အိမ္

ဘာလိုလိုနဲ႕ ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာတာ ဒီလ ၅ရက္ေန႕မွာ တႏွစ္ရွိသြားျပီ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွမၾကာလိုက္ေသးသလိုပါဘဲ။ အရင္ေနခဲ့တဲ့အိမ္ခန္းက 1K အခန္းပါ။ ပို႕စ္တခုမွာေတာင္ ေရးဖူးတယ္။ သူတေယာက္ထဲ အရင္ေနႏွင့္ေနတဲ့ အခန္းေလးေပါ့။ ဒီမွာအေနနဲ႕ဆို 1Kက တေယာက္ထဲေနရင္ မဆိုးလွပါဘူး ေျပာရမယ္။။ ဂ်ပန္ဖ်ာ ၆ခ်ပ္စာ အခန္းရယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္း သီးသန္႕ရယ္ပါ။ ၂ေယာက္ေနျဖစ္ေတာ့လဲ ခိုအိမ္ေလးထဲ အစပိုင္းမွာ မေနတတ္ေပမယ့္ တေျဖးေျဖး ေနသားက်လာပါတယ္။ ဟိုဝယ္ဒီဝယ္နဲ႕ ပစၥည္းေတြ မ်ားလာတယ္။ ေျခခ်စရာ နဲလာတဲ့အိမ္ေလးထဲ ဧည့္သည္လာမယ္ဆို မ်က္လုံးျပဴးရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ၾကာလာေတာ့ အိမ္ေျပာင္းဖို႕ စိတ္ကူးရေတာ့တယ္။ စာတိုက္ပုံးထဲ လာလာထည့္တဲ့ အိမ္ေၾကာ္ျငာေတြလဲၾကည့္ အင္တာနက္ထဲက အိမ္ငွါးတဲ့ ဆိုက္ေတြမွာလဲ လိုက္ရွာေပါ့။ လက္ရွိအခန္းနဲ႕ အက်ယ္သိပ္မထူးျခားတာေတာင္ ဘူတာနဲ႕နီးေလ ေစ်းက ပိုၾကီးလာေလပါ။ ဒီၾကားထဲ ဝယ္ရင္ေကာင္းမလား စိတ္ကူးျပီး တခ်ိဳ႕အိမ္အေဟာင္းေၾကာ္ျငာေတြကို ဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္တယ္။ အသစ္ကို စိတ္မကူးရဲလို႕ပါေလ။ သို႕ေသာ္လည္းေပါ့ေလ ႏိုင္ငံျခားသားလို႕ ေျပာလိုက္တာနဲ႕ အင္တင္တင္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဥပေဒေတြမ်ားလြန္းတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းကို ေရာင္းတာထက္ ႏိုင္ငံျခားသားကိုေရာင္းရတာ အလုပ္ရွုပ္ပုံရပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားသားဆိုတာနဲ႕ စပ္ဆက္ျပီး ေျပာရရင္ ဒီမွာ ႏိုင္ငံျခားသားကို အလြယ္တကူ အိမ္ငွါးမေပးပါဘူး။ ေက်ာင္းသားဆိုရင္လဲ ေက်ာင္းက ဒါမွမဟုတ္ "ဟိုေရွာနင္း"(保証人) လို႕ေခၚတဲ့ အာမခံေပးသူ ရွိမွပါ။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္မွာ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ေခါင္းခံေပးရမယ့္ "ဟိုေရွာနင္း"ကို ဘယ္သူမွ အလြယ္တကူ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေနလို႕ ကိုယ့္ေက်ာင္းက ေထာက္ခံေပးရင္ ေကာင္းပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္႐ံုမေထာက္ခံေပးဘူးလို႕ ၾကားဘူးပါတယ္။ ေထာက္ခံစာရဖို႕ ေငြသြင္းရတဲ့ေက်ာင္းမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္ေျပာတယ္။ အိမ္ၾကီးရွင္လဲ ေက်ာင္းသားအေနနဲ႕တုန္းက ေက်ာင္းကရွာေပးတဲ့အေဆာင္မွာ ေနခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ကုမၸဏီကေန အိမ္ျခံေျမအက်ိဳးေဆာင္ကို ခ်ိတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ အိမ္ျခံေျမအက်ိဳးေဆာင္ကို ကိုယ္ေနခ်င္တဲ့ အခန္းအမ်ိဳးအစား၊ ေနရာ၊ ေပးႏိုင္တဲ့လစာေတြေျပာလိုက္ရင္ သူတို႕ရွာေပးပါတယ္။ အဲဒီအခန္းေတြကို လိုက္ၾကည့္ျပီး ကိုယ္သေဘာက်တာကို ေရြးရုံပါ။ အိမ္လခကိုေတာ့ ကိုယ့္ဘဏ္အေကာင့္ထဲကေန ကုမၸဏီကတဆင့္ လစဥ္ အက်ိဳးေဆာင္ကို ေပးသြားပါတယ္။ လတိုင္း စာရင္းဇယား ပို႕ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ရွင္အိမ္ငွါး တိုက္႐ိုက္ေတြ႕တာ နဲတယ္ေျပာရမယ္။ ဂ်ပန္အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ ရွိပါတယ္။

အိမ္မွာ တခုခုျဖစ္ရင္လဲ အက်ိဳးေဆာင္ကို ဖုန္းဆက္ေျပာရပါတယ္။ အိမ္ေသာ့ေပ်ာက္တုန္းက သူတို႕ဆီ ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့ ေသာ့ျပင္သူ လႊတ္ေပးတယ္။ က်တဲ့စရိတ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ေပးရတာပါ။ ေသာ့အသစ္ထဲက ေသာ့တံတေခ်ာင္းကိုေတာ့ အက်ိဳးေဆာင္ကို ေပးထားရပါတယ္။ ဒါက ဂ်ပန္မွာ ထုံးစံပါ။ တကယ္လို႕ ကိုယ္မရွိတုန္း အခန္းမွာ တခုခုျဖစ္ရင္ ေသာ့ဖြင့္ဝင္လို႕ရေအာင္ပါ။ ျပီးေတာ့ အခန္းငွါးရင္ စေပၚလိုသေဘာမ်ိဳး ေပးထားရပါတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာေပၚမူတည္ျပီး တလစာ၊ ၂လစာ၊ ၂လခြဲစာ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါဘဲ။ တကယ္လို႕ အိမ္ေျပာင္းရင္ အက်ိဳးေဆာင္က လာျပီး အခန္းကို စစ္ပါတယ္။ ပ်က္စီးညစ္ပတ္တာေတြရွိရင္ အဲဒီထဲက ျပင္ဆင္စရိတ္ႏႈတ္ပါတယ္။ တကယ္တန္း ျပင္ဆင္စရိတ္ေပးသင့္တဲ့ ပ်က္စီးမႈနဲ႕ မေပးရတဲ့ ပ်က္စီးမႈရယ္လို႕ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ aircon တပ္ထားျပီး ျဖဳတ္ရင္ နံရံမွာ အကြက္ရာ က်န္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးအတြက္ အိမ္ငါးက ေပးေလ်ာ္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒါကို မသိဘဲ ေပးေနရတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒါကို TVက အိမ္ရွင္အိမ္ငွါးဥပေဒ အစီအစဥ္မွာ ၾကည့္ဘူးလို႕သိတာပါ။

အိမ္ရွာတာ ျပန္ဆက္ရရင္ အိမ္ၾကီးရွင္က Apartment ဆို လုံးဝမေနခ်င္၊ Mansion မွ Mansion ဆိုတာရယ္ေၾကာင့္ ေတာ္ရုံနဲ႕ ရွာမရဘူး။ ဒီမွာ Apartment က Mansion ထက္ ေစ်းသက္သာပါတယ္။ ငလ်င္မ်ားတဲ့ႏိုင္ငံမို႕ အိမ္ၾကီးရွင္က စိတ္ခ်ရတဲ့ Mansionသာ ေနခ်င္ပါတယ္။ Mansionကလဲ ေစ်းေတာ္ရင္ ဘူတာနဲ႕ေဝး၊ ဘူတာနဲ႕နီးရင္း ေစ်းက မတန္နဲ႕ စိတ္တိုင္းက်မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ လင္နဲ႕မယား လွ်ာနဲ႕သြားမို႕ ကိုက္မိၾကပါေလေရာ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ စိတ္ေကာက္ျပီး အိမ္ၾကီးရွင္ကို စကားမေျပာပါဘူး။ (အိုဆာကာက အမေရ_ "ေကာက္ေကြး"လို႕ မွန္းတာ မွန္တယ္ေနာ့ :P) အရင္လို တရက္ႏွစ္ရက္ထက္ကိုလြန္ျပီး ေကာက္ေၾကာရွည္စြာနဲ႕ ေလး/ငါးရက္အထိ စကားမေျပာတာမို႕ အိမ္ၾကီးရွင္လဲ အေၾကာင္းရွာရေတာ့တယ္။

တကယ္ဆို သူကမွ ေတမိ။ တေန႕လုံးေနလို႕မွ စကားတခြန္းေတာင္ ေျပာသူမဟုတ္။ ကိုယ္မေျပာရင္ အိမ္က ဘိုးဘြားရိပ္သာလို ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့တာ။ အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနတာျပီး ေနလို႕မေပ်ာ္ေတာ့တာမို႕ သူက ရုံးအျပန္ ဘူတာမွာ ေဝေနနဲ႕ တိုက္ခန္းေၾကာ္ျငာလာျပျပီး အိမ္နဲ႕နီးတာမို႕ သြားၾကည့္ရေအာင္ဆိုျပီး အေဖာ္လာစပ္တယ္။ အျပင္သြားရ ပ်င္းသူက အေဖာ္ေတြဘာေတြ လာစပ္ေနတာမို႕ အင္းမလႈပ္ အဲမလႈပ္နဲ႕ လိုက္သြားလိုက္တယ္။ အမွန္က အခန္းၾကည့္ဖို႕ထက္ စကားျပန္ေျပာေအာင္ ခင္းတဲ့ဗ်ဴဟာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ သြားၾကည့္တာပါ။ ဟိုလဲေရာက္ေရာ ရုံးခန္းက တာဝန္ခံက ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ စကားေတြေျပာတာ နားေထာင္ရတာ တနာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ သူတို႕မလဲ တိုက္ခန္းမွာ သုံးပုံတပုံေလာက္ဘဲ ေနသူရွိေသးတာမို႕ လူလိုခ်င္ေနတာပါ။ modern roomေတြလဲ လိုက္ျပနဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနတာမို႕ အားေတာင္နာလာတယ္။ အိမ္ျခံေျမဆိုင္ရာ ဥပေဒေတြကို စာအုပ္ဖြင့္ျပီး ရွင္းျပေနတာ ၂နာရီေက်ာ္ေတာင္ၾကာပါတယ္။ ဘာတလုံးမွနားမလည္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဂ်ပန္စာက အျဖစ္ေလာက္သာသိတာကိုးေလ။ ဒီလိုဥပေဒဆိုင္ရာ ခန္းဂ်ီးဗ်စ္ထူနဲ႕ စာအုပ္ၾကီးေတာ့ ဖတ္တတ္ဖို႕ ေဝးပါေသးတယ္။ က်မက သိပ္နားမလည္ဘူးလို႕ ေျပာလိုက္လို႕ တာဝန္ခံလည္း အိမ္ၾကီးကိုသာ ဦးတည္ျပီး ရွင္းျပေနေတာ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေဘးမွာ ေခါင္းကိုက္ရင္းငိုက္ေနပါတယ္။

အရင္ဆုံးၾကည့္တဲ့ အစြန္ခန္း 4LDK Typeကို ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တျခားႏိုင္ငံမွာ တိုက္ခန္းကို ဘယ္လိုဖြဲ႕စည္းထားတယ္ဆိုတာ မသိေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ အခန္းေၾကာ္ျငာရင္ L-living room, D-dining room, K-kitchen room စသျဖင့္ LDKလို႕ အတိုေျပာျပီး အိပ္ခန္းအေရအတြက္ကို ကိန္းဂဏန္းနဲ႕ ေရးပါတယ္။ 4LDK က အိပ္ခန္း၄ခန္းနဲ႕ ထမင္းစားခန္း ဧည့္ခန္း မီးဖိုေခ်ာင္ ပါတဲ့ အခန္းပါ။ အိပ္ခန္း၄ခန္းပါေပမယ့္ အခန္းဝင္ေပါက္ေတြက ဟိုေကြ႕ဒီေကြ႕နဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဝကၤပါလို အခန္းေတြလို႕ ျမင္မိတာရယ္၊ အိမ္ဝင္ေပါက္ကေန ဝင္လိုက္ရင္ ေဒါင့္ခ်ိဳးအေကြ႕ျဖစ္လို႕ အိမ္ထဲခ်က္ခ်င္းမျမင္ရတာေၾကာင့္ ေမွာင္တယ္ ၾကိဳက္ဘူးဆိုျပီး ဂ်ီးထူလိုက္ပါတယ္။ လင္မယား၂ေယာက္နဲ႕ အခန္း၄ခန္းလဲ မလိုအပ္ဘူးထင္တာေၾကာင့္ပါ။

ေနာက္ထပ္ အိပ္ခန္းသံုးခန္းပါတဲ့ 3LDK Type အခန္းပုံစံသုံးမ်ိဳး ထပ္ျပတယ္။ အဲဒီထဲက အမ်ိဳးအစားတခုမွာ ဂ်ပန္စတိုင္ဖ်ာနဲ႕အခန္းတခန္းပါတယ္။ ကိုယ့္ေတြအတြက္ေတာ့ ဖ်ာအခန္းက မလိုအပ္တာေၾကာင့္ ဒီအခန္းကိုလဲ ပယ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ 3LDKက ေမာ္ဒန္စတိုင္လိုမ်ိဳး၊ ေဒါင့္ခန္းလည္းျဖစ္ျပီး ေဒါင့္ခ်ိဳးကို စက္ဝန္းလို ဝိုက္ထားတာမို႕ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန ဧည့္ခန္းအထိ ေဘးနံရံက အဝိုက္ၾကီးပါ။ အိမ္ထဲ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ရခက္မယ္ထင္လို႕ မၾကိဳက္ဘူး။ ျပီးေတာ့ တျခား3LDK အခန္းေတြထက္ ပိုက်ယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဝိုက္ဝိုက္ၾကီးမို႕ ပိုက်ဥ္းတယ္လို႕ေတာင္ ထင္မိတယ္။

တခန္းျပီးတခန္း ဂ်ီးမ်ားလာတာ လိုက္ျပတဲ့သူလဲ စိတ္ပူပုံေပၚတယ္။ ရွိတာမွ အခန္းက 4LDK Type တမ်ိဳးရယ္ရယ္ 3LDK Type သံုးမ်ိဳးရယ္ကို ဟိုဟာလဲအင္တင္တင္ ဒီဟာလဲအင္တင္ျဖစ္ေနတာကိုးေလ။ ေနာက္ဆုံး ခုအခန္းကို လိုက္ျပတယ္။ တခါးဖြင့္တာနဲ႕ ဝရံတာအထိတိုးရိုေပါက္ျမင္ရတယ္ ဒီတခ်က္ မဆိုးဘူးေပါ့။

အခန္း၃ခန္းကလဲ အက်ဥ္းအက်ယ္ သိပ္မကြာဘူး။ အလယ္ခန္းျဖစ္ေနေတာ့ အင္းမ္...။ လိုက္ျပတဲ့တာဝန္ခံကလဲ ကိုယ့္ကို mainမွတ္ျပီး လာလာေမးပါတယ္။ ဘယ္လိုအခန္းမ်ိဳး အၾကိဳက္ဆုံးလဲဆိုျပီး။ ေတာင္ဘက္မ်က္ႏွာမူတာ ၾကိဳက္တယ္လို႕လဲေျပာလိုက္ေရာ သူ႕မွာပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္ျပီး ဘာျဖစ္လို႕လဲတဲ့။ တေနကုန္ အလင္းေရာင္ရတာရယ္ အဝတ္ေတြလဲ ေျခာက္ျမန္တယ္ေလလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီတိုက္လဲလင္းပါတယ္ အဝတ္လဲေျခာက္ျမန္တယ္လို႕ကို ေကာင္းေၾကာင္းေျပာေတာ့တာ။ သူ႕တိုက္က အေရွ႕ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူေနတာေလ။

အိမ္ၾကီးရွင္ကေတာ့ ဒီအခန္းကို မဆိုးဘူးထင္ေနျပီ။ model roomဆင္ျပီး ျပထားတာလဲ ဒီအခန္းပုံစံမ်ိဳးမို႕ပါ။ တာဝန္ခံကလဲ အေျပာေကာင္း သူကလဲ အားနာတာမို႕ ဟုတ္ေတာ့ေနပါျပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတို႕ျပတဲ့အထဲက 3LDK Type ဒီအခန္းကို ေရြးျဖစ္သြားတယ္။ ဆဲန္းေဆးကို ဒီအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ဂ်ပန္စကားပုံနဲ႕ေျပာရရင္ ကုမၸဏီဘက္က "ဆူျဖိဳးတဲ့ဘဲ ဖမ္းမိတယ္"(いい鴨)လို႕ ေျပာရမယ့္တဲ့။ (ျမန္မာလို သားေကာင္ဖမ္းတယ္/ အခ်ဥ္ဖမ္းတယ္လို႕ ဆိုမလားဘဲ။) တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လုံး "အခ်ိဳရွာ သကာေတြ႕"ၾကတာပါ။

ဒီၾကားမွာ အိမ္ေျပာင္းႏိုင္ဖို႕ လုပ္ရတာ အမ်ားၾကီးပါ။ အရင္ကေတာ့ အက်ိဳးေဆာင္က ရွာေပးတာမို႕ ဘာမွအလုပ္မပိုလိုက္ပါဘူး။ ခုက ကိုယ့္ဘာသာ ရွာတာမို႕ လိုတာအားလုံး ကိုယ္တိုင္ၾကိမ္ၾကိမ္သြားရ လိုက္ေပးရပါတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ တကယ္တန္း လုပ္စရာေတြ ဘာမွနားမလည္ပါဘူး။ အားလုံး အိမ္ၾကီးရွင္နဲ႕ တာဝန္ခံသာ ေျပာဆိုေနၾကတာ။ ခဏၾကာ ဘာစာရြက္လိုလိုက္ ခဏၾကာ ညာစာရြက္လိုလိုက္နဲ႕ ရွုပ္ေနတာပါဘဲ။ ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္တာမို႕လည္း ပါပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္က် အိမ္ၾကီးရွင္က လိုက္ခဲ့လို႕ ေခၚေခၚသြားတာမို႕သာ ပါသြားတာ။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေျပာတာေတြ နားမလည္ေတာ့ ငုတ္တုတ္ငိုက္၊ အဲေလာက္ေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ အသုံးက်မွန္း သိေတာ့တယ္။ ေျပာင္းရဖို႕ ေသခ်ာသြားေတာ့ တာဝန္ခံက ေသာ့အပ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက တေခ်ာင္းကို အိမ္လုံျခဳံေရးကို ေပးထားရတယ္။ ေသာ့ရျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္အခန္းလို႕ ေျပာလို႕ရပါျပီ။

ဒီအခန္း ပုံစံကအျပင္ကေနျပန္လာလို႕ တံခါးဖြင့္ဝင္လိုက္တာနဲ႕ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းေရာ ဝရံတာအထိပါ ေတာက္ေလွ်ာက္ျမင္ရေတာ့ ဘာလို႕မွန္းမသိ စိတ္ေအးတယ္။ အဲလိုမျမင္ရရင္ ေထာင့္ခ်ိဳးက ဘြားကနဲ ဘာေပၚလာမလဲလို႕ မဟုတ္တာ ေတြးေၾကာက္ပါတယ္။ တကယ္ဆို တခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ အဝင္ဝကမီးက autoလင္းတာကို ကိုယ့္ဘာသာ အေၾကာက္ထူတာပါ။ (သတၱိကေတာ့ ဘာရွိသလဲမေျပာနဲ႕ ဘာမွကို မရွိဘူး :D)

မီးဖိုေခ်ာင္ကို ဧည့္ခန္းနဲ႕ ကပ္ရပ္မွာ counter kitchen လုပ္ေပးထားတာပါ။ အေရွ႕ဘက္မွာ ထမင္းစားစားပြဲထားဖို႕ရာ အြန္လိုင္းက ဝယ္လိုက္တဲ့ ဆိုဖာက အရွည္လြန္သြားတာမို႕ ေနရာလြတ္က်ဥ္းသြားျပီး စားပြဲထားလို႕မ ရေတာ့ပါဘူး။ အြန္လိုင္းက ေစ်းဝယ္ရင္ အဲလိုမ်ိဳးလဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တကယ္က အစကတည္းက အိမ္အခန္းအက်ယ္ရဲ့ေျမပုံ ရွိပါတယ္။ ပရိေဘာဂဝယ္ရင္ အက်ယ္တိုင္းလို႕ရေအာင္ဆိုျပီး တာဝန္ခံက ေျမပုံနဲ႕တိုင္းထြာတြက္ရတဲ့ ေပတံေသးေသးေလးပါ ငွါးေပးထားတယ္။ အဲဒါကို သိသိၾကီးနဲ႕ ခုံဝယ္ေတာ့ နံရံဘက္ထားတဲ့ခုံကို ၂ေယာက္စာနဲ႕ ၃ေယာက္စာခုံက ေစ်းသိပ္မကြာဘူးဆိုျပီး ဝယ္ခ်လိုက္တာ။ ခုလို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒီမိုင္မီးဖိုေခ်ာင္ေလးထဲမွာ လက္စြမ္းေတြျပတယ္၊ စားခ်င္တာေတြ ခ်က္တယ္၊ ထင္ရာျမင္ရာ ရမ္းသမ္းcookတယ္၊ မနက္မနက္ အိပ္ခ်င္မူးတူးထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းဘူးကို ေကာင္တာေပၚတင္ျပီး ဓာတ္ပုံ႐ိုက္တယ္။ အရင္ကေတာ့ အိမ္အလယ္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္မို႕ အနံ႕ေတြ ေအာင္းမွာ စိုးမိတယ္။ အနံ႕စုပ္ပန္ကာ ျပင္းျပင္းဖြင့္ရင္ ကိစၥမရွိဘူးမို႕ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ဧည့္ခန္းနဲ႕ကပ္ရက္ မီးဖိုေခ်ာင္ရွိေတာ့ တမ်ိဳးေကာင္းတာက အားလုံးကို မီးဖိုထဲေခ်ာင္ထဲကေန စီးျပီးၾကည့္လို႕ရသြားတယ္။ လွီးခြၽတ္ေဆးေၾကာရင္း တီဗီေငးတယ္။ အရွိန္ပါလာရင္ အေရွ႕ေရာက္သြားတာမို႕ ဟင္းအိုးေတြလဲ တူးတတ္ ကပ္တတ္ပါတယ္။ အိမ္ရွင္မျဖစ္ေပမယ့္ ဟင္းခ်က္ျပဳတ္တာ အဲေလာက္ ဝါသနာမပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းက် တအိမ္လုံးမွာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဟင္းခ်က္ေနရတဲ့အခ်ိန္က စိတ္ျငိမ္သက္တယ္ေျပာရမလား ဒီအိမ္ရဲ့ အိမ္ရွင္မဆိုတဲ့ feeling အျဖစ္ဆုံးလို႕ ေျပာရမယ္။ ဒါကိုယ့္အပိုင္စား ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးဆိုျပီးေတာ့ပါ။

အခန္းသုံးခန္းထဲက ဝရန္တာဘက္က်တဲ့အခန္းကို မိုင္မုန္႕ဆီေၾကာ္ေလးရလာခဲ့ရင္ ထားမယ္လို႕ေတာ့ ရည္ရြယ္တာပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခန္းလြတ္ေပါ့။ ေယာင္းမလာေတာ့ ဒီမွာတည္းတယ္။ ေႏြမွာေတာ့ airconၾကိဳက္တဲ့ အိမ္ၾကီးရွင္ ေနတယ္။ ေနာက္တခန္းကိုေတာ့ စာအုပ္စင္နဲ႕ တိုလီမိုလီထားတဲ့စင္ ထားထားတယ္။ စာၾကည့္ခန္းမဟုတ္ပါဘူး။ စာက ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေနရာ ၾကည့္တာ။ အရင္ကေတာ့ ထမင္းစားခန္းလုပ္ထားတာကို အလယ္ထဲေရာက္ေနတဲ့အခန္းမို႕ မီးေခ်ာင္းအျမဲဖြင့္ေနရတာ မၾကိဳက္တာနဲ႕ ထမင္းစားပြဲကို ဧည့္ခန္းေရႊ႕လိုက္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ဒီလို ေနရာခ်ထားတယ္။ အရင္က စာအုပ္စင္ကို ဧည့္ခန္းမွာ ထားတာ။ ၾကာေတာ့ ႐ိုးလာတာနဲ႕ ေရႊ႕ပစ္လိုက္တယ္။ အဲလိုဘဲ၊ စိတ္က ျငီးေငြ႕လြယ္တယ္။ ခဏဟိုေရႊ႕ ခဏဒီေရႊ႕နဲ႕။ ငါးေဖာင္း႐ိုးေဘာ္ဒီ အဲဒါေၾကာင့္ ခါးလဲ ခဏခဏ နာပါတယ္။

ဒီအိမ္မွာ အဆင္ေျပသြားတာက အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထားတဲ့ေနရာက မ်က္ႏွာသစ္ေဗစင္နဲ႕ တခန္းထဲျဖစ္တာပါ။ အရင္အိမ္လို ဝရန္တာမွာမဟုတ္တာေၾကာင့္ ေဆာင္းတြင္းအတြက္ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ တခါးဖြင့္ျပီး ဝရံတာထြက္ အဝတ္ထုတ္ရတာ အေတာ္ေအးတာပါ။ လက္ေတြလဲ ခဏနဲ႕ ထုံက်င္တက္လာတယ္။

အိမ္ဝင္ဝင္ခ်င္း ဘယ္ဘက္မွာ Toilet ရွိတယ္ဆိုရင္ ဘယ့္ႏွယ့္ၾကီးလဲ ထင္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေရာက္စက ေနခဲ့တဲ့အခန္းမွာ တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္းမို႕ အေတာ္အံ့ဩမိတာပါ။ ဝရံတာရွိတဲ့ဘက္ကို အေရွ႕လို႕ သက္မွတ္ရင္ေတာ့ အိမ္အဝင္ေပါက္ရွိရာက အေနာက္ျဖစ္သြားမွာပါ။ အိမ္ေနာက္ေပါက္ကေန အိမ္ထဲဝင္ရတယ္ေပါ့။:P ဝင္ေပါက္ေဘးမွာ ဖိနပ္ထားခန္းေလး လုပ္ေပးထားတာ အေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ ျမင္ကြင္းမွာ ပြပြထမေနေတာ့ဘူး။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ သူ႕ဖိနပ္က တရံဘဲရွိတာ။ က်န္တာအားလုံး က်မဖိနပ္ေတြခ်ည္း။ (မမ်ားပါဘူးေနာ့!)

တကယ္တန္း ဒီဘက္ကို အိမ္ေျပာင္းဖို႕ျပင္တဲ့အခါ အခန္းပိစိေကြးက ထြက္လာတယ္လို႕ မထင္ရေလာက္ေအာင္ ပစၥည္းေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒါေတာင္ အဝတ္ေတြလႊတ္ပစ္ စာအုပ္ေတြလႊတ္ပစ္နဲ႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဝိတ္ေလွ်ာ့ပစ္တာပါ။ ဒီဘက္မွာ ပစၥည္းေတြေနရာခ်ျပီး ေနာက္ရက္မွာ အရင္အိမ္ကို ျပန္သြားရွင္းရပါတယ္။ ေျပာင္းမလာခင္ နဲနဲရွင္းခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ပစၥည္းေတြ ပုံထားတာမို႕ ေသခ်ာေတာ့ မရွင္းရေသပါဘူး။ ေနာက္ရက္ကိုယ့္ဘာသာ တေယာက္ထဲ ကြၽပ္ကြၽပ္အိပ္ထဲ ေဆးေက်ာပြတ္တိုက္ဖို႕ လိုမယ္ထင္တာေတြထည့္ျပီး ခ်ီတက္ရပါတယ္။ အိမ္ၾကီးရွင္ကေတာ့ သူလဲလိုက္ရွင္းဦးမယ္ေျပာေပမယ့္ ရုံးဖြင့္ရက္မို႕ ကိုယ့္ဘာသာ သြားမယ္ေျပာျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၂နာရီေလာက္ဘဲၾကာမယ္ထင္ရာက ေဆးေၾကာပြတ္တိုက္ရင္း မြန္းလြဲျပီး ညေနဘက္ေတာင္ ေရာက္လာတယ္။ ရွင္းေပးတယ္ဆိုေတာ့လည္း တံခါးေဘာင္ေျမာင္းၾကားက သဲမႈန္ေတြပါမက်န္ ႏိႈက္ႏိႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္ လိုက္ပြတ္ေဆးေနလို႕ ၾကာတာပါ။ လက္လက္ထေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သန္႕သြားေအာင္ လုပ္ထားခဲ့ခ်င္တာပါ။ အခန္းပိစိေကြးကို ၾကမ္း၃ၾကိမ္ေလာက္ တိုက္ေပးလိုက္တယ္။ မွန္ျပတင္းေတြက အၾကမ္းတခါ အေခ်ာတခါ၊ ဝရံတာကိုလည္း ေဆးေပးခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာလလယ္မို႕ ေအးလိုက္တာ ထုံက်င္ေနတာပါဘဲ။

အိမ္မေျပာင္းခင္မွာ ၾကိဳျပီး အက်ိဳးေဆာင္ကို ေျပာထားရပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ရက္၂၀ေက်ာ္သြားတာနဲ႕ တလစာ ထပ္သြင္းရမွာပါ။ အခန္းေသာ့အပ္တဲ့ေန႕မွာ မနက္ေစာေစာ အိမ္ၾကီးရွင္နဲ႕အတူထြက္ခဲ့ျပီး လက္စသတ္ သိမ္းစရာေတြ ထပ္သိမ္းျပီး အက်ိဳးေဆာင္ကို ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ အက်ိဳးေဆာင္က အခန္းကို နံရံေတြစစ္၊ ဘယ္ေနရာ ဘာျဖစ္ဆိုတာကို ပါလာတဲ့တဲ့စာရြက္မွာေရးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ၾကီးရွင္က လက္မွတ္ထိုးေပးျပီး ေသာ့အပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ေရးထားတာကိုၾကည့္ျပီး စေပၚကေန ျပန္ႏႈတ္ေပးတာပါ။ အိမ္ကို သန္႕ေနေအာင္ သုံးထားေပတဲ့အတြက္ရယ္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးထားတာေၾကာင့္ရယ္ သိပ္အႏႈတ္ခံရမွာမဟုတ္ဘူး ေျပာပါတယ္။ ပင္ပန္းရက်ိဳး နပ္တယ္လို႕ ဆိုရမယ္။

ဒီဘက္အိမ္အတြက္ေတာ့ လိုအပ္တာေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အင္တာနက္က ရွာဝယ္တယ္။ အိမ္နဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ Home Centerရွိေပမယ့္ အဲဒီမွာ ဝယ္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာ သယ္ရမွာပါ။ အြန္လိုင္းကဝယ္တာ ေသခ်ာ မ်က္ေစ့နဲ႕ မၾကည့္ရတာရယ္ ကိုင္မၾကည့္ရတာ တခုဘဲ ခက္ျပီး ေစ်းသက္သာတဲ့အျပင္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ပို႕ေပးတာမို႕ အဲေလာက္ မပင္ပန္းပါဘူး။ ပင္ပန္းတာက ဘယ္အရာမဆို အညႊန္းစာရြက္ဖတ္ျပီး ခုတင္၊ စားပြဲ၊ ဆိုဖာ၊ ခုံ အားလုံး ကိုယ့္ဘာသာ စင္ရတာပါ။ ဒီလို တို႕စိတို႕စိဝယ္ရင္း တျဖည္းျဖည္း အိမ္အဂၤါရပ္နဲ႕ ညီလာပါျပီ။ ဒီကအိမ္ေတြအေနနဲ႕ၾကည့္ရင္ အက်ယ္ၾကီး မဟုတ္သလို က်ဥ္းတယ္လို႕လဲ မဆိုသာပါဘူး။ မိသားစု ၃ေယာက္ေလာက္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ေနလို႕ရပါတယ္။

အခုေနတဲ့ေနရာက ျမိဳ႕လယ္နဲ႕ဆို လွမ္းပါတယ္။ နဂိုကတည္းက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းဘဲ ေနခ်င္တဲ့ အိမ္ၾကီးရွင္က လူစည္ကားတဲ့ေနရာဆို ရွုပ္လို႕ဆိုျပီး မၾကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတေယာက္ထဲေနကတည္းက ဒီဘက္ကို ေရြးေနေနတာပါ။ တိုက်ိဳရဲ့ ၂၃ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာ သက္ၾကီးရြယ္အိုအမ်ားဆုံးျမိဳ႕နယ္လို႕ ဆဲန္းေဆးက ေျပာပါတယ္။ အခုအိမ္ကေန ၂ဘူတာေလာက္ကစျပီး စည္ကားပါတယ္။ ျမိဳ႕လယ္ေရာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ရထားတနာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္ စီးရပါမယ္။ ေဝးတယ္ေျပာရင္ေတာ့ ေဝးမွာပါ။ ကိုယ္တိုင္အတြက္ေတာ့ နီးတာလဲမဟုတ္ ေဝးတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္ျမိဳ႕ေတာ္ "အာကီဟဘာရ"၊ ျမန္မာဆိုင္ေတြရွိရာ "တာကဒႏိုဘဘ"၊ တိုက်ိဳရဲ့ တရုတ္တန္း "အုအဲႏို"ေစ်းတန္း၊ တခါတေလ ဝယ္ေလ့ရွိတဲ့ ကုန္တိုက္ေတြရွိရာ "အီခဲဘုကုရို"ဘက္ေတြကို နာရီဝက္ေလာက္ ရထားစီးရင္ ေရာက္တာမို႕ပါ။ ဒါ့အျပင္ တျခားေထြေထြထူးထူးေနရာေတြလည္း ေတာ္ရုံမသြားပါဘူး။ ကိုယ္ထင္ ခုတင္ေရႊနန္းမို႕ ခုေနတဲ့ေနရာကို မဆိုးဘူးလို႕ထင္ပါတယ္။ အိမ္နားမွာ စာၾကည့္တိုက္ရယ္ မူၾကိဳေက်ာင္းရယ္ မူလတန္းေက်ာင္းရယ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းရယ္ ရွိပါတယ္။ ဒီအိမ္ကို ေရြးတုန္းကေတာ့ အဲဒါေတြ တခုမွ စိတ္ထဲမရွိပါဘူး။ ခုမွ အဆင္ေျပသားဘဲလို႕ ျမင္လာမိတာပါ။ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနျဖစ္မယ္ေတာ့ ခုထက္တိုင္ မသိေသးပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ အသက္ၾကီးတဲ့အထိလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

(အရည္မရ အဖတ္မရ ပို႕စ္အရွည္ၾကီးကို ဆုံးေအာင္ဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ တကယ္တန္း ဒီပို႕စ္ကို တႏွစ္ျပည့္တဲ့ ၅ရက္ေန႕မွာ တင္ဖို႕ ၾကိဳေရးထားတာပါ။ အဲဒီေန႕မွာ ဘယ္လိုမွ မဘေလာ့ႏိုင္လို႕ ခုမွ ျပန္တည္းျဖတ္ျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။)