2009.07.10

ဒီေန႕အေၾကာင္းေရးမလို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ မေန႕က အေၾကာင္းကို ဒီေန႕မွ ေရးတာပါ။ မေန႕က တရုတ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ ေန႕ခင္း ေနကြၽတ္ကြၽတ္ပူထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းသလားၾကတယ္။ အပူခ်ိန္ ၃၂ ဒီဂရီ၊ ေလသိပ္မတိုက္၊ ေရပူေငြ႕ေတြဟပ္ေတာ့ အိုက္ျပဳတ္ျပဳတ္ၾကီးပါ။ အိမ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီဝက္သာသာေလာက္ရွိတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားစပ္စုတာပါ။ ႏွစ္ေယာက္လုံး စက္ဘီး မစီးတတ္ေလေတာ့ အြန္ဖြတ္ (on foot)ေပါ့။ အဲဒီကအျပန္ လမ္းမွာရွိတဲ့ စူပါမွာ တေယာက္ အေအး၂ဗူးစီဝယ္ျပီး တျခားတေနရာကို ေျခဆက္ဆန္႕တယ္။ ၂ ေနရာက ေတာင္နဲ႕ေျမာက္မို႕ ဒီေန႕မွ သြားမလို႕ပါဘဲ။ ထြက္လက္စနဲ႕ မထူးဘူးဆိုျပီး ဆက္သြားလိုက္တာ။ အဲဒီက စာအုပ္ဆိုင္ ခပ္ၾကီးၾကီးတခုမွာ လိုခ်င္ေနတဲ့ စာအုပ္ေလး လိုက္ရွာတာ ေတြ႕တာနဲ႕ ဝယ္ခဲ့တယ္။

(image from amazon book shop)

ဒါ ဂ်ပန္ကို ေရာက္ျပီး ပထမဦးဆုံး ကိုယ့္ရႊီးအားခနဲ႕ ဝယ္တဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေနေတာ့ လုပ္အားခ ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ (အိမ္ၾကီးရွင္ ေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးက လြဲလို႕။) ဒီလ အစပိုင္း တရက္မွာ တရုတ္သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္နဲ႕ အတူ လုပ္အားေပးအဖြဲ႕ရဲ့ lectureship မွာ ႏိုင္ငံျခားသား အေနနဲ႕ ဒီေရာက္စ အေတြ႕အၾကဳံေတြ အျမင္ေတြ သြားရႊီးရတာပါ။ အဲဒီက သူတို႕က ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕ "全国共通図書カード" (pre-paid card for purchasing books) ယန္းတေထာင္တန္ကဒ္ ၂ကဒ္ပါတဲ့ စာအိတ္ေလး တေယာက္ တခုစီ လက္ေဆာင္ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ေလေပါ ရႊီးရႊမ္းျပီး ရလာတာ ဆိုေတာ့ကာ ရႊီးအားခေပါ့။

အဲဒီကဒ္ကို အသုံးခ်ဖို႕ လမ္းရွာေနတာ။ အဲဒါနဲ႕ဘဲ အေပၚက စာအုပ္ကို ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အတန္းက 先生(Teacher)က ဖတ္ၾကည့္ဖို႕ ညႊန္းတဲ့ စာအုပ္ပါ။ အရင္က ပို႕စ္တခုမွာ တင္ဘူးတဲ့ "ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ရင္း"ဆိုတဲ့ ပို႕စ္က အဲဒီထဲက စာတစ္ပုဒ္ပါ။ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းမွာ ပါတာမို႕ ေရွ႕မွာ တပိုင္းရွိေနတာကို စာအုပ္ဖတ္မွ သိရတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဝတၳဳလို အက္ေဆးလို စာအုပ္ေတြ မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္မသိတဲ့ ခန္းဂ်ီးေတြက အေပါသားကိုး။ အခုစာအုပ္က သိပ္အခက္ၾကီး မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုျပီး ဝယ္ခဲ့တာ။ စိတ္ကို ေႏြးေထြးေစတဲ့ စာအမ်ိဳးအစားကို ေဆာင္းပါး တပုဒ္စီအေနနဲ႕ ပါတယ္။ စာအရွည္ၾကီးေတြ မဖတ္ႏိုင္တဲ့ က်မအတြက္ အေတာ္ပါဘဲ။ ပ်င္းမမအတြက္ ဆက္တိုက္ဖတ္ဖို႕မလိုတဲ့ စာမ်ိဳးကမွ ကိုက္တာပါ။ မဟုတ္ရင္ ဖတ္ျပီးတန္းလန္းထားလိုက္ ျပန္ဖတ္လိုက္နဲ႕ဆို ေရွ႕က အေၾကာင္းေတြ ေမ့ေမ့သြားလို႕ ေနာက္ျပန္လွန္ေနတာနဲ႕ ေတာ္ရုံနဲ႕ ေရွ႕ကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

စာအုပ္ဆိုင္ထဲက ကြန္ျပဴတာမွာ က်မလိုခ်င္တဲ့စာအုပ္ကို ႐ိုက္ျပီးရွာတာ လြယ္လြယ္ရွာေတြ႕ေပမယ့္ တရုတ္သူငယ္ခ်င္း လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္က မေတြ႕ဘူး။ က်မက 先生ေပးထားတဲ့ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းေလး ေဆာင္သြားတာမို႕ ရွာရလြယ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ မေသခ်ာေတာ့ ထြက္မလာဘူး။ မရွိတာလည္း ျဖစ္မွာပါ။ စာအုပ္ဆိုင္က အိမ္နားက ဆိုင္ေတြထက္ ၾကီးေပမယ့္ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က စာအုပ္ဆိုင္ၾကီးေတြေလာက္ေတာ့ မစုံပါဘူး။ ဒါေတာင္ ကုန္တိုက္ တလႊာရဲ့ တျခမ္းလုံးက စာအုပ္ဆိုင္ပါ။ ဒီဘက္က ႏိုင္ငံျခားသား အေနနည္းတာမို႕ ဂ်ပန္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ မ်ားတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေနာက္မွ "ဂင္းဇ"ဘက္က စာအုပ္ဆိုင္မွာ ဝယ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။

အျပန္ ညေနစာအတြက္ပါ အတူေစ်းဝယ္ျပီး လမ္းခြဲခဲ့တယ္။ စူပါထဲမွာက တည္းက နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနတာ။ ေလးနာရီ ေက်ာ္ေတာ့မွာမို႕ေလ။ ေစာေစာစီးစီး အိမ္ၾကီးရွင္ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲရဲ့ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း လာေတာ့မွာမို႕ပါ။ (အလုပ္မ်ားရွာတယ္ အဟီး) တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းေတြ ၾကည့္ေပမယ့္ သေဘာက်တာ နဲပါတယ္။ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကလည္း ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ သိလာတယ္။ ေက်ာ႐ိုးအားျဖင့္ တူေနတာေတြ မ်ားတယ္ေလ။ အခ်စ္ကားမ်ိဳးေတြ အငိုကားမ်ိဳးေတြ သိပ္မၾကိဳက္လို႕ မၾကည့္ပါဘူး။ စိတ္ေပ်ာ့တယ္ေလ။ ဒီမွာ ေခတ္စားတဲ့ "အီဂ်ီမဲ့" (ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္)တဲ့ ကားမ်ိဳးဆို လုံးဝမၾကည့္ပါ။ သည္းမခံႏိုင္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ကာ ေပ်ာ္စရာ ကားေတြဘဲ ၾကည့္တာမ်ားတယ္။ ဟိုတေလာက ၾကိဳက္မိတာဆိုရင္ "曲がり角の彼女" (A Woman at a Turning Point)ဆိုတဲ့ ကားေလး။ အသက္ ၃၀ပိုင္းဝင္လာတဲ့ မန္ေနဂ်ာ အျပိဳဂ်ီးမမရဲ့ ၾကဳံရဆုံရတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ အခ်စ္ေရး စတာေတြကို ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေအာင္ ႐ိုက္ထားတာပါ။ ဟာသေတြပါသလို စိတ္ခြန္အားျဖစ္စရာေလးေတြ ပါတယ္။ အခ်စ္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္တာကေတာ့ ျမန္မာ့အျမင္နဲ႕ တမ်ိဳးျဖစ္စရာေတြ ဖယ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ၾကည့္ခ်င္သူမ်ား ဒီလင့္မွာ သြားၾကည့္ပါေနာ္။ တရုတ္လိုနဲ႕ ကိုးရီးယားလို စာတန္းထိုးဘဲ ရွိပါတယ္။

အခုသေဘာက်မိတာက ႐ိုး႐ိုးေအးေအး ဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္လာတဲ့ ၂၉ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းဆရာက က်န္းမာေရး ေဆးစစ္ရင္း ကင္ဆာေရာဂါရွိေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ ေရာဂါက ေတာ္ေတာ္ကြၽမ္းေနပါျပီ။ စစသိခ်င္းမွာ တႏွစ္ဘဲ ေနရေတာ့မယ္ဆိုျပီး သူ႕မွာ ေတာ္ေတာ့ကို ေျခာက္ျခားသြားပါတယ္။ ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စဥ္းစားျပီး က်န္ေသးတဲ့ သူ႕သက္တမ္း တႏွစ္ကို ေနာင္တဆိုတာ မက်န္ခဲ့ေအာင္ ၾကိဳးစားေနသြားတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ငိုစရာ ဇာတ္လမ္းေတြ မၾကည့္ေပမယ့္ ဒီကားက ငိုဖို႕ သပ္သပ္ကား မဟုတ္ပါဘူး။ သူဘယ္လို ရွင္သန္သြားတယ္ဆိုတာကို အေတြးအေခၚရေစတဲ့ ကားပါ။ ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေရးေနရင္း လမ္းေခ်ာ္သြားျပီ။ ျပန္ဆက္ရရင္ ဇာတ္လမ္းၾကည့္ျပီး ကြန္ျပဴတာဖြင့္ ဘေလာ့ဖတ္ အနားယူ ဟင္းခ်က္ျပီး ပို႕စ္ေရးမယ္ဆိုမွ ခႏၶာကိုယ္က ဘယ္လိုမွ မရေတာ့ဘူး။ ေနပူထဲ ေလွ်ာက္သြားထားတာ လူက ႏြမ္းဖပ္သပ္လိုက္ေနျပီ။ ဒီေတာ့ကာ မေန႕က ေရးမယ့္စာ ဒီေန႕မွ ေရးလိုက္ေတာ့ပါတယ္။