ရိကၡာ

ျပီးခဲ့တဲ့တပတ္ကရယ္ မေန႕က မွာထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရာက္တယ္။ အရင္တပတ္ တနလၤာေန႕မွာ အိမ္ကေန ပစၥည္းပို႕ထားတယ္ဆိုကတည္းက လည္ပင္းတရွည္ရွည္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ၄ရက္အၾကာနဲ႕ေရာက္လာေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္။ လက္ဖက္ေတြမွာထားတာေလ။ ျပီးေတာ့ ဒီတခါ အတန္းက ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမွာ လက္ဖက္ပြဲ ျပင္ယူသြားမယ္ စိတ္ကူးထားလို႕။ ဂ်ပန္ေတြက လက္ဖက္ကို သုပ္စားတယ္ေျပာရင္ သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတခါေတာ့ သိသြားေအာင္ ေကြၽးလိုက္မယ္။ ျပီးေတာ့ တျခားစားစရာ ခ်က္ယူသြားရတာထက္ လူလဲ သက္သာတယ္။ သူတို႕ စားႏိုင္တာ မႏိုင္တာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးရယ္။ မစားႏိုင္လဲ ကိစၥမရွိပါဘူး။ အိမ္မွာစားဖို႕ ပိုက်န္တာေပါ့။ (အဟိ မေကြၽးခင္ကတည္းက ကပ္ေစးနဲေနျပန္ပါျပီ။)

ဒီတခါ ပဲေၾကာ္က City Martက ဝယ္ပို႕လာတာ။ အရင္စားေနက် တံဆိပ္ေတြထက္ အရမ္းစားေကာင္းတယ္။ ေရာက္ကတည္းက ၂ရက္ဆက္တိုက္ မနက္ေကာ ညပါ လက္ဖက္သုပ္နဲ႕ ထမင္းစားတာ ပဲေၾကာ္တထုပ္ကို ကုန္ေရာ။ ခုနဲနဲ အရွိန္သတ္ထားတယ္။ ဒီတခါ အိမ္လက္ရာ ဘာမွမပါဘူး။ အေမကလည္း ခြဲစိတ္ဖို႕အတြက္ အိမ္ျပန္သြားရ အမကလဲ ကိုယ္ဝန္ၾကီးနဲ႕မို႕ တမင္ မမွာတာပါ။ ဒါေတာင္ အမက ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေပးလိုက္မယ္လုပ္ေနလို႕ တားထားရတယ္။ အဓိကက လက္ဖက္စားရရင္ ရျပီလို႕။ ဒီက ျမန္မာဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လည္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္စားေနက် တံဆိပ္မရွိတာရယ္ ဆိုင္မွာဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာထားမွန္းမသိတာေၾကာင့္ အိမ္ကိုဘဲ မွာတာ။ ပင္ရင္းကေန ဝယ္ပို႕ေပးတယ္။ ဟိုတခါ လက္ဖက္ျပႆနာျဖစ္တုန္း စားေနက်တံဆိပ္ေလးမပါလို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ (ပါလာလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။)

အိမ္က စားစရာေတြေရာက္အျပီးမွာ အြန္လိုင္းကေန ဟင္းခ်က္စရာေတြ ထပ္ဝယ္ရျပန္တယ္။ စိမ္းစားငါးပိကုန္ေနတာ ၾကာျပီ။ ငါးပိအစား ငံျပာရည္နဲ႕ခ်က္ေနတာ လက္က်န္က ကုန္ေတာ့မယ္။ ဒါေတြက ဂ်ပန္ဆိုင္မွာ မရွိဘူးေလ။ ငံျပာရည္ေတာ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ တထြာသာသာ ပုလင္းပိစိေကြးကို ေစ်းကအေတာ္ၾကီးတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒါေတြကို အြန္လိုင္းမွာ ထိုင္းဆိုင္က ဝယ္ပါတယ္။ အျမဲဝယ္ေနက်ဆိုင္က ေစ်းတက္လာတာနဲ႕ ဆိုင္ေျပာင္းဝယ္ျဖစ္တယ္။ ဒီဆိုင္မွာ ျငုပ္သီးစိမ္းလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ဝယ္ခ်င္တာေတြ စာရင္းေရးျပီး ေပါင္းလိုက္ေတာ့ တအားမ်ားေနတာနဲ႕ ျပန္ေလွ်ာ့ရတယ္။ သူက ဝယ္ပါေျပာေပမယ့္ သြားရည္စာေတြေတာ့ ျဖဳတ္ပစ္ရပါတယ္။ (ဆာရိုနာရာ သရက္ျပင္ေလးရယ္။) မဝယ္မျဖစ္ေတြကို ဦးစားေပးျပီး တျခားစားခ်င္တာ နဲနဲရယ္ေပါ့။ ဒါေတာင္ မနည္းပါဘူး။

တကယ္ဆို "အုအဲႏို"က "အ-မဲ႐ို႕ကို" (アメ横) ေစ်းတန္းဘက္သြားရင္ အဲဒါေတြအားလုံး ဝယ္လို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သြားရမယ့္ အခ်ိန္ရယ္ ရထားခရယ္ တြက္လိုက္ရင္ အြန္လိုင္းပို႕ခနဲ႕ သိပ္မကြာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ဆို ယန္းငါးေထာင္ေက်ာ္ဖိုးဝယ္ရင္ အလကား ပို႕ေပးတာမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေရခဲ႐ိုက္ပစၥည္းဆိုရင္ေတာ့ ပို႕ခ ပိုေစ်းၾကီးတယ္။ ကိုယ္တိုင္သြားဝယ္ရင္ အဲေလာက္ တျပဳံတမၾကီးလည္း မသယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူေရာ အခ်ိန္ပါ သက္သာတဲ့၊ အိမ္အဝအထိ ပို႕ေပးတဲ့ အြန္လိုင္းေစ်းဝယ္တာကိုဘဲ မွီခိုေနပါတယ္။

ထိုင္းဆိုင္က ပစၥည္းပုံးၾကီးေရာက္လာေတာ့ ပို႕ေဆာင္ေရးဝန္ထမ္းက မ'ႏိုင္ရဲ့လားလို႕ ေမးတယ္။ ရပါတယ္ ေျပာျပီး လက္ေျပာင္းယူလိုက္တာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ျဖစ္သြားလို႕ အျမန္အျမန္ ဖိနပ္ခြၽတ္မွာ ခ်ထားလိုက္ရတယ္။ အဲေလာက္ ေလးမယ္လို႕မွ မထင္မိတာကိုး။ ပုံးေဖာက္ၾကည့္မွ ဖန္ပုလင္းေတြ မ်ားတာေၾကာင့္ အေတာ္ေလးတာပါ။ အထဲမွာ ပါလာတဲ့ စာရင္းနဲ႕ ပစၥည္းေတြ တိုက္စစ္၊ အိုေချပီဆိုမွ သိမ္းဆည္းဖို႕ လုပ္ရတယ္။ မသိမ္းခင္ ဘေလာ့မွာ ႂကြားဖို႕ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ထားလိုက္တယ္။ အိမ္က ပို႕ထားတာေလးေတြ အပါအဝင္ေပါ့။


ဂ်င္းလက္ဖက္ရယ္ လက္ဖက္အစပ္ရယ္ကို ထမင္းဘူးထဲ ထည့္ျပီးစားေနတာမို႕ ေလွ်ာ့ေနပါျပီ။ အခ်ိဳႏွပ္ကေတာ့ ပြဲမွာ ေကြၽးဖို႕ ထားထားတယ္။ အစပ္သြားေကြၽးလို႕မွ မျဖစ္တာေလ။ ေတာ္ၾကာ အစပ္ေၾကာက္တဲ့ ဂ်ပန္ေတြ ျမန္မာလက္ဖက္သုပ္ဆို ေၾကာက္ပါျပီ ျဖစ္သြားမွျဖင့္။ ဒီတခါ ထိုင္းဆိုင္က ငါးပိရည္က်ိဳပုလင္းပါ စမ္းဝယ္ထားတယ္။ တကယ္တူရဲ့လားလို႕ ပုလင္းေဖာက္ၾကည့္တာ တူတာမွ လက္ကိုေပသြားလို႕ အနံ႕ေလးကို ေဟာင္သြားတာဘဲ။ သရက္ကင္းနဲ႕ တို႕စားခ်င္လိုက္တာ။ ပုလင္းေတြထဲ ေဖာက္ထည့္ထားလို႕ အိမ္ကပို႕ထားတဲ့ တခ်ိဳ႕ စားစရာေတြ ပုံထဲ ပါမလာေတာ့ဘူး။ ေၾကာ္ျငာရမယ္ဆိုရင္ ေရႊပုစြန္ေျခာက္တံဆိပ္ စားစရာေတြ အေတာ္သန္႕ပါတယ္။ အျမင္သန္႕တာ ေျပာတာပါ။ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ အခ်ိဳလဲ ပုစြန္ေျခာက္မႈန္႕သက္သက္နဲ႕ ေၾကာ္ထားတာလား မသိဘူး အေတာ္ခ်ိဳပါတယ္။ လက္ဖက္အရြက္ႏုေလးေတြက ပုံမပ်က္ဘဲ အျမင္လွတယ္။ ပုစြန္ေျခာက္ဆိုလည္း ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးေတြမို႕ လက္ဖက္ျပင္ရင္ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ပုစြန္ေျခာက္ကို ၾကီးလြန္းရင္ေကာ ေသးလြန္းရင္ပါ မၾကိဳက္ပါဘူး။ ခုလို ဇေကာဇကအရြယ္မွ။ မုန္႕ဟင္းခါးလည္း သာဂဒိုးသား မုန္႕ဟင္းခါးက နာမည္ၾကီးတယ္ေျပာလို႕ ထည့္ေပးလာတယ္။ ရုံးပိတ္ရက္ တရက္ရက္ ခ်က္စားၾကည့္ဦးမယ္။ ခုေတာ့ ရိကၡာေတြအမ်ားၾကီးမို႕ ေပ်ာ္ျမဴးေနပါတယ္။ (စာရင္းေပါင္းၾကည့္ခ်င္ဘူး)

Read More...

Collapse...

2009.11.18

အိမ္တြင္းပုန္း လုပ္ေနတာ ၾကာျပီ။ ေဆာင္းေအးေအးမွာ မိုးကလဲ ေန႕တိုင္းနီးနီးရြာေတာ့ အျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။ ထမင္းဘူးလည္း ထည့္ေပးတရက္ မထည့္ေပးတရက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူကေတာ့ သေဘာေကာင္းစြာ ကိတ္စနမရွိဘူးဆိုေပမယ့္ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရတယ္။ အျပင္မသြားလို႕ အိမ္ထဲမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေနလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္။ စာလည္း ေသခ်ာမဖတ္၊ ေခြေခါက္ျပီးသာ ေနေနေတာ့တာ။ ဒီတေန႕ေတာ့ ေနသာတာနဲ႕ ေစ်းထြက္ဝယ္ဖို႕ စိတ္ကူးတယ္။ အိမ္နားက စူပါမဟုတ္ဘဲ နဲနဲေဝးတဲ့ေနရာဘက္ သြားတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အြန္ဖြတ္(on foot)။ စက္ဘီးက ဝယ္ထားျပီး တခါသာစီးတယ္၊ ေၾကာက္လို႕ ဒီအတိုင္းထားထားတာ သံေခ်းေတာင္တက္လို႕။ လမ္းေလွ်ာက္တာ က်န္းမာေရးနဲ႕ ညီတယ္လို႕ ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးျပီး ေလွ်ာက္၊ သိပ္မေဝးပါဘူး ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ရင္ မိနစ္၂၀ေလာက္။

ၾကဳံတုန္း ယန္းတရာဆိုင္ထဲဝင္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္။ တရာ-တရာနဲ႕ ဝယ္မိတာ မ်ားျပီ။ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းအားလုံးနီးပါးက ယန္းတရာဆိုင္က ဝယ္ထားတာေတြခ်ည္း။ ယန္းတရာဆိုင္ဆိုေပမယ့္ ဆိုင္ေပၚမူတည္ျပီး ရွိတာေတြကလဲ မတူတတ္ဘူး။ Lawsonယန္းတရာဆိုင္၊ Daisoယန္းတရာဆိုင္၊ Can-doယန္းတရာဆိုင္ စုံလို႕။ ဒါေတာင္ အရင္အိမ္နားမွာတုန္းက ၉၉ယန္းဆိုင္ ရွိတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတာေလးေတြမ်ားရင္ ဝယ္မိျပီ။ တကယ္ဝယ္စရာရွိလဲဝင္ မရွိလဲဝင္၊ ထြက္လာရင္ေတာ့ ပစၥည္းသုံး/ေလးခု ပါလာတယ္။ စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္းဆိုတာလဲ အျမဲမဟုတ္။ တခါတေလ စီးတဲ့ေရ တျဗန္းျဗန္းလုပ္။ ေတာ္ေသးတယ္ တလစီ အသုံးစရိတ္ သပ္သပ္ေပးထားလို႕။ လက္ထဲရွိသမွ် အားလုံးဝယ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္ညစ္ရင္ ေစ်းေလွ်ာက္ဝယ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ စုဗူးထဲလဲ ေရာက္တဲ့အခါေရာက္ မေရာက္တဲ့အခါ မေရာက္။

ယန္းတရာဆိုင္ကထြက္ေတာ့ အေႏြးထည္ေရာင္းတဲ့ အတန္းဘက္ ပတ္လိုက္တယ္။ ခဏတျဖဳတ္ မ်က္စိအစာေကြၽးျပီးသကာလ အသားလက္ကားေရာင္းတဲ့ဆိုင္ဘက္ ေျခဆန္႕။ အသားေတြ ေစ်းေတာ္တာမို႕ ဟိုဟာလည္း ဝယ္ခ်င္ ဒီဟာလည္း ဝယ္ခ်င္၊ သယ္ႏိုင္တဲ့ ႏႈန္းကို စဥ္းစားျပီး ဝယ္တာေတာင္ ၾကက္သားေဖာ့ဗန္း၂ဗန္း၊ ဝက္သား ၂ဗန္း၊ အမဲသား တဗန္း အားလုံးေပါင္း ၅ဗန္း လက္ကားဆိုင္မို႕ အားလုံးက ဗန္းအၾကီးေတြ။ ဒီၾကားထဲ ခ႐ုဆီပုလင္းၾကီးေတြ႕တာနဲ႕ ဝယ္လိုက္တယ္။ ပုလင္းကလဲ ဖန္ပုလင္းနဲ႕မို႕ ေလးသားမ်ားဘဲ။ ဆြဲေပေတာ့ တနင့္တပိုး။

ဒီဘက္ေရာက္မွေတာ့ အသီးအရြက္ကုန္စုံဆိုင္ဘက္ သြားရမယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ကန္စြန္းရြက္ရတယ္။ တျခားအသီးအရြက္ေတြလဲ စူပါထက္ ေစ်းသက္သာတယ္။ ေဆာင္းဝင္လို႕ ထင္တယ္ ကန္စြန္းရြက္တထုပ္ ၁၅၀ယန္း ျဖစ္ေနျပီ။ မၾကာခင္ ၂၀၀ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္မရတာနဲ႕စာရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္ေလ။ ၾကက္သားကာလသားဟင္း ခ်က္ခ်င္လို႕ ဗူးသီးအစား ခ်က္ေနၾက "ရွိ႐ို႕အူရိ-白瓜"ကို ရွာတာ မရွိ။ ပိုက္ဆံရွင္းခါနီးမွ ေဂၚဖီပန္းေတြ႕တာနဲ႕ တထုပ္ ထပ္ထည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္လက္ေျပာင္းသယ္ ညာလက္ေျပာင္းသယ္နဲ႕ ေလွ်ာက္ရင္း အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

မြန္းလြဲေတာင္ အေတာ္ေက်ာ္ေနျပီမို႕ ေန႕လည္စာစားျပီး ခဏနား။ ၄နာရီေက်ာ္ဘဲရွိေသးတယ္ ေနေရာင္ေပ်ာက္သြားျပီ။ ဟိုလွည့္ဒီလွည့္နဲ႕ ေဆးခန္းသြားဖို႕ ျပန္ထြက္ရျပန္။ ေဆးဝယ္ရုံဆိုေတာ့ အၾကာၾကီး မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ေဆးထုတ္တဲ့ေနရာသြားေတာ့ ထုတ္ေပးတဲ့ေဆးေတြၾကည့္ျပီး 'ငါမ်ား ေဆးအေရအတြက္ မွားေရးမိလိုက္လား'လို႕ ေတြးမိတယ္။ ေဆးဝယ္တဲ့ formမွာ လိုခ်င္တဲ့ အေရအတြက္ကို ကြက္လပ္ေပးထားျပီး အေနာက္မွာ "~ခု"ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး "ခို-個" လို႕ ေရးထားတာမို႕ ျဖည့္လိုက္တာ။ သူ႕ရဲ့ "ခို-個"က ဂရမ္နဲ႕ တြက္ေပးတာမို႕ အမ်ားၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆိုသတိထားမွ။

အျပန္မွာ အိမ္နားက စူပါထပ္ဝင္တယ္။ ဟင္! ဝယ္ျပန္ျပီလားလို႕ ထင္ၾကမယ္။ မနက္စာ ေပါင္မုန္႕ကုန္ေနလို႕ပါ။ ႏြားႏို႕တဗူးပါထည့္ျပီး အသားေရာင္းတဲ့အတန္းဘက္ သြားစပ္စုလိုက္တယ္။ မနက္က ဝယ္ခဲ့တာနဲ႕ ေစ်းဘယ္ေလာက္ကြာလဲ သိခ်င္လို႕။ အေတာ္ကြာတယ္ဆို ငါကြ!လို႕ စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ေပ်ာ္၊ ဪ အိမ္ရွင္မ အိမ္ရွင္မ ဘာရယ္မဟုတ္တာေလးကိုဘဲ အေရးလုပ္ေနတယ္။ ၾကည့္ရင္းနဲ႕ ဝက္နံ႐ိုးေတြ ေစ်းက်တာေတြ႕တာနဲ႕ ဝက္နံ႐ိုးၾကိဳက္တဲ့ အိမ္ၾကီးရွင္မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ျပီး ဝယ္လာလိုက္တယ္ ၂ဗန္း။ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီးဝယ္ျပီး ဘာလုပ္မွာလဲေမးရင္ ခ်က္သင့္တာခ်က္ ခဲသင့္တာ ခဲထားျပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစားပါမည္။ ခုထိေတာ့ ဘာမွမကိုင္ရေသးပါ၊ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ ေရာက္ေနပါသည္။ ပို႕စ္တင္ျပီးရင္ေတာ့ ဟင္းသြားခ်က္ေတာ့မည္။ ဒီည အရည္ေသာက္က ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ဟင္းျဖစ္ပါသည္။ (ႂကြားတာ)

Read More...

Collapse...

ေနာက္မယား

ငယ္ငယ္တုန္းကပါ။ အဖိုးမွာ ေနာက္မယားရွိတယ္လို႕ အေဒၚက ေျပာလာတဲ့အခါ မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ တသက္နဲ႕တကိုယ္ တခါမွ မၾကားမိဘူး။ အဖြားကို သြားေမးေတာ့လည္း 'အင္း'တဲ့ ခပ္ျပဳံးျပဳံးဘဲ။ အေဒၚေတြကလဲ ဘာမွမျဖစ္သလိုနဲ႕ အဖြားေတာင္ သက္သာေသးတယ္တဲ့။ တခါတေလ အေဒၚတို႕အတြက္ပါ အကူအညီရတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုၾကီးလဲ? မ်က္ေမွာင္ၾကံု႕မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဒၚက ေခၚသြားျပီး အဲဒီ အဖိုးရဲ့ ေနာက္မယားဆိုတာနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။

ေတြ႕ခါစက အိုးတိုးအမ္းတန္းျဖစ္သြားမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပဳံးျပလိုက္ပါတယ္။ သူကလဲ သေဘာေကာင္းတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မၾကာမၾကာေတြ႕ျဖစ္တယ္။ တကယ္က အဲေလာက္ ေတြ႕စရာအေၾကာင္းမရွိတာကို သက္သက္ စိတ္ဝင္စားလို႕။ သူကလဲ ခုမွ ေတြ႕ဘူးေပမယ့္၊ တစိမ္းရယ္ လူရင္းရယ္ မခြဲပါဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြဘဲ။ တခါတေလ ကစားတာေတာင္ သူ႕ကို လက္တဖက္က ဆြဲထားလိုက္ေသး။ အခ်ိန္တန္လို႕ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သူ႕ကို ေခၚသြားခ်င္တယ္။ အဖိုးက ခြင့္ျပဳမယ္ မထင္။

ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ၾကံဖန္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၾကိဳးစားလိုက္တာ အိမ္အျပန္ သူ႕ကို ေခၚသြားလို႕ ရသြားတယ္။ အဖိုးကေတာ့ သူ႕ေနာက္မယားနဲ႕သူပါ။ ကိုယ္တိုင္က တျခားသပ္သပ္နဲ႕။ ဘယ္သူနဲ႕မဆို အဆင္ေျပေအာင္ေပါင္းတတ္တဲ့ ေနာက္မယားက ဒီမွာ။


ေနာက္ေက်ာဘယ္ေလာက္ယားယား သူနဲ႕ေတြ႕ရင္ အဆင္ေျပသြားရမယ္။ လက္လွမ္းမမွီလို႕ တျခားသူကို အကူအညီေတာင္းဖို႕ မလိုေတာ့ဘူး။ အစအေနာက္သန္တဲ့ အေဒၚေတြက ေက်ာကုတ္တံကို ကျပက္ကေခ်ာ္နဲ႕ ေနာက္မယားလို႕ ေခၚရာက အက်င့္ပါသြားတာပါ။ ဂ်ပန္လို ဘယ္လိုေခၚမွန္းသိခ်င္တာနဲ႕ ရွာေဖြလိုက္တာ "ေျမးေလးရဲ့လက္" (မေဂါ့ႏိုတဲ့ - 孫の手)လို႕ ထြက္လာတယ္။ လက္ေသးေသးေလးမို႕ အဲလိုေခၚတာလားလို႕ ရာဇဝင္ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ တရုတ္နတ္သမီးအမည္ "မကို"麻姑（まこ）က လာတာတဲ့။


နတ္သမီးက လက္သည္းအရွည္ၾကီးမို႕ သူ႕ရဲ့ေက်ာယားရင္ အဲဒီလက္နဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ကုတ္ရာက "မကို႕ရဲ့လက္" 「မကို႕ႏိုတဲ့ - 麻姑の手」 လို႕အမည္တြင္ရာက တေျဖးေျဖး အသံထြက္ နီးစပ္တဲ့ "မေဂါ့ႏိုတဲ့" 「孫の手」လို႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ အသံနီးစပ္မႈတခုသာမကဘဲ ကေလးလက္ကေလးနဲ႕တူတဲ့အတြက္ အဖိုးအဖြားေတြ ႏွစ္သိမ့္ေပးသလိုလဲျဖစ္တာမို႕ "မေဂါ့ႏိုတဲ့"လို႕ေခၚေၾကာင္းလဲ ဆိုပါတယ္။ "မေဂါ့ႏိုတဲ့" ကို သတၱဳ၊ ပလတ္စတိတ္၊ သားေရ၊ သစ္သား၊ ဝါး၊ ေခါက္သိမ္းႏိုင္တဲ့ အိပ္ေဆာင္ စသျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးသာမန္ကေန တန္ဖိုးၾကီးကုန္ၾကမ္းေတြနဲ႕ လုပ္ထားတယ္။ "ေနာက္မယား" "မေဂါ့ႏိုတဲ့" "Backscratcher"က ဘာနဲ႕ဘဲ လုပ္ထားပါေစ အဓိကက ေက်ာအယားေျပေစဖို႕လို႕ဘဲ ထင္ပါတယ္။

(ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာလို႕ အသားေတြ ေျခာက္ျပီးယားရာက ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္း ျပန္သတိယလို႕ ေရးလိုက္တာပါ။ ေနာက္မယားေလး ရွာဦးမွ..။)

Read More...

Collapse...

အိမ္တက္

ဒီမွာ အိမ္ေျပာင္းလို႕ ၾကဳံရတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေရးခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဆို အသိေတြဖိတ္ အိမ္တက္ဆြမ္းကပ္လိုက္ရင္ ျပီးပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ဖိတ္ေသာ္ရွိ မဖိတ္ေသာ္ရွိပါ။ အိမ္နီးခ်င္းဆိုတာ ျမင္ပါမ်ားရင္ ရင္းႏွီးလာပါတယ္။ သိပ္အခက္အခဲေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဒီမွာက် အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေျပာင္းရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့အေလ့ရွိပါတယ္။

အရင္အိမ္က ၇ထပ္တိုက္ဆိုေပမယ့္ တလႊာမွာ အခန္းငယ္ ၆ခန္းရွိပါတယ္။ ျမန္မာမွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ေျမကြက္ဆို အလယ္ေလွခါးနဲ႕ ဘယ္ညာမွာ အခန္းဖြဲ႕တဲ့ ပုံစံပါ။ အခန္းကက်ဥ္းေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ တကိုယ္ေရသမားေတြ ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အတြဲနဲ႕ေပါ့။ မိသားစုေတာ့ မေနၾကပါဘူး။ အားလုံးက အလုပ္ကိုစီမို႕ မနက္၇နာရီဝန္းက်င္ေလာက္ဆို တခါးပိတ္သံတဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းၾကားရျပီး ၇လႊာတထပ္လုံးမွာ ကိုယ္တေယာက္သာ က်န္တတ္ပါတယ္။ လူငယ္ပိုင္းေတြ ေနတာမ်ားတယ္ထင္ပါတယ္။ ၾကာရွည္လဲ မေနၾကပါဘူး။

အဲဒီတိုက္မွာ တႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေနရာမွာ ေဘးအခန္းေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းေတြ အိမ္ေျပာင္းတာ ၄/၅လၾကာ တခါေလာက္ ေတြ႕ဘူးတာမို႕ပါ။ ဒီတိုက္ေလးထဲမွာ ေနေပမယ့္ တခန္းနဲ႕တခန္း ႏႈတ္ဆက္ျခင္းလဲ မရွိပါဘူး။ ဂ်ပန္မွာ တိုက္မွာေနသူ တေယာက္ေယာက္နဲ႕ အျပင္ထြက္ရင္းဆုံရင္ ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ဓေလ့ရွိပါတယ္။ ရင္းႏွီးႏွီး မႏွီးႏွီး "အိုဟိုင္း႐ိုးဂိုဇိုင္းမစု" "ကြန္နိခ်ိဝ" စသျဖင့္ပါ။ အတန္းက ဆဲန္းေဆးက အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရဲ့လားလို႕ ခဏခဏေမးပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာက ရင္းႏွီးမွ 'ေလာကြတ္' (挨拶-အအိစစြတ္) လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအေနနဲ႕ လုပ္ၾကတာပါ။ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလိုက်င့္သင့္တာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္မွာေနတဲ့ လူငယ္အမ်ားစုက ဓာတ္ေလွခါးထဲ ဆုံရင္ေတာင္ ဘာသိဘာသာေနၾကတယ္။

ဂ်ပန္လည္း နယ္ျမိဳ႕ေတြမွာ အိမ္နီးခ်င္း တဦးနဲ႕တဦး ေတြ႕ရင္ ေသခ်ာႏႈတ္ဆက္ၾကေပမယ့္ ျမိဳ႕ျပေတြမွာေတာ့ တသီးတသန္႕ ဆန္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္လည္း အလားတူလို႕ဘဲ ျမင္မိတယ္။ တိုးတက္လာမႈနဲ႕အတူ တသီးသန္႕ဆန္လာမႈက ေပါင္းေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႕ ႏႈတ္ဆက္လာရင္ ကိုယ္လည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္ေတာ့ ဘာသိဘာသာဘဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဆဲန္းေဆးကေတာ့ သူတို႕ဘက္က စ,မႏႈတ္ဆက္လည္း ကိုယ္က ႏႈတ္ဆက္ပါတဲ့။ ယဥ္ေက်းမႈမသိသူလို႕ အထင္ခံရမွာ စိုးရိမ္ပုံရပါတယ္။ ဆဲန္းေဆးကိုယ္တိုင္ကလည္း နယ္ကလာသူမို႕ ေလာကဝတ္ေတြကို အေတာ္အေရးထားပါတယ္။

ႏႈတ္ဆက္တာက အခန္းအျပင္မွာ ဆုံတာအျပင္ ဒီတိုက္ကို ပထမဆုံး ေျပာင္းလာတဲ့အခါမွာလည္း တတိုက္ထဲေနသူေတြကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ ဓေလ့လဲရွိပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ တတိုက္လုံး ရွိသမွ်အခန္းတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ရေပမယ့္၊ တိုက္တတိုက္မွာ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိလာရင္ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႕က မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒီကေနစလို႕ မႏႈတ္ဆက္မျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္အခန္းရဲ့ ဘယ္ဘက္ညာဘက္ အခန္းရယ္ အေပၚေအာက္အခန္းရယ္ကို သတ္မွတ္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ေဘးအခန္းက ကိုယ့္မွာ တခုခုအေရးေပၚျဖစ္ရင္ အကူညီေတာင္းႏိုင္ဖို႕နဲ႕ ေအာက္ဘက္အခန္းကေတာ့ ကိုယ္က အေပၚမွာေနတာမို႕ ပစၥည္းေတြျပဳတ္က်တာ သယ္ျပဳတုန္း ဆူညံမႈျဖစ္ရင္ အားနာစရာေကာင္းမွာမို႕ ၾကိဳအသိေပးတာရယ္ တကယ္လို႕ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကေလးငယ္ရွိရင္ ကေလးေဆာ့လို႕ ေအာက္ဘက္ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးေကာင္းေပးမိမွာကို ၾကိဳအသိေပးတဲ့သေဘာပါ။

ႏႈတ္ဆက္ရာမွာလည္း အရင္ေရာက္ေနသူကို ေနာက္မွာေျပာင္းလာသူက လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရတာပါ။ လက္ခ်ည္းသက္သက္ သြားလို႕မရပါဘူး။ လက္ေဆာင္တခုခု ယူသြားျပီး "အခန္းနံပါတ္ ---- ကပါ ---- သူပါ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္" (〇〇〇号室から　〇〇です、よるしくおねがいします) လို႕ ေျပာရပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရက္ေတြကလဲ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ရုံးဖြင့္ရက္ေတြဆို လူမရွိမွာစိုးလို႕ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ အခ်ိန္က ေစာလြန္းရင္ တဖက္သားအတြက္ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ ေန႕ခင္း ၁နာရီကေန ညေန ၇နာရီေလာက္ၾကား သြားရင္ သင့္ေတာ္ပါတယ္တဲ့။ ဂ်ပန္မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ mannerေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။

ဒီလိုရွုပ္တဲ့ အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္တာကို အရင္အိမ္မွာ တခါမွ မၾကဳံခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္မွေျပာင္းလာတဲ့ အခန္းကလဲ လာမႏႈတ္ဆက္သလို ကိုယ္ကလဲ မသြားပါ။ ခဏေနလိုက္ ေျပာင္းသြားလိုက္ၾကလဲ ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီဘက္ကို ေျပာင္းလာေတာ့ ဆဲန္းေဆးက လိုက္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ၾကာရွည္ေနမွာမို႕ အခန္းနီးခ်င္းနဲ႕ ရင္းႏွီးထားတာ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ေျပာင္းတဲ့အထပ္မွာ အခန္း၄ခန္းရွိတာ အစြန္တခန္းဘဲ ေနသူရွိပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ကာ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ေဘးတခန္းရယ္ အေပၚေအာက္ရယ္သာ ရွိပါတယ္။ ဆဲန္းေဆးက အေပၚထပ္ပါ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ေျပာေပမယ့္ အခန္းတာဝန္ခံက ေအာက္နဲ႕ေဘးနဲ႕တင္ ရပါတယ္ ဆိုတာနဲ႕ ၂ခန္းကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ သတ္မွတ္ထားလိုက္တယ္။

အေတာ္ေတာ့ ရွုပ္ပါတယ္။ သြားရင္ ဘာယူသြားရမွန္းမသိတာပါ။ စားစရာလဲ မေပးခ်င္ပါဘူး။ စူပါက သြားဝယ္ျပီး ယူသြားတယ္ထားဦး ဒါေပးလို႕ သင့္ေတာ္ရဲ့လားဆိုတာက ေတြးရတယ္။ တျခားဘာပစၥည္းယူသြားရမယ္မွန္းလဲ မသိတာမို႕ ေနာက္ဆုံး ဆဲန္းေဆးကိုသာ အပူကပ္ရေတာ့တယ္။ ဆဲန္းေဆးက တန္ဖိုးမၾကီးဘဲနဲ႕ အသုံးတည့္တာမ်ိဳး ေပးၾကတယ္တဲ့။ အမ်ားအားျဖင့္ Face Towel ေပးၾကတယ္ေျပာတယ္။ အဲဒါက ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အသုံးတဲ့တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ဆဲန္းေဆးနဲ႕အတူ ကုန္တိုက္မွာ Face Towel ဝယ္၊ ေကာင္တာမွာ အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႕လို႕ေျပာ၊ စာရြက္မွာ အမည္ေရးေပးလိုက္ရင္ serviceအေနနဲ႕ အမည္ကို အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စာရြက္ေပၚ printထုတ္ျပီး ပါကင္ေပၚကပ္ေပးလိုက္တယ္။ ပိတ္ရက္ ေန႕ခင္း အဲဒါေလး ယူသြားျပီး ၂ေယာက္အတူ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။


တာဝန္ေက်သြားသလိုေတာ့ ခံစားရတယ္။ အရွုပ္ကေတာ့ ျပီးသြားျပီ။ ဒီလိုနဲ႕ တျခားအခန္းေတြ ထပ္ေျပာင္းလာျပီး ကိုယ့္ဆီလာျပန္ႏႈတ္ဆက္တာ ၾကဳံပါတယ္။ ပထမဆုံးက ညာဘက္က အခန္းပါ။ ကေလးေလးခ်ီျပီး သူ႕အမ်ိဳးသား ရုံးပိတ္ရက္မရေသးတာမို႕ မအားလို႕ သူသာ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရလို႕ အားနာပါတယ္ ေျပာသြားတယ္။ ပါကင္ေရာ အိပ္ပါ ဆိုင္တဆိုင္ထဲကမို႕ ခ်စ္စရာေလးပါ။ အထဲမွာ ကိတ္မုန္႕၆မ်ိဳးကို ၆ခ်ပ္ထည့္ထားတယ္။ စားစရာေပးတာမို႕ စိတ္ခ်ရတဲ့ဆိုင္မွန္းသိေအာင္ တံဆိပ္နဲ႕တကြပါတာ ေပးပုံရပါတယ္။


ဒီမွာက မေျပာင္းခင္ တရက္အၾကိဳ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေျပာင္းျပီး ၂ရက္ေလာက္အတြင္း လိုက္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္တုန္းက သူ႕ပိတ္ရက္ကို ေစာင့္ေနတာမို႕ ငါးရက္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ သြားႏႈတ္ဆက္တုန္း လူမရွိရင္ "အခန္းနံပါတ္ 〇〇〇ကို ေျပာင္းလာသူပါ။ လူမရွိေနတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ပါပါ့မယ္"ဆိုျပီး cardမွာေရးျပီး ထားခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္လို႕ ၂ၾကိမ္ ၃ၾကိမ္သြားသည့္တိုင္ လူမရွိတာနဲ႕ဘဲၾကဳံရင္ ေနတဲ့သူက တကိုယ္ေရသမား ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႕ ကိုယ္ေနတဲ့တိုက္က မိသားစုေနတဲ့ တိုက္ခန္းမဟုတ္ရင္ ႏႈတ္မဆက္လဲရတယ္ဆိုပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္တည္းေနတဲ့အခန္းကို မၾကာမၾကာသြားေနရင္ တမ်ိဳးအျမင္ခံရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဘဲ အရင္ တိုက္ခန္းမွာ ႏႈတ္မဆက္ၾကတာမ်ားလားလို႕ ထင္မိတယ္။ ေျပာင္းတဲ့အိမ္က လုံးခ်င္းအိမ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဘးဘက္ညာ၂အိမ္အျပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၃အိမ္ကို ႏႈတ္ဆက္သင့္ပါတယ္တဲ့။


ေနာက္နဲနဲၾကာေတာ့ ေနာက္ထပ္တအိမ္က လာႏႈတ္ဆက္တာနဲ႕ ၾကဳံပါတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ ဆပ္ျပာရည္ဘူး ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ေလး ေပးသြားတယ္။ အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္ရာမွာ ေပးၾကတာေတြ ရွာၾကည့္ေတာ့ ဆပ္ျပာ၊ တဘက္၊ မုန္႕ စသျဖင့္ေတြ႕ရတယ္။ ေစ်းႏႈန္းအေနနဲ႕ သာမန္အားျဖင့္ ယန္းငါးရာကေန ႏွစ္ေထာင္ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိတာကို ဝယ္ေပးၾကပါတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမွာ အသုံးတည့္တဲ့ ေန႕စဥ္သုံးပစၥည္းကိုေပးတာ သင့္ေတာ္ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္မွ အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႕အတြက္ setအလိုက္ လုပ္ထားတာေတြရွိမွန္း သိရေတာ့တယ္။ ဂ်ပန္ရဲ့ မ်ားျပားလွတဲ့ mannerေတြကို ခုထက္ထိေတာ့ သူ႕အရပ္ သူ႕ေဒသနဲ႕ လိုက္ေလ်ာေအာင္ လုပ္သင့္တာေတြ သင္ယူဆဲပါ။

Read More...

Collapse...

ေရေႏြးစိမ္ျခင္း

(ပုံ---ဂူဂယ္မွ)

ေဆာင္းဝင္ကာ ေအးလာျပီမို႕ အိမ္မွာေရေႏြးျပန္စိမ္ျဖစ္တယ္။ တေႏြလုံး မသုံးျဖစ္တာမို႕ တလတခါမွ ေဆးျဖစ္တဲ့ Bathtubကို ေသခ်ာ ျပန္ပြတ္ေဆးတယ္။ ဆဲန္းေဆးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဂ်ပန္ေတြက ေႏြဘက္လည္း ေရေႏြးစိမ္တယ္၊ တႏွစ္ပတ္လုံး စိမ္တယ္ ေျပာပါတယ္။ အပူခ်ိန္ကိုေတာ့ ေႏြဘက္မွာ ေလွ်ာ့စိမ္တယ္တဲ့။ ကိုယ္တိုင္က် ေႏြမွာ ဘယ္လိုမွ ေရေႏြးမစိမ္ႏိုင္လို႕ ေဆာင္းက်မွ စိမ္တာ မ်ားပါတယ္။ ဒီေရာက္ခါစက လုံးဝ ေရေႏြးမစိမ္ႏိုင္ပါဘူး။

အရင္အိမ္က အခန္းက်ဥ္းတာမို႕ ေရခ်ိဳးခန္းလည္း က်ဥ္းပါတယ္။ Bathtub က ေျခေထာက္ဆန္႕မရပါဘူး။ နဲနဲဒူးေကြးထိုင္ရတဲ့ Bathtubကို ျမင္ဖူးခါစက ဘယ့္ႏွယ့္ၾကီးလဲလို႕ ထင္မိတယ္။ အျမဲတမ္း Showerသာ သုံးျဖစ္ပါတယ္။ အရမ္းေအးလာတဲ့အခါက် ေရေႏြးနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ ေလာင္းခ်ိဳးခ်ိဳး ေရရပ္လိုက္တဲ့အခါ ခိုက္ခိုက္တုန္တက္ေအာင္ ေအးလာတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ အိမ္ၾကီးရွင္က ေရေႏြးစိမ္ဖို႕ တိုက္တြန္းတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ေရပိုက္ေခါင္းတခုမွာ ေရဖြင့္ဖို႕ ေခါင္း၂ခုရွိပါတယ္။ အနီေရာင္ကို ဖြင့္ရင္ အခန္းျပင္မွာရွိတဲ့ gasလိုက္ကိုျဖတ္ျပီး ေရပူထြက္ပါတယ္။ အျပာေရာင္ကိုဖြင့္ရင္ ပုံမွန္ေရေအး ထြက္တယ္။


ဒါေၾကာင့္ ေရစပ္တိုင္း ေရပူကို အရင္ဖြင့္ခ်ထားျပီး ကိုယ့္မွန္းေခ်ေလာက္ေရာက္ရင္ ေရေအးျပန္ဖြင့္ရတာမ်ိဳးပါ။ အပူဖြင့္လိုက္ အေအးဖြင့္လိုက္နဲ႕ နဲနဲေတာ့ အလုပ္ရွုပ္ပါတယ္။ ကိုယ္ရွုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရေႏြးစပ္တာ အိမ္ၾကီးရွင္အလုပ္မို႕ သူရွုပ္တာပါ။းD ဂ်ပန္မွာ ေရေႏြးမစိမ္ခင္ ေဂ်းေညွာ္ကင္းေအာင္ အရင္ဆုံး ေသခ်ာေရခ်ိဳးရပါတယ္။ ေရေႏြးစိမ္ကန္ထဲ စဝင္ခါမွာ ေျခေထာက္ခ်ရုံနဲ႕ ပူလြန္းလို႕ ထိုင္ဖို႕ရာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မရဲခဲ့ဘူး။ အားယူရင္း တျဖည္းျဖည္းထိုင္ရတယ္။ ၂ခါ ၃ခါေလာက္ ဝင္ဖူးအျပီးမွာ က်င့္သားရလာတယ္။ ေရေႏြးစိမ္တာ ဘာထူးျခားလည္းဆို အေၾကာအခ်င္ေျပတယ္ ေျပာရမယ္။ တကိုယ္လုံး relaxျဖစ္ျပီး ေနလို႕အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ေရေႏြးကန္က ထြက္ရင္ အိပ္ခ်င္လာတာမို႕ မအိပ္ခင္ ေရေႏြးစိမ္တာ အေကာင္းဆုံးလို႕ ထင္ပါတယ္။ ေနလို႕ေကာင္းေပမယ့္ ေရေတြက သြန္သြန္ပစ္ရတာမို႕ႏွေျမာမိတယ္။


ဒီဘက္အိမ္ေရာက္လာေတာ့ အိမ္ခန္းက က်ယ္လာတာမို႕ ေရခ်ိဳးခန္းလည္း က်ယ္တယ္ေျပာရပါမယ္။ အဲဒါအျပင္ ေရကိုျပန္ေႏႊးလို႕ရတဲ့ Systemပါပါတယ္။ အရင္လို တခါသုံးျပီး အလဟႆမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဂ်ပန္ေတြလည္း လူနည္းတဲ့ အိမ္ဆို ၃ခါေလာက္ ျပန္သုံးတယ္လို႕ ဆဲန္းေဆးကေျပာတယ္။ ျပန္ေႏႊးတဲ့စက္မပါရင္ေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ခ်ိတ္တဲ့ ပိုက္နဲ႕ ခ်ိတ္ျပီး အဝတ္ေလွ်ာ္ရာမွာ သုံးၾကပါတယ္တဲ့။ အရင္အိမ္တုန္းက အဝတ္ေလွ်ာ္စက္က ဝရန္တာမွာမို႕ ပိုက္ခ်ိတ္ဖို႕ရာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပပါဘူး။ သြန္ရုံဘဲ ရွိပါတယ္။ ခုက်ေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။


Bathtubရဲ့ ေခါင္းရင္းနားမွာ စက္ကေလးရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ Bathtubထဲ ျဖည့္တဲ့ ေရအပူခ်ိန္နဲ႕ ပမဏကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ settingထားထားျပီး "ဂ်ိဒိုး"自動 (Auto)ဆိုတာ ႏွိပ္လိုက္ရင္ တီးလုံးသံနဲ႕အတူ "ေရျဖည့္ပါမယ္" ဆိုတဲ့ အသံထြက္လာျပီး ေရျဖည့္ေနပါတယ္။ ေရျပည့္ခါနီး ၅မိနစ္အလိုမွာ စက္က "ေနာက္၅မိနစ္မွာ ေႏြးရပါေတာ့မယ္"၊ ေရျပည့္တဲ့အခါမွာလဲ "ေရေႏြးစိမ္လို႕ရပါျပီ" (お風呂が沸きました)လို႕ အသံထပ္ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ရက္မွာ အဲဒီေရကို ျပန္သုံးခ်င္ရင္ "အိုအိဒကိ" (おいだき) ဆိုတာႏွိပ္ထားလိုက္ရင္ အဲလိုဘဲ တီးလုံးသံနဲ႕ အဆင့္ဆင့္ ထြက္ျပီး အသိေပးပါတယ္။ ေရရျပီလားလို႕ သတိထားျပီး သြားသြားေခ်ာင္းစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ (ကိုယ္သိတာ အဲေလာက္ပါဘဲ။ ခလုပ္ခုံေအာက္ဘက္က အဖုံးထဲမွာ ဘာေတြမွန္းမသိတဲ့ ခလုပ္ပိစိေကြးေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္။ အဲဒါက သူ႕အလုပ္ဆိုျပီး တခါမွ မႏွိပ္ၾကည့္ဘူးပါ။)


ေရခ်ိဳးခန္းမွာအျပင္ ဟင္းခ်က္ရင္း ေရျဖည့္လို႕ရေအာင္ မီးဖိုနားမွာပါ ခလုပ္ခုံအေသးေလးတခု ထပ္ထားထားေပးပါတယ္။ ေရေႏြးစိမ္ရင္ အေရးၾကီးတာက ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းဖို႕ပါ။ မဟုတ္ရင္ ေရေႏြးေငြ႕ေတြလုံေနတဲ့အခန္းထဲ မြမ္းျပီး ေနလို႕မေကာင္းတတ္ပါဘူး။ ေလစုပ္ပန္ကာျဖစ္ျဖစ္ ေလေပးစက္ျဖစ္ျဖစ္ ဖြင့္ထားရပါမယ္။ ေရေႏြးစိမ္ကန္ထဲက ထြက္ရင္ ေရေအးေအးနဲ႕ ဘက္ေျခကေန ညာလက္/ ညာေျခကေန ဘယ္လက္ ေအာက္ကေန အေပၚကို ခဏေလာင္းခ်ိဳးေပးရပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ေရေလးတခြက္ေသာက္ျပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ေနဖို႕ပါ။ ေရေႏြးစိမ္ကန္က ထြက္ရင္ ေရေအးနဲ႕ ျပန္ေလာင္းခ်ိဳးပါေစ ေခြၽးနဲနဲထြက္တာမို႕ တခ်ိဳ႕က airconေလနဲ႕ အေအးခံၾကတယ္။ အဲဒီအက်င့္က မေကာင္းပါဘူးတဲ့။ ပုံမွန္ဘဲ ေခြၽးေျခာက္ေအာင္ ေနသင့္ပါတယ္။

ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ေတာ့ ေရေႏြးစိမ္တတ္သြားေပမယ့္ အမ်ားနဲ႕ေတာ့ မစိမ္ျဖစ္ပါဘူး။ မႏွစ္က ဂ်ပန္စာအတန္းကေန ေရပူစမ္းကို ေန႕ခ်င္းျပန္ ခရီးသြားရာမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ေလာက္အေဖာ္စပ္ပါေစ မဝင္ပါဘူး။ ေျခေထာက္သာစိမ္ရတဲ့ ကန္ဘက္ကိုဘဲ လိုက္သြားတယ္။ ေရေႏြးစိမ္တာမွာ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ Bathtubထဲစိမ္တာကို "အိုဖုရို" (お風呂)ဝင္တယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ ပိုက္ဆံေပးျပီးဝင္ရတဲ့ ေနရာေတြကိုေတာ့ ေရပူစမ္း "အြန္းစမ္း"(温泉)လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ "အြန္းစမ္း"မွာေတာင္ အမိုးအကာေအာက္မွာ လုံလုံျခဳံျခဳံကာရံထားတာမ်ိဳးဆို "အြန္းစန္း / အိုဖုရို"လို႕သာေခၚျပီး အမိုးအကာမရွိတဲ့ေနရာကို "႐ို႕တဲန္းဘုရို" (露天風呂)လို႕ ေျပာၾကတယ္။ "႐ို႕တဲန္းဘုရို"က ေျမၾကီးကို ကန္ပုံျဖစ္ေအာင္တူးျပီး ဂ်ပန္စတိုင္ ပန္းျခံနဲ႕ သဘာဝလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာမ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို လွမ္းျမင္ရတာမ်ိဳးပါ။ ေရေႏြးစိမ္ကန္ေတြကို အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီး သီးသန္႕ခြဲထားၾကျပီး မခြဲထားတဲ့ "ကြန္းေရာ့ကု" (混浴)ဆိုတဲ့ ဘုံေရေႏြးစိမ္ကန္ေတြလဲ ရွိပါတယ္။

ေရပူစမ္းေတြမွာ ေရထဲဘာဓာတ္ပါတဲ့ ေရပူစမ္း ညာဓာတ္ပါတဲ့ ေရပူစမ္း စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးစြဲေဆာင္ၾကပါတယ္။ တခါက တီဗီမွာ ဝိုင္အရက္နဲ႕စိမ္တာေတြ ေခ်ာ့ကလက္ကန္ၾကီးထဲ စိမ္ေနၾကတာေတြ ျပပါတယ္။ ေရေႏြးစိမ္ကန္ထဲဝင္ရင္ တကယ္က ဘာအဝတ္မွ ဝတ္လို႕မရပါဘူး။ တီဗီမွာ ေၾကာ္ျငာဖို႕အတြက္ဆိုရင္သာ bath towelပတ္ျပီး ဝင္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ဒါကိုက်င့္သားမရတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားအခ်ိဳ႕က ေရကူးဝတ္စုံနဲ႕ဝင္လို႕ သူတို႕ယဥ္ေက်းမႈကို ဖ်က္တယ္လို႕ ျမင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ္တည္းတဲ့ ဂ်ပန္စတိုင္ တည္းခိုခန္းရဲ့ "အိုဖုရို"ထဲ ဆပ္ျပာအျမႇဳပ္ေတြလုပ္လိုလုပ္မို႕ ပိုင္ရွင္ေတြ စိတ္ရွုပ္ၾကရပါတယ္တဲ့။

အမ်ားနဲ႕ေရေႏြးစိမ္ဖို႕ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့ပါဘူး။ အားကစားရုံမွာလည္း Shower Room ထဲမွာ ေရေႏြးစိမ္ကန္ အၾကီးၾကီးနဲ႕ ေခြၽးထုတ္ခန္းရွိပါတယ္။ ခက္တာက တခါမွ အဲလိုမဝင္ဘူးေတာ့ Showerျပီးတာနဲ႕ Locker room ထဲ အျမန္သြားေတာ့တာပါ။ အားကစားရုံထဲမွာ အနံ႕အသက္ကင္းေအာင္ အားေကာင္းတဲ့ ေလေအးေပးစက္ေတြ တပ္ထားတာမို႕ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္နားေနရင္ ခဏတျဖဳတ္နဲ႕ ေအးလာပါတယ္။ Shower Roomကေန Locker roomကို အသြား စကၠန့္ပိုင္းက အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်မ္းတုန္တက္တာပါ။ ဒါနဲ႕ဘဲ တရုတ္သူငယ္ခ်င္းက တိုက္တြန္းတာနဲ႕ ၾကိဳးစားျပီး ေရေႏြးစိမ္ကန္ထဲဝင္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ အားကစားရုံရဲ့ ေရေႏြးစိမ္ကန္က အေတာ္အသင့္ၾကီးပါတယ္။ Staffေတြက အခ်ိန္အလိုက္ test stripေလးနဲ႕ ကန္ထဲလာတို႕တာ ေတြ႕ရတယ္။ ေရသန္႕မသန္႕စစ္တယ္ ထင္တာဘဲ။ ကန္ရဲ့ အလယ္မရွိတရွိတေနရာမွာ ေအာက္ဘက္ကေန သံျပားကို အေပါက္ေသးေသးေလးေတြေဖာက္ထားျပီး ေလထြက္ေအာင္လုပ္ထားတာမို႕ အဲဒီေနရာက ေရပြက္သလို ပြက္ေနပါတယ္။ အဲဒီေနရာသြားေနရင္ အရွိန္နဲ႕ပြက္ေနတဲ့ေရေၾကာင့္ ႏွိပ္ေပးသလိုခံစားရတယ္။

အဲဒီေနရာက ဇိမ္က်တာမို႕ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေရပြက္တဲ့ေနရာကို ၾကိဳက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ လူသိပ္မမ်ားရင္ သြားထိုင္ပါတယ္။ ေရေႏြးစိမ္က ၄၂ဒီဂရီ နီးနီး အပူခ်ိန္ထားထားပါတယ္။ ျပင္ပ ရာသီဥတုေပၚမူတည္ျပီး အပူခ်ိန္ ျမႇင့္တာ ႏွိမ့္တာေတြလုပ္ပါတယ္။ ကန္ေရျပင္ရဲ့ က်န္တဲ့ေနရာေတြထက္ ေရပြက္တဲ့ေနရာက ေရေႏြးေငြ႕ပို႐ိုက္တယ္လို႕ ခံစားရတယ္။ ေရပြက္ထဲ ဇိမ္က်ရင္း တခါတေလ အေတြးေခါင္မိတယ္။ ငရဲအိုးထဲက်တာဆိုရင္ ခုလိုဘဲ ပူေလာင္ျပီး ပြက္ပြက္ထေနမွာထင္တယ္လို႕။ အဲ့အခါက်ရင္ အားလုံးလဲ ခုလို ဇိမ္ေလးနဲ႕ ျငိမ့္ေနႏိုင္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ေရေႏြးစိမ္ရင္း ဒီလို ေပါက္တီးေပါက္ရွာ ေလွ်ာက္ေတြးေနတာ ကိုယ္တေယာက္ထဲမ်ားလားေလ။

Read More...

Collapse...

မိုင္ပဲျပဳတ္

ပဲျပဳတ္စားခ်င္တာ ၾကာပါျပီ။ တူညားေတြဘေလာ့က ပဲျပဳတ္ကိုျမင္တိုင္း သြားရည္က်တယ္။ စားခ်င္တာ ဝယ္မရေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ဖို႕ျဖစ္လာတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့လက "တာကဒႏိုဘဘ"က ျမန္မာဆိုင္သြားတုန္း အဲဒီက ပဲျပဳတ္ျပဳတ္တဲ့ပဲလို႕ ေျပာတာနဲ႕ ဝယ္လာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ လုပ္တတ္တယ္လား?လို႕ ေမးေနတာနဲ႕ အင္တာနက္ထဲမွာ "ျမင္ဆရာ"ေတြရွိတယ္ အဲဒါၾကည့္လုပ္မယ္လို႕ ေျပာျဖစ္တယ္။ တကယ္တန္းက် ဝယ္လာျပီး မစမ္းရဲတာနဲ႕ ဒီအတိုင္း ထားထားတာ။ တသက္နဲ႕တကိုယ္ အိမ္မွာ ပဲျပဳတ္ျပဳတ္တာ တခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူးကိုး။ ဒီလိုနဲ႕ ျမင္ဆရာမ်ား ေရးသားထားတာ အားကိုးျပီး ဆန္တခြက္စာ ေရစိမ္ျပီး အပင္ေဖာက္လိုက္တယ္။ အပင္မွေပါက္ရဲ့လားလို႕ သြားလွပ္ၾကည့္ ခဏခဏပဲ။ ပထမတညမွာ အေညွာက္လုံးဝမထြက္တာနဲ႕ စိတ္မ်ားေတာင္ ပူမိတယ္။ ညအိပ္တာေတာင္ ပဲစိေတြ ျမင္ေယာင္ေနတာ။ မနက္လင္းေတာ့ ထပ္ေခ်ာင္းၾကည့္တာ အေညွာက္ပိစိေကြးေလးထြက္ေနလို႕ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဇကာေလးကိုင္ျပီး အိမ္ၾကီးရွင္ကိုလဲ သြားျပနဲ႕ တကယ္ပါ ေမ်ာက္အုန္းသီးရတဲ့အတိုင္းပဲ။ ခဏေန သြားေခ်ာင္းလိုက္နဲ႕မို႕ ပဲစိေတြေတာင္ အျမင္ကပ္ေလာက္တယ္။

"ပဲေစ့အေညွာက္ေပါက္ျပီ"

အေညွာက္ကေတာ့ ေပါက္ျပီ။ ျပဳတ္ဖို႕လုပ္ငန္းစရေတာ့မယ္။ pressure cooker မရွိေတာ့ ထမင္းအိုးေပါင္းအိုးနဲ႕ဘဲတည္မယ္။ အခက္ေတြ႕တာက "ေရ"။ ပဲတခြက္ကို ေရဘယ္ေလာက္ထည့္ရမယ္မသိဘူး။ ခြက္အခ်င္နဲ႕ ေရးထားတာ မရွိေတာ့ ခက္ျပီ။ ကိုယ့္အထင္နဲ႕ကိုယ္ ေရတခြက္နဲ႕ ေလးပုံတပုံေလာက္ ထည့္တည္လိုက္တာ က်က္ေတာ့က်က္တယ္။ နဲနဲမာတယ္။ အိုးပြက္ကတည္းက အိမ္ထဲမွာ ပဲျပဳတ္နံ႕က ေမႊးၾကိဳင္ေနတာဘဲ။ ညဘက္ကက်က္ေနတဲ့ပဲကို မနက္က် ခလုပ္ႏွိပ္ျပီး ျပန္ေႏႊးထားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဆီဆမ္းဆားျဖဴးျပီး 'ျမန္မာျပည္အလြမ္းေျပမနက္စာ' လုပ္စားလိုက္တယ္။

"ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းဆားျဖဴး"

ထန္းပင္တက္လက္မွတ္ရသြားေတာ့ အိမ္ၾကီးရွင္ကလည္း အားေပးတာနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ပဲ၂ခြက္စာ ေရထပ္စိမ္ျပီး အပင္ထပ္ေဖာက္ထားလိုက္တယ္။ ဒီတခါ ေရပိုထည့္တည္မယ္ဆိုျပီး ထည့္လိုက္တာ အိုးတက္ေတာ့ ပဲႏူးေပမယ့္ ေရေတြက်န္ေနလို႕ မီးဖိုေပၚ ခနျပန္တည္လိုက္တယ္။ ေရခမ္းခါနီး တီဗီသြားေမာ့မိလို႕ ေအာက္ဘက္ကပဲေတြ အိုးကပ္သြားေရာ။ တူးျခစ္မသြားတာ ေတာ္ေသးတယ္။

"ဒုတိယအၾကိမ္ျပဳတ္တဲ့ပဲ"

ဒီတခါ အမ်ားၾကီးျပဳတ္ထားတာမို႕ အိမ္ၾကီးရွင္အတြက္ ရုံးမသြားခင္မနက္စာကို ထမင္းကို ပဲျပဳတ္ထည့္ ဆားျဖဴး ႏွမ္းဆီဆမ္းျပီး ျပင္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္တရက္ေတာ့ ပဲျပဳတ္နံျပားလုပ္စားတယ္။ နံျပားက စူပါက ဝယ္လာတာပါ။ ナン"နန္"လို႕ေခၚတဲ့ ၾတိဂံပုံ နံျပားရွိတာကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႕ ပီဇာအခ်ပ္ျပား ဝယ္လာၾကည့္တယ္။ ပါဝင္တဲ့ ingredients ေတြ တူတာမို႕ အရသာ အတူတူဘဲျဖစ္ေလာက္မယ္ထင္လို႕။ တကယ္တန္းက် ナンက ပိုေကာင္းတယ္။ ေစ်းၾကီးေပးရတဲ့ ပီဇာခ်ပ္က ပြမလာဘူး။ (ေနာက္ဆို ナンဘဲ ဝယ္ေတာ့မယ္။)

"ပဲျပဳတ္နံျပား နဲ႕ ေရေႏြးၾကမ္း"

လက္က်န္ပဲျပဳတ္ကို ဒီမနက္ ထမင္းနဲ႕နယ္ျပီး အိမ္ၾကီးရွင္အတြက္ မနက္စာပါ။ ကိုယ္တိုင္က် ဒီအတိုင္းဘဲစားခ်င္တာမို႕ ပလိမ္းပဲျပဳတ္ေပါ့။ ေန႕လည္ေန႕ခင္းဘက္ ပဲျပဳတ္စားလိုက္ ေရေႏြးခ်မ္းေသာက္လိုက္နဲ႕ အေတာ္ဇိမ္က်ပါတယ္။ မလုပ္တတ္ရင္ ငတ္တာမို႕ စမ္းလုပ္ရင္းနဲ႕ တတ္လာျပီလို႕ အေမနဲ႕ ဖုန္းဆက္ရင္း ေျပာမိတယ္။

"ပဲျပဳတ္ထမင္း"

ဒီကေန႕ေတာ့ လက္က်န္ပဲျပဳတ္ ျပတ္သြားျပီမို႕ ပဲျပဳတ္သည္ၾကီး ေရာင္းလို႕ကုန္သြားပါျပီ။:D

Read More...

Collapse...