လတ္တေလာေတာ့

ႏွစ္သစ္ကကူးျပီးသြားျပီ။ စာအသစ္က မတင္ႏိုင္ေသးဘူး။ မေန႕က လြတ္လပ္ေရးေန႕မွာ အိမ္ကကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေတာ့ ႐ုံးျပန္ဖြင့္လို႕ သြားရတယ္။ ပုံမွန္ပိတ္ရက္က (၂၉)ရက္ေန႕ကေန (၃)ရက္ေန႕အထိပါ။ ျပန္ဖြင့္ရက္က ေသာၾကာေန႕ျဖစ္ေနေတာ့ တခ်ိဳ႕႐ုံးေတြ၊ ကုမၸဏီေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ပိတ္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာတို႕႐ုံးက မပိတ္ေတာ့ ကာလနဂါးလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးထျပီး ထမင္းဘူးျပင္ရတာေပါ့။ ျပီးခဲ့တဲ့ရက္ေတြက ႏွစ္ကူး TVအစီအစဥ္ေတြ တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလို႕ ၾကည့္ေနတာ။ ဂ်ပန္ေတြ ေပ်ာ္လို႕ေကာင္းၾကတုန္းဘဲ။ ဒီအခ်ိန္ အႏုပညာသမားေတြ အထူးသျဖင့္ ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ အလုပ္လည္းမ်ား ဝင္ေငြလည္းေကာင္းၾကပုံရတယ္။

ဘယ္အစီအစဥ္ၾကည့္ၾကည့္ ျပိဳင္ပြဲေတြ၊ ကစားပြဲေတြနဲ႕ ျပည့္လို႕။ ႏိုင္ရင္ရတဲ့ေငြကလည္း ယန္းေသာင္းတစ္ရာ (က်ပ္သိန္း၁၀၀ေက်ာ္ေလာက္)က အနည္းဆုံးဘဲ။ အျမင့္ဆုံးက "M-1 မန္းဇအိ"ဆိုတဲ့ ဟာသျပိဳင္ပြဲကဆုေၾကးပါ။ ဂ်ပန္ကရွိသမွ် ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္အဖြဲ႕ ေလးေထာင္ေက်ာ္ ဝင္ျပိဳင္ၾကတယ္။ ဆုေၾကးက ယန္းေသာင္းတစ္ေထာင္ (က်ပ္သိန္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္)နဲ႕ စပြန္စာကုမၸဏီက ေနာက္ဆုံးေပၚကားတစ္စီးဆိုေတာ့ သူေ႒းခ်က္ခ်င္းျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ဪ ဂ်ပန္မွာ ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္ေတြအတြက္ အကယ္ဒီမီလို ထိုက္တန္တဲ့ ဆုေပးပြဲရွိတာကိုး။ new year ညမွာ သူတို႕ႏိုင္ငံမွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ဆုံးသြားတဲ့ အႏုပညာ၊ ပါတီႏိုင္ငံေရး၊ ပညာရပ္ စတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးက ေက်ာ္ၾကားတဲ့လူေတြကို အမွတ္တရအေနနဲ႕ သတင္းမွာ ႏွစ္ခါျပန္ လြင့္သြားတယ္။ သတင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္ေတြ ျပန္ျပတယ္။

မေန႕မနက္ကၾကည့္မိတဲ့သတင္းမွာေတာ့ "ဖုကုဘုကု႐ို - 福袋" ဆိုတဲ့ ကံစမ္းမဲအိတ္ေတြအေၾကာင္း ေတြ႕မိတယ္။ ဆိုင္ေတြက အိတ္ေတြထဲမွာ သူတို႕ဆိုင္က ပစၥည္းေတြထည့္ျပီး အလုံပိတ္ထားတာ။ အနည္းေလး တစ္အိတ္ကို ယန္းတစ္ေသာင္းေလာက္ ေပးရတယ္။ ကံေကာင္းရင္ Brand ပစၥည္းေတြ အမ်ားၾကီး ရႏိုင္တယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါလုပ္တာမို႕ ဂ်ပန္ေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးဘဲ။ ေနာက္ေန႕မနက္၇နာရီမွ ဆိုင္ဖြင့္မွာကို ည၁၀နာရီကစျပီး ဆိုင္ေရွ႕ကေန လူေတြ တန္းစီေနၾကတယ္။ ေသာင္းခ်ီတဲ့လူေတြကို ၾကည့္ျပီး ဒီလိုတန္းစီ အခ်ိန္ျဖဳံးႏိုင္တာကို အံ့ဩမိပါရဲ့။ ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့ အလုအယက္ဝယ္ၾက ျပီးေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕လမ္းမေပၚမွာ အိတ္ေတြေဖာက္ၾကည့္ၾက ကိုယ္မလိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းနဲ႕ တျခားသူရဲ့မလိုခ်င္တဲ့ပစၥည္း သေဘာက်ရင္ လဲလွယ္ၾကနဲ႕ စည္ကားေနတယ္။ ညေနသတင္းမွာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရဲ့ "ဖုကုဘုကု႐ို"မွာ သူ႕ဆိုင္ရဲ့ Brand ပစၥည္း ဘာမွမထည့္ထားလို႕ အတိုင္ခံရတာ ျပတယ္။ စစ္ေဆးေရးက အိတ္ ၁၀လုံးစစ္တာ ၃လုံးက အင္ထုထားတာမိလို႕ ဝန္ထမ္းေတြလဲ အစစ္ေဆးခံေနရတယ္။

ဂ်ပန္ေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ခါ (Golden week တစ္ခါ New year တစ္ခါ) ရတဲ့ ပိတ္ရက္ရွည္မွာ ခရီးတို၊ ခရီးရွည္ေတြ ထြက္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံထဲက နာမည္ၾကီးေနရာတိုင္း လူေတြစည္ကားလိုက္တာ။ ဒီပိတ္ရက္ Disney Land သြားမလို႕ကို အသိတစ္ေယာက္က လူေတြျပြတ္သြတ္ၾကပ္ညပ္ေနတာဘဲ၊ ဘာမွေတာင္ စီးလို႕ရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာနဲ႕ ေနာက္လမွဘဲသြားေတာ့မယ္။ သူေရာ ကြၽန္မပါ တန္းစီရတာ ဝါသနာမပါဘူး။ ကြၽန္မက အဆိုးဆုံးဘဲ၊ ခဏေစာင့္ရရင္ကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ တန္းစီရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ အေကာင္းစား မစားရရင္လည္းေနပါ၊ သက္ေတာင့္သက္သာ အဆင္ေျပေျပစားရရင္ ျပီးတာဘဲ။ လွ်ာကိုေက်ာ္သြားရင္ အရသာက သိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာဘဲဟာကို။ (အမွန္ကေတာ့ တန္းမစီခ်င္တာကို ဆင္ေျခကန္ၾကည့္တာပါ။)

ဒီရက္ပိုင္းၾကည့္မိတဲ့႐ုပ္ရွင္ထဲက ႏွစ္ကားေၾကာင့္ အေတြးေတြမ်ားရတယ္။ တစ္ကားက Will Smith ရဲ့ I am legend ဆိုတဲ့ကား၊ လူေတြ DNA ေျပာင္းျပီး ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနၾကတာ။ ေရာဂႏၲရကပ္လို႕ ေျပာရမယ္။ ေနာက္တစ္ကားက TVက ၾကည့္လိုက္ရတာ အစပိုင္း နဲနဲလြတ္သြားေတာ့ ဘယ္ႏွခုႏွစ္ကို ဆိုလိုခ်င္မွန္း မသိလိုက္ဘူး။ ဂ်ပန္မွာ အႏုျမဴဗုံးေပါက္တဲ့အေၾကာင္းလို႕ထင္ေနတာ။ ေခတ္က ဒီေနာက္ပိုင္းေခတ္ျဖစ္ေနေတာ့ စဥ္းစားမရဘူးေပါ့။ ဇာတ္လမ္းရဲ့ ျမႇဳပ္ကြက္ကလည္း အဲဒါဘဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ က်ည္ဆံရထားနဲ႕ ေလ့လာေရးခရီးသြားၾကတယ္။ ရထားက ဥမင္ထဲအေရာက္ ဝုန္းဆို ေပါက္ကြဲသံၾကားရျပီး အတြဲအားလုံးရပ္သြားတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ (အဓိကသ႐ုပ္ေဆာင္)က သတိရလို႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္က အားလုံး႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသဆုံးေနၾကတယ္။ သူက ေဖ်ာ္ရည္ဘူး ထိုင္ခုံေအာက္ျပဳတ္က်တာ ငံု႕ေကာက္လိုက္လို႕ ေပါက္ကြဲခ်ိန္မွာ သတိလစ္႐ုံျဖစ္သြားတာ။

တျခားအတြဲေတြကို ကူးဖို႕ အျပင္ထြတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရထားဦးပိုင္းေရွ႕က ဥမင္ျပိဳက်ျပီး လမ္းပိတ္ေနျပီ။ ရထားရဲ့ ေရွ႕ပိုင္းအတြဲ ၄တြဲေလာက္ကလြဲျပီး ေနာက္ပိုင္းအားလုံးလည္း ေျမျပိဳျပီးပိ ေနတယ္။ ထြက္ေပါက္လည္းမရွိ တျခားအသက္ရွင္တဲ့သူလည္း ရွာမေတြ႕နဲ႕ စိတ္ေျခာတ္ျခားေအာ္ဟစ္တုန္း တြဲတခု အဝမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေရာက္ ငိုေနတာ သြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားက လူေသေတြေတြ႕ျပီး စိတ္ေဖာက္ေနတာ။ အဲဒီစိတၱဇေက်ာင္းသားက ရန္ရွာလို႕ ရထားတြဲေပၚတက္လို႕မရတုန္း ေျမၾကီးေတြ ထပ္ျပိဳလာလို႕ တြဲေအာက္ဝင္ပုန္းတယ္။ အဲဒီမွာ စိတၱဇေက်ာင္းသားပါတဲ့ရထားတြဲက သူ႕ရန္ကိုေၾကာက္လို႕ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး အလစ္မွာတြဲေအာက္ဆင္းပုန္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္နဲ႕ သြားေတြ႕တယ္။ (ရထားတြဲအားလုံးမွာ အသက္ရွင္သူ ၃ေယာက္ဘဲ က်န္တဲ့သေဘာေပါ့။) သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို စိတၱဇေက်ာင္းသားက လိုက္သတ္တဲ့ ရန္ကေရွာင္ျပီး ဥမင္မျပိဳခင္ ဥမင္ေခါင္မိုးက ေရဆိုးေပါက္က ထြက္ေျပးၾကတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံး မီးခိုးေတြ ျပာေတြသက္သက္ဘယ္ေတြ႕တယ္။ ေနေတာင္မျမင္ရဘူး။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ ေလွ်ာက္သြားရင္း ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီျမိဳ႕လည္း ျပာေတြနဲ႕ ပ်က္ဆီးလို႕ဘဲ။ အသက္ရွင္တဲ့သူ ရွာမေတြ႕ဘူး။

ေနာက္ျပာေတာထဲ စမ္းတဝါးဝါးသြားရင္း ေနာက္ထပ္ ျမိဳ႕ပ်က္တစ္ခုထပ္ေရာက္တယ္။ အဲဒီျမိဳ႕မွာလူေတာ့ ရွိပါရဲ့။ အဲဒီကလူေတြကလည္း စိတ္ေျခာက္ျခားျပီး လူ႕မ်ိဳးဆက္ကို အဆုံးသတ္မယ္ဆိုျပီး လိုက္သတ္လို႕ ထြက္ေျပးရျပန္တယ္။ ေျပးရင္းလႊားရင္းမွ တဝုန္းဝုန္းနဲ႕ မီးစေတြက်လာမွ မီးေတာင္ေပါက္လို႕ ဒီလိုျဖစ္မွန္းသိေတာ့တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လားလား ဖူဂ်ီေတာင္ပါလား။ တိုက်ိဳျမိဳ႕ေတာ့ အေကာင္းအတိုင္းရွိမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ျပီး တိုက်ိဳကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေရာက္လာတယ္။ တိုက်ိဳလည္း မီးေတာင္ေပါက္ကြဲရာက လြင့္တဲ့ ေက်ာက္ရည္ပူအတုန္းေတြေအာက္မွာ ျပာက်လို႕။ မီးေတာင္ၾကီးက ေပါက္လို႕ေကာင္းတုန္း၊ လူေတြလည္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ျပီဆိုျပီး ေသဖို႕ကိုဘဲထိုင္ေစာင့္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းသားနဲ႕ ေက်ာင္းသူေလးကေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ဘဲ ေခ်ာ္ရည္ပူတုံးေတြၾကားက ထြက္ေျပးဆဲနဲ႕ အဆုံးသတ္ထားတယ္။ တိုက်ိဳလည္း ျပာေတြေဖြးလို႕။ သတၱႏၲရကပ္ဘဲ။ ႐ုပ္ရွင္ေပမယ့္ အျပင္မွာလည္း ရာသီဥတုက တေျဖးေျဖးေဖာက္ျပားလာတာ တေန႕ ဒီလိုျဖစ္သြားႏိုင္တာဘဲေလ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေၾကာက္စရာၾကီး။ ၾကည့္သာၾကည့္ျပီး ႐ုပ္ရွင္နာမည္ မသိလိုက္ဘူး။

ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေလွ်ာက္ေရးရင္း ညဥ့္နက္သြားျပီ။ မနက္ျဖန္ မီးစစ္ေဆးေရးလာရင္ မႏိုးဘဲေနဦးမယ္။ ဒီမွာက ေျခာက္လတစ္ခါေလာက္ မီးလာစစ္တယ္။ မီးဖိုခန္းေခါင္မိုးရယ္ အတြင္းခန္းေခါင္မိုးမွာရယ္ မီးလုံးနဲ႕ဆင္တဲ့ အဖု ၂ခုရွိတယ္။ မီးေလာင္ရင္ အလိုအေလွ်ာက္ပြင့္တဲ့ ေရပန္းနဲ႕ အခ်က္ေပးAlarm လို႕ထင္တာဘဲ။ အဲဒါေတြနဲ႕ ဝရန္တာက ဘာအေပါက္မွန္းေတာ့မသိတဲ့ အေပါက္တခါးကို လာစစ္မွာ။ ကြၽန္မတို႕မ်ား ေတာ္ခ်က္ကမ္းကုန္ေရာ။ ကိုယ့္အခန္းက အေရးေပၚဆင္းေျပးေပါက္ေတာင္ ေသခ်ာမသိဘူး။ တခုခုဆိုရင္ ခက္ဦးေတာ့မွာဘဲ။ :P

"အိုယာစုမိ နာစအိ" အိပ္ျပီ၊ အားလုံး တာ့တာ!