င၊ ေမာင္၊ ကို မွ ဆရာသို႕

(တစ္)

"ဘူးသီးႏုႏုမခူးရ"
"ငါ၏ ဒူးနာ၏။"
"ဘဦး ေရကူးေနသည္။"
ယေန႕ အဖိတ္ေန႕။ ေက်ာင္းပိတ္ထားသည္။ ေမာင္မုန္းအားေန၏။ ထို႕ေၾကာင့္ "ကေလးေက်ာင္း" ဖြင့္လိုက္ရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေမာင္မုန္း၏ေက်ာင္းသည္ အဖိတ္ေန႕ႏွင့္ ဥပုသ္ေန႕မ်ား၌ ဖြင့္တတ္ေလသည္။ ေမာင္မုန္းသည္ မိမိ၏ဆရာၾကီး ဦးဘိုးေက်ာင္း၏ သြင္ျပင္ဟန္ပန္ကို အျပည့္ယူထားသည္။ ဆရာၾကီးက မ်က္မွန္တပ္သည္။ ေမာင္မုန္းလည္း မိမိလက္ျဖစ္ ေျပာင္း႐ိုးအူမ်က္မွန္ကို တပ္ထားရ၏။ ကေလးမ်ားေရွ႕တြင္ တုတ္တေခ်ာင္းႏွင့္ စာခ်လ်က္ရွိေနသည္။

ေမာင္မုန္းက ေအာ္၍စာခ်သည္။ ကေလးမ်ားကလည္း ေအာ္၍စာလိုက္ၾကရသည္။ စာကိုေအာ္၍လိုက္မွ ေမာင္မုန္းသေဘာက်၏။ တိုးတိုးလိုက္သူမ်ားအား ေခါင္းကိုတုတ္ႏွင့္ တို႕၍တို႕၍ သတိေပးေနရသည္။ ဆရာၾကီးကဲ့သို႕ ျဖန္းကနဲ ရႊမ္းကနဲ ေဆာ္ထည့္လိုက္ခ်င္လွသည္။ သို႕ေသာ္--မျဖစ္။ နာက်င္သြားလွ်င္ ထကာျပန္ေျပးမွာ စိုးရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေလ်ာ့သြားလွ်င္ ေလ်ာ့မွန္းသိသိ စိတ္အားငယ္ဖြယ္ေကာင္း၏။ အျခားသူမ်ားကိုပါ အေဖာ္ေခၚသြားလွ်င္ ယေန႕အဖို႕ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ေမာင္မုန္းဆရာလုပ္ရေတာ့မည္မဟုတ္ျပီ။ ထို႕ေၾကာင့္ နာနာမ႐ိုက္ရဲ။ စတိမွ်သာ ႐ိုက္ရေတာ့သည္။

ေက်ာင္သားမ်ားတြင္ အမာခံဟူ၍ ေမာင္မုန္း၏ ႏွမငယ္ ခင္ရီ ႏွင့္ ညီငယ္ဖိုးၾကည္တို႕သာ ရွိသည္။ သူတို႕ကိုပင္ စိတ္မခ်ရဲေသးေခ်။ ခင္ရီသည္ စာလိုက္ရမည္ထက္ ဇယ္ခတ္ရမည္ကို ပို၍အားသန္ေနသူျဖစ္၏။ ေမာင္မုန္း၏ က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဖိုးေျပာ့၊ သိန္းေအာင္၊ စိန္ေသာင္း၊ ေသာင္းခင္၊ ေဘာဂ၊ ေရႊမိ၊ ကုလားမ၊ ပုတ္ၾကီး၊ ခင္လွႏွင့္ မိေမွးတို႕ျဖစ္ၾက၏။ စုစုေပါင္း ၁၂ေယာက္။ ဤမွ်ေသာေက်ာင္းသားဦးေရကို ရရွိရန္ ေမာင္မုန္း ခက္ခက္ခဲခဲ စီး႐ုံးယူခဲ့ရသည္။

ေမာင္မုန္းေက်ာင္းတက္သြားတိုင္း မိဘမ်ားက သားေရစာအျဖစ္ ထန္းလ်က္ငါးလုံး ေပးေနက်ျဖစ္သည္။ ေမာင္မုန္းသည္ ေန႕စဥ္ေဝစုရေသာ ထန္းလ်က္မ်ားကို မစားရက္ မေသာက္ရက္ျဖင့္ ထန္းဖူးဖာငယ္ကေလးထဲတြင္ ထည့္ကာစုထားရသည္။ တပတ္အတြင္း ထန္းလ်က္အလုံး အစိတ္သုံးဆယ္ စုမိတတ္ေလသည္။ ေမာင္မုန္းသည္ ထိုထန္းလ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ မိမိေက်ာင္းသားမ်ားကို စည္း႐ုံးယူရသည္။ ေက်ာင္းဆင္းေသာအခါ တေယာက္ဘယ္ႏွစ္လုံးေပးမည္ဟု။ ယေန႕လည္း ထန္းလ်က္ ၂၄ လုံးကို အသုံးျပဳကာ ေက်ာင္းဖြင့္ခဲ့ရသည္။ သည္အထဲ ေလာဘၾကီးလွသူ ဖိုးေျပာ့က ထန္းလ်က္သုံးလုံးတိတိေပးမွ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္မည္၊ စာလိုက္ႏိုင္မည္ဟု အေရးဆိုလာေသးသည္။ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ႏွင့္ မနည္းၾကီး ေျပာယူရေလသည္။

ေမာင္မုန္းသည္ ယခုအပတ္ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႕အေရး သုံးေလးရက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသုံးသင္ပုန္းၾကီးအျဖစ္ ထင္း႐ႉးေသတၱာအခြံကို အသုံးျပဳရမည္။ ျဖဴေနသည္ကို မဲသြားေအာင္ ဆရာၾကီး သင္ပုန္းေခ်သည္ကို အတုယူလ်က္ ထမင္းရည္ခံကာ မီးေသြးခဲျဖင့္ တိုက္ထားရသည္။ ထိုသင္ပုန္းေပၚတြင္ စာေရးရန္ ေျမျဖဴမရွိသျဖင့္ ေမာင္မုန္းအေတာ္ေလး အခက္အခဲေတြ႕ရျပန္သည္။ သင္ပုန္းမဲေပၚတြင္ မီးေသြးခဲျဖင့္ ေရး၍လည္းမထင္။ ေဂြ႕နီခဲကား ေပါပါ၏။ မာလြန္းလွသည္။ စာလုံးလည္း ေကာင္းေကာင္းမထင္။ ေမာင္မုန္းသည္ သင္ပုန္းမဲမဲေပၚတြင္ ဆရာၾကီးေရးထားေသာ စာလုံးေလးမ်ားႏွယ္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး လွလွပပကေလးေတြ အထင္းသား ေပၚလြင္ေနေစခ်င္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္မွ နည္းေကာင္းနည္းမွန္ကို စဥ္းစား၍ရေတာ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ယေန႕ ေက်ာင္းစတင္ဖြင့္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေအးျမေသာ တမာပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ကေလးတို႕၏ စာလိုက္သံမ်ား သံျပိဳင္ညီညာစြာ ေပၚထြက္ေနသည္။

"ဟ--ဟ-- ငါ့ထုံးဗူးထဲက ထုံးေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္"
ေမာင္မုန္း၏ ဖခင္ ကိုတင္ညြန္႕သည္ ရြာအေရွ႕ပိုင္းမွျပန္အလာ ကြမ္းအစ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ကြမ္းရြက္ေပၚသို႕ ထုံးတို႕ရန္ ထုံးဗူးကို အႏိႈက္တြင္ ထုံး လုံးဝမရွိေတာ့ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အလန္႕တၾကား ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"နဂိုကတည္းက မရွိလို႕ျဖစ္မွာေပါ့ေတာ္"
ေဆးလိပ္လိပ္ေနေသာ ဇနီးသည္ မဖြားဇုံက ေျပာလိုက္၏။
"ရွိပါတယ္။ မနက္က ငါ ကြမ္းစားေသးတာပဲဟာ"
"က်ဳပ္လည္း ခုနေလးတင္ပဲ အဝတ္ေလွ်ာ္ျပန္လာတာ။ ဘယ္သူမ်ား ဝင္ယူသြားပါလိမ့္"
မဖြားဇုံက သံသယျဖစ္မိသည္။
ကိုတင္ညြန္႕သည္ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ထုံးဗူးထဲ ထုံးျဖည့္ရန္ ေရအိုးစင္ေအာက္တြင္ထားေသာ ထုံးအိုးဆီသို႕ ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ဟိုက္-- ဒီမွာလဲ မရွိေတာ့ဘူးဟ။ တစုံတေယာက္ေတာ့ မေျပာမဆို ဝင္ယူသြားျပီထင္တယ္"
"ဟုတ္ပါရဲ့။ ဘယ္သူမ်ားယူပါလိမ့္။ အဲ-- က်ဳပ္ေရခ်ိဳးသြားတုန္း ငမုန္းေတာ့ အိမ္ေစာင့္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သူ႕ေမးၾကည့္"
"ဘူးသီးႏုႏုမခူးရ"
"ငါ၏ ဒူးနာ၏။"
"ဘဦး ေရကူးေနသည္။"
သည္ေတာ့မွ ကိုတင္ညြန္႕ သားျဖစ္သူ၏ စာခ်သံကို သတိခ်ပ္မိေတာ့သည္။ ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ ယာလက္စကြမ္းကို ထားပစ္ခဲ့ကာ သားစာသင္ေနပုံကို ၾကည့္လို၍ တမာပင္ေအာက္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။

"အေဖ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာျဖစ္ျပီဗ်"
ေမာင္မုန္းက အားရဝမ္းသာ ဆီးၾကိဳေျပာေလသည္။ ေက်ာင္းဆရာ၏ဂိုက္ အျပည့္အဝဖမ္းေနေသာ္လည္း ေမာင္မုန္း၏႐ုပ္သြင္မွာ ရယ္စရာျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေျပာင္း႐ိုးအူမ်က္မွန္ႏွင့္။ ေနာက္ ထုံးစြန္းေတြ အိုးမဲကြက္ေတြ ဗလဗြႏွင့္။ ႏွာရည္ယိုေနသည္ျဖစ္ေလရာ ႏွပ္ေခ်းသုတ္တိုင္း လက္မွ အိုးမဲေတြက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးဆြဲေပးသလို ျဖစ္ေနသည္။ ထုံးေတြ ေပ်ာက္ဆုံးရျခင္း ကိစၥကိုလည္း ကိုတင္ညြန္႕ နားလည္လိုက္သည္။ သင္ပုန္းေဘးတြင္ ေျမျဖဴတံပမာ လုံးထားေသာ ထုံးေတာင့္ေတြ။ ေနာက္-- သင္ပုန္းေပၚမွာလည္း ထုံးျဖဴႏွင့္ ေရးထားေသာစာေတြ။

"ေျမျဖဴတံက ေရးမေကာင္းဘူးအေဖရာ၊ သိပ္မာတာဘဲ။ ထင္လဲမထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေဖ့ထုံးအစိုေတြနဲ႕ စာေရးရတယ္"
ေမာင္မုန္းက လူၾကီးသူၾကီးပမာ ညည္းညဴေလသည္။ ကိုတင္ညြန္႕သည္ ထုံးမ်ားဆုံး႐ႈံးမႈအတြက္ သားကို အပစ္မတင္ရက္ေတာ့ပါ။ သားျဖစ္သူသည္ ကေလးမ်ားစြာကို ေအာင္ျမင္စြာစုစည္းႏိုင္ျပီး ေက်ာင္းဆရာလုပ္တန္းကစားေနသည္ကို ပီတိျဖစ္၍မဆုံး ရွိရသည္။ ေမာင္မုန္း၏ ဝါသနာကို သဲလြန္စ ေတြ႕ရေလျပီ။
"သားက ဆရာ ျဖစ္ခ်င္သလား"
"ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ခု ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနတာေလ"
"ဘာေၾကာင့္ ဆရာျဖစ္ခ်င္တာလဲ"
"ဆရာၾကီးကို သေဘာက်လို႕ေပါ့"
"ဘာကိုသေဘာက်တာလဲ"
သၾၤကန္တုန္းက ဆရာၾကီးကို တရြာလုံး ကန္ေတာ့ၾကတယ္ အေဖရာ။ ပဲေတြ ဆန္ေတြ အမ်ားၾကီးရတာဘဲ။ ေနာက္ျပီး အရက္မူးသမားဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ အားၾကီးေၾကာက္တယ္။ ဆရာၾကီးက မေၾကာက္ဘူး။ လမ္းမွာဆုံမိရင္ အရက္မူးသမားက ဆရာၾကီးေရွ႕မွာ ထိုင္ဝပ္ခ်ၾကေတာ့တာဘဲ။ လူေတြသတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေသနတ္ၾကီးနဲ႕ ဗိုလ္မုတ္ဆိတ္တို႕ဆိုတာေလ တရြာလုံးက ေၾကာက္ရေပမယ့္ ဆရာၾကီးက မေၾကာတ္ဘူးဗ်"

ေမာင္မုန္းမွာ သူငယ္တန္း အဆင့္သာ ရွိေသးသည္။ အသက္အားျဖင့္ ေျခာက္ႏွစ္မွ်သာ။ ကေလးအျမင္၊အသိျဖင့္ ဆရာၾကီးဘဝကို အားက်ေနသည္။ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို ဝါသနာပါေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေျပာျပႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္သည္ မိမိ လက္ရွိလုပ္ကိုင္ေနေသာ ေတာင္သူအလုပ္ထက္ေတာ့ သာေပလိမ့္မည္ဟု ကိုတင္ညြန္႕ ေတြးမိသည္။

သို႕ေသာ္ ဆရာၾကီးဦးဘိုးေက်ာင္းမွာ လစာမရရွာပါ။ ရြာကို ဗိုလ္မုတ္ဆိတ္ဦးစီးေသာ ရဲေဘာ္ျဖဴတို႕ မင္းမူအုပ္စိုးေနသည္။ အစိုးရမွာ အာဏာလက္လွမ္းမမွီသျဖင့္ ေက်ာင္းစရာမ်ားကို လစာမေပးႏိုင္ပါ။ ရဲေဘာ္ျဖဴမ်ားကလည္း လစာေပးႏိုင္ဖို႕ အပထား၊ သူတို႕ဘဝ ရပ္တည္ႏိုင္ရန္အတြက္ပင္ ဆက္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲေနရသည္။ ဗိုလ္မုတ္ဆိတ္မွာ ဆရာၾကီး၏ ငယ္တပည့္ျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီးေရွ႕တြင္ေၾကာက္ေရာင္ျပ၍ ေနာက္ကြယ္တြင္ ထင္ရာရမ္းေနသူျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီးအတြက္ ထြက္ေပါက္ကား ရွိပါ၏။ ပခုကၠဴျမိဳ႕၌ရွိေသာ သူ႕ဦးေလးက ျမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းခဲ့ပါ။ သူ႕ဆီစက္တြင္ စာေရးခန္႕မည္ဟု ေခၚေန၏။ သို႕ေသာ္ ဆရာၾကီးဦးဘိုးေက်ာင္းသည္ ျမိဳ႕သို႕ မေျပာင္းျဖစ္ပါ။ ေက်ာင္းသံေယာဇဥ္၊ ကေလးမ်ားအတြက္ ပညာေရးသံေယာဇဥ္တို႕ေၾကာင့္ လစာမရေသာ္လဲ ေက်ာင္းဖြင့္ျမဲဖြင့္ကာ ပညာသင္ေပးေနခဲ့သည္။ ဆရာၾကီး၏ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတနာကို ကိုတင္ညြန္႕စဥ္းစားမိတိုင္း ေလးစားရသည္။ ရြာကလည္း ဆရာၾကီး၏ ေစတနာကို တုန္႕ျပန္သင့္သည္ဟုယူဆကာ ကိုတင္ညြန္႕ကပင္ ဦးေဆာင္လ်က္ သီတင္းကြၽတ္ႏွင့္ တန္ခူးလတို႕တြင္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းလခကိုလည္ ေက်ာင္းသားတိုင္း လစဥ္ တတ္အားသေရြ႕ ေပးေစသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆရာၾကီးတို႕မိသားစု ရပ္တည္ႏိုင္ခြင့္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ကိုတင္ညြန္႕သည္ ေက်ာင္းဆရာတို႕၏ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတနာကို ေလးစားသည္။ တန္ဖိုးထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိသား ေမာင္မုန္းတေယာက္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္၌ ဝါသနာပါေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ပီတိျဖာရသည္။
"သား- ေၾကာင္ဆရာျဖစ္ခ်င္ရင္ ၾကိဳးစား။ ခု မင္း သူငယ္တန္းမို႕ စာနည္းနည္းေလးဘဲ သင္တတ္မယ္။ တတန္းျပီးတတန္း အတန္းၾကီးလာရင္ စာေတြအမ်ားၾကီးသင္တတ္လာမယ္။ ေနာက္ ဆရာၾကီးလို ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုကတည္းက ၾကိဳးစားရမယ္-- သိလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အေဖ"
ေမာင္မုန္း၏ ကတိေပးခ်က္ကား ရႊင္လန္းတက္ႂကြလွသည္။ အားရဖြယ္ ေကာင္းလွေပ၏။
"ထုံးက ေျမျဖဴလုပ္လို႕မေကာင္းဘူးသားရဲ့။ မာတယ္၊ လက္ေပါက္တယ္။ ေနာင္ကို အေဖ့ထုံးအိုး မႏိႈက္နဲ႕ေနာ္"
"ကြၽန္ေတာ့အတြက္ ေျမျဖဴ ဘယ္ကရမလဲ"
"အေဖဝယ္ေပးမယ္"
"တကယ္ေနာ္"
"တကယ္ပါကြ၊ ေျမျဖဴလဲ ဝယ္ေပးမယ္၊ စာသင္ႏိုင္ဖို႕ ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးလဲ လုပ္ေပးမယ္"
"ဒါမွ ဒို႕အေဖကြ"

ေမာင္မုန္း ေပ်ာ္မဆုံးေတာ့ျပီ။ ကိုတင္ညြန္႕သည္ ကတိအတိုင္းပင္ ေမာင္မုန္းအတြက္ သင္ပုန္းငယ္တခ်ပ္ လုပ္ေပးသည္။ ေျမျဖဴတပုံး ဝယ္ေပးသည္။ အျခားကေလးမ်ားမွာ မုန္႕ပဲ သားေရစာ စားရ၍ေပ်ာ္သည္။ ကစားစရာ အိုးပုတ္ ခ်ိဳး႐ုပ္ရ၍ ေပ်ာ္သည္။ ေမာင္မုန္းမွာမူ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တမ္း ကစားႏိုင္ရန္ အေထာက္အကူပစၥည္းမ်ားရ၍ ေပ်ာ္ေနသည္။
"ကို႕ ႏွယ္။ အလိုစလိုက္ အလားစလိုက္ ကေလးကို ေျမျဖဴဝယ္ေပးရတယ္လို႕၊ တကယ္ဆို စားစရာ မုန္႕ပဲသားေရစာ ဝယ္ေပးပါလား၊ ကစားစရာ အ႐ုပ္ဝယ္ေပးပါလား"
မဖြားဇုံက ခင္ပြန္းျဖစ္သူအား အျပစ္တင္ေလသည္။
"ေျမျဖဴကလဲ သားအတြက္ ကစားစရာဘဲကြ။ တို႕သားက ေက်ာင္းဆရာစိတ္ဝင္ေနတာ၊ ေကာင္းတဲ့ဝါသနာကို ေျမႇာတ္ေပးရမွာက တို႕တာဝန္။ ေလးခြနဲ႕ ၾကက္ကေလးေတြ ငွက္ကေလးေတြ လိုက္ပစ္ေနတာထက္ စာသင္တမ္းကစားတာက ေဘးကင္းတယ္ ေကာင္းတယ္"
ထိုအခါမွစ၍ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ေမာင္မုန္း၏ ေက်ာင္းငယ္ကေလး ဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ေလသည္။

ေမာင္မုန္းသည္ သူငယ္တန္း၊ ပထမတန္းႏွင့္ ဒုတိယတန္းသားဘဝကမူ စိတ္ပါလြန္း၍သာ စာသင္သည္။ မသင္တတ္၊ အစီအစဥ္ မက်န၊ ကစားျခင္းသေဘာမွ်သာ သက္ဝင္ေနသည္။ တတိယတန္းေက်ာင္းသားဘဝသို႕ ေရာက္ေသာအခါတြင္ စနစ္တက် သင္တတ္လာျပီး ထိေရာက္မႈ ရွိလာသည္။ ေက်ာင္းမေနရေသးေသာ အိမ္နီးခ်င္းကေလးမ်ားပင္ စာေရးတတ္ ဖတ္တတ္လာသည္ကို လူၾကီးမ်ား သတိထားမိလာသည္။ ထိုအခါ ပညာလိုလားေသာ ကေလးငယ္တို႕၏မိဘမ်ားက သူတို႕၏ကေလးမ်ားကို ေမာင္မုန္းထံလႊတ္၍ ကစားယင္း စာသင္ေစေတာ့သည္။ ဆရာေပါက္စကေလးေမာင္မုန္းမွာ ေက်ာင္းသား အစိတ္သုံးဆယ္အထိပင္ စာသင္ေပးေနရ၏။ ဖခင္ ကိုတင္ညြန္႕ကလည္း အားေပးသည္။ စာသင္ေက်ာင္းအတြက္ ထန္းပလက္တဲငယ္ကေလး ေဆာက္ထားေပးသည္။

ေနာင္အခါတြင္ ေမာင္မိုမုန္းစာသင္ေပးခဲ့ေသာ္ တပည့္မ်ားသည္ အ သုံးလုံးေက်သင္တန္းမွ ကင္းလြတ္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ေမာင္မုန္းကိုလဲ ဆရာေပါက္စကေလးဟု ေခၚၾကသည္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ-- ေမာင္မုန္းမွာ ဆရာၾကီးဦးဘိုးေက်ာင္းကဲ့သို႕ ဆရာျဖစ္ခ်င္ေနေတာ့သည္။

XXXXX

(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၴုဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၴုဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၴုဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)