ရွီနဂါဝ

ခုတေလာ ရွီနဂါဝကို ခဏခဏေရာက္တယ္။ ပထမဆုံးအၾကိမ္က လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္က တရုတ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ လုပ္ခ်င္ရင္လိုအပ္တဲ့ "ရွီကကုဂိုင္း" (shikakugai katsudou no kyoka -資格外活動の許可) ေထာက္ခံစာလုပ္ဖို႕ ရွီနဂါဝက ဂ်ပန္လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရုံးကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကံဆိုးတာလား လူပင္ပန္းဖို႕ ကံမပါတာလားမသိ (စိတ္ပင္ပန္းတာေတာ့ အက်ဳံးမဝင္) ေလွ်ာက္လႊာျဖည့္ေတာ့ ပတ္စပို႕က အဲဒီေန႕မတိုင္ခင္ေလးမွာ ကုန္ေနခဲ့တယ္။ ဗီဇာကေတာ့ ၂ႏွစ္နီးပါး က်န္ပါေသးတယ္။ ေျပာတတ္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္လို႕ရတယ္လို႕ ေနာက္မွ သိရေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက မသိေလေတာ့ ဒီအတိုင္းဘဲ ျပန္ခဲ့တယ္။ တရုတ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ပတ္စပို႕က သက္တမ္းဘယ္ေလာက္ရွိလို႕ျပည့္သြားတာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာမွာ လုပ္ခဲ့လို႕ ၃ႏွစ္ ခြင့္ျပဳခ်က္ရွိတယ္လို႕ ဒီမွာ သက္တမ္းတိုးရင္ ၁ႏွစ္လို႕ေျပာေတာ့ အေတာ္အံ့ဩသြားၾကတယ္။ သူတို႕ေတြက ပတ္စပို႕တခါလုပ္ရင္ သက္တမ္း၁၀ႏွစ္တဲ့။ (တို႕က ျမန္မာေလကြယ္)

ကုန္ေနတဲ့ ပတ္စပို႕ကို သက္တမ္းသြားတိုးရင္ အိမ္ၾကီးရွင္ပါတိုးမွရမွာ။ ေဆာင္ရမယ္ေလ အခြန္! ေလွ်ာက္လႊာတင္ျပီး အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ျဖစ္တာကေနာက္၊ အရင္ဆုံး ကိုယ့္ဆီက ထြက္မယ္ဆိုေတာ့ ျငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ ေလွ်ာက္လႊာက သူငယ္ခ်င္းေတြလုပ္လို႕ လိုက္ေလွ်ာက္ၾကည့္တာ တကယ္အလုပ္ လုပ္ျဖစ္မျဖစ္က မေသခ်ာပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ၂ႏွစ္ၾကာေတာ့ ဗီဇာျပည့္ေတာ့မွာမို႕ ပတ္စပို႕ကို မျဖစ္မေန သက္တမ္းတိုးဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။ ရွီနဂါဝက ျမန္မာသံရုံးကို သူနဲ႕အတူသြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟိုလဲေရာက္ေရာ သူက တရက္ထဲျပီးမယ္တဲ့၊ က်မက မွီခိုေလွ်ာက္မွရမယ္ဆိုဘဲ။ မေလွ်ာက္ရင္ အခြန္ေဆာင္ရမွာေပါ့။ သူ႕လို တလစာ ယန္းတေသာင္းႏႈန္းနဲ႕ ယန္းေသာင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ (ျမန္မာေငြ သိန္း၄၀ေက်ာ္) အလုပ္အေကြၽးျပဳရမယ့္သေဘာ ~ ဂစ္!! ဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ အိမ္မွာေနတဲ့သူပါဆိုမွ ဘာဝင္ေငြနဲ႕ ေဆာင္ရမတုန္း။

မွီခိုေလွ်ာက္မွရမယ္ဆိုေတာ့လဲ ေလွ်ာက္တာေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ နဲနဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္မိတာက နဂိုကတည္းက ဗီဇာက မွီခိုဗီဇာေလ။ အဲဒါကို မွီခိုျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ ေလွ်ာက္လႊာယူ ဘာေတြလိုလဲေမးေတာ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ မူရင္းနဲ႕ မိတၱဴတဲ့။ လိုမယ္ထင္တာ အကုန္ယူလာေပမယ့္ အဲဒါက မလိုဘူးမွတ္ေတာ့ မယူမိဘူး။ မပါလာေသးဘူးေျပာေတာ့ ဘယ္လိုနားလည္မႈလြဲလဲမသိ သံရုံးမွာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လို႕ရတယ္တဲ့။ ဟုတ္ေသးပါဘူး ၂ခါ လက္ထပ္ရမလိုျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ေသခ်ာျပန္ေမးေတာ့မွ လက္မထပ္ရေသးရင္ ထပ္ဖို႕ပါတဲ့။ (ဪ~ကဲ! ယူျပီးလို႕ဘဲ ဒီေရာက္လာတာေပါ့လို႕၊ စိတ္ထဲက မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးလိုက္တာ) ဟုတ္တယ္ေလ ဂ်ပန္ဘက္က ဗီဇာက်ျပီးလို႕မွ ျမန္မာက ဂ်ပန္သံရုံးကို သြားတာ၊ အဲမွာလဲ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ျပရေသးတယ္၊ အဲဒီတုန္းက စာရြက္စာတန္းအျပည့္အစုံပါသြားလို႕ ရစ္စရာမရွိတာေတာင္မွ ေကာင္တာထဲက အန္တီၾကီးက "မမေလးက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ အိမ္ေထာင္ရွိတယ္လား ေတာ္ေတာ္ဟုတ္ေနၾကတယ္"လို႕ အေျပာခံလိုက္ရေသး။ အန္တီၾကီး ၾကည့္ရတာ အပ်ိဳၾကီးမ်ားလား? သူ႕နဲ႕စာရင္ေတာ့ ကိုယ့္အသက္ အပုံၾကီးငယ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အသက္ဘယ္ေလာက္နဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ယူယူ သူ႕နဲ႕ဘာမွ မဆိုင္တာၾကီးကိုမ်ား။

လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကေန ေျပာတာ လမ္းလြဲလာျပီ။ ဒီမွာလဲ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ လိုတယ္ဆိုေတာ့ ယူျပီး ေနာက္ရက္ထပ္သြားရတယ္။ ရွီနဂါဝကို သုံးၾကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ အိမ္နားကဘူတာကေန ရွီနဂါဝဘူတာကို ေရာက္ဖို႕ ရထား၃ဆင့္ေျပာင္းျပီး မိနစ္၅၀ေလာက္ၾကာပါတယ္။ အဲဒီကေန ျမန္မာသံရုံးကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ၁၅မိနစ္ေက်ာ္ေတာ့ ၾကာတယ္။ ကုန္းေျပေျပထိပ္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားျပီး လမ္းက်ဥ္းေလးရဲ့ အဆုံး ျခံက်ယ္ၾကီးရဲ့ အထဲမွာ ဂ်ပန္ျမန္မာသံရုံးရွိတယ္။ ပထမဆုံး ေရာက္သြားတုန္းက သံရုံးလို႕ေတာင္ မထင္မိဘူး။ လုံးခ်င္းအိမ္ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္တအိမ္လို႕ဘဲမွတ္တာ။ တံခါးဝမွာ ကပ္ထားတဲ့ ခပ္မွိန္မွိန္ေသးေသး ေၾကးျပားကို ေသခ်ာၾကည့္ဖတ္မွ သံရုံးမွန္းသိရတာမ်ိဳး။ ရုံးအဝင္ဝက စစ္ေဆးေရးရုံေလးထဲမွာ လိုတာေတြဘဲ ယူျပီး အိတ္ေတြအားလုံး ထားခဲ့ရတယ္။

ပတ္စပို႕ရျပီး ရုံးထဲကျပန္ထြက္လာေတာ့ မိုးေတြရြာေနေတာ့တာ။ ရုံးေဆာင္နဲ႕ အဝက နဲနဲလွမ္းေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးသြားလဲ စိုတာပါဘဲ။ ျပီးေတာ့ လက္ထဲမွာက ယူသြားတဲ့ စာရြက္ေတြအျပင္ ျပကၡဒိန္တလိပ္လဲ ပါလာတယ္ေလ။ ပါးစပ္ထဲ ရွိရာေျပာတဲ့ ပတ္စပို႕ သက္တမ္းတိုးခကို "ေလွ်ာ့ေပးလိုက္မယ္ ျပကၡဒိန္ ဒါမွမဟုတ္ မဂၢဇင္းဝယ္ပါ"ဆိုျပီး မဝယ္မေနရလုပ္ေနလို႕ ဝယ္လာခဲ့ရတာတာပါ။ ပထမတခါ သြားကတည္းက ကိုယ့္ေရွ႕ကလူေတြကို အဲလိုဘဲလုပ္ေနတာ၊ အိမ္ၾကီးရွင္အလွည့္မွာေတာ့ နင့္ေနေအာင္ယူျပီးျပီမို႕လားမသိဘူး ပတ္စပို႕သက္တမ္းတိုးခဘယ္ေလာက္လို႕ ေျပာရုံကလြဲျပီး ဘာမွကိုထိုးမေရာင္းလိုက္ဘူး။ အိမ္အျပန္ရထားထဲ ျပကၡဒိန္ၾကီး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႕ အေတာ္ရွုပ္။

ပတ္စပို႕ရျပီးေတာ့ ဗီဇာသက္တမ္းတိုးဖို႕ ဂ်ပန္လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးကို ထပ္သြားရတယ္။ ရွီနဂါဝဘူတာကေန ျမန္မာသံရုံးသြားတာရဲ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ကိုသြားျပီး busတဆင့္ကို ဂိတ္ဆုံးစီးရင္ေရာက္တယ္။ ကားေပၚမွာ အဲဒီကိုသြားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အျမဲရွိတယ္။ သက္ဆိုင္ရာေကာင္တာမွာ တုံကင္ရဖို႕ တန္းစီရတယ္။ ေန႕တိုင္း လူေတြ ရာေထာင္ခ်ီ ရွိမလားဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းအၾကာၾကီး တန္းမစီရဘူး။ ေကာင္တာထိပ္မွာ လူ၂ေယာက္က စာရြက္ေတြ စစ္ၾကည့္၊ လိုတာထပ္ျဖည့္ဖို႕မွာျပီး တုံကင္စာရြက္ေပးလိုက္တယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက စနစ္က်ပုံမ်ား။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႕ အေတာ္ေစာင့္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ရာခ်ီေနတဲ့လူေတြအတြက္ ေကာင္တာ ၄ခု ၁ခုမွာ ၂ေယာက္စီနဲ႕ အလုပ္လုပ္သြားတာ တြက္ၾကည့္ရင္ လူတေယာက္ တမိနစ္ႏႈန္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီရက္က ၂ေယာက္အတူ ဗီဇာတြဲတင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္၂ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေတာ့ အေၾကာင္းၾကားစာေရာက္ပါတယ္။ ရုံးေအာက္ထပ္က ဆိုင္မွာျဖစ္ျဖစ္ စာတိုက္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဗီဇာသက္တမ္းတိုးဖို႕အတြက္ ယန္းေလးေထာင္တန္ တံဆိပ္ေခါင္း တေယာက္တခုဝယ္ျပီး formမွာ ကပ္ရတယ္။ ဒီတံဆိပ္ေခါင္း ပိစိေကြးေလးက ယန္းေလးေထာင္တန္တာမို႕ အေတာ္အံ့ဩမိတာ။ အတုလုပ္တဲ့သူ မရွိဘူးလားလို႕ ေတြးမိတယ္။ ဒီေလာက္ စည္းကမ္းၾကပ္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ ခိုးလုပ္လဲ မိမွာေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ ဒီတံဆိပ္ေခါင္းက ဒီလို အေရးၾကီးတဲ့ေနရာမွာ သုံးတာမို႕ ဘယ္သူမွလဲ အတုမလုပ္ရဲေလာက္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ အေတြးေခါင္ၾကည့္တာ။ အဲမွာလဲ တန္းစီ တုံကင္ယူျပီး အေတာ္ေစာင့္ရတယ္။ ထိုင္ခုံေတြရွိေပမယ့္ အဲဒါနဲ႕ မေလာက္ေအာင္ကို မ်ားတာပါ။ အျပင္မွာ အေတာ္ေအးေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ heaterဖြင့္ထားဖို႕မလိုေအာင္ လူေငြ႕ေတြနဲ႕ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္ေနတယ္။

တကယ္က အဲဒီေန႕မွာ တခါတည္း အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို႕ပါဘဲ။ ဗီဇာမွာ အဲေလာက္ၾကာမယ္မထင္မိတာ အေတာ္ၾကာသြားတာ။ ေန႕လည္၁၂နာရီထိုးဖို႕နီးသြားျပီး သူကအလုပ္ဆက္သြားရမွာမို႕ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ နဲနဲေကာက္ေကြးလုပ္ျပီး ျပန္ခဲ့တာေပါ့။ တခါတည္းျပီးမယ္ မွန္းထားမိတာကိုး။ သူက ေနာက္ရက္ထပ္သြားမယ္ေျပာေပမယ့္ သူမေျပာခင္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ခ်ိန္းျပီးသြားဖို႕ တိုင္ပင္ျပီးသြားျပီ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ဆို ေစာင့္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ စကားေျပာေနရင္လို႕ရတယ္။ သူနဲ႕ဆို ဝစီပိတ္လုပ္ေနတာမို႕ တေယာက္ထဲ ေငါင္ေနရတာ။

ဒီလိုနဲ႕ မေန႕က တေခါက္ ရွီနဂါဝကို ထပ္ေရာက္တယ္။ ရွီနဂါဝဘူတာက အေတာ္ၾကီးတဲ့ဘူတာတခုပါ။ အဲဒီမွာ ရုံးေတြမ်ားတာမို႕ လူအသြားအလာလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ရဲေတြလဲမ်ားတယ္။ ရဲဆိုေပမယ့္ အရပ္ဝတ္စုံနဲ႕ပါ။ ရုတ္တရက္ ေရွ႕မွာလာရပ္ျပီး သူတို႕ရဲ့ ရဲဝန္ထမ္းကဒ္ဖြင့္ျပလို႕ ႏိုင္ငံျခားသားကဒ္ ထုတ္ျပပါလို႕ ေျပာတာမ်ိဳး။ သူနဲ႕အတူသြားတုန္း ၂ခါေလာက္ ၾကဳံဘူးတယ္။ ျပီးရင္ဘယ္သြားမွာလဲေပါ့။ ေရွာင္တခင္စစ္တဲ့သေဘာပါ။ ဒီဘူတာမွာ ႏိုင္ငံျခားအသြားအလာမ်ားလို႕ တရားဝင္ေနတာ ဟုတ္/မဟုတ္ စစ္တယ္။ သူကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားကဒ္အျပင္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီကဒ္ပါထုတ္ျပလိုက္တယ္။ တခါတေလ ႏိုင္ငံျခားသားကဒ္ထုတ္ျပလဲ ဘာလုပ္ေနလဲ ဘာညာေမးခြန္းေတြက လာေသးတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ တခါထဲ ကုမၸဏီကဒ္တြဲျပလိုက္ရင္ ဘာမွမေမးေတာ့ဘူး။ ျပီးခဲ့တဲ့ တေခါက္သြားတုန္းကေတာ့ ရဲလာမေမးဘူး။ မေန႕က တေယာက္ထဲသြားေတာ့လဲ လာမစစ္ဖူးရယ္။ ကိုယ္ကေတာင္ သူတို႕ကိုမေတြ႕လို႕ ဘယ္နားက ေပၚလာမလဲလို႕ တခ်က္ရွာၾကည့္လိုက္မိေသးတယ္။ :D

ခုရက္ပိုင္းမွာ ေနလို႕လဲမေကာင္းပါဘူး။ ဟိုနာလဲနာ ဒီနားလဲနာ တကိုယ္လုံးမနာ ကြက္တိကြက္ၾကားနာျဖစ္ေနတာ။ ဖ်ားမလိုျဖစ္ရာကေန အခ်ိန္မွီေဆးေသာက္လိုက္ေတာ့ မဖ်ားဘဲ အစြယ္အပြါးျဖစ္တဲ့ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးက က်န္ေနတယ္။ ရာသီဥတုကလဲ တေန႕ေရႊ တေန႕ေငြနဲ႕။ ဒီၾကားထဲ မိုးပါရြာေတာ့ ႏွာေစးက မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ မ်က္လုံးေတြလဲ ပူလာတယ္။ ေဆးေတာ့ ေသာက္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ထဲကပိုးကဘဲ အသက္ရွည္တာလား ဂ်ပန္ကေဆးကဘဲ ေပ်ာ့တာလားမသိ မေပ်ာက္ႏိုင္ေသးဘူးရယ္။ သြားမယ့္ေန႕ မတိုင္မီ မိုးေလဝသၾကည့္ေတာ့ မိုးဖြဲဖြဲရြာမယ္ ေလလဲျပင္းမယ္ ေအးမယ္ဆိုေတာ့ အကၤ်ီအထပ္ထပ္အျပင္ "ေဟာ့ကအိ႐ို႕"လို႕ေခၚတဲ့ heater packကို ဗိုက္မွာတခု ခါးမွာတခု ကပ္လို႕ လက္နက္အျပည့္အစုံနဲ႕ သြားရတယ္။ အဲဒါမွအေတာ္ဘဲ။

ရုံးမွာ သူငယ္ခ်င္းက ဗီဇာသက္တမ္းတိုးေလွ်ာက္ က်မက shikakugaiေလွ်ာက္ ၂ခုလုံးျပီးသြားေတာ့ ၾကဳံတုန္း တျခားေကာင္တာမွာ multiple re-entryေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ အဲဒါက တခါတည္း ျပီးပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုး re-entryဆိုရင္ ယန္းသံုးေထာင္တန္တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ရတယ္။ တၾကိမ္ျပန္လို႕ရတယ္။ multiple re-entryဆို ယန္းေျခာက္ေထာင္တန္ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ရတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ဗီဇာသက္တမ္းအတြင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္လို႕ရတယ္ဆိုေတာ့ multiple re-entryဘဲ ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ ျပန္ျဖစ္တာ မျပန္ျဖစ္တာကတပိုင္း၊ ရွိထားေတာ့ ျပန္မယ္ဆို လိုအပ္တဲ့ အလုပ္တခုရွင္းထားတာေပါ့။

အဲဒီကအျပန္ ေန႕လည္၁နာရီေက်ာ္ေနျပီမို႕ ဘူတာနားမွာ စားစရာဆိုင္ရွာပါတယ္။ ရွီနဂါဝဘူတာနဲ႕ ဆက္ရက္ "အတိုရဲ" (atré)ဝင္ၾကည့္တာ ဆိုင္ေတြက ဘားပုံစံခ်ည္းနဲ႕ ေစ်းလဲသိပ္သက္သာတာမို႕ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လို႕ရမယ့္ ဆိုင္လိုက္ရွာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းကေန ဆိုင္ရွာျပီး google map ကတဆင့္ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ မိုးရြာထဲ ဟိုလည္ ဒီလည္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ တကယ္ဆို ဘူတာကေန ကုန္းေက်ာ္တံတားလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရင္ရတာကို ေအာက္ဆင္း လမ္းကူးျပီး ေလွ်ာက္ရွာေနလို႕ မေတြ႕တာ။ ဝင္သြားတဲ့ ဆိုင္က gusto (ガスト) ဆိုတဲ့ဆိုင္။ အဲဒီဆိုင္ခြဲလိုမ်ိဳး အိမ္နားမွာလဲရွိပါတယ္ ၂ခါ ေလာက္ စားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ရွီနဂါဝဘူတာနားကဆိုင္ေလာက္ ခ်ာတူးလန္တာ ပထမဆုံး ၾကဳံဖူးတယ္ေျပာရမယ္။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရတဲ့ ထိုင္စရာေနရာမရွိလို႕ ပထမပိုင္း ေဆးလိပ္နံ႕ အေတာ္ခံလိုက္ရတယ္။ ၂ေယာက္သား မွာျပီးသားေရာက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက တဇြန္းႏွစ္ဇြန္းစားရင္း အသားလဲ မပါသေလာက္ဘဲလို႕ေျပာတယ္။ ျပထားတဲ့ပုံနဲ႕ ခ်ေပးတာ ကြာတတ္မွန္းသိေပမယ့္ ခုလို ထမင္းတပန္းကန္လုံးမွာ အသားလႊာေၾကာ္ကို တဇြန္းသာသာေလာက္သာပါတာေတာ့ လြန္ပါတယ္။ ပုံထဲမွာက ထမင္းတျပင္လုံးနီးပါးဖုံးေနေအာင္ အသားပုံနဲ႕ ျပထားတာကိုး။

သူငယ္ခ်င္းေျပာမွ ကိုယ့္ပန္းကန္ကို ၾကည့္မိတယ္။ "ကင္ခ်ီ ခ်ီဂဲ"မွာတာ အသားလုံးဝကို မပါလာတာပါ။ ကိုယ္ဘဲမွားသလားေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းက မေက်နပ္ဖူး ေခၚေျပာမယ္ဆိုတာနဲ႕ လွမ္းေခၚေျပာမွ ဟယ္ အသားမပါသြားဘူးလား ျပန္ျပင္ေပးမယ္ဆိုျပီး ယူသြားတယ္။ အထဲက ဥဒြန္းဂ်ဳံၾကာဇံျပားတုတ္တုတ္ေတြက ၃မွ်င္ေလာက္ စားျပီးေနျပီ။ နဂိုကတည္းက အမ်ားၾကီးမစားႏိုင္လို႕ နည္းတာမွာပါတယ္ ၂ခါ ျပန္စားရသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒုတိယတေခါက္မေတာ့ ပုံထဲကလိုမဟုတ္မယ့္ အသားလႊာပါးပါးေလး ၄ဖတ္ေလာက္ပါလာတယ္။ ဥဒြန္းဖတ္ေတြက မစားႏိုင္ေတာ့တာမို႕ နဲနဲဘဲစားလိုက္တယ္။ တျခားအစီအေငၚမတည့္တာလဲ အမ်ားၾကီးဘဲရယ္။ ေနာက္မလာေတာ့ဘူး "ရွီနဂါဝက ဂတ္စုတို"ေရ။

ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ထိုင္ခ်င္ေပမယ့္လဲ ရုံးဆင္းခ်ိန္ တိုက္ရင္ ရထားၾကပ္ေတာ့မွာမို႕ ျပန္လာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက စကားတေျပာေျပာနဲ႕ဆိုေတာ့ ေယာင္ျပီး ကိုယ္စီးမယ့္ရထားလိုင္းဘက္လိုက္လာလို႕ သတိေပးရတယ္။ ဘူတာပလက္ေဖာင္းတူေပမယ့္ သူနဲ႕ကိုယ္က ေက်ာခ်င္းဆိုင္ ဆန္႕က်င္ဘက္ကို ျပန္ရမွာေလ။ ကိုယ့္ဘက္ရထားအရင္ဆိုက္ေတာ့ တာ့တာလုပ္ျပီး အရင္ျပန္ခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ကပ္ထားတဲ့ heater packက အပူေလ်ာ့လာျပီေလ။ အိမ္နားမွာ ေစ်းဝင္ဝယ္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေသာက္ ဗိုက္ျဖည့္နားေနလိုက္တယ္။ ဒါကို ႏွာေခါင္းက ေတာ္ေတာ္ပိတ္ျပီး မ်က္လုံးေတြပူလာလိုက္တာ။ အဖ်ားေတာ့ မရွိပါဘူး။ မအိပ္ခင္ 'ဂ်ပန္ေဆးကလဲ အားေပ်ာ့လိုက္တာလို႕' ပတြတ္ျပီး ေဆးေသာက္အိပ္လိုက္တယ္။ မနက္က် ထမင္းဘူးလဲ မထည့္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခုထိ ႏွာေခါင္းတေပါက္နဲ႕ အသက္႐ႉရတုန္း။ တဖက္က ပိတ္ေနလို႕။ ၂ဖက္လုံးမပိတ္တာ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမယ္။ ႏို႕မို႕ဆို ပါးစပ္နဲ႕ ႐ႉေနရလိမ့္မယ္။ တပတ္ေက်ာ္လို႕ ေလွ်ာက္လႊာျပန္က်လာရင္ ရွီနဂါဝ ထပ္သြားရဦးမွာမို႕ အဲဒီမတိုင္ခင္ ႏွာပိတ္ႏွာမႊန္ေပ်ာက္ခ်င္ပါရဲ့။