(သုံး)
အခ်ဳပ္ခန္းဆီမွ ျပန္လာေသာအခါ လိႈင္ဝင္း၏မ်က္ႏွာမွာ ညွိဳးႏြမ္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ေၾကာက္ရြံ႕သည့္ အသြင္လည္း ေပၚေနသည္။ ဤအေျခအေနသည္ပင္လွ်င္ ဆရာမုန္း၏ လိုလားခ်က္ေပတည္း။
"က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ေနၾကရတာ သနားစရာဘဲေနာ္ဆရာ။ အနံ႕ၾကီးကလည္း ဆိုးဝါးလိုက္တာ၊ သူတို႕မွာ ေနလဲဒီအခန္းထဲ၊ အိပ္လည္း ဒီအခန္းထဲ၊ စားလဲ ဒီအခန္းထဲ၊ အိမ္သာတက္လဲ ဒီအခန္းထဲမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္သာဆိုယင္ ထမင္းစားဝင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အံခ်င္စရာၾကီးပဲ"
လိႈင္ဝင္းက စိတ္ထိခိုက္စြာ မသက္မသာ ဆိုေလသည္။
"ဒါေပါ့ကြာ။ အခန္းကက်ဥ္း၊ အက်ဥ္းသားေတြကမ်ားေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေစာင္ပုခက္ဆြဲျပီး ေနၾကရတာ မင္းအျမင္ပဲ။ အခ်ဳပ္သားဆိုတာ အျပင္လူလို သြားခ်င္ရာ မသြားရ၊ စားခ်င္ရာ မစားရနဲ႕ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ ေနၾကရတာေပါ့။ ထမင္းစားတယ္ဆိုရာမွာလည္း ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ဆန္၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ဟင္းနဲ႕ ကိုယ္စားခ်င္သေလာက္ စားရတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ပုံစံနဲ႕ စားရတာ။ မဝလဲတန္၊ ဝလည္းတန္ပဲ။ ေရကိုလည္း တပတ္မွ တခါေလာက္ ခ်ိဳးၾကရရွာတယ္၊ လူကမ်ားေတာ့ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္နံ႕၊ ေခြၽးနံ႕ေတြဟာ အုတ္နံရံအတြင္းမွာ ပိတ္ေလွာင္မြမ္းၾကပ္ေနေတာ့တာေပါ့"
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ဆရာမုန္းနဲ႕ လိႈင္ဝင္းတို႕ ဝင္ေရာက္ေလ့လာစဥ္က ရွင္မေတာင္ ဒျမအဖြဲ႕မ်ား ေရာက္ေနရကား အခ်ဳပ္ခန္းတြင္ လူၾကပ္ေနေတာ့သည္။ ဘုံခန္းႏွင့္ေျမႇာက္၊ ငရဲခန္းႏွင့္ေခ်ာက္ဟု ဆို႐ိုးရွိခဲ့ေလသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ လိႈင္ဝင္း၏ ခိုးတတ္ေသာဉာဥ္ကို ေပ်ာက္ေစခ်င္းငွါ အခ်ဳပ္ခန္း၏ အနိ႒ာ႐ုံမ်ားကို ျပသေျခာက္လွန္႕ရေတာ့သည္။
ဆရာမုန္းသည္ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခင္က ပခုကၠဴျမိဳ႕ ခ႐ိုင္ရဲဝန္႐ုံးမွာ ေျခာက္လတာမွ် အကူစာေရး လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ရဲစခန္းမႉးႏွင့္ ရင္းႏွီး၏။ တာဝန္က် အေစာင့္ရဲသားမ်ားႏွင့္လည္း ကြၽမ္းဝင္သည္။ သူတို႕ထံ ပန္ၾကားခြင့္ေတာင္းျပီး လိႈင္ဝင္းႏွင့္အတူ ဝင္ေရာက္ေလ့လာခဲ့သည္။ သခိုးမႈ၊ ဒျမမႈမ်ားႏွင့္ အခ်ဳပ္ခံေနရေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံစကားေျပာခဲ့သည္။ လိႈင္ဝင္းေၾကာက္လန္႕သြားေအာင္ ေရလာေျမာင္းေပး ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးျပခဲ့သည္။
လိႈင္ဝင္းအား အခ်ဳပ္ခန္းေလ့လာရန္ဟူ၍ ေျပာခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဆရာ့အတြက္ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ပါဟူ၍ ပခုကၠဴျမိဳ႕သို႕ ေခၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ဳပ္ခန္းစီသို႕လည္း တမင္ပင္ ဝင္ေရာက္ေလ့လာျခင္း အသြင္သဏၭာန္မေပၚေစပဲ ခရီးသြားဟန္လႊဲသေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ေခၚခဲ့လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မသိမသာ ပုံသြင္းပဲ့ျပင္ျခင္းပင္တည္း။
"ေမာင္လိႈင္ဝင္း အခ်ဳပ္ခန္းကို မေၾကာက္ဘူးလား?"
"ေၾကာက္တာေပါ့ ဆရာရယ္။ ေနရထိုင္ရတာ မလြတ္မလက္ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႕။ သနားစရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ"
ေမာင္လိႈင္ဝင္း၏အေျဖကို ဆရာမုန္း အားရမိေလသည္။
"ခုေတာ့ သူတို႕ဟာ သနားစရာေပါ့ကြာ။ အဲ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမေရာက္ခင္တုန္းကေတာ့ ေၾကာက္စရာပဲကြ။ ခိုးတယ္။ တိုက္တယ္။ လုတယ္။ သတ္ျဖတ္တယ္ေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေကာင္းေတြကို သိပ္ေႏွာက္ယွက္တာ၊ ဒုကၡေပးတာ။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရက ဖမ္းျပီး ထိုက္သင့္တဲ့ အျပစ္ဒါဏ္ေပးဖို႕ ခဏေလွာင္ထားတာကြ။ အဲ ေမာင္လိႈင္ဝင္းလဲ သူတို႕လို မဆိုးခ်င္နဲ႕။ မမိုက္ခ်င္နဲ႕။ မခိုးခ်င္နဲ႕။ ခိုးဆိုးမိုက္မဲယင္ေတာ့ သူတို႕လို အခ်ဳပ္က်မွာပဲကြ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ ကြၽန္ေတာ္မမိုက္ပါဘူး"
ဆရာမုန္းသည္ လိႈင္ဝင္းအား သူစားခ်င္ရာကို ဝယ္ေကြၽးသည္။ သူလိုခ်င္သည္ထင္သည့္အရာကို တတ္အားသ၍ ဝယ္ေပးသည္။ ညတြင္ ႐ုပ္ရွင္ျပသည္။ သူ၏ ဉာဥ္ဆိုး ေျပာင္းလဲသြားတန္ေကာင္းဟု ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။
သို႕ေသာ္ .....။
အျပန္တြင္ ကားေပၚသို႕ ေရာက္ေသာအခါ အ႐ုပ္ဆိုင္ တဆိုင္မွ အလစ္သုတ္လာေသာ ပလတ္စတစ္ ေဘာလုံးတလုံးကို လိႈင္ဝင္း၏ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ဆရာမုန္း ေမာသြားေလသတည္း။
XXXXX
(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၳဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
##အရင္ ေရွ႕တစ္ပိုဒ္က စာရြက္ျပဲေနတဲ့ ေနရာမွာ မွန္းေျပာတာ လြဲေနတယ္ထင္လို႕ ျပန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။##
No comments:
Post a Comment