စာစီစာကုံး

ဒီေန႕ သင္တန္းမွာ စာစီစာကုံး ဖတ္ရတယ္။ ျမန္မာလို စာစီစာကုံး ေရးခိုင္းရင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေရးတတ္ဘူး။ ေခါင္းစဥ္ေပးထားရင္ေတာ့ စဥ္းစားစရာ ေဘာင္ရွိေသးတယ္။ ၾကိဳက္ရာေရးဆို ဘာေရးရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ခုလဲ ၾကိဳက္တာေရးဆိုေတာ့ ဂ်ပန္ေတြကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႕ ပတ္သက္တာ ဘာေျပာရင္ေကာင္းမလဲကို အေတာ္စဥ္းစားရတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာလို႕ ေျပာလိုက္ရင္ မသိၾကဘူးေလ။ (နာဂစ္ မတိုင္ခင္အထိပါ။) တခါမွ ျမန္မာလူမ်ိဳး မလာတက္ဖူးတာလဲ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာအေၾကာင္း မသိတာ မဆန္းပါဘူး။ "ဘိ႐ုမာ"လို႕ ေျပာရင္ေတာ့ နဲနဲသိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႕ စိတ္ဝင္စားႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေလး ေရးမွျဖစ္မယ္လို႕ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ နာမည္အေၾကာင္း ေရးျဖစ္လိုက္တယ္။ စာလုံးအေရအတြက္ ၃၀၀အတြင္းေလာက္ ေရးရင္ရျပီဆိုေပမယ့္ ေရးရင္းနဲ႕ ၄၀၀ေတာင္ ေက်ာ္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အတိုခ်ဳပ္ေရးထားတာ။ ရွည္ရွည္ေရးခ်င္လည္း ရပါတယ္။ "စဲန္းေစး"ကို ျပၾကည့္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ "စဲန္းေစး"ေတာင္ မသိတဲ့ စကားလုံးေတြပါေနတယ္။ "ဂဠဳန္"ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အင္တာနက္ထဲ အေတာ္ရွာလိုက္ရတယ္။ ရွည္ကလည္းရွည္ ဖတ္ျပျပီး အမ်ားသေဘာမေပါက္တာေတြ မ်ားေနရင္မေကာင္းဘူးေတြးျပီး "သၾကၤန္အေၾကာင္း" အသစ္ေျပာင္းေရးလိုက္တယ္။ နဂိုေရးထားတာကိုေတာ့ ဟိုဘက္မွာ ျပန္ျဖည့္ေရးျပီး တင္ထားပါတယ္။

စာကို ခ်ေရးခိုင္းခံမွဘဲ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ အေတာ့အေတာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဖတ္ရင္သာ နားလည္သလိုလိုေတြ ရွိေပသိ ေရးရင္ေတာ့ အေတာ္ခ်ာတူးလန္ပါတယ္။ အေျခခံ သဒၵါေတြေတာင္ ေမ့လို႕။ ပထမ စာစီစာကုံးမွာ "စဲန္းေစး"က အမွားေတြ အေတာ္ျပင္ေပးကတည္းက သိသြားတယ္။ ရွည္ရွည္ေရးေလ အမွားမ်ားေလလို႕။ :D ဒီေတာ့ကာ ေနာက္တခုကို စာလုံး ၃၀၀ထဲဝင္ေအာင္ တြက္ျပီး ေလွ်ာ့ေရးလိုက္တာ သိပ္မမွားေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံပြဲေတာ္အေၾကာင္း အမ်ားၾကီးေတာ့ မိတ္မဆက္ေပးလိုက္ရဘူးေပါ့။ တိုေတာ့လည္း ျမန္ျမန္ဖတ္လို႕ျပီးတယ္ေလ။ အတန္းေရွ႕ ထြက္ရရင္ အလိုလို ဒူးတုန္တာဆိုေတာ့။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္ေနရာမွာ ထိုင္ေနတုန္း စစခ်င္း မိတ္ဆက္ကို ဘယ္လိုေျပာမယ္၊ ဖတ္ျပီးသြားရင္ ဘယ္လိုနိဂုံးခ်ဳပ္မယ္ စိတ္ကူးသြားျပီး အေရွ႕လဲေရာက္ေရာ ျမန္ျမန္ျပီး ျပီးေရာဆိုျပီး ဘလြတ္ဘလြတ္ ရြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အျပီးက်မွ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကို ေညာင္နာနာသံနဲ႕ တိုးတိုးေလးထြက္ေတာ့တယ္။

အားလုံးရဲ့ စာစီစာကုံးေတြက တမ်ိဳးစီ စိတ္ဝင္စားဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ်ပန္မွာ ၾကဳံေတြ႕ရတဲ့ လူေနမႈဘဝနဲ႕ ဂ်ပန္စာ သင္ယူတာနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေရးၾကတယ္။ အဲဒီထဲကမွ အားလုံးလဲ စိတ္ဝင္စားျပီး ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ စာစီစာကုံးတပုဒ္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။ စဖတ္ရကတည္းက အေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ထိုင္ဝမ္သူ အန္တီၾကီးရဲ့ စာစီစာကုံးပါ။ (အသက္ ၅၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိလို႕ အန္တီလို႕ သုံးတာ ရရဲ့လားေတာ့သိဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ၃၀နား နီးလာျပီဆိုေတာ့ေလ။) အန္တီၾကီးက ဂ်ပန္မွာ ေနတာ ေတာ္ေတာ့ကို ၾကာပါျပီ။ စကားလည္း ဂ်ပန္ေတြနဲ႕ အညီ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီသင္တန္းကို အပ်င္းေျပ လာတက္ေနပုံပါဘဲ။ သူက ဒီစာစီစာကုံးက တ႐ုတ္လို ရွိတာကို ဂ်ပန္လို ဘာသာျပန္ျပီး ေရးထားတာပါတဲ့။ သူက ခု စီးပြါးပ်က္ကပ္ၾကီးမွာ အားလုံးစိတ္ညစ္ေနၾကတာမို႕ တခဏေလာက္ ျပဳံးေပ်ာ္ေစဖို႕ ရည္ရြယ္ပါတယ္တဲ့။ သူ႕ကို ခြင့္ေတာင္းျပီး ဘေလာ့မွာ ျမန္မာလို ၾကိဳးစားျပီး ဘာသာျပန္ၾကည့္တာနဲ႕တြဲျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။

"အားလုံး ျပဳံးေစဖို႕"

ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့အခါ ဝက္ေမြးပါတယ္။
ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့အခါ အသီးအရြက္ကို အိမ္မွာ စားပါတယ္။
ပိုက္ဆံ ရွိတဲ့အခါ အသီးအရြက္ကို Restaurantမွာ စားၾကတယ္။
ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့အခါ လမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးစီးပါတယ္။
ပိုက္ဆံ ရွိတဲ့အခါ Living Roomထဲမွာ စက္ဘီးနင္းၾကတယ္။
ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့အခါ မဂၤလာေဆာင္ခ်င္တယ္။
ပိုက္ဆံ ရွိတဲ့အခါ ကြာရွင္းခ်င္ၾကတယ္။
ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့အခါ အိမ္ရွင္မက စကၠထရီအလုပ္ကို တြဲလုပ္ပါတယ္။
ပိုက္ဆံ ရွိတဲ့အခါ စကၠထရီက အိမ္ရွင္မအလုပ္ပါ တြဲလုပ္တယ္။
လူေတြက စိတ္ရင္းကို မေျပာၾကပါဘူး။
ပိုက္ဆံက ဒုကၡျဖစ္ရဲ့ အရင္းခံရာလို႕ေျပာလည္း အားလုံးက လိုခ်င္ၾကတယ္။
မိန္းမလွေလးက ကံဆိုးမႈေတြ ေပးတတ္တယ္ေျပာလည္း အားလုံးက ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခ်င္ၾကတယ္။
ေဆးလိပ္နဲ႕ အရက္က ခႏၶာကိုယ္အတြက္ မေကာင္းေပမယ့္ မရပ္တန္႕ႏိုင္ၾကဘူး။
ေခြးကို အဝတ္ဝတ္ေပးၾကျပီး လူေတြကေတာ့ အသားေဖာ္တဲ့ အဝတ္ေတြ ဝတ္ေနၾကပါတယ္။
အခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ___
နိဗၺာန္က သြားသင့္တဲ့ေနရာလို႕ေျပာလည္း လူတိုင္း မသြားၾကပါဘူး။

“皆さん、笑ってください”

お金がないとき、豚を飼います。
お金があるとき、犬を飼います。
お金がないとき、家で野菜を食べます。
お金があるとき、野菜をレストランに食べます。
お金がないとき、道で自転車を乗ります。
お金があるとき、リビングルームで自転車を漕ぎます。
お金がないとき、結婚したいです。
お金があるとき、離婚したいです。
お金がないとき、妻は秘書を兼ねてます。
お金があるとき、秘書は妻を兼ねれます。
人間は本音を言わない。
金は罪悪のもとでも、皆がほしいです。
美女は災いのもとでも、皆が交際したいです。
タバコや酒は体に悪いけど、やめられない。
犬は服を着るけど、人間は肌を出す服を着ています。
結局、
天国はいい所でも、皆は行かないです。