလအဝင္အထြက္ ရွိတာမို႕အိမ္ထဲမွာ ေရေငြ႕ သိပ္မေအာင္းဘူး။ ခုအိမ္က် အလယ္ခန္းဆိုေတာ့ ဝရံတာတခါးဖြင့္လည္း ျပန္ထြက္ဖို႕ ျပတင္းေပါက္မရွိဘူးမို႕ ေလမဝင္ေလေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ေရေငြ႕ေတြ ေအာင္းတယ္။ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းက အတြင္းဘက္ထဲေရာက္ေနေတာ့ တပတ္ေလာက္ဆို နီခ်င္ခ်င္ အေရာင္ေပါက္လာေရာ။ အိမ္သာက ခဏနဲ႕ ေဆးလို႕ ျပီးပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းက ၾကာတာ။

ဒီေန႕အတြက္ တေနရာ ရွင္းျပီးရင္ ေနာက္တေနရာ ထပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပီးခဲ့တဲ့ရက္က ထမင္းစားပြဲခုံကို ေဘးအခန္းကေန ဧည့္ခန္းကို ေရႊ႕တယ္။ လြတ္သြားတဲ့ ေဘးခန္းထဲ ဧည့္ခန္းက ကြန္ျပဴတာခုံနဲ႕ စာအုပ္စင္ကို ေနရာခ်လိုက္တယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း အစအဆုံး ျပန္စီရတာေပါ့။ ဘုရားစင္ကို စာအုပ္စင္ထားတဲ့ေနရာ ေရႊ႕လိုက္တယ္။ ေႏြေရာက္လာေတာ့ ဘုရားစင္ရွိတဲ့ေနရာက ေနထိုးျပီး ဘုရားပန္းေတြ ဘယ္လိုမွ မလန္းေတာ့တာနဲ႕ ေရႊ႕ခ်င္ေနတာ။ မလုပ္ေတာ့လည္း မျပီး/ လုပ္လိုက္ေတာ့လည္း မၾကာပါဘူး။ (ဒါက အရင္ရက္က အေၾကာင္း)

တျခားေနရာေတြက စိတ္ပါရင္ ပါသလို အလွည့္က် ရွင္းျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္ရုံနဲ႕ မရွင္းျဖစ္တာ ေန႕တိုင္းခ်က္တဲ့ ဂတ္စ္မီးဖို။ ရွင္းသင့္ေနျပီမွန္း သိသိနဲ႕ ပစ္ထားတာ။ အရမ္းအခ်ိန္ကုန္တယ္။ ဟင္းေဝက်လိုက္ ဆီေပါက္ထားတာေတြက မီးနဲ႕ေတြ႕ျပီး မီးဖိုမွာ ဆီဂ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေတာင္ ကာသင့္သေလာက္ ကာဗာေတြ လုပ္ထားတာ။ အေပၚဘက္က အေငြ႕စုပ္ ပန္ကာအဖုံးနဲ႕ ေဘးနံရံေတြမွာ ဆီေငြ႕ေတြ ႐ိုက္ထားတာေတြ႕ ဟင္းခ်က္တိုင္း ျမင္ေနရက္နဲ႕ မျမင္ခ်င္ေရာင္ ေဆာင္ေနတာ။

ဒီေန႕ေတာ့ အစီစဥ္မရွိဘဲ ရွင္းမိတယ္။ ပထမေတာ့ ကိြဳင္ေတြေလာက္ ေဆးမလို႕ပါ။ ျပီးေတာ့ နံရံေတြပါ ေဆးလိုက္မယ္ စိတ္ကူးျပီး ေဆးရင္း အေပၚဘက္ကို တိုက္ရင္းမွ အေငြ႕စုပ္ ပန္ကာအဖုံးလဲ ေဆးလိုက္ပါမယ္ေလ ဆိုျပီး အဖုံးျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။ ဆီဂ်ိဳးေတြက အေတာ္တိုက္ရခက္ပါ့။ ေဆာ္ဒါနဲ႕ ပြတ္ရင္ လြယ္လြယ္ထြက္တယ္လို႕ ေျပာလို႕ စမ္းၾကည့္တာလဲ မထူးပါဘူး။ အားစိုက္ျပီး ပြတ္ရတာဘဲ။ kitchen cleanser ျဖန္းလည္း အားကုန္ ပြတ္ရတာပါဘဲ။ တျခားေနရာေတြထက္ ကိြဳင္ျပားေတြက အဆိုးဆုံး။ ဟင္းအိုးတင္တဲ့ အျမင့္ေတြရဲ့ ေအာက္ေျခက ပြတ္တိုက္ရတာ လက္ဝင္တယ္။ "မ,သန္႕ခ်င္"က မလုပ္ခ်င္ရင္သာ ပစ္ထားတာ။ လုပ္ျပီဆို ေသခ်ာသန္႕ေနမွေလ။

ဒီေတာ့ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာတဲ့အထိ မျပီးႏိုင္ဘူးေပါ့။ ေျခေထာက္ေတြလဲ ေညာင္းလို႕ ပုေလြ႐ိုး လက္ေမာင္းလဲ ေတာင့္လာျပီ။ ခဏေလာက္ နားရင္း TVသြားေမာ့ေနလိုက္တယ္။ ျပီးမွ ဆက္ျပီး ေဆးတယ္။ မီးဖိုေပၚ ဖုံးထားတဲ့ အလူမီနီယံျပားလည္း အသစ္လဲဖို႕ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေဘးအကာကို ေဆးလိုက္တာ စတီးဘရက္နဲ႕ အပြတ္လြန္ျပီး အေရာင္ေတြ ကြက္ကုန္လို႕ လႊတ္ပစ္လိုက္ရေတာ့တယ္။

အားလုံးပြတ္တိုက္အျပီး ေန႕တဝက္လဲ က်ိဳးသြားျပီ။ (ဟူး~ ေမာတြားျပီ။) ေဆးထားတာေတြ အေျခာက္ခံျပီး ျပန္နား အဲ မနားရပါဘူး။ အဝတ္ေလွ်ာ္ထားတာေတြ ထုတ္လွမ္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္သုံး လက္သုတ္ေတြ ခြၽတ္ေဆးနဲ႕ စိမ္ထားတာကိုေလွ်ာ္၊ ျပီးသြားေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ကိုင္ဖို႕ မ်က္စပစ္ေနတာ ကိုင္မိရင္ ထခ်င္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ေအာင့္ထားလိုက္တယ္။ ေရေျခာက္ေလာက္ျပီဆိုရင္ လုပ္ငန္းျပန္စပါမယ္။ (ဒန္~တန္~ ) တစစီ ျဖဳတ္ထားတဲ့ မီးဖိုအစိတ္အပိုင္းေတြ ျပန္ထည့္မယ္။


ျပီးရင္ မီးဖို ကိြဳင္ျပားပတ္ခ်ာလည္ အတြင္းဘက္ကို အလူမီနီယံျပားဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႕ အုပ္ အေပၚကမွ အလူမီနီယံျပားအၾကီးနဲ႕ မီးဖိုတခုလုံးကို ထပ္အုပ္တယ္။ နဲနဲေတာ့ သန္႕လာျပီ။ မီးဖိုေဘးအကာတပ္ေတာ့မွ ဆိုဒ္က မကိုက္ေတာ့ဘူး။ အရင္အိမ္တုန္းက သုံးျပီး ပိုတဲ့ဟာကို တပ္တာ ေရွ႕ထိမေရာက္ဘူး။ နဂိုအကာက ေဘးအတိုအရွည္ကို ဆြဲညွိလို႕ရတယ္။ ခုဟာက မရ၊ တျခားအပိုလည္းမရွိေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဒါေလးဘဲ တပ္ထားလိုက္ဦးမယ္။


သန္႕သြားျပီ၊ ခုေတာ့ သန္႕သြားျပီ။ အလူမီနီယံျပားေရာင္နဲ႕ မီးဖိုေျပာင္ ျဖစ္သြားျပီ။ "ပီကပီက" (ピカピカ)ေလး။ ဘယ္ေလာက္အထိ ခံေလမလဲ မသိ။ ဒီည ဟင္းခ်က္လို႕ ေဝက်ရင္ ျပန္ညစ္ပတ္သြားဦးမယ္ထင္ရဲ့။ မီးဖို ျမန္ျမန္သန္႕ေအာင္ ေဆးတဲ့နည္းေလးသိရင္ ေျပာျပၾကပါဦးေနာ။

Read More...

Sunday, July 12, 2009

"မင္းသမီး မာနခဲ"

ကာတြန္း ဖတ္ႏွင့္ေနာ္။ အိမ္က ပို႕ေပးထားတဲ့ ေရႊေသြးစာအုပ္ထဲက စကန္ဖတ္ထားတာပါ။ မဖတ္ဖူးသူေတြအတြက္ အသစ္ေပါ့။:P ဖတ္ဖူးသူမ်ားလည္း သူငယ္ျပန္လို႕ရေအာင္ပါ။ (ကိုယ့္လိုလူေတြ ရွိမလားလို႕။:D) စာအုပ္သက္တမ္းက ဆယ္ႏွစ္ပိုၾကီးေနတယ္။ အဖြားရဲ့ အေမြလို႕ေျပာလို႕လည္းရပါတယ္။















Read More...

Friday, July 10, 2009

2009.07.10


ဒီေန႕အေၾကာင္းေရးမလို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ မေန႕က အေၾကာင္းကို ဒီေန႕မွ ေရးတာပါ။ မေန႕က တရုတ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ ေန႕ခင္း ေနကြၽတ္ကြၽတ္ပူထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းသလားၾကတယ္။ အပူခ်ိန္ ၃၂ ဒီဂရီ၊ ေလသိပ္မတိုက္၊ ေရပူေငြ႕ေတြဟပ္ေတာ့ အိုက္ျပဳတ္ျပဳတ္ၾကီးပါ။ အိမ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီဝက္သာသာေလာက္ရွိတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားစပ္စုတာပါ။ ႏွစ္ေယာက္လုံး စက္ဘီး မစီးတတ္ေလေတာ့ အြန္ဖြတ္ (on foot)ေပါ့။ အဲဒီကအျပန္ လမ္းမွာရွိတဲ့ စူပါမွာ တေယာက္ အေအး၂ဗူးစီဝယ္ျပီး တျခားတေနရာကို ေျခဆက္ဆန္႕တယ္။ ၂ ေနရာက ေတာင္နဲ႕ေျမာက္မို႕ ဒီေန႕မွ သြားမလို႕ပါဘဲ။ ထြက္လက္စနဲ႕ မထူးဘူးဆိုျပီး ဆက္သြားလိုက္တာ။ အဲဒီက စာအုပ္ဆိုင္ ခပ္ၾကီးၾကီးတခုမွာ လိုခ်င္ေနတဲ့ စာအုပ္ေလး လိုက္ရွာတာ ေတြ႕တာနဲ႕ ဝယ္ခဲ့တယ္။
(image from amazon book shop)


ဒါ ဂ်ပန္ကို ေရာက္ျပီး ပထမဦးဆုံး ကိုယ့္ရႊီးအားခနဲ႕ ဝယ္တဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေနေတာ့ လုပ္အားခ ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ (အိမ္ၾကီးရွင္ ေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးက လြဲလို႕။) ဒီလ အစပိုင္း တရက္မွာ တရုတ္သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္နဲ႕ အတူ လုပ္အားေပးအဖြဲ႕ရဲ့ lectureship မွာ ႏိုင္ငံျခားသား အေနနဲ႕ ဒီေရာက္စ အေတြ႕အၾကဳံေတြ အျမင္ေတြ သြားရႊီးရတာပါ။ အဲဒီက သူတို႕က ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕ "全国共通図書カード" (pre-paid card for purchasing books) ယန္းတေထာင္တန္ကဒ္ ၂ကဒ္ပါတဲ့ စာအိတ္ေလး တေယာက္ တခုစီ လက္ေဆာင္ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ေလေပါ ရႊီးရႊမ္းျပီး ရလာတာ ဆိုေတာ့ကာ ရႊီးအားခေပါ့။

အဲဒီကဒ္ကို အသုံးခ်ဖို႕ လမ္းရွာေနတာ။ အဲဒါနဲ႕ဘဲ အေပၚက စာအုပ္ကို ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အတန္းက 先生(Teacher)က ဖတ္ၾကည့္ဖို႕ ညႊန္းတဲ့ စာအုပ္ပါ။ အရင္က ပို႕စ္တခုမွာ တင္ဘူးတဲ့ "ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ရင္း"ဆိုတဲ့ ပို႕စ္က အဲဒီထဲက စာတစ္ပုဒ္ပါ။ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းမွာ ပါတာမို႕ ေရွ႕မွာ တပိုင္းရွိေနတာကို စာအုပ္ဖတ္မွ သိရတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဝတၳဳလို အက္ေဆးလို စာအုပ္ေတြ မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္မသိတဲ့ ခန္းဂ်ီးေတြက အေပါသားကိုး။ အခုစာအုပ္က သိပ္အခက္ၾကီး မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုျပီး ဝယ္ခဲ့တာ။ စိတ္ကို ေႏြးေထြးေစတဲ့ စာအမ်ိဳးအစားကို ေဆာင္းပါး တပုဒ္စီအေနနဲ႕ ပါတယ္။ စာအရွည္ၾကီးေတြ မဖတ္ႏိုင္တဲ့ က်မအတြက္ အေတာ္ပါဘဲ။ ပ်င္းမမအတြက္ ဆက္တိုက္ဖတ္ဖို႕မလိုတဲ့ စာမ်ိဳးကမွ ကိုက္တာပါ။ မဟုတ္ရင္ ဖတ္ျပီးတန္းလန္းထားလိုက္ ျပန္ဖတ္လိုက္နဲ႕ဆို ေရွ႕က အေၾကာင္းေတြ ေမ့ေမ့သြားလို႕ ေနာက္ျပန္လွန္ေနတာနဲ႕ ေတာ္ရုံနဲ႕ ေရွ႕ကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

စာအုပ္ဆိုင္ထဲက ကြန္ျပဴတာမွာ က်မလိုခ်င္တဲ့စာအုပ္ကို ႐ိုက္ျပီးရွာတာ လြယ္လြယ္ရွာေတြ႕ေပမယ့္ တရုတ္သူငယ္ခ်င္း လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္က မေတြ႕ဘူး။ က်မက 先生ေပးထားတဲ့ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းေလး ေဆာင္သြားတာမို႕ ရွာရလြယ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ မေသခ်ာေတာ့ ထြက္မလာဘူး။ မရွိတာလည္း ျဖစ္မွာပါ။ စာအုပ္ဆိုင္က အိမ္နားက ဆိုင္ေတြထက္ ၾကီးေပမယ့္ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က စာအုပ္ဆိုင္ၾကီးေတြေလာက္ေတာ့ မစုံပါဘူး။ ဒါေတာင္ ကုန္တိုက္ တလႊာရဲ့ တျခမ္းလုံးက စာအုပ္ဆိုင္ပါ။ ဒီဘက္က ႏိုင္ငံျခားသား အေနနည္းတာမို႕ ဂ်ပန္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ မ်ားတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေနာက္မွ "ဂင္းဇ"ဘက္က စာအုပ္ဆိုင္မွာ ဝယ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။

အျပန္ ညေနစာအတြက္ပါ အတူေစ်းဝယ္ျပီး လမ္းခြဲခဲ့တယ္။ စူပါထဲမွာက တည္းက နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနတာ။ ေလးနာရီ ေက်ာ္ေတာ့မွာမို႕ေလ။ ေစာေစာစီးစီး အိမ္ၾကီးရွင္ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲရဲ့ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း လာေတာ့မွာမို႕ပါ။ (အလုပ္မ်ားရွာတယ္ အဟီး) တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းေတြ ၾကည့္ေပမယ့္ သေဘာက်တာ နဲပါတယ္။ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကလည္း ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ သိလာတယ္။ ေက်ာ႐ိုးအားျဖင့္ တူေနတာေတြ မ်ားတယ္ေလ။ အခ်စ္ကားမ်ိဳးေတြ အငိုကားမ်ိဳးေတြ သိပ္မၾကိဳက္လို႕ မၾကည့္ပါဘူး။ စိတ္ေပ်ာ့တယ္ေလ။ ဒီမွာ ေခတ္စားတဲ့ "အီဂ်ီမဲ့" (ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္)တဲ့ ကားမ်ိဳးဆို လုံးဝမၾကည့္ပါ။ သည္းမခံႏိုင္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ကာ ေပ်ာ္စရာ ကားေတြဘဲ ၾကည့္တာမ်ားတယ္။ ဟိုတေလာက ၾကိဳက္မိတာဆိုရင္ "曲がり角の彼女" (A Woman at a Turning Point)ဆိုတဲ့ ကားေလး။ အသက္ ၃၀ပိုင္းဝင္လာတဲ့ မန္ေနဂ်ာ အျပိဳဂ်ီးမမရဲ့ ၾကဳံရဆုံရတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ အခ်စ္ေရး စတာေတြကို ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေအာင္ ႐ိုက္ထားတာပါ။ ဟာသေတြပါသလို စိတ္ခြန္အားျဖစ္စရာေလးေတြ ပါတယ္။ အခ်စ္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္တာကေတာ့ ျမန္မာ့အျမင္နဲ႕ တမ်ိဳးျဖစ္စရာေတြ ဖယ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ၾကည့္ခ်င္သူမ်ား ဒီလင့္မွာ သြားၾကည့္ပါေနာ္။ တရုတ္လိုနဲ႕ ကိုးရီးယားလို စာတန္းထိုးဘဲ ရွိပါတယ္။

အခုသေဘာက်မိတာက ႐ိုး႐ိုးေအးေအး ဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္လာတဲ့ ၂၉ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းဆရာက က်န္းမာေရး ေဆးစစ္ရင္း ကင္ဆာေရာဂါရွိေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ ေရာဂါက ေတာ္ေတာ္ကြၽမ္းေနပါျပီ။ စစသိခ်င္းမွာ တႏွစ္ဘဲ ေနရေတာ့မယ္ဆိုျပီး သူ႕မွာ ေတာ္ေတာ့ကို ေျခာက္ျခားသြားပါတယ္။ ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စဥ္းစားျပီး က်န္ေသးတဲ့ သူ႕သက္တမ္း တႏွစ္ကို ေနာင္တဆိုတာ မက်န္ခဲ့ေအာင္ ၾကိဳးစားေနသြားတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ငိုစရာ ဇာတ္လမ္းေတြ မၾကည့္ေပမယ့္ ဒီကားက ငိုဖို႕ သပ္သပ္ကား မဟုတ္ပါဘူး။ သူဘယ္လို ရွင္သန္သြားတယ္ဆိုတာကို အေတြးအေခၚရေစတဲ့ ကားပါ။ ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေရးေနရင္း လမ္းေခ်ာ္သြားျပီ။ ျပန္ဆက္ရရင္ ဇာတ္လမ္းၾကည့္ျပီး ကြန္ျပဴတာဖြင့္ ဘေလာ့ဖတ္ အနားယူ ဟင္းခ်က္ျပီး ပို႕စ္ေရးမယ္ဆိုမွ ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္လိုမွ မရေတာ့ဘူး။ ေနပူထဲ ေလွ်ာက္သြားထားတာ လူက ႏြမ္းဖပ္သပ္လိုက္ေနျပီ။ ဒီေတာ့ကာ မေန႕က ေရးမယ့္စာ ဒီေန႕မွ ေရးလိုက္ေတာ့ပါတယ္။

Read More...

Wednesday, July 1, 2009

ဆရာလည္း ဆရာ၊ တပည့္လည္း တပည့္


(ေလး)

ဆရာမုန္းသည္ လက္ဝဲဘက္ လက္ညိႈးေပၚတြင္ ေလွ်ာ္ျပားကို တင္သည္။ လက္ယာဘက္လက္ျဖင့္ ဓားေမာက္ကို ကိုင္သည္။ လက္ဝဲလတ္မျဖင့္ ဓားေမာက္အေႏွာင့္ကို ထိန္းကာ ေလွ်ာ္ကို ရႊီးကနဲ ဆြဲယူလိုက္၏။ ဤနည္းျဖင့္ ေလွ်ာ္သပ္သည္။ ခ်ည္ေႏွာင္ရန္ ေလွ်ာ္တေခ်ာင္းကား ျဖစ္လာေပသည္။ ထန္းေခါက္ဖာ ထိုးေလာက္ေအာင္ကား ေလွ်ာ္မေခ်ာလာေခ်။ မည္သို႕ပင္ အထပ္ထပ္အခါခါ ၾကိဳးစားသပ္ေသာ္လည္း မျဖစ္လာ။

ဆရာမုန္းတပည့္ မိစန္းသည္ကား မိမိမ်က္ေမွာက္မွာပင္ ေလွ်ာ္မ်ား တေခ်ာင္းျပီးတေခ်ာင္း သပ္ျပီးေနေတာ့၏။ သူကေလး အသက္ရွိလွမွ ၁၁ႏွစ္သာ။ ျပီးေတာ့ မိန္းကေလး တဦး။ သူသပ္သည့္ ေလွ်ာ္ျပားကေလးမ်ားကား ေခ်ာလွပါဘိ၏။ နန္းစက္ထဲမွ ထြက္လာသည့္ပမာ ေလွ်ာ္ေခ်ာင္းျခင္း အျပားညီလွသည္။

ဆရာမုန္းစိတ္ထဲတြင္ ရွက္လာမိသည္။ မိမိသည္ လူၾကီးတေယာက္၊ ထို႕ေနာက္ ဆရာတဦး။ မိမိတပည့္မကေလး လုပ္ႏိုင္သည့္ အလုပ္ကိုမွ လိုက္၍ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ျပီေလာ။

ဆရာမုန္းသည္ ထန္းေခါက္ဖာ ထိုးႏိုင္သည့္ အဆင့္ဝင္ ေလွ်ာ္ျပားကေလးမ်ား ရႏိုင္ရန္ အထူးၾကိဳးစား သပ္ေနမိ၏။ ဓားေမာက္က ျပတ္လွသျဖင့္ ပ်က္စီးသြားေသာ ေလွ်ာ္အေခ်ာင္းေရလည္း မနည္းေတာ့ျပီ။ ေလွ်ာ္ကား ျဖစ္လာပါသည္။ သို႕ေသာ္ မေခ်ာေမြ႕၊ အျပားခ်င္းလည္းမညီ၊ ေသသပ္မႈလည္းမရွိ။ ထို႕ေၾကာင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ေလွ်ာ္အတန္းအစားသာ ေဘာင္ဝင္ေနေတာ့၏။ ဖာထိုးႏိုင္သည့္ ေလွ်ာ္ျပားရႏိုင္ဖို႕အေရး ေဝလာေဝး။

"ဟိုက္"

"ဟင္ ဆရာ ဓားရွသြားျပီ"

"မနည္းပါလား ဆရာမုန္းရယ္"

"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္"

ရုတ္တရက္ မိစန္းတို႕ မိသားစု တအိမ္သားလုံး ဆူညံသြားေတာ့သည္။ ဆရာမုန္း၏ လက္ဝဲဘက္ လက္ညိႈးကို ဓားျပတ္သြားသည္။ အေရျပားမွာ ဆြဲလိုက္ေသာ ေလွ်ာ္ႏွင့္အတူ ဓားေမာက္ၾကားတြင္ ကပ္ပါသြားေလသည္။ သူတို႕တေတြ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ၾကရေလသည္။

ဆရာမုန္းသည္ ပရုတ္ဆီဗူးေတာင္းကာ မိမိဖာသာမိမိ ပတ္တီးစီးရေတာ့သည္။ ဒဏ္ရာ အေတာ္ကေလးနက္သည္။ မိစန္းဖခင္ကိုေျပာေတာ့ ဖုန္မႈန္႕သိပ္ေပးမည္ျပဳေနသျဖင့္ မနည္းၾကီး ရွင္းျပ ေတာင္းပန္ထားရသည္။

သည္ေတာ့မွာပင္ ဆရာမုန္းမွာ အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့၍ ေလွ်ာ္သပ္ျခင္းအမႈကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့သည္။

ကြၽမ္းက်င္ရာ လိမၼာၾကသည္ဟုသာ ဆိုရေပေတာ့မည္။ စတုတၳတန္းေက်ာင္းသူ မိစန္း၏ မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကိုေျပာ့၊ မခင္သိန္းတို႕အိမ္ ေရာက္ခါမွ မိမိက ညံ့ဖ်င္းသည္ဟု ယူဆထားေသာ တပည့္မ်ားက အံ့ဩစဖြယ္ အလုပ္မ်ား၌ ပိုင္ႏိုင္ကြၽမ္းက်င္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို ဆရာမုန္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။

မိစန္းက ေရစိမ္ျပီးသား ထန္းေလွ်ာ္ျပားၾကီးမ်ားကို ဓားေမာက္ျဖင့္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာကာ ထန္းေခါက္ဖာ ထိုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမြ႕ေကာင္းမြန္ ညီညာေသာ ေလွ်ာ္ျပားကေလးမ်ားျဖစ္ရန္ သပ္ေပးေန၏။ မိခင္ မခင္သိန္းက အျပားညီေအာင္ ေရြထားေသာ ထန္းဖူးမ်ားျဖင့္ ထန္းေခါက္ဖာ အၾကီးစားပုံ ရက္လုပ္ေနသည္။ ဖခင္ ကိုေျပာ့က မိစန္းသပ္ေပးေသာ ေလွ်ာ္မ်ားျဖင့္ ထန္းဖူးေပၚတြင္ ထပ္မံလိုက္ထိုးေနသည္။ အတြင္းက ထန္းဖူးခံ အျပင္က ေလွ်ာ္မံထားသည့္ ႏွစ္ထပ္ ထန္းေခါက္ဖာမ်ား ျဖစ္လာ၏။ ေလွ်ာ္နက္မ်ားကိုလည္း အလ်င္းသင့္သလို အသုံးျပဳေလရာ အကြက္ဆန္းမ်ား ေပၚလြင္ေနေတာ့၏။ အဖုံးေပၚမွာလည္း အနက္ခံဝယ္ အျဖဴစာလုံးျဖင့္ 'မာပါေစ၊ သုခ၊ သုခဝတီ၊ မာလာ၊ အာေရာဂ်ံ' စသည့္ စာတန္းမ်ား လွပစြာ ေပၚေနေတာ့သည္။

ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူ မိသန္းျမင့္က ထန္းဖူးျဖင့္ လ်ာေပးသည့္ ဆီးေတာ္ဖီထည့္ရန္ ထန္းေခါက္ဖာငယ္ ပုံစံကေလးမ်ားကို ေမာင္ျဖစ္သူ တတိယတန္းေက်ာင္းသား ဘိုေငြက ေလွ်ာ္ထပ္တိုက္ေပးေနသည္။ သူလည္း မေခေပ။ ေငြဟူေသာ စာလုံးျဖင့္ အဖုံးကို တန္ဆာဆင္ေလသည္။

ယုတ္အစြဆုံး သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား ဖိုးေရႊကပင္ ေရြျပီးသား ထန္းဖူးျပား ေရာင္စုံကို အသုံးျပဳလ်က္ တခ်ပ္ ဆယ္ျပားတန္ တေတာင္ပတ္လည္ ထန္းဖူးဖ်ာငယ္ကေလးမ်ား ရက္လုပ္ေနေတာ့သည္။

ဆရာမုန္း သေဘာေပါက္ပါျပီ။ ညံ့သည္ ေတာ္သည္ဆိုရာ၌ ကာလေဒသအလိုက္သာ အကဲျဖတ္၍ရသည္။ မည္သူမဆို တေနရာရာ၌ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ ေက်ာင္းသားတိုင္းတြင္ ဘဝကိုယ္စီ အလွကိုယ္စီ ရွိၾကသည္ပင္တည္း။ ကေလးတိုင္း တန္ဖိုးထားသင့္ေၾကာင္း လက္ေတြ႕ သိျမင္ရျပီ။

"ေလွ်ာ္ကို ဘယ္လို အနက္ေရာင္ ဆိုးသတုန္းဗ်"

"လြယ္ပါတယ္ ဆရာမုန္းရယ္။ သပ္ျပီးသား ေလွ်ာ္ျပားေတြကို သံတိုသံစေတြနဲ႕ ေရာသာစိမ္ထားလိုက္၊ ငါးရက္အတြင္း မဲနက္ေျပာင္လာေတာ့တာဘဲ"

ကိုေျပာ့က ေျပာျပသျဖင့္ ဆရာမုန္း ဗဟုသုတ တိုးရသည္။

"ထန္းဖူးကိုေရာဗ်ာ ဘာေဆးနဲ႕ ေရာင္စုံ ဆိုးရသလဲ"

"ပိုးဆိုးဆီနဲ႕မွ စြဲတယ္ဆရာေရ့။ အဲ အနီနဲ႕ အစိမ္းက အေတာက္ပဆုံးဘဲ"

ထိုလက္မႈပညာကို ဆရာမုန္း စိတ္ဝင္စားလာမိသည္။

"ဒီပညာကို ကြၽန္ေတာ့္ သင္ေပးပါလား"

"မခဲယဥ္းပါဘူး ဆရာမုန္းရယ္။ အားလပ္တိုင္းသာ လာခဲ့၊ တတ္ေစ့မယ္။ ထန္းေခါက္ဖာ ထိုးနည္းတြင္ မကပါဘူး။ တံျမက္စည္းပါ ထိုးတတ္ေစ့မယ္။ လက္လွည္းတံျမက္စည္းနဲ႕ မတ္တတ္တံျမက္စည္းေတြကိုလည္း က်ဳပ္တို႕ အလ်ဥ္းသင့္သလို ထိုးေရာင္းေနပါတယ္"

"ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ လာခဲ့မယ္"

"ေန႕တိုင္း ေရေႏြးၾကမ္း တည္ထားမယ္ ဆရာေရ့"

ဆရာမုန္းသည္ မိစန္းတို႕အိမ္မွ တက္ႂကြစြာ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာခဲ့၏။ ေစာဥတို႕အိမ္သို႕ ဆက္သြားေသာ္လည္း တအိမ္သားလုံးကို မေတြ႕ရ။ ရြာအေရွ႕ စမ္းထဲတြင္ ဆားခ်က္ရန္ ဆားေျမမ်ားကို ေရႏွင့္ က်င္ထုတ္ေနၾကသည္ဟု သိရသည္။ ဆားခ်က္ျခင္းလုပ္ငန္းသည္လည္း ေရျမက္ရြာ၏ အဓိကက်ေသာ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းတရပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ေရျမက္ဆားသည္လည္း ပဲခူးဆားကဲ့သို႕ ငန္သည္ပင္။ သို႕ေသာ္ အေရာင္ကား ပဲခူးဆားကဲ့သို႕ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ၾကီးမဟုတ္။ ဝါက်န္က်န္ျဖစ္ေနသည္။

ညေနေစာင္းျပီ ျဖစ္ရကား စမ္းဆီသို႕ မသြားႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေနာက္မွ ဆားလုပ္ငန္းႏွင့္ ေစာဥတို႕ဘဝကို ဆက္လက္ေလ့လာရေတာ့မည္။

XXXXX


(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၳဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

Read More...

  © Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP