Wednesday, July 1, 2009

ဆရာလည္း ဆရာ၊ တပည့္လည္း တပည့္


(ေလး)

ဆရာမုန္းသည္ လက္ဝဲဘက္ လက္ညိႈးေပၚတြင္ ေလွ်ာ္ျပားကို တင္သည္။ လက္ယာဘက္လက္ျဖင့္ ဓားေမာက္ကို ကိုင္သည္။ လက္ဝဲလတ္မျဖင့္ ဓားေမာက္အေႏွာင့္ကို ထိန္းကာ ေလွ်ာ္ကို ရႊီးကနဲ ဆြဲယူလိုက္၏။ ဤနည္းျဖင့္ ေလွ်ာ္သပ္သည္။ ခ်ည္ေႏွာင္ရန္ ေလွ်ာ္တေခ်ာင္းကား ျဖစ္လာေပသည္။ ထန္းေခါက္ဖာ ထိုးေလာက္ေအာင္ကား ေလွ်ာ္မေခ်ာလာေခ်။ မည္သို႕ပင္ အထပ္ထပ္အခါခါ ၾကိဳးစားသပ္ေသာ္လည္း မျဖစ္လာ။

ဆရာမုန္းတပည့္ မိစန္းသည္ကား မိမိမ်က္ေမွာက္မွာပင္ ေလွ်ာ္မ်ား တေခ်ာင္းျပီးတေခ်ာင္း သပ္ျပီးေနေတာ့၏။ သူကေလး အသက္ရွိလွမွ ၁၁ႏွစ္သာ။ ျပီးေတာ့ မိန္းကေလး တဦး။ သူသပ္သည့္ ေလွ်ာ္ျပားကေလးမ်ားကား ေခ်ာလွပါဘိ၏။ နန္းစက္ထဲမွ ထြက္လာသည့္ပမာ ေလွ်ာ္ေခ်ာင္းျခင္း အျပားညီလွသည္။

ဆရာမုန္းစိတ္ထဲတြင္ ရွက္လာမိသည္။ မိမိသည္ လူၾကီးတေယာက္၊ ထို႕ေနာက္ ဆရာတဦး။ မိမိတပည့္မကေလး လုပ္ႏိုင္သည့္ အလုပ္ကိုမွ လိုက္၍ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ျပီေလာ။

ဆရာမုန္းသည္ ထန္းေခါက္ဖာ ထိုးႏိုင္သည့္ အဆင့္ဝင္ ေလွ်ာ္ျပားကေလးမ်ား ရႏိုင္ရန္ အထူးၾကိဳးစား သပ္ေနမိ၏။ ဓားေမာက္က ျပတ္လွသျဖင့္ ပ်က္စီးသြားေသာ ေလွ်ာ္အေခ်ာင္းေရလည္း မနည္းေတာ့ျပီ။ ေလွ်ာ္ကား ျဖစ္လာပါသည္။ သို႕ေသာ္ မေခ်ာေမြ႕၊ အျပားခ်င္းလည္းမညီ၊ ေသသပ္မႈလည္းမရွိ။ ထို႕ေၾကာင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ေလွ်ာ္အတန္းအစားသာ ေဘာင္ဝင္ေနေတာ့၏။ ဖာထိုးႏိုင္သည့္ ေလွ်ာ္ျပားရႏိုင္ဖို႕အေရး ေဝလာေဝး။

"ဟိုက္"

"ဟင္ ဆရာ ဓားရွသြားျပီ"

"မနည္းပါလား ဆရာမုန္းရယ္"

"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္"

ရုတ္တရက္ မိစန္းတို႕ မိသားစု တအိမ္သားလုံး ဆူညံသြားေတာ့သည္။ ဆရာမုန္း၏ လက္ဝဲဘက္ လက္ညိႈးကို ဓားျပတ္သြားသည္။ အေရျပားမွာ ဆြဲလိုက္ေသာ ေလွ်ာ္ႏွင့္အတူ ဓားေမာက္ၾကားတြင္ ကပ္ပါသြားေလသည္။ သူတို႕တေတြ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ၾကရေလသည္။

ဆရာမုန္းသည္ ပရုတ္ဆီဗူးေတာင္းကာ မိမိဖာသာမိမိ ပတ္တီးစီးရေတာ့သည္။ ဒဏ္ရာ အေတာ္ကေလးနက္သည္။ မိစန္းဖခင္ကိုေျပာေတာ့ ဖုန္မႈန္႕သိပ္ေပးမည္ျပဳေနသျဖင့္ မနည္းၾကီး ရွင္းျပ ေတာင္းပန္ထားရသည္။

သည္ေတာ့မွာပင္ ဆရာမုန္းမွာ အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့၍ ေလွ်ာ္သပ္ျခင္းအမႈကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့သည္။

ကြၽမ္းက်င္ရာ လိမၼာၾကသည္ဟုသာ ဆိုရေပေတာ့မည္။ စတုတၳတန္းေက်ာင္းသူ မိစန္း၏ မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကိုေျပာ့၊ မခင္သိန္းတို႕အိမ္ ေရာက္ခါမွ မိမိက ညံ့ဖ်င္းသည္ဟု ယူဆထားေသာ တပည့္မ်ားက အံ့ဩစဖြယ္ အလုပ္မ်ား၌ ပိုင္ႏိုင္ကြၽမ္းက်င္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို ဆရာမုန္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။

မိစန္းက ေရစိမ္ျပီးသား ထန္းေလွ်ာ္ျပားၾကီးမ်ားကို ဓားေမာက္ျဖင့္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာကာ ထန္းေခါက္ဖာ ထိုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမြ႕ေကာင္းမြန္ ညီညာေသာ ေလွ်ာ္ျပားကေလးမ်ားျဖစ္ရန္ သပ္ေပးေန၏။ မိခင္ မခင္သိန္းက အျပားညီေအာင္ ေရြထားေသာ ထန္းဖူးမ်ားျဖင့္ ထန္းေခါက္ဖာ အၾကီးစားပုံ ရက္လုပ္ေနသည္။ ဖခင္ ကိုေျပာ့က မိစန္းသပ္ေပးေသာ ေလွ်ာ္မ်ားျဖင့္ ထန္းဖူးေပၚတြင္ ထပ္မံလိုက္ထိုးေနသည္။ အတြင္းက ထန္းဖူးခံ အျပင္က ေလွ်ာ္မံထားသည့္ ႏွစ္ထပ္ ထန္းေခါက္ဖာမ်ား ျဖစ္လာ၏။ ေလွ်ာ္နက္မ်ားကိုလည္း အလ်င္းသင့္သလို အသုံးျပဳေလရာ အကြက္ဆန္းမ်ား ေပၚလြင္ေနေတာ့၏။ အဖုံးေပၚမွာလည္း အနက္ခံဝယ္ အျဖဴစာလုံးျဖင့္ 'မာပါေစ၊ သုခ၊ သုခဝတီ၊ မာလာ၊ အာေရာဂ်ံ' စသည့္ စာတန္းမ်ား လွပစြာ ေပၚေနေတာ့သည္။

ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူ မိသန္းျမင့္က ထန္းဖူးျဖင့္ လ်ာေပးသည့္ ဆီးေတာ္ဖီထည့္ရန္ ထန္းေခါက္ဖာငယ္ ပုံစံကေလးမ်ားကို ေမာင္ျဖစ္သူ တတိယတန္းေက်ာင္းသား ဘိုေငြက ေလွ်ာ္ထပ္တိုက္ေပးေနသည္။ သူလည္း မေခေပ။ ေငြဟူေသာ စာလုံးျဖင့္ အဖုံးကို တန္ဆာဆင္ေလသည္။

ယုတ္အစြဆုံး သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား ဖိုးေရႊကပင္ ေရြျပီးသား ထန္းဖူးျပား ေရာင္စုံကို အသုံးျပဳလ်က္ တခ်ပ္ ဆယ္ျပားတန္ တေတာင္ပတ္လည္ ထန္းဖူးဖ်ာငယ္ကေလးမ်ား ရက္လုပ္ေနေတာ့သည္။

ဆရာမုန္း သေဘာေပါက္ပါျပီ။ ညံ့သည္ ေတာ္သည္ဆိုရာ၌ ကာလေဒသအလိုက္သာ အကဲျဖတ္၍ရသည္။ မည္သူမဆို တေနရာရာ၌ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။ ေက်ာင္းသားတိုင္းတြင္ ဘဝကိုယ္စီ အလွကိုယ္စီ ရွိၾကသည္ပင္တည္း။ ကေလးတိုင္း တန္ဖိုးထားသင့္ေၾကာင္း လက္ေတြ႕ သိျမင္ရျပီ။

"ေလွ်ာ္ကို ဘယ္လို အနက္ေရာင္ ဆိုးသတုန္းဗ်"

"လြယ္ပါတယ္ ဆရာမုန္းရယ္။ သပ္ျပီးသား ေလွ်ာ္ျပားေတြကို သံတိုသံစေတြနဲ႕ ေရာသာစိမ္ထားလိုက္၊ ငါးရက္အတြင္း မဲနက္ေျပာင္လာေတာ့တာဘဲ"

ကိုေျပာ့က ေျပာျပသျဖင့္ ဆရာမုန္း ဗဟုသုတ တိုးရသည္။

"ထန္းဖူးကိုေရာဗ်ာ ဘာေဆးနဲ႕ ေရာင္စုံ ဆိုးရသလဲ"

"ပိုးဆိုးဆီနဲ႕မွ စြဲတယ္ဆရာေရ့။ အဲ အနီနဲ႕ အစိမ္းက အေတာက္ပဆုံးဘဲ"

ထိုလက္မႈပညာကို ဆရာမုန္း စိတ္ဝင္စားလာမိသည္။

"ဒီပညာကို ကြၽန္ေတာ့္ သင္ေပးပါလား"

"မခဲယဥ္းပါဘူး ဆရာမုန္းရယ္။ အားလပ္တိုင္းသာ လာခဲ့၊ တတ္ေစ့မယ္။ ထန္းေခါက္ဖာ ထိုးနည္းတြင္ မကပါဘူး။ တံျမက္စည္းပါ ထိုးတတ္ေစ့မယ္။ လက္လွည္းတံျမက္စည္းနဲ႕ မတ္တတ္တံျမက္စည္းေတြကိုလည္း က်ဳပ္တို႕ အလ်ဥ္းသင့္သလို ထိုးေရာင္းေနပါတယ္"

"ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ လာခဲ့မယ္"

"ေန႕တိုင္း ေရေႏြးၾကမ္း တည္ထားမယ္ ဆရာေရ့"

ဆရာမုန္းသည္ မိစန္းတို႕အိမ္မွ တက္ႂကြစြာ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာခဲ့၏။ ေစာဥတို႕အိမ္သို႕ ဆက္သြားေသာ္လည္း တအိမ္သားလုံးကို မေတြ႕ရ။ ရြာအေရွ႕ စမ္းထဲတြင္ ဆားခ်က္ရန္ ဆားေျမမ်ားကို ေရႏွင့္ က်င္ထုတ္ေနၾကသည္ဟု သိရသည္။ ဆားခ်က္ျခင္းလုပ္ငန္းသည္လည္း ေရျမက္ရြာ၏ အဓိကက်ေသာ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းတရပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ေရျမက္ဆားသည္လည္း ပဲခူးဆားကဲ့သို႕ ငန္သည္ပင္။ သို႕ေသာ္ အေရာင္ကား ပဲခူးဆားကဲ့သို႕ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ၾကီးမဟုတ္။ ဝါက်န္က်န္ျဖစ္ေနသည္။

ညေနေစာင္းျပီ ျဖစ္ရကား စမ္းဆီသို႕ မသြားႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေနာက္မွ ဆားလုပ္ငန္းႏွင့္ ေစာဥတို႕ဘဝကို ဆက္လက္ေလ့လာရေတာ့မည္။

XXXXX


(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၳဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

2 comments:

မီးေတာင္ said...

I like this novel ..
ဆက္ေရးပါဦး ...
ဖတ္လို႕ေကာင္းေကာင္းဖတ္ရင္းနဲ႕ မန္႕ဖို႕ေမ့ေနလို႕ ဟီး း)

တရုတ္ၾကီး said...

Great novel! I come daily to read it. Thanks million for your typing efforts for readers.

  © Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP