လာပါေတာ့ ခါခါေမာ့ ေမွ်ာ္တဲ့--

ျပီးခဲ့တဲ့တပတ္ ၾကာသပေတးေန႕က အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ေတာ့ မွာထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ တနလၤာေန႕ကတည္းက ပို႕လိုက္ျပီတဲ့။ ဒီတစ္ခါမွာတာ အေတာ္မ်ားသြားတယ္။ အခ်ဥ္ထုပ္ေတြ မက္မက္စက္စက္စားသူမဟုတ္ေတာ့ ဒီကိုလာေတာ့ ဘာအခ်ဥ္ထုပ္မွ သယ္မလာမိဘူး။ အရင္က ပစၥည္းမွာရင္လည္း ဒီမွာအလြယ္ဝယ္မရတဲ့ ဟင္းခ်က္သုံးတခ်ိဳ႕ကို နဲနဲေလာက္ပဲ မွာေနက်။ အခုက်ေတာ့ မစားရတာၾကာတဲ့ သြားရည္စာေတြ စားခ်င္လာတယ္။ ဟိုတေလာက ပဲေလွာ္စားခ်င္လို႕ လိုက္ရွာတာ ေတာ္႐ုံနဲ႕ မေတြ႕ဘူး။ ေနာက္ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ ဟင္းခ်က္ပစၥည္းဝယ္ေနက်ဆိုင္မွာ ျမန္မာျပည္က ပဲအျဖဴလုံးေလးေတြလို ပဲေလွာ္ထုပ္ကို ရွာေတြ႕တယ္။ ယန္းသံုးရာတဲ့။ ေစ်းၾကည့္ျပီး ရွာေတြ႕လို႕ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေပ်ာ္ေလး လြင့္သြားရတယ္။ အထဲမွာပါတာက နဲနဲေလးရယ္၊ ထိုင္စားရင္ ခဏနဲ႕ကုန္မွာ။ ယန္းသံုးရာဆို အသားဟင္းေတာင္ ဝယ္ခ်က္လို႕ရေနျပီ။ မတန္ေတာ့လည္း မဝယ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းလန္းနဲ႕ အဲဒီဆိုင္မွာ သြားဝယ္တိုင္း ပဲထုပ္ကေလးကို ေစ်းေတာ္ျပီလားလို႕ သြားၾကည့္ရတာ အေမာဘဲ။

ေနာက္အိမ္ၾကီးရွင္ပါ ေစ်းဝယ္လိုက္လာတဲ့ေန႕က်မွ အဲေလာက္စားခ်င္တာ ဝယ္ေပါ့၊ ဒီမွာဆိုေတာ့လည္း ဒီေစ်းဘဲ ရွိမွာေပါ့ဆိုျပီး တိုက္တြန္းမွဘဲ ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်ျပီး ဝယ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဪ လြမ္းလိုက္တာ ေရႊျပည္ေတာ္ေရ။ ကိုယ့္ဆီမွာဆို ၅၀/၁၀၀ေလာက္နဲ႕ ဝယ္လို႕ရတဲ့ သြားရည္စာ ဒီမွာသံုးေထာင္ေလာက္က်ေပါ့ ဟင့္!။ အဲဒါနဲ႕ ဒီတစ္ခါေတာ့ စားခ်င္ေနတဲ့ ပဲေလွာ္ေပါင္းစုံ အိမ္ကိုမွာလိုက္တယ္။ အေမကလည္း ဖားအံလူၾကဳံရွိလို႕ သယ္လာေပးတဲ့ ထန္းညက္ေတြလည္းရွိတယ္တဲ့။ အေတာ္ဘဲ အၾကိဳက္ေတြ႕ေတာ့တာေပါ့။ ဗယာေၾကာ္ေၾကာ္စားဖို႕ ဗယာေၾကာ္မႈန္႕၊ ကုန္သြားလို႕ ငတ္ေနတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ႏွပ္၊ ဂ်င္းႏွပ္-----မွာလိုက္တာ အစုံဘဲ။ အမ်ားၾကီးမွာေတာ့ အေမွ်ာ္ၾကီးေမွ်ာ္ရျပီေပါ့။

ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမက စာတိုက္အေတြ႕အၾကဳံေျပာေသးတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း တခုမဟုတ္တခု ရွာၾကံရစ္ေပါ့။ ဟိုတခါက ျမန္မာေဆးေတြထည့္ေပးေတာ့ ေဆးက ေဆးဆရာရဲ့ တိုင္းရင္းေဆးတံဆိပ္ႏွိပ္မထားလို႕တဲ့။ ရစ္စရာ ဗမာေဆးရွိေတာ့ အဂၤလိပ္လိမ္းေဆးေတာင့္ေတြကို ေယာင္လို႕ေတာင္မေျပာဘူး။ ဒီတစ္ခါ တျခားရစ္စရာရွာမေတြ႕လို႕ထင္ရဲ့ အရင္တခါပို႕တုန္းက ဘာမွမေျပာတဲ့ လိမ္းေဆးေတြကို အခုထပ္ပို႕ေတာ့ ရစ္ပါေလေရာ။ ရစ္ရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း အားလုံးသိတဲ့အတိုင္းပါ။ အမက သူတို႕ေရွ႕နားခ်ထားတဲ့ ရံဘုံးေငြ အဲ ရံပုံေငြပုံးထဲ (အရင္ကေတာ့ မရွိဘူး၊ အခုစတိုင္အသစ္) အလႉေငြ (အမွန္ေတာ့ မသဒၶါေရစာ) ထည့္ျပီးသကာလ တခြန္းမွထပ္မဟေတာ့ဘဲ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴျပီးေလသတည္းေပါ့။ အမကေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ တန္မတန္လည္းတြက္ၾကည့္ဦးတဲ့။ အထဲက ပစၥည္းတန္ဖိုးထက္ ပို႕ခက ႏွစ္ဆေက်ာ္တယ္တဲ့။ ဒီမွာဆို ရထားစီးျပီးသြားရမွာရယ္ လိုက္ရွာရမယ့္အခ်ိန္ရယ္ ရွိမရွိမေသခ်ာႏိုင္တာရယ္ေၾကာင့္ ရွားပါးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တန္တန္တန္လို႕ဘဲ ေျပာရမွာေပါ့။

တကယ္ဆို ပစၥည္းကို တန္ရာတန္ေၾကးေပးျပီးပို႕တာပါ။ ကီလိုကို သတ္မွတ္တဲ့တန္ဖိုးနဲ႕ ကိုယ္ပို႕တဲ့ ႏိုင္ငံက ကန္႕သတ္ထားတဲ့ ပစၥည္းမပါေအာင္ စီစစ္ျပီးမွပို႕တာဘဲ။ ျပီးေတာ့ ကြၽန္မအိမ္က ပစၥည္းပို႕တိုင္းလည္း ပြဲစားကို မသုံးဘဲ ကိုယ္တိုင္ပို႕တာ။ ပြဲစားခ မတန္တာေရာ ကိုယ့္ပစၥည္း အတိုးအေလွ်ာ့ကို ကိုယ္တိုင္ေစာင့္ၾကည့္မွ စိတ္ခ်ရတာမို႕ပါ။ အရင္က ကြၽန္မလည္း အမ်ိဳးသားစီ ပို႕ေနက်မို႕ စာတိုက္ဒုကၡကိုသိတယ္။ တခါလာ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာ၊ ေနာက္တခါ ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာ၊ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္စုစာရင္း၊ ေနာက္တခါ မွတ္ပုံတင္မိတၱဴ၊ ေနာက္က်ေတာ့ မူရင္းပါတြဲျပခိုင္းနဲ႕ တခါသြားရင္တစ္မ်ိဳး ျပ႒ာန္းခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ရစ္ပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကိုအားနာလို႕ ေတာ္႐ုံဆိုမမွာေတာ့ဘူး။ ေျခာက္လေလာက္မွ တစ္ခါဘဲမွာတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဂ်ပန္ကို ပို႕ခက ေစ်းအၾကီးဆုံးဘဲ။ စပ္စုေနက်ထုံးစံမို႕ တစ္ကီလိုပို႕ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံဘယ္ေလာက္ဆိုတဲ့ စာရင္းကိုသြားဖတ္တာ ဂ်ပန္ကို ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မမွီပါလား။ အခုထိအရင္အတိုင္းဘဲဆိုရင္ တစ္ကီလို ၂၆ FEC၊ ႏွစ္ကီလို ၃၇ FEC၊ သံုးကီလို ၄၉ FEC၊ ေလးကီလို ၆၀ FEC ပါ။ ကီလိုစုံဂဏန္းနဲ႕ မဂဏန္းၾကား ၁၁ FEC နဲ႕ ၁၂ FEC တလွည့္စီ ေပါင္းသြားတာမို႕ ကီလိုစုံဂဏန္းပို႕ရင္ ပိုတန္တဲ့သေဘာပါဘဲ။ ဂ်ပန္နဲ႕နီးတဲ့ ကိုးရီးယားပို႕ရင္ေတာင္ ထက္ဝက္ေအာက္ပဲက်တာပါ။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ တစ္ကီလို ၁၇ FEC နဲ႕ ကီလိုတိုးတိုင္း ၉ FEC ေပါင္းသြားပါတယ္။

စာတိုက္မွာ ျခေသၤ့အေကာင္ၾကီးၾကီးကိုက္ျပီး တန္ရာတန္ေၾကးေရာ မတန္မရာေၾကးေတြပါ ေပးျပီးသကာလ ကိုယ္ပို႕တဲ့ပစၥည္းထုပ္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴ ေရာက္ေစခ်င္သား။ အေမက ထပ္မွာလိုက္တယ္။ ပစၥည္းေရာက္ရင္ ပုံးေပၚကစာရင္းနဲ႕စစ္ျပီး ဖုန္းျပန္ဆက္ဦးတဲ့။ အေမတို႕ပို႕ေနတုန္း ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ဂ်ပန္ကိုပစၥည္းပို႕တာ အကုန္ပါမသြားလို႕ဆိုျပီးလာစုံစမ္းတယ္။ စာတိုက္က ဂ်ပန္ကလြဲျပီး တျခားႏိုင္ငံေတြကို ပါဆယ္က စာတိုက္က တိုက္႐ိုက္သြားသတဲ့။ ဂ်ပန္ဆို စီစစ္ေရး႐ုံးကို တဆင့္ပို႕ျပီးမွ ဂ်ပန္ကို ပို႕သတဲ့။ ဒါဆို ပစၥည္းေပ်ာက္တာ စာတိုက္နဲ႕ မဆိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ "ေပ်ာက္ေသာပစၥည္း ရွာရင္မေတြ႕"နဲ႕ "ေမးပါမ်ားလမ္းစေပ်ာက္"ေပါ့။ ေငြကုန္ပစၥည္း႐ႈံးဘဲ။ ဘယ့္ႏွယ့္ အားလုံးအဆင့္ဆင့္စစ္လို႕ (စစ္တဲ့ေနရာမွာ ကာစတန္က အျမဲရွိတယ္) လက္ခံျပီးမွ ကီလိုက်သင့္တန္ဖိုးေပးျပီးပို႕တာပါ။ ဘာလို႕ အကုန္မေရာက္ရတာလဲ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ပါဆယ္ပုံးကို အထပ္ထပ္ တိပ္ပိပ္ေနတာ အာပလာေပါ့။

သူမ်ားကိစၥၾကားလာျပီးေတာ့ အေမက စိတ္တထင့္ထင့္ေပါ့။ ဒီကကြၽန္မလည္း ေမွ်ာ္ရေတာ့တာေပါ့။ အရင္က အမ်ိဳးသားနယ္မွာေနလို႕ ပို႕တုန္းက ေလးရက္ဆို ေရာက္တယ္။ တိုက်ိဳကို ေရာက္ေတာ့ ျမန္ရင္ ငါးရက္နဲ႕ အလြန္ဆုံး တပတ္ေနမွေရာက္တယ္။ နယ္ျမိဳ႕က ေသးလို႕ ပို႕တာျမန္ျပီး ျမိဳ႕ၾကီးရင္ နဲနဲၾကာတာထင္တယ္။ တနလၤာေန႕က ပို႕လိုက္တာဆိုေတာ့ ေနာက္အက်ဆုံးေတာ့ ေနာက္ထပ္တနလၤာေန႕ဘဲေပါ့။ ေမွ်ာ္တာေတာ့ ေသာၾကာေန႕ကတည္းကဘဲ။ ပိတ္ရက္လည္း ဒီမွာက ပို႕ေပးတာဘဲမို႕ စေနလည္း လည္ပင္းရွည္၊ တနဂၤေႏြလည္း လည္ပင္း သစ္ကုလည္အုပ္ျဖစ္နဲ႕။ သီခ်င္းေလးနဲ႕လည္း ေမွ်ာ္တယ္။ "ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္သည္ မယုံၾကည္ ရင္မွာေဝဒနာ အပြင့္အခက္အဝါအနီ"။ ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႕ေမာရပါတယ္။ တနလၤာေန႕သာကုန္သြားတယ္ ေရာက္မလာဘူး။ ေအာက္ဆင္းျပီးစာတိုက္ပုံးထဲ ေခ်ာင္းရတာလဲ အေမာ။ တခါတေလ ပါဆယ္ေရာက္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာ ထည့္သြားတတ္တာကိုး။ ေနာက္မွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္ကို ပို႕ခိုင္းလို႕ရတယ္။

အဂၤါေန႕လည္း ေပၚမလာ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လာျပီ။ မေန႕က ေန႕လည္ အခန္းတံခါးေရွ႕က "ေဒါက္ ေဒါက္"တဲ့။ ခ်မ္းလို႕ ေစာင္ပတ္ျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ႕ရွိေနရာက ဘယ္လိုခုန္ထြက္သြားလိုက္လည္းမသိဘူး၊ လမ္းမွာ မီးဖိုေခ်ာင္က ဒန္အိုးေတာင္ ဝင္တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေဟာ--



"လာပါေတာ့ ခါခါေမာ့ ျမရြက္ေဝ ေမွ်ာ္တဲ့ပါဆယ္ထုပ္ ေရာက္ျပီ၊ ေရာက္ျပီ။" ပုံးကေလးလည္းေလး ေပ်ာ္ျပီးျပာယာခတ္ေနလို႕ စာတိုက္ဝန္ထမ္းက ျဖစ္ရဲ့လား "ဒိုင္းေဂ်ာဘု က?" ကို "ဟိုက္"လုပ္ျပီး ယက္ကန္ယက္ကန္ ပုံးမျပီးဝင္ခဲ့တယ္။ ပုံးေဖာက္စစ္ဖို႕လုပ္ရင္း သတိထားမိတာ အင္! တိပ္က ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနပါလား။ အေပၚတိပ္က အၾကည္ေရာင္မို႕ ေအာက္ဘက္တိပ္က ေတာက္ေလ်ာက္ခြဲထားတာျမင္ရတယ္။ အေပၚတိပ္အၾကည္မွာေတာ့ Japan Post Service co., ltd. နဲ႕ ပုံးမွာ တိပ္ပိတ္ျပီးသားကို ဖြင့္ထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြ႕လို႕ ဖြင့္ေဖာက္စစ္ေဆးရေၾကာင္း အနီေရာင္စာတန္းပါတယ္။ ဪ ဟိုစီစစ္ေရး႐ုံးဆိုတဲ့ေနရာက မသပ္မရပ္လုပ္လိုက္လို႕ေပါ့။ ဒီဘက္ကေတာ့ တိက်တယ္ရွင့္။ ဖြင့္ထားေၾကာင္းနဲ႕ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာပါ တခါထဲေရးထားတယ္။ သူတို႕စစ္ျပီးေတာ့ ကိုယ္စစ္ကလွည့္ေပါ့။ စာရင္းအားလုံးပါမွဘဲ ဟင္းခ် ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ပစၥည္းေတြ ႏိႈက္မယူထားလိုက္တဲ့ စီစစ္ေရး႐ုံးဆိုတဲ့ ေနရာက ပုဂၢိဳလ္ၾကီး ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္မ်ားေတာ့ သြားရည္စာေတြနဲ႕ ဇိမ္က်ရေတာ့မယ္။