Saturday, June 27, 2009

ဆရာလည္း ဆရာ၊ တပည့္လည္း တပည့္


(ႏွစ္)

"နင္တို႕ ဘာအသုံးက်သလဲ။ အိမ္မွာတြက္ဖို႕ ဂဏန္းေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ျပီးေအာင္ မတြက္ခဲ့ၾကဘူး။ အိမ္မွာက်က္ဖို႕ က်က္စာေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ရေအာင္ မက်က္ခဲ့ၾကဘူး။ စာေတြေရးဖို႕ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ေပးလိုက္တယ္။ တေယာက္မွ အျပီးသတ္ေအာင္ မေရးခဲ့ၾကဘူး။ တို႕က အပတ္စဥ္ သင္႐ိုးမာတိကာအတိုင္ သြားရမွာ။ မတြက္လို႕ မရလို႕ မေရးခဲ့လို႕ဆိုျပီး ေစာင့္ေနလို႕မရဘူး။ ဒီအတိုင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုပုံႏွင့္ မိုးၾကီးခ်ဳပ္လွ်င္ က်ႏ္ုပ္အိမ္သို႕ မျပန္ႏိုင္ပါ ဆိုသလို စာေမးပြဲ က်ၾကေတာ့မွာဘဲ။ အဲ... ေက်ာင္းနဲ႕ဆရာ နာမည္အပ်က္ေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။ နက္ျဖန္ခါကစျပီး ၾကိမ္သုံးရေတာ့မယ္။ မနာခ်င္ယင္ တြက္ခဲ့ၾက၊ ေရးခဲ့ၾက၊ က်က္ခဲ့ၾက။ အားလုံး နားလည္ၾကရဲ့လား"

"နားလည္ပါတယ္ ဆရာ"

ေစာဥ၊ ၾကည္ညြန္႕၊ မိစန္း စတုတၳတန္းမွ မိန္းကေလး သံုးေယာက္တို႕သည္ ဆရာမုန္း၏ေရွ႕ဝယ္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ရွိၾက၏။ ဆရာ ဆူသမွ်ကို ျငိမ္ျငိမ္ေလး ခံယူလ်က္ ရွိၾကသည္။ ဝမ္းနည္းလြယ္တတ္သူ ေစာဥမွာ မ်က္ရည္မ်ား ေဝ့လ်က္ ရွိေနေတာ့၏။

"ဒီအထဲ တင္ေထြးဆိုတဲ့ကေလးမက ေက်ာင္းမလာတာ ေလးငါးရက္ရွိသြားျပီ။ ဘာေတြမ်ား အလုပ္ရွုပ္ေနတယ္ မသိဘူး။ ေက်ာင္းပ်က္တာကို ခြင့္တိုင္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး"

"တင္ေထြးက ေက်ာင္းထြက္ျပီတဲ့ ဆရာ"

"ေဟ"

ေစာဥက ဝင္ေျပာလိုက္သည္တြင္ ဆရာမုန္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ တအံ့တဩ ျဖစ္သြားမိသည္။

"ဟင္ ဒီလို ဘယ္ရမလဲ။ တို႕ေက်ာင္းက ဝင္ခ်င္တိုင္းဝင္ ထြက္ခ်င္တိုင္ထြက္လို႕ရတယ္မ်ား ထင္ေနၾကသလား မသိဘူး။ ႏြားမျခံေတာင္ သူ႕အခ်ိန္အကန္႕အသတ္နဲ႕ဝင္ထြက္ရတာ။ အင္း နင္တို႕ မိဘေတြဆီကို လာေတြ႕ရဦးမယ္။ ကဲ ထိုင္ၾက"

စတုတၳတန္းတြင္ ျပႆနာအျဖစ္မ်ားသည္က မိန္းကေလးမ်ားသာတည္း။ ေယာက်္ားကေလးမ်ားက ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ျဖစ္ရကား ဆရာမုန္းႏွင့္ ထာဝရ မကြဲမကြာ ရွိေနၾကသည္။ စာက်က္ခ်ိန္တြင္ မက်က္မေနရ။ သခၤ်ာတြက္ခ်ိန္တြင္ မတြက္မေနရ။ အိမ္စာေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခ်ိန္တြင္ မလုပ္မေနရ။ ထိုအခါ သင္ခန္းစာ အလ်ဥ္မွီေနၾကသည္။ အရွိန္ပါေနၾကသည္။

မိန္းကေလး ေလးဦးမွာမူကား အေျခအေနအရ အခြင့္မသာသျဖင့္ ညေက်ာင္း မတတ္ႏိုင္ၾက။ ရြာႏွင့္ ေက်ာင္းၾကားတြင္ ေခ်ာင္းက်ယ္ၾကီး ျခားေန၏။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ ညအခါ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ မသင့္ေလ်ာ္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ကို အိမ္စာေပးလိုက္ရသည္။ က်က္ရန္စာ၊ တြက္ရန္သခၤ်ာ၊ ေရးသားေျဖဆိုရန္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ေန႕စဥ္ စီစဥ္ေပးရသည္။ သို႕ေသာ္ မတြက္၊ မက်က္၊ မေရးခဲ့ၾကသည္က မ်ား၏။ သင္ခန္းစာ အလ်င္မမွီ။ အရွိန္မပါ။ ထိုအခါ အညံ့စာရင္းသို႕ အလိုလို ဝင္သြားေလေတာ့သည္။

မျဖစ္ေခ်ျပီတည္း။ သူတို႕မိဘမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြးရမည္။ အိမ္မွာ စာက်က္ရန္၊ သခၤ်ာတြက္ရန္၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရန္ မိဘမ်ားက ၾကပ္မကြပ္ကဲေပးၾကရန္ ႏိႈးေဆာ္ေပးရမည္။

အဖိတ္ေန႕မွာပင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွ ရြာသို႕ ထြက္လာခဲ့၏။ ေရွးဦးစြာ ေက်ာင္းထြက္ျပီဆိုေသာ တင္ေထြးတို႕အိမ္သို႕ ေမးျမန္းဝင္ရသည္။ အိမ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ထန္းတဲတခုသာ ျဖစ္၏။ ရြာအစြန္ ထန္းေတာထဲတြင္ ေဆာက္ထားေလသည္။

ကေလးငယ္ကို ခါးထစ္ခြါခ်ီလ်က္ ထန္းပင္မ်ားေအာက္တြင္ ထန္းပလက္ခြါႏွင့္ ထန္းစစ္မ်ား လိုက္လံရွာေဖြ ထင္းစုေနေသာ တင္ေထြးကို ေတြ႕ရေလသည္။

"ဟာ ဆရာ တဲထဲသြားႏွင့္ဆရာ။ အမ ထန္းလ်က္ခ်က္ေနတယ္။ ကြၽန္မလည္း လာခဲ့ပါ့မ ဆရာ"

တင္ေထြးမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဆရာမုန္းကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္သြားေလသည္။

"မတင္ေထြး ကိုယ့္အလုပ္ကိုသာ ျပီးေအာင္လုပ္ပါ။ ဆရာ့အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ပါေစနဲ႕"

ထန္းပင္ေပၚတြင္ ထန္းလွီးေနသူသည္ သူ႕ဖခင္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ တဲထဲတြင္ ထန္းလ်က္ခ်က္ေနေသာ သူ႕မိခင္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ တင္ေထြးမိခင္က အသင့္ရွိေနေသာ ေရေႏြးၾကမ္း၊ ထန္းလ်က္ျဖဴဆုပ္တို႕ျဖင့္ ဧည့္ခံေလသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း ထန္းရည္ခ်ိဳတျမဴကို ဆြဲလ်က္ ဝင္လာသည္။

"က်ဳပ္ကိုေတာ့ ခြင့္ျပဳပါဦးဆရာ။ ထန္းလွီးလက္စနဲ႕မို႕"

"သြားပါ သြားပါ ကြၽန္ေတာ္လာတာကလည္း အလည္သက္သက္ပါ။ ကိစၥအထူးအေထြ မရွိပါဘူး"

တင္ေထြး၏ဖခင္ ျပန္လည္ထြက္ခြါသြား၏။ ေခတၱအၾကာ ထန္းပင္ေပၚသို႕ ေရာက္သြားကာ သီခ်င္းေအာ္ဆိုသည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"ကြၽန္ေတာ္လာတာက မတင္ေထြး ေက်ာင္းေလးငါးရက္ ဆက္ပ်က္ေနလို႕ ေနမေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႕ လာေမးတာပါ"

"ဪ တင္ေထြးေက်ာင္းပ်က္တာလား။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆရာ။ သူကေျပာေတာ့ ကေလးပါေခၚျပီး ေက်ာင္းတက္မျဖစ္လို႕တဲ့။ ေန႕တိုင္းဘဲ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေနတာ"

"ျဖစ္ရေလဗ်ာ"

ဆရာမုန္း ျငီးျငဴမိသည္။

"က်ဳပ္တို႕လည္း သူ႕ကို ကေလးအထိန္း မခိုင္းခ်င္ပါဘူး ဆရာ။ မျဖစ္လြန္းလို႕ပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာပါရေစေတာ့။ က်ဳပ္တို႕မိသားစုမွာ အလုပ္မႏိုင္လြန္းလို႕ တင္ေထြးကို ေက်ာင္းထားႏိုင္တဲ့ အေျခအေန မရွိပါဘူး။ သူ႕အေဖက ထန္းတက္။ က်ဳပ္က ထန္းလ်က္ခ်က္။ ကေလးေတြက တင္ေထြးပါဆို ေလးေယာက္။ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ဆိုေတာ့ သူဘဲ ဒိုင္ခံ ထိန္းေက်ာင္းရရွာတယ္။ အဲ တင္ေထြးက ေက်ာင္းေနခ်င္လြန္းလို႕သာ ကေလးထိန္းရင္း ေက်ာင္းတက္ခြင့္ျပဳရတာပါ။ ခုေတာ့ ကေလးအပို မေခၚရဘူးဆိုေတာ့ သူ႕ခမ်ာ ေက်ာင္းမတက္ရဲေတာ့တာပါ ဆရာ။ ေနမေကာင္းမရွိပါဘူး"

ေက်ာင္းေနခ်င္လြန္းသည့္ ေက်ာင္းသူတေယာက္ ဆုံးရွုံးေတာ့မည္မွာ လက္မတင္ေလး လိုေတာ့သည္ဟု ဆရာမုန္း အထိတ္တလန္႕ ျဖစ္သြားမိသည္။ ယခင္က ကေလးတို႕၏ အေျခအေနမွန္ကို မစူးစမ္းခဲ့မိတကားဟု ေနာင္တရမိသည္။ နဂိုကမူ ကေလးငယ္မ်ား ေခၚလာရျခင္းသည္ အလိုစလိုက္၊ အလားစလိုက္ အေပ်ာ္သက္သက္ အေၾကာင္းမဲ့ေခၚလာသည္ဟု ဆရာမုန္း အထင္မွားခဲ့မိ၏။ ယခုမွ မေခၚမျဖစ္၍သာ ေခၚလာရေၾကာင္း လက္ေတြ႕ သေဘာေပါက္ရေလျပီ။

စာသင္ခန္းအတြင္း၌ ကေလးမ်ား ဆူပူငိုယိုျခင္း ကိစၥႏွင့္ ေခ်းေသးျပႆနာတို႕သည္ ေက်ာင္းေနခ်င္ပါလ်က္ႏွင့္ မေနရရွာပဲ ပညာေရး အညြန္႕တုန္းရသည္ထက္စာလွ်င္ ဘာမွ်မဟုတ္ေတာ့ေခ်ျပီ။ ပညာလိုေသာ ကေလးတိုင္း ပညာသင္ခ်ိန္အရြယ္၌ ေက်ာင္းေနပိုင္ခြင့္ရွိရန္ ဆရာမုန္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကူညီေတာ့မည္ဟု သနၷိတ္႒ာန္ခ်လိုက္မိသည္။

တင္ေထြးသည္ ကေလးငယ္ကိုခ်ီလ်က္ တဲထဲသို႕ ဝင္လာသည္။

"တင္ေထြး နင္ ေက်ာင္းတက္ပါ။ ကေလးပါ ေခၚခဲ့ေပေတာ့။ ဆရာ ခြင့္လႊတ္တယ္"

တင္ေထြး၏ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ မ်က္ႏွာကေလး ဝင္းထိန္ရႊန္းလက္သြားသည္ကို ဆရာမုန္း ေတြ႕ျမင္ပီတိျဖစ္ရေလေတာ့သည္။

XXXXX


(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၳဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

3 comments:

mae said...

ဖတ္ဖူးတယ္ထင္ပါတယ္၊ ျပန္ဖတ္သြားတယ္၊ ဆက္တင္ေပးပါေနာ္၊ း)

Unknown said...

ဆရာမုန္း ဘဝက အမ်ားၾကီး မြန္ျမတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆရာမုန္းထက္ ဝင္ေငြမ်ားေပမယ့္ ဒီလုိ တန္ဖုိးရွိတဲ့အလုပ္ လုပ္ခြင့္ မရဘူး။ ကံဆုိးတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္။
ဆရာမုန္း ဘဝကုိ အျမန္ဆံုးရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္အားက်ေနဆဲပါ။

Anonymous said...

ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝ ....
မျပည့္စံုလွတဲ့ ေက်းလက္လူေနမႈ ဘဝေတြပါလား ....
မြန္ျမတ္သန္႕စင္လြန္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ ဆရာစိတ္ အျပည့္အဝရွိတဲ့ဆရာ တစ္ေယာက္ပါပဲ ...
ေနေဒးသစ္။

  © Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP