(ေလး)
လိႈင္ဝင္း စတုတၳတန္းသို႕ ေရာက္လာေလျပီ။
စတုတၳတန္းသည္ ျမိဳ႕နယ္စုေပါင္းစာစစ္အဖြဲ႕က စာေမးပြဲစစ္ေမးသည္ ျဖစ္ရကား မူလတန္းေက်ာင္းအတြက္ အေရးအၾကီးဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္း၏ ပညာရည္အဆင့္ႏွင့္ ထိုေက်ာင္းတြင္ သင္ျပေသာ ဆရာဆရာမတို႕၏ ဂုဏ္သိကၡာကို စတုတၳတန္းေအာင္စာရင္းက အဆုံးအျဖတ္ ေပးႏိုင္ေလသည္။ တတိယတန္းႏွင့္ စတုတၳတန္းကို ဆရာမုန္း ကိုင္ေလသည္ျဖစ္ရာ စတုတၳတန္း ေအာင္ခ်က္ရာႏႈန္း ေကာင္းဖို႕အေရးသည္ ဆရာမုန္း၏တာဝန္ ျဖစ္လာေလသည္။ ေက်းလက္မူလတန္းေက်ာင္းမ်ား၏ အစဥ္အလာမွာ သီတင္းကြၽတ္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို အတန္းပိုင္ဆရာက မိမိအိမ္သို႕ ညေခၚသိပ္ကာ သင္ခန္းစာ သင္ၾကားေပးျခင္း၊ စာက်က္ေစျခင္းတို႕ျဖင့္ ေအာင္ခ်က္ရာႏႈန္း ေကာင္းေစေရးအတြက္ အထူးၾကိဳးပမ္းေလ့ရွိသည္။
ဆရာမုန္းအတြက္ ပို၍အဆင္ေျပေလသည္။ ဆရာမုန္းသည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝိုင္းအတြင္းရွိ စာသင္ေက်ာင္းအနီး ဇရပ္တေဆာင္ေပၚတြင္ ေနထိုင္ေလရာ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခၚသိပ္လိုက္႐ုံသာ။ အေဖာ္လည္း ရေသးသည္။ သင္ခန္းစာလည္း သင္ျပရသည္။ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ေလသည္။ ယခုႏွစ္ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသားေပါင္း ခုႏွစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ႏွစ္ဦးက မိန္းကေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ေျမပန္းေတာင္းရြာႏွင့္ ေရျမက္ရြာတို႕မွ ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူတို႕အတြက္ ညေက်ာင္းတက္ေရး မစီစဥ္ႏိုင္။ ေန႕ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ သီးျခားအစီအစဥ္ျဖင့္ အခ်ိန္ပို သင္ၾကားေပးေလသည္။
ေယာက်္ားေလးငါးဦးမွာမူ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနလ်က္ မူလတန္းေက်ာင္းတက္သည္ျဖစ္ေလရာ ထာဝရေတြ႕ဆုံ သင္ၾကားေပးႏိုင္ေလသည္။ ႏွစ္စကတည္းကပင္ ဆရာမုန္းသည္ သူတို႕ကို မိမိဇရပ္တြင္ ေခၚတင္ထားလိုက္သည္။ ဇရပ္ေပၚမွာပင္ သင္ပုန္းၾကီး ထိုင္ခုံမ်ားျဖင့္ စာသင္ခန္းအျဖစ္ ဖန္တီးထားရေလသည္။
လိႈင္ဝင္း၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ တင္လိႈင္၊ ေက်ာ္စိုး ႏွင့္ စံပို....။
"ဆရာမုန္းေနာ္ သူခိုးကို ဘ႑ာစိုးအပ္သလို ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ေကာင္ေလးကို ဂ႐ုစိုက္"
ဆရာေတာ္က သတိေပးေလသည္။ လိႈင္ဝင္းသည္ ဆရာမုန္းအေပၚ ပို၍သံေယာဇဥ္ၾကီးေလရာ ဆရာမုန္း၏ အဝတ္အစားမ်ားကို ေလွ်ာ္ေပးျခင္း၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္ေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ စိတ္လိုလက္ရ ကူညီေလ့ရွိေလသည္။ ဆရာမုန္းထံသို႕ တခါးမရွိ ဓားမရွိ ဝင္ထြက္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က သတိေပးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာမုန္း ယုံၾကည္ထားေလသည္။ လိႈင္ဝင္းသည္ မိမိအေပၚတြင္ သံေယာဇဥ္ ရွိေနေပျပီ။ မိမိပစၥည္းကိုကား ခိုးလိမ့္မည္မထင္။ ထို႕ေၾကာင့္ လိႈင္ဝင္းအေပၚ အႂကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ဟန္ ျပထားရသည္။ အဖိုးတန္ အေရးၾကီးသည့္ ပစၥည္းကိုမွ လုံျခဳံစြာထားရေလသည္။
စမ္းၾကည့္မိသည္။ ေငြအေႂကြေလးမ်ားကို ေရတြက္မွတ္သား၍ အမွတ္တမဲ့ အလြယ္တကူ ထားပုံမ်ိဳး။ ခဲတံ၊ ေက်ာက္တံ၊ ေဖာ့ဖ်က္စသည့္ အေသးအဖြဲ ပစၥည္းကေလးမ်ားကို အမွတ္အသားျဖင့္ အမွတ္မထင္ ထားေလဟန္မ်ိဳး.....။ ဆရာမုန္း စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ရေလသည္။ လိႈင္ဝင္းသည္ သူ႕ဉာဥ္ဆိုးကို မေဖ်ာက္ေပတကား။ ေငြႏွစ္က်ပ္ သံုးက်ပ္ထဲမွ ငါးမူး သုံးမတ္ မသိမသာယူျခင္း၊ အေသးအဖြဲ ပစၥည္းကေလးမ်ားထဲမွ တခုစႏွစ္ခုစယူျခင္းတို႕ျဖင့္ သူ၏အေျခအေနမွန္ကို ျပသလ်က္ရွိေပသည္။
ဝါဆိုလတြင္ ေက်ာင္းအနည္း၌ ေဂါတမဘုရားပြဲေတာ္ၾကီး ရွိေလသည္။ ဇာတ္႐ုံ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ၊ ဆပ္ကပ္႐ုံႏွင့္ ႐ုပ္ေသး၊ ဇာတ္၊ ဗလာပြဲမ်ား ပါဝင္ေလသည္။ ဆိုင္ေစ်းတန္းမ်ားျဖင့္ စီကားလွသည္။ လဆန္း ၈ရက္ေန႕မွ လျပည့္ေက်ာ္ ၂ရက္ေန႕အထိ ခင္းက်င္းေလသည္။ ဆရာမုန္းသည္ လိႈင္ဝင္းအား ပြဲေတာ္တြင္ မခိုးမဝွက္စိမ့္ငွါ သူ႕ဘိုးေအကို မုန္႕ဖိုးအလုံအေလာက္ ေပးေစေလသည္။ မိမိကလည္း တတ္အားသ၍ ေပးေလသည္။ ပြဲေတာ္တြင္း မခိုးမဝွက္ရန္လည္း အေသအခ်ာ ဆုံးမဩဝါဒ ေပးထားရ၏။
သို႕ေသာ္....။
"ဆရာ လိႈင္ဝင္းညက ဇာတ္ပြဲထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လူေတြစီက ဖိနပ္ေတြ အလစ္သုတ္ ခြၽတ္ယူလာျပီး ဖိနပ္ျပင္ကုလားစီ ေရာင္းစားတယ္ဆရာ။ ဖိနပ္ ၁၀ရံ ေငြ အစိတ္ရသတဲ့ ဆရာ"
လိႈင္ဝင္းေနာက္သို႕ ေထာက္လွမ္းေရးထည့္ထားသည့္ ေက်ာင္းသားကေလး ႏွစ္ေယာက္က သတင္းဆိုးကို ေပးပို႕လာသည္။ ဆရာမုန္းက လိႈင္ဝင္းကိုေခၚ၍ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကည့္ရသည္။ သူ ခိုးမိေၾကာင္း ဝန္ခံေလသည္။
"မင့္ဖိနပ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရတုန္းကြ"
လိႈင္ဝင္းမွာ ေလာေလာဆယ္ သူ႕ဘိုးေအက ဖိနပ္သစ္တရံ ဝယ္ေပးထား၏။
"၁၇က်ပ္ ေပးရတယ္ဆရာ"
"ဒီဖိနပ္မ်ိဳး ၁၀ရံဆိုရင္ ေငြဘယ္ေလာက္သင့္မလဲကြာ"
"၁၇၀"
"မင္းေရာင္းခဲ့တဲ့ ၁၀ရံက်ေတာ့ ေငြအစိတ္ထဲ ရတယ္ဆို"
"ခိုးရာပါ ပစၥည္းမို႕ ေလွ်ာ့ေရာင္းရတာပါ ဆရာရယ္"
လိႈင္ဝင္းက ျပဳံး၍ ေျဖေလသည္။
"ဆုံး႐ႈံးရတဲ့သူမွာေတာ့ တန္ဖိုးအျပည့္ဆုံး႐ႈံးၾကရရွာမွာပဲ ေမာင္လိႈင္ဝင္း။ ပြဲလမ္းသဘင္လာတာမို႕ အသစ္ကို ခ်စီးလာၾကမွာကိုး။ မင္းက အသက္နဲ႕ ရင္းျပီးခိုးတယ္။ မိယင္ မသက္သာဘူးေနာ္။ မေသေတာင္ က်ိဳးပဲ့ကန္းမွာပဲ။ အနာတရျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းအတြက္ ေငြအစိတ္ပဲ ခံစားရတယ္။ ဝယ္တဲ့သူက ခိုးရာပါ ပစၥည္းဆိုျပီး ေငြ၇၀ေက်ာ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ေခါင္းပုံျဖတ္လိုက္တာ မင္းသတိမူမိရဲ့လား။ ေငြအစိတ္ဟာလဲ မင့္မွာ ဘာမ်ားအဖတ္တင္သလဲ။ သူခိုးဆိုတဲ့နာမည္ပဲ အဖတ္တင္မယ္ ေမာင္လိႈင္ဝင္း။ ဒီေတာ့ ခိုးတာဟာ ေကာင္းသလားကြာ"
"မေကာင္းပါဘူးဆရာ"
"မင္းေလးတန္းေရာက္ပါျပီ။ စဥ္းစားတတ္ျပီ။ အသိသားနဲ႕ မမိုက္ခ်င္စမ္းနဲ႕ ေမာင္လိႈင္ဝင္းရယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ"
ဆရာမုန္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ တညႏွစ္ညအတြင္း လိႈင္ဝင္း ျငိမ္ျငိမ္ကေလး ကုပ္ေနရွာသည္။ လျပည့္ညတြင္မူ ဆရာမုန္း၏ အလစ္တြင္ လိႈင္ဝင္း ေပ်ာက္သြားေခ်ေတာ့သည္။ ဆရာမုန္းလည္း လိႈင္ဝင္း၏ အေျခအေနကို တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ႏိုင္ရန္ ပြဲေတာ္ခင္းသို႕ ထြက္လာခဲ့ရသည္။
"သူခိုးေဟ့ သူခိုး သူခိုး ဆီးဖမ္းၾကပါ"
"ဒီမွာ မိေနျပီေဟ့"
"ခ်ကြာ ႐ိုက္ကြာ"
"ခြပ္ ဗုန္း"
"ေအာင္မေလးဗ်"
"အေသသာေဆာ္ေဟ့"
႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားဗလံမ်ားၾကားတြင္ လိႈင္ဝင္း၏ ေအာ္သံ ညည္းသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ လုစုစုရွိရာသို႕ ဆရာမုန္း အေမာတေကာ ေပးသြားရသည္။ ဝိုင္း၍ ႐ိုက္ျခင္းခံေနရသူကား လိႈင္ဝင္းပင္တည္း။ မကယ္လွ်င္ ေသဖြယ္ရွိေလသည္။
"ဗ်ိဳ႕ ဆရာတို႕၊ ကေလးပါဗ်။ ဒီေလာက္မ႐ိုက္ၾကပါနဲ႕။ ဥပေဒ"
တားရမသျဖင့္ ဆရာမုန္းသည္ လိႈင္ဝင္းကိုယ္ေပၚသို႕ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ကာ ကာကြယ္လိုက္ရသည္။
"ဟ ဟ ေတာ္ၾကေတာ့၊ ေက်ာင္းဆရာကို ထိသြားျပီ"
မွန္သည္။ ဆရာမုန္း၏ ခ်ိဳေစာင္းတြင္ ပူခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာေပၚသို႕လည္း ေသြးမ်ား ျဖာစီးလာသည္။ လူရွဲအသြားတြင္ ဆရာမုန္းသည္ လိႈင္ဝင္းကို ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ယာယီပြဲေတာ္ ရဲစခန္းသို႕ အပ္လိုက္ရ၏။ သို႕မဟုတ္ လိႈင္ဝင္း၏ အသက္အႏၱရာယ္မွာ စိတ္မခ်ရေပ။ ဆရာမုန္း၏ ဒါဏ္ရာကို ကမၼေက်းလက္က်န္းမာေရးမႉးက ေဆးထည့္ ပတ္တီးစည္းေပး၏။ လိႈင္ဝင္းကိုလည္း ပခုကၠဴေဆး႐ုံသို႕ ပို႕လိုက္ရသည္။
ေနာက္မွ အျဖစ္မွန္ကို စူးစမ္းေလ့လာၾကည့္ရသည္။ လိႈင္ဝင္းသည္ အထည္ဆိုင္မွ လုံခ်ည္စတအုပ္ကို အတင့္ရဲစြာ ဆြဲေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ဆရာမုန္းသည္ အထည္ဆိုင္ရွင္အား ေတာင္းပန္၍ အမႈကို ႐ုပ္သိမ္းေစရသည္။ ၁၀ရက္ေလာက္ၾကာမွ လိႈင္ဝင္း ေဆး႐ုံမွ ဆင္းလာႏိုင္သည္။ အေပါက္အျပဲ အကြဲဒါဏ္ရာမ်ားမွ အမာရြတ္ထင္ က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း မက်ိဳးမကန္း ႐ုပ္ဆင္းမပ်က္သည္ကို ဝမ္းသာရသည္။ လိႈင္ဝင္း ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
လိႈင္ဝင္းက ဆရာမုန္းအား ထိျခင္းငါးပါျဖင့္ ရွိခိုးေတာင္းပန္လာသည္။
"ကြၽန္ေတာ့အတြက္ ဆရာ့မွာ အနာတရျဖစ္ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဆရာရယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ"
"ကိစၥမရွိပါဘူး ေမာင္လိႈင္ဝင္းရယ္။ မင္းအသက္ကို ဆရာကယ္ႏိုင္လိုက္တာကိုပဲ ဝမ္းသာမဆုံးရပါျပီ"
လိႈင္ဝင္းသည္ ဆရာမုန္း၏မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေန၏။ ေနာက္တြင္ မ်က္ရည္စေတြ က်လာသည္။
"ဆရာ"
"ေမာင္လိႈင္ဝင္း ေျပာစရာရွိတာ ေျပာပါ။ ေမာင္လိႈင္ဝင္းအတြက္ ဆရာ ဘာကူညီရမလဲ"
"ကြၽန္ေတာ့ကို မခိုးဖို႕ ဆုံးမစကား မေျပာေတာ့ဘူးလား ဆရာ"
လိႈင္ဝင္းက ထူးဆန္းေသာေမးခြန္းကို ေမးလာသည္။
"ဆရာေျပာေပမယ့္ ေမာင္လိႈင္ဝင္းက နားေထာင္ဦးမွကိုး"
"ကြၽန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ကစျပီး မခိုးေတာ့ပါဘူးဆရာ"
ဆရာမုန္းက ဆုံးမသျဖင့္ ဝန္ခံရေသာ ကတိမဟုတ္။ ဆရာမုန္း၏ ေရလာေျမာင္းေပး ေမးခြန္းမ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ အေျဖလည္မဟုတ္။ လိႈင္ဝင္း၏ ရင္ထဲမွ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ထြက္ေပၚလာေသာ ကတိစကားသာတည္း။
"ဒီလိုဆို ဆရာ့ေခါင္းက အမာရြတ္ကေလးဟာ တပည့္တဦးကို ေအာင္ျမင္စြာ ဆုံးမႏိုင္ခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္တဆိပ္ကေလး ျဖစ္လာျပီေပါ့ကြာ"
XXXXX
(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၳဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
ျဖစ္ျဖစ္ေနေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ၾကည့္တာေလွ်ာ့မွျဖစ္မယ္ဆိုျပီး နားေနလိုက္တာ။ သက္သာလာတဲ့ေန႕က် ျပန္ေရးမလို႕ အေတြးထဲမွာေတာ့ ႐ိုက္ေနလိုက္တဲ့စာေတြ။ ျပီးခဲ့တဲ့တပတ္က သက္သာလာျပီဆိုျပီး စာမေရးခင္ စိတ္ၾကည္ေအာင္ ေရခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္လုပ္ျပီး မွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ လားလား ဘယ္ဘက္မ်က္လုံးရဲ့ သူငယ္အိမ္ေဘးေအာက္ဘက္မွာ ေသြးေျခဥသလို နီရဲေနတဲ့ အကြက္တကြက္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီေရာက္ျပီး အိမ္ထဲမွာေနရင္ တေန႕တခါေတာင္ မွန္မၾကည့္မိသေလာက္ဘဲေလ။ (အရင္ကနဲ႕ေတာ့ ကြာပါ့။ ပဲမ်ားစရာ မလိုေတာ့လို႕လဲ ပါတာေပါ့ေလ။) မွန္မၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္တုန္းက မ်က္လုံးမွာ ေသြးေျခဥေနမွန္းမသိ! အိမ္ၾကီးရွင္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူလဲ သတိမထားမိဘူးတဲ့။ ေကာင္းေရာ။ အဲဒီေလာက္ ဂ႐ုတစိုက္ရွိတာ။ မ်က္လုံးလဲ မနာေတာ့ လုံးဝ မသိလိုက္ဘူး။ သိတဲ့အခ်ိန္က အေတာ္နီေနတယ္။ မနာေတာ့လည္း တရက္ေလာက္ အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ျပီး မသက္သာမွ ေဆးခန္းသြားေတာ့မယ္ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ေၾကာက္တာေတာ့ အေၾကာက္သား။ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိနဲ႕။ အဲဒီေတာ့ ဘေလာ့ေရးမယ့္ အစီအစဥ္ရပ္ျပီး မ်က္စိအနားေပး အစီအစဥ္ကို ျပန္ဆက္ရတယ္။ တရက္ တခါ မၾကည့္မိတဲ့မွန္ကို တေန႕ဘယ္ႏွခါမွန္းမသိ အနားကပ္ျပီး မ်က္လုံးျဖဲၾကည့္ေနရတယ္။ ေနာက္တရက္က နဲနဲေလး အနီေရာင္ ေလ်ာ့လာေပမယ့္ အကြက္က အေရွ႕ဘက္ကို ပ်ံ႕လာတယ္။ အဲလို သူငယ္အိမ္ဘက္ကို ေရြ႕ေရြ႕ျပီးမွ အေရာင္က ေလ်ာ့လာတာ တပတ္ေလာက္ေနမွ အရွင္းေပ်ာက္ေတာ့တာ။ ပက္က်ိတို႕ကေတာ့ ျဖစ္လိုက္ရင္ အရာရာနဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင္းၾကီးဘဲ။ ဆရာမုန္းလဲ ျပန္ဆက္႐ိုက္ပါဦးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ 
