အိမ္တက္

ဒီမွာ အိမ္ေျပာင္းလို႕ ၾကဳံရတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေရးခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဆို အသိေတြဖိတ္ အိမ္တက္ဆြမ္းကပ္လိုက္ရင္ ျပီးပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ဖိတ္ေသာ္ရွိ မဖိတ္ေသာ္ရွိပါ။ အိမ္နီးခ်င္းဆိုတာ ျမင္ပါမ်ားရင္ ရင္းႏွီးလာပါတယ္။ သိပ္အခက္အခဲေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဒီမွာက် အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေျပာင္းရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့အေလ့ရွိပါတယ္။

အရင္အိမ္က ၇ထပ္တိုက္ဆိုေပမယ့္ တလႊာမွာ အခန္းငယ္ ၆ခန္းရွိပါတယ္။ ျမန္မာမွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ေျမကြက္ဆို အလယ္ေလွခါးနဲ႕ ဘယ္ညာမွာ အခန္းဖြဲ႕တဲ့ ပုံစံပါ။ အခန္းကက်ဥ္းေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ တကိုယ္ေရသမားေတြ ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အတြဲနဲ႕ေပါ့။ မိသားစုေတာ့ မေနၾကပါဘူး။ အားလုံးက အလုပ္ကိုစီမို႕ မနက္၇နာရီဝန္းက်င္ေလာက္ဆို တခါးပိတ္သံတဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းၾကားရျပီး ၇လႊာတထပ္လုံးမွာ ကိုယ္တေယာက္သာ က်န္တတ္ပါတယ္။ လူငယ္ပိုင္းေတြ ေနတာမ်ားတယ္ထင္ပါတယ္။ ၾကာရွည္လဲ မေနၾကပါဘူး။

အဲဒီတိုက္မွာ တႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေနရာမွာ ေဘးအခန္းေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းေတြ အိမ္ေျပာင္းတာ ၄/၅လၾကာ တခါေလာက္ ေတြ႕ဘူးတာမို႕ပါ။ ဒီတိုက္ေလးထဲမွာ ေနေပမယ့္ တခန္းနဲ႕တခန္း ႏႈတ္ဆက္ျခင္းလဲ မရွိပါဘူး။ ဂ်ပန္မွာ တိုက္မွာေနသူ တေယာက္ေယာက္နဲ႕ အျပင္ထြက္ရင္းဆုံရင္ ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ဓေလ့ရွိပါတယ္။ ရင္းႏွီးႏွီး မႏွီးႏွီး "အိုဟိုင္း႐ိုးဂိုဇိုင္းမစု" "ကြန္နိခ်ိဝ" စသျဖင့္ပါ။ အတန္းက ဆဲန္းေဆးက အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရဲ့လားလို႕ ခဏခဏေမးပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာက ရင္းႏွီးမွ 'ေလာကြတ္' (挨拶-အအိစစြတ္) လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအေနနဲ႕ လုပ္ၾကတာပါ။ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလိုက်င့္သင့္တာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္မွာေနတဲ့ လူငယ္အမ်ားစုက ဓာတ္ေလွခါးထဲ ဆုံရင္ေတာင္ ဘာသိဘာသာေနၾကတယ္။

ဂ်ပန္လည္း နယ္ျမိဳ႕ေတြမွာ အိမ္နီးခ်င္း တဦးနဲ႕တဦး ေတြ႕ရင္ ေသခ်ာႏႈတ္ဆက္ၾကေပမယ့္ ျမိဳ႕ျပေတြမွာေတာ့ တသီးတသန္႕ ဆန္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္လည္း အလားတူလို႕ဘဲ ျမင္မိတယ္။ တိုးတက္လာမႈနဲ႕အတူ တသီးသန္႕ဆန္လာမႈက ေပါင္းေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႕ ႏႈတ္ဆက္လာရင္ ကိုယ္လည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္ေတာ့ ဘာသိဘာသာဘဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ဆဲန္းေဆးကေတာ့ သူတို႕ဘက္က စ,မႏႈတ္ဆက္လည္း ကိုယ္က ႏႈတ္ဆက္ပါတဲ့။ ယဥ္ေက်းမႈမသိသူလို႕ အထင္ခံရမွာ စိုးရိမ္ပုံရပါတယ္။ ဆဲန္းေဆးကိုယ္တိုင္ကလည္း နယ္ကလာသူမို႕ ေလာကဝတ္ေတြကို အေတာ္အေရးထားပါတယ္။

ႏႈတ္ဆက္တာက အခန္းအျပင္မွာ ဆုံတာအျပင္ ဒီတိုက္ကို ပထမဆုံး ေျပာင္းလာတဲ့အခါမွာလည္း တတိုက္ထဲေနသူေတြကို လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ ဓေလ့လဲရွိပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ တတိုက္လုံး ရွိသမွ်အခန္းတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ရေပမယ့္၊ တိုက္တတိုက္မွာ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိလာရင္ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႕က မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒီကေနစလို႕ မႏႈတ္ဆက္မျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္အခန္းရဲ့ ဘယ္ဘက္ညာဘက္ အခန္းရယ္ အေပၚေအာက္အခန္းရယ္ကို သတ္မွတ္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ေဘးအခန္းက ကိုယ့္မွာ တခုခုအေရးေပၚျဖစ္ရင္ အကူညီေတာင္းႏိုင္ဖို႕နဲ႕ ေအာက္ဘက္အခန္းကေတာ့ ကိုယ္က အေပၚမွာေနတာမို႕ ပစၥည္းေတြျပဳတ္က်တာ သယ္ျပဳတုန္း ဆူညံမႈျဖစ္ရင္ အားနာစရာေကာင္းမွာမို႕ ၾကိဳအသိေပးတာရယ္ တကယ္လို႕ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကေလးငယ္ရွိရင္ ကေလးေဆာ့လို႕ ေအာက္ဘက္ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးေကာင္းေပးမိမွာကို ၾကိဳအသိေပးတဲ့သေဘာပါ။

ႏႈတ္ဆက္ရာမွာလည္း အရင္ေရာက္ေနသူကို ေနာက္မွာေျပာင္းလာသူက လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရတာပါ။ လက္ခ်ည္းသက္သက္ သြားလို႕မရပါဘူး။ လက္ေဆာင္တခုခု ယူသြားျပီး "အခန္းနံပါတ္ ---- ကပါ ---- သူပါ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္" (〇〇〇号室から　〇〇です、よるしくおねがいします) လို႕ ေျပာရပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရက္ေတြကလဲ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ရုံးဖြင့္ရက္ေတြဆို လူမရွိမွာစိုးလို႕ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ အခ်ိန္က ေစာလြန္းရင္ တဖက္သားအတြက္ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ ေန႕ခင္း ၁နာရီကေန ညေန ၇နာရီေလာက္ၾကား သြားရင္ သင့္ေတာ္ပါတယ္တဲ့။ ဂ်ပန္မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ mannerေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။

ဒီလိုရွုပ္တဲ့ အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္တာကို အရင္အိမ္မွာ တခါမွ မၾကဳံခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္မွေျပာင္းလာတဲ့ အခန္းကလဲ လာမႏႈတ္ဆက္သလို ကိုယ္ကလဲ မသြားပါ။ ခဏေနလိုက္ ေျပာင္းသြားလိုက္ၾကလဲ ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီဘက္ကို ေျပာင္းလာေတာ့ ဆဲန္းေဆးက လိုက္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ၾကာရွည္ေနမွာမို႕ အခန္းနီးခ်င္းနဲ႕ ရင္းႏွီးထားတာ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ေျပာင္းတဲ့အထပ္မွာ အခန္း၄ခန္းရွိတာ အစြန္တခန္းဘဲ ေနသူရွိပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ကာ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ေဘးတခန္းရယ္ အေပၚေအာက္ရယ္သာ ရွိပါတယ္။ ဆဲန္းေဆးက အေပၚထပ္ပါ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ေျပာေပမယ့္ အခန္းတာဝန္ခံက ေအာက္နဲ႕ေဘးနဲ႕တင္ ရပါတယ္ ဆိုတာနဲ႕ ၂ခန္းကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ သတ္မွတ္ထားလိုက္တယ္။

အေတာ္ေတာ့ ရွုပ္ပါတယ္။ သြားရင္ ဘာယူသြားရမွန္းမသိတာပါ။ စားစရာလဲ မေပးခ်င္ပါဘူး။ စူပါက သြားဝယ္ျပီး ယူသြားတယ္ထားဦး ဒါေပးလို႕ သင့္ေတာ္ရဲ့လားဆိုတာက ေတြးရတယ္။ တျခားဘာပစၥည္းယူသြားရမယ္မွန္းလဲ မသိတာမို႕ ေနာက္ဆုံး ဆဲန္းေဆးကိုသာ အပူကပ္ရေတာ့တယ္။ ဆဲန္းေဆးက တန္ဖိုးမၾကီးဘဲနဲ႕ အသုံးတည့္တာမ်ိဳး ေပးၾကတယ္တဲ့။ အမ်ားအားျဖင့္ Face Towel ေပးၾကတယ္ေျပာတယ္။ အဲဒါက ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အသုံးတဲ့တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ဆဲန္းေဆးနဲ႕အတူ ကုန္တိုက္မွာ Face Towel ဝယ္၊ ေကာင္တာမွာ အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႕လို႕ေျပာ၊ စာရြက္မွာ အမည္ေရးေပးလိုက္ရင္ serviceအေနနဲ႕ အမည္ကို အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စာရြက္ေပၚ printထုတ္ျပီး ပါကင္ေပၚကပ္ေပးလိုက္တယ္။ ပိတ္ရက္ ေန႕ခင္း အဲဒါေလး ယူသြားျပီး ၂ေယာက္အတူ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။


တာဝန္ေက်သြားသလိုေတာ့ ခံစားရတယ္။ အရွုပ္ကေတာ့ ျပီးသြားျပီ။ ဒီလိုနဲ႕ တျခားအခန္းေတြ ထပ္ေျပာင္းလာျပီး ကိုယ့္ဆီလာျပန္ႏႈတ္ဆက္တာ ၾကဳံပါတယ္။ ပထမဆုံးက ညာဘက္က အခန္းပါ။ ကေလးေလးခ်ီျပီး သူ႕အမ်ိဳးသား ရုံးပိတ္ရက္မရေသးတာမို႕ မအားလို႕ သူသာ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရလို႕ အားနာပါတယ္ ေျပာသြားတယ္။ ပါကင္ေရာ အိပ္ပါ ဆိုင္တဆိုင္ထဲကမို႕ ခ်စ္စရာေလးပါ။ အထဲမွာ ကိတ္မုန္႕၆မ်ိဳးကို ၆ခ်ပ္ထည့္ထားတယ္။ စားစရာေပးတာမို႕ စိတ္ခ်ရတဲ့ဆိုင္မွန္းသိေအာင္ တံဆိပ္နဲ႕တကြပါတာ ေပးပုံရပါတယ္။


ဒီမွာက မေျပာင္းခင္ တရက္အၾကိဳ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေျပာင္းျပီး ၂ရက္ေလာက္အတြင္း လိုက္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္တုန္းက သူ႕ပိတ္ရက္ကို ေစာင့္ေနတာမို႕ ငါးရက္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ သြားႏႈတ္ဆက္တုန္း လူမရွိရင္ "အခန္းနံပါတ္ 〇〇〇ကို ေျပာင္းလာသူပါ။ လူမရွိေနတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ပါပါ့မယ္"ဆိုျပီး cardမွာေရးျပီး ထားခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္လို႕ ၂ၾကိမ္ ၃ၾကိမ္သြားသည့္တိုင္ လူမရွိတာနဲ႕ဘဲၾကဳံရင္ ေနတဲ့သူက တကိုယ္ေရသမား ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႕ ကိုယ္ေနတဲ့တိုက္က မိသားစုေနတဲ့ တိုက္ခန္းမဟုတ္ရင္ ႏႈတ္မဆက္လဲရတယ္ဆိုပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္တည္းေနတဲ့အခန္းကို မၾကာမၾကာသြားေနရင္ တမ်ိဳးအျမင္ခံရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဘဲ အရင္ တိုက္ခန္းမွာ ႏႈတ္မဆက္ၾကတာမ်ားလားလို႕ ထင္မိတယ္။ ေျပာင္းတဲ့အိမ္က လုံးခ်င္းအိမ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဘးဘက္ညာ၂အိမ္အျပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၃အိမ္ကို ႏႈတ္ဆက္သင့္ပါတယ္တဲ့။


ေနာက္နဲနဲၾကာေတာ့ ေနာက္ထပ္တအိမ္က လာႏႈတ္ဆက္တာနဲ႕ ၾကဳံပါတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ ဆပ္ျပာရည္ဘူး ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ေလး ေပးသြားတယ္။ အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္ရာမွာ ေပးၾကတာေတြ ရွာၾကည့္ေတာ့ ဆပ္ျပာ၊ တဘက္၊ မုန္႕ စသျဖင့္ေတြ႕ရတယ္။ ေစ်းႏႈန္းအေနနဲ႕ သာမန္အားျဖင့္ ယန္းငါးရာကေန ႏွစ္ေထာင္ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိတာကို ဝယ္ေပးၾကပါတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမွာ အသုံးတည့္တဲ့ ေန႕စဥ္သုံးပစၥည္းကိုေပးတာ သင့္ေတာ္ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္မွ အိမ္တက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႕အတြက္ setအလိုက္ လုပ္ထားတာေတြရွိမွန္း သိရေတာ့တယ္။ ဂ်ပန္ရဲ့ မ်ားျပားလွတဲ့ mannerေတြကို ခုထက္ထိေတာ့ သူ႕အရပ္ သူ႕ေဒသနဲ႕ လိုက္ေလ်ာေအာင္ လုပ္သင့္တာေတြ သင္ယူဆဲပါ။