ဆရာလည္း ဆရာ၊ တပည့္လည္း တပည့္

(သုံး)

ရစ္ႏွင့္ ဗိုင္းငင္သည္ကို ဆရာမုန္း ရုပ္ပုံထဲမွာသာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေသာ္ လက္ေတြ႕ျမင္ေတြ႕ ေနရေလျပီတည္း။ ဗိုင္းငင္ေနသူသည္ ဆရာမုန္းတပည့္ ညြန္႕ၾကည္။ ဗိုင္းေတာင့္ကို ဗယ္လက္မွာ ကိုင္၍ ညာလက္ျဖင့္ ရစ္ကို လွည့္သည္။ ရစ္တံဝင္႐ိုးဗူးတားကေလး အျပင္ဘက္တြင္ ခ်ည္မ်ားျဖစ္ကာ ရစ္ပတ္လာသည္။ ဝွီးကနဲ ဝွီးကနဲ ျမန္လွသည္။ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ခဏအတြင္းမွာပင္ ခ်ည္ဝင္တလုံး ရလာသည္။

ညြန္႕ၾကည္၏ မမက ရက္ေဖာက္ေယာက္ေနသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက ယက္ကန္း ရက္ေနသည္။ သူတို႕ကိုင္ၾကသည္က ဝါခ်ည္ျဖဴမဟုတ္။ ပင္နိဝါခ်ည္ျဖစ္သည္။ ယက္ကန္းစင္တြင္ ရက္ေနဆဲ အထည္ပင္လွ်င္ ပင္နီစျဖစ္ေလသည္။ ႐ိုး႐ိုးပင္နီဆင္မဟုတ္။ ႏိုင္ငံျခား ေဖာ့ကြက္ကို အတုခိုးထားသည့္ အဆင္ဆန္း။ အဖုကေလးေတြ အပိန္႕ကေလးေတြေပၚေအာင္ ရက္ႏိုင္စြမ္း ရွိေလသည္။

သူတို႕ေတြအားလုံး အလုပ္ကိုယ္စီျဖင့္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ညြန္႕ၾကည္၏ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးရင္းနီသာလွ်င္ ဆရာမုန္းကို ဧည့္ခံ စကားေျပာႏိုင္ေတာ့သည္။

"လသာတုန္း ဗိုင္းငင္ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္သမီး ညြန္႕ၾကည္ကေတာ့ လမသာလဲ မီးခြက္ထြန္းျပီး ဗိုင္းငင္ရတယ္ ဆရာရဲ့။ အျမဲတမ္း သက္ၾကီးေခါင္းခ် ၾကက္တြန္ခ်ိန္မွ အိပ္ရတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေတာင္ 'မွာစ'ေတြ ျပီးေအာင္ ေစ်းတပတ္အတြင္း မနည္းက်ဳံးလုပ္ရတယ္။ ကမၼေစ်းမွာဆို က်ဳပ္တို႕ ပင္နီစက ေစ်းအေကာင္းဆုံး ေရာင္းအတြင္ဆုံးပဲ ဆရာရယ္"

ဦးရင္းနီက သူတို႕၏ မိသားစု လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို အားပါးတရ ေျပာျပေလသည္။

"မညြန္႕ၾကည္ခ်ည္းဘဲ ဗိုင္းငင္ရသလားဗ်ာ"

"တာဝန္ကိုယ္စီေပါ့ ဆရာရယ္။ က်ဳပ္နဲ႕ က်ဳပ္သားႏွစ္ေယာက္က ေတာင္သူလုပ္ငန္းဘက္မွာ အလုံးစုံ တာဝန္ယူရတယ္ေလ။ ပင္နီဝါေတြ စိုက္ေပးရတယ္။ ဝါေကာက္တာကအစ အိမ္အေရာက္ က်ဳပ္တို႕တာဝန္ပဲ။ ညြန္႕ၾကည္ကေတာ့ ဗိုင္းငင္။ သူ႕မမ ညြန္႕ရီက ဝါၾကိတ္၊ ဝါဖတ္၊ ခ်ည္ခ်။ ရက္ေဖာက္ေယာက္၊ ခ်ည္စာနင္း၊ ခ်ည္ေသ့ ခ်ည္ဘက္ဆိုင္ရာ အစုံ လုပ္ေပးရတယ္။ သူ႕မေအၾကီးက ယက္ကန္းဘက္တာဝန္"

"ညြန္႕ၾကည္က အလ်ဥ္မီေအာင္ ဗိုင္းငင္ေပးႏိုင္ပါ့မလားဗ်ာ"

"မီတယ္ဆရာ။ ဆရာ့တပည့္က စိတ္ရွည္တယ္၊ ေသသပ္တယ္၊ ဇြဲရွိတယ္၊ ပါရမီလည္းပါတယ္ ဆိုႏိုင္တယ္ဗ်။ ဒီရြာနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ဗိုင္းငင္ပညာမွာ သူ႕ကို မမီၾကဘူး။ ကုလားခ်ည္ရွုံးေအာင္ ငင္ႏိုင္တယ္ ဆရာ။ ခ်ည္ေသးတယ္။ ေခ်ာတယ္။ ခိုင္တယ္။ ပင္နီစ ဝယ္သူေတြက ညြန္႕ၾကည္ရဲ့ လက္ရာမွ ၾကိဳက္သတဲ့ ဆရာ။ ဒီေတာ့ သူ႕မမေတာင္ ဗိုင္းဝင္ျပီး မငင္ရဲေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆရာမုန္းရဲ့"

ဆရာမုန္းသည္ မိမိတပည့္၏ စြမ္းရည္ကို ဂုဏ္ယူမိေသာ္လည္း ညြန္႕ၾကည္ကေလး ဆင္းရဲရွာပါတကားဟု သနားက႐ုဏာျဖစ္ရသည္။

"မွာစေတြကမ်ား၊ အလုပ္ကလဲ မႏိုင္မနင္းနဲ႕မို႕ ငါ့သမီးရယ္ တတိယတန္းေအာင္ျပီပဲ။ ေသစာရွင္စာ ဖတ္တတ္ေပါ့၊ ေက်ာင္းထြက္ပါေတာ့၊ ဗိုင္းငင္တာကိုပဲ ေဇာက္ခ်လုပ္ဖို႕ ေျပာတာလည္း မရဘူးဗ်။ ေက်ာင္းလည္းေနမယ္ ဗိုင္းလဲငင္မယ္တဲ့။ ေက်ာင္းမသြားခင္နဲ႕ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ မေနမနား ၾကိဳးစားငင္ေတာ့တာပဲ"

ညြန္႕ၾကည္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အိမ္စာမလုပ္ စာမက်က္ႏိုင္သည့္အေၾကာင္း ဆရာမုန္း ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ သိျမင္ သေဘာေပါက္ပါျပီတည္း။ ေက်ာင္းစာထက္ အိမ္လုပ္ငန္းကို အဓိက ထားၾကေသာ ေက်းလက္ေတာရြာ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားအေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့သည္။ အနာမသိလွ်င္ ေဆးမရွိ။ ယခု အနာကို သိရျပီ။ ေဆးရွိရေတာ့မည္ျဖစ္၏။ ညြန္႕ၾကည္တို႕တေတြအား ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ညေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ တန္းတူသေဘာထားကာ သင္ၾကားခဲ့ျခင္းသည္ ဆရာမုန္း၏ အမွား ျဖစ္ေလသည္။

သူကေလးတို႕တေတြ အိမ္တြင္ အလုပ္ကိုယ္စီႏွင့္ မအားလပ္ၾကရွာ။ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ တာဝန္ကိုယ္စီ ထမ္းေနၾကရရွာသည္။ အိမ္စာအလုပ္မ်ားမ်ားေပး၍ မျဖစ္ျပီ။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္၌ စာသင္ခန္းထဲမွာပင္ သင္ခန္းစာ ဟူသမွ်ကို သိနားလည္ သေဘာေပါက္သည္အထိ အျပတ္သင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့မည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အမွီလိုက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ေက်ာင္းခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ သူတို႕ကို အပိုသီးျခား သင္ေပးရဦးမည္။

ညြန္႕ၾကည္တို႕အိမ္မွ ထြက္လာေသာအခါ ဆရာမုန္းသည္ ပင္နီစ အဆင္ဆန္း ၁၀မ်ိဳးမွ အစငယ္ကေလးမ်ား ေတာင္းယူလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲတြင္ စာရြက္ၾကီးတရြက္ေပၚမွာ ကပ္ထားျပီး အမည္ႏွင့္တကြ ခ်ိတ္ဆြဲျပႏိုင္ရန္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႕အျပင္ 'ဝါပင္မွ အထည္စသို႕' ဟူေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကိုလည္း ေရးဆြဲႏိုင္ရန္ ဆရာမုန္း စိတ္ကူးေပၚလာမိသည္။

XXXXX

(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၳဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)