အသက္ (၇၇)ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ အေမက စကၠဴအိတ္အၾကီးၾကီးကို လက္၂ဖက္နဲ႕ ကိုင္ျပီး အခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။
"အေမ ဘယ္သြားမလို႕လဲ" (၄၇)ႏွစ္အရြယ္ သမီး 'တာကဟာတကဲ ဖုမိကို' က ေမးလိုက္တယ္။
"ျမန္ျမန္ျပန္မွျဖစ္မယ္၊ မနက္ျဖန္ ေအာင္သြယ္ေတြ႕ပြဲ မမွီဘဲ ေနလိမ့္မယ္"လို႕ ငိုမလိုမ်က္ႏွာနဲ႕ အေမက ျပန္ေျဖတယ္။
"ေအာင္သြယ္ပြဲ! ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ?"
"ငါ့အတြက္ေလ"
"ဘယ္အထိျပန္မလို႕လဲ?"
"မီတိုကလြဲလို႕ ဘယ္ရွိရမွာလဲ"
"မီတိုမွာ အိမ္မရွိေတာ့ဘူးေလ အေမ၊ အေမ့အိမ္က ဒီမွာေလ"
ေျပာရင္းနဲ႕ ဖုမိကိုက အေမ့လက္ထဲက အိတ္ဆီ လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ အေမက ကိုယ္ကို ယို႕ျပီးေရွာင္လိုက္တာ အရွိန္လြန္ျပီး အိမ္အဝင္ တခါးဝနဲ႕ ဒုန္းကနဲ တိုက္မိသြားတယ္။ အသံေၾကာင့္ အေပၚထပ္က ကေလးေတြ ေျပးဆင္းလာက်တယ္။ တခါးနဲ႕တိုက္မိသြားတဲ့အဖြားကို သားက ေပြ႕ခ်ီလိုက္တဲ့အခါ 'လႊတ္'လို႕ အေၾကာက္အကန္ ေအာ္ေတာ့တယ္။
"အဖြား ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ" ဆိုျပီး သမီးငယ္က ငိုပါေရာ။
တေယာက္ထဲ မီတိုမွာ ေနေနတဲ့ အေမ့ကို အိမ္ေခၚလာျပီး ေနာက္တရက္ညေနမွာ ခုလိုျဖစ္တာပါ။ ေနာက္ေန႕ေတြမွာလဲ ညေနေရာက္လာရင္ အေမက မီတိုကို ျပန္မယ္ဆိုျပီး ေသာင္းက်န္းပါတယ္။ ေဆးရုံေခၚသြားျပီး စစ္ၾကည့္တဲ့အခါမေတာ့ အယ္လ္ဇိုင္းမားအမ်ိဳးအစား သတိေမ့ေရာဂါလို႕ သိရတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ပိုဆိုးလာဖို႕ အလားအလာမ်ားတယ္လို႕ ဆရာဝန္က ေျပာလာေတာ့ ဖုမိကိုတေယာက္ ေရွာ့ခ္ရျပီး ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိရေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။
အေမက တေန႕လုံး ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ "ငါ့သမီးက နင့္အျပင္ ဘယ္သူရွိေသးလဲ" "ငါ့ပိုက္ဆံအိတ္ ေတြ႕မိလား" "မနက္ျဖန္ ေနသာမွာလား" ....
ဘယ္ေလာက္ ျပန္ေျဖပါေစ ခနေနရင္ ေမ့သြားတာမို႕ ဒီေမးခြန္းကိုဘဲ ထပ္တလဲလဲ ေမးျပန္တယ္။
ကေလးေတြရဲ့ ထမင္းဘူးကိုဖြင့္ျပီး ဟင္းေတြ ႏိႈက္စားတတ္တယ္။ သြားတုမွာကပ္ေနတဲ့ စားကြၽင္းစားက်န္ေတြကို ျပတင္းမွန္ေတြ လိုက္ကာေတြ တခါးေတြမွာ သုတ္တတ္လို႕ အလစ္မေပးရဲေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ ဖုမိကိုက အိမ္သာတက္ခ်င္ယင္ေတာင္မွ တခါးကိုဖြင့္ျပီး အေမ့စကတ္စကိုဆြဲလို႕ ကိစၥျပီးရပါတယ္။ မနက္သံုးၾကိမ္ ေန႕လည္းသုံးၾကိမ္ ညေနသံုးၾကိမ္ ထမင္းစားတယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွာေတာင္ ထမင္းေကြၽးပါလို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာျပန္တယ္။
တမနက္မွာ အေမ့အခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိေတာ့ ပခုံးလႈပ္ျပီး တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ငိုေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တကယ့္ ကေလးငယ္တေယာက္လိုပါဘဲ။ ဘာရယ္မဟုတ္ ဖုမိကိုလဲ "ကန္းခ်န္ မဟုတ္လား"လို႕ အသံျပဳလိုက္တယ္။
အေမက ေနာက္လွည့္ၾကည့္ျပီး "အိမ္ရွင္မ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ငါ့ငယ္နာမည္ကို သိတာလဲ"လို႕ ေမးလာတယ္။
"သိတာေပါ့။ အီဘာ့ရကိခ႐ိုင္ဘက္မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ကန္းခ်န္လို႕ ေခၚၾကတယ္မဟုတ္လား"
"အိုး တယ္သိပါလား" အေမ့မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္း ရႊင္လန္းသြားတယ္။
အရင္တုန္းက အေမကို ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ကန္းခ်န္လို႕ေခၚတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးခဲ့တယ္။
အေမ့ကို ဒီလိုမလုပ္နဲ႕လို႕ ဆူမိေျပာမိတာထက္ အေမ့ရဲ့ အသိအတိုင္း အလိုက္သင့္ေလး ေနသြားၾကည့္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္ေနမလဲလို႕ ဖုမိကို ေတြးမိတယ္။
အဲဒီေန႕ရဲ့ ညေနဖက္မွာလည္း အေမက မီတိုကို ျပန္မယ္လို႕ ေျပာျပန္ပါတယ္။
"ကန္းခ်န္ အျမန္ျပန္ခ်င္ေနပုံဘဲေနာ္"လို႕ ဖုမိကိုက အျပဳံးမ်က္ႏွာနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။
"အိမ္ကမိသားစုလဲ မနက္ျဖန္ လင္းတဲ့အခါက် မီတိုကို ျပန္ၾကမလို႕"လို႕ ဖုမိကိုက လိမ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ဟယ္ အဲဒါဆို ျမန္ျမန္ေျပာေရာေပါ့၊ အတူလိုက္မယ္ေလ။ ဒီည ဒီမွာတည္းရင္ ရတယ္မဟုတ္လား"
"ရတာေပါ့ ဒီမွာ အတူတည္းရေအာင္"လို႕ ျပန္ေျဖတဲ့အခါမွာေတာ့ အေမက ဝမ္းသားျပီး ရီတယ္။
ေန႕တိုင္း ဒါကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေျပာေပးရင္ ရျပီ၊ ကိစၥမရွိေလာက္ဘူးလို႕ ဖုမိကိုက အေမနဲ႕ ဘယ္လို ေျပာဆိုရမယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာတယ္။
အိမ္ေရွ႕ ကန္ေဘာင္႐ိုးေပၚမွာ မ႐ိုးပင္ ဆာခူရာ စတဲ့ အပင္ၾကီးေတြ ရွိပါတယ္။ ေဆာင္းဦးဝင္တဲ့အခါ ရြက္ေျခာက္ေတြ ေႂကြတာမို႕ ဒီအတိုင္း ထားထားရင္ လမ္းမကို မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ရြက္ေႂကြေတြနဲ႕ ဖုံးေနတတ္တယ္။ ဒီအိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမက ပထမဦးဆုံးလုပ္တာက တံျမက္စည္းလွည္းတာပါ။ မတ္တပ္လွဲ တံျမက္စည္းနဲ႕ လွည္း၊ အမိႈက္ေဂၚနဲ႕ ေကာ္ျပီး ပလတ္အတစ္အမိႈက္အိတ္ထဲ ထည့္ပါတယ္။ ရြက္ေႂကြေတြကို ျမင္တာနဲ႕ အေမက တံျမက္စည္းနဲ႕ အမိႈက္ေဂၚယူခဲ့လို႕ ေျပာေတာ့တာဘဲ။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ရြက္ေႂကြေတြကို လွည္းရတာ အေတာ္သေဘာေတြ႕ပုံရတယ္။ အေမ တံျမက္စည္းလွည္းေနရင္ ဖုမိကိုလဲ ခဏတျဖဳတ္ အနားယူလို႕ ရေတာ့တယ္။
ဟုတ္ျပီ! ဆိုျပီး ဖုမိကို အၾကံရသြားတယ္။ ရြက္ေႂကြေတြကို အိတ္နဲ႕ ထည့္သိမ္းထားရမယ္။ ျပီးရင္ အိမ္ေရွ႕မွာ က်ဲထားရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနမလဲဆိုျပီး စမ္းၾကည့္မိတယ္။ အေမက ဝမ္းသာအားရနဲ႕ ရြက္ေႂကြေတြကို လွည္းေတာ့တာဘဲ။ မနက္တၾကိမ္ ညေနတၾကိမ္ ေန႕စဥ္အလုပ္လိုမ်ိဳး မွန္မွန္လွည္းတယ္။ ေနေရာင္နဲ႕လဲ ထိေတြ႕ျဖစ္ သင့္ေတာ္တဲ့ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈလဲ ျဖစ္တာမို႕ အေမက ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္တတ္လာတယ္။
အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက အေမနဲ႕အတူ မီးပုံပြဲလုပ္ျပီး ကန္စြန္းဥေတြ ဖုတ္စားၾကတယ္။ အေမက ကာရန္လိုက္ကဗ်ာေတြ ရြတ္တဲ့အခါ အားလုံးက သေဘာတက် ရီၾကတယ္။ အေမက ဒီလိုရီစရာေတြလဲ ေျပာတတ္ပါလားလို႕ ဖုမိကို ေတြးမိျပီး ဟိုးအရင္ ငယ္ရြယ္စဥ္က ရႊင္လန္းတက္ႂကြေနတဲ့ အေမ့ရဲ့ အသြင္အျပင္ကို ျမင္ေယာင္မိလာတယ္။ ညဘက္မွာ အေမ့ရဲ့ သြားတုကို ေဆးေၾကာလို႕ ခြက္ထဲ ထည့္ရင္း ေစာင္ျခဳံထားတဲ့ အေမ့ဘက္လွည့္လို႕ ခြက္ကိုျပရင္း "သြားတု ဒီထဲမွာေနာ္။ အေမ ဒီမွာအျမဲေနေနာ္"လို႕ ေျပာတဲ့အခါ အေမက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ "သမီးက စိတ္ရွည္ရင္ ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း ရွိရင္"လို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေန႕က် ေမ့သြားျပန္တာမို႕ ညတိုင္း ဒီလို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေျပာျဖစ္တယ္။ ညတိုင္း အေမက ေပ်ာ္ေနျပီး "သမီးက အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတဲ့သူဘဲ"လို႕ ေျပာရင္း ရီတတ္တယ္။
တဘက္ရဲ့ အနားစ ခ်ဳပ္႐ိုးေျပေနတာကို ေတြ႕တဲ့အခါ အေမက အပ္ခ်ည္နဲ႕ အပ္ ယူလာခဲ့လို႕ ေျပာတယ္။ ေပးလိုက္ေတာ့ တဘက္အနားစကို ေသသပ္သြားေအာင္ ျပန္သီေပးတယ္။ အခ်ဳပ္အလုပ္ကလဲ အေမ့အတြက္ စိတ္ဝင္စားတဲ့အရာဘဲလို႕ သေဘာေပါက္မိတယ္။ ေဟာင္းလာတဲ့ အဝတ္စေတြကို စုျပီး အဝတ္စုတ္ေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ အေမ အခ်ဳပ္အလုပ္မွာ စိတ္နစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မေတာ့ ဖုမိကိုလည္း အေမ့ေဘးနားမွာမွာ ခဏတျဖဳတ္လွဲျပီး အနားယူလာႏိုင္တယ္။ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိရာက ဖ်တ္ခနဲ ႏိုးလာမိတယ္။
အေမက "အိမ္ရွင္မဆိုတာ ပင္ပန္းတယ္။ အမ်ိဳးသား ျပန္မေရာက္ခင္ ခဏတျဖဳတ္နားေနေခ်" ဆိုျပီး အေမက ေစာင္ျခဳံေပးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ေဝ့တက္လာမိပါတယ္။
ခုႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ အေမအိုကို ျပဳစုခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေတြထဲ ေႏွာင္းပိုင္းထက္ဝက္ေလာက္မွာ သူမမိခင္က အ႐ိုးက်ိဳးျပီး အားနည္းလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ ေဆး႐ုံမွာ ဆုံးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေန ၁၀ႏွစ္ၾကာျပီးေနာက္ "ဖူမိကို"လည္း အသက္၆၃ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ျပီ။
ဒီေန႕ သူမနဲ႕ က်မ သူမမိခင္နဲ႕အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနက် ျမစ္ကမ္းေဘးေဘာင္ လမ္းေလးကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ယွဥ္ေလွ်ာက္ႏိုင္႐ုံ လမ္းကေလးပါ။ ျမင့္မားစိမ္းလန္းတဲ့ သစ္ပင္ေတြ လမ္းတေလွ်ာက္ ေပါက္ေရာက္ေနပါတယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘးလမ္းကေလးရဲ့ တဖက္မွာေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ့ ေက်ာင္းကစားကြင္းရွိျပီး ကာယေလ့က်င့္ခန္းအသင္းအဖြဲ႕ရယ္ ေဘ့စ္ေဘာအသင္းအဖြဲ႕ရယ္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေလ့က်င့္ေနပါတယ္။
"ဒီနားေရာက္ရင္ အေမကေလ" သူမက ရီတယ္။
"အလယ္တန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို 「ၾကိဳးစားထား~~」လို႕ ေအာ္ေျပာေလ့ရွိတယ္ေလ"
"ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ့ တုန္႕ျပန္မႈကေရာ ဘယ္လိုလဲ" က်မက ေမးလိုက္တယ္။
"အားလုံး အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႕ ေလ့က်င့္ေနၾကတာ။ မၾကားႏိုင္ဘူးေလ"
ဟိုဟိုဒီဒီ ေျမျပင္ေပၚမွာ သစ္ျမစ္ေတြ ထြက္ေနလို႕ ခြေက်ာ္မသြားလို႕ မရပါဘူး။ သူမမိခင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အေတာ္ခက္ခဲမယ္လို႕ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မမွာလည္း သက္ၾကီးရြယ္အို မိဘေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တာ မလုပ္လို႕ မရေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။
"ထမင္းစားျပီး႐ုံရွိေသးတယ္ ေနာက္ထပ္စားခ်င္တယ္လို႕ေျပာလာရင္ ဘယ္လိုေျဖမလဲ" က်မက ေမးလိုက္တယ္။
" 「ခုနေလးတင္ စားျပီးတာမဟုတ္လား။ ဟင္အင္းေနာ္။ ဘာစားခ်င္လို႕လဲ」 လို႕ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ အေမက 「ေရႊဖ႐ုံသီး」လို႕ ျပန္ေျဖတယ္ေလ။ 「မရွိလို႕ သြားဝယ္လိုက္မယ္ေနာ္」လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ရင္ 「အင္း」တဲ့၊ အဲလိုနဲ႕ ျပီးသြားေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္မိနစ္ေနရင္ ထပ္ေျပာျပန္ေရာ 「ဗိုက္ဆာတယ္」တဲ့။" သူမက ရီလိုက္တယ္။ "ဒီေလာက္ခဏခဏေျပာတာကို ေရထားတဲ့အခါေတြ ရွိတယ္။ ကေလးေတြကိုလည္း ဒီေနရာမွာ အမွတ္နဲ႕ ျခစ္ထားျပီး မွတ္ေနာ္လို႕ မွာထားတယ္။ ေရၾကည့္တဲ့အခါ တေန႕ကို ၃၉ၾကိမ္ ေျပာတယ္"
"ဟယ္! ၃၉ၾကိမ္ေတာင္၊ အၾကိမ္တိုင္း ျပန္မေျဖလို႕ မရဘူးလား" က်မအသံက က်ယ္သြားတယ္။
"အလုပ္႐ႈပ္တယ္ဆိုျပီး အဲဒါကို မိသားစုေတြက စိတ္တိုမယ့္အစား ဒီေန႕က ၁၈ၾကိမ္ဘဲရွိေသးတယ္လို႕ျဖစ္ျဖစ္ေတြးလိုက္ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတယ္ေရာ"
သူမေျပာတာကို နားေထာင္ျပီး က်မလည္း လုပ္ႏိုင္မယ္လို႕ ထင္လာမိတယ္။
ေအးျမျမေလေျပက တိုက္ခတ္လာတယ္။ သစ္ရြက္ေတြအခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္သံ တရွဲရွဲက လြင့္ပ်ံ႕လို႕။
"အေမအိုကို ျပဳစုတာကေန ရလိုက္တာက ဘာမ်ားလဲ" က်မက ေမးလိုက္တယ္။
"အင္းမ္..." သူမ စဥ္းစားေနတယ္။
"ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္အားရတာ ထင္တယ္"
"ဟင္?" က်မက သေဘာမေပါက္တာကို ၾကည့္ျပီး သူမက ဒီလို ထပ္ေျပာတယ္။
"သတိတရျဖစ္ေနတာက ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာကိုဘဲ၊ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာလို႕ ေတြးမိတယ္။ စိတ္ညစ္ပင္ပန္းရတာေတြကို ေမ့သြားတယ္"
ၾကီးမားတဲ့ "ဆာခူရာ"ပင္ေအာက္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အစိမ္းေရာင္ သစ္ရြက္ေတြက အခုံးပုံ ပုံေပၚေနပါတယ္။ ထိုင္ခုံတန္းရွိလို႕ က်မတို႕ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။
"ဆာခူရာေတြ ေဝတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီမွာထိုင္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ငွက္ေပ်ာသီးစားခဲ့တယ္" သူမက က်မကို ၾကည့္ျပီး ရီတယ္။
"အဲဒီအခါ အေမကေလ 「ဖူမိကို ဆာခူရာပန္းၾကည့္ပြဲဆိုျပီး အိုဆကဲေရာ」 တဲ့"
ဖူမိကိုက ေျပာရင္းနဲ႕ မ်က္ေတာင္ တဖ်က္ဖ်က္ခပ္လို႕ ဆာခူရာပင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။
အရင္က ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ရင္းဆိုတဲ့ ဘာသာျပန္ ပို႕စ္ကို ပထမပိုင္းနဲ႕ ေပါင္းျပီး ျပန္တင္လိုက္တာပါ။
