(သံုး)
ေျပာင္းဆန္သည္ ၾကမ္းတမ္းလွေခ်၏။ ေျပာင္းထမင္းကို စားရသည္မွာ လည္ေခ်ာင္းကို ထယ္ထိုးဆင္းသြားသည္ဟုပင္ ဆိုစမွတ္ျပဳၾက၏။ ငစိန္ဆန္သည္လည္း ဆန္ထဲတြင္ အၾကမ္းတမ္းဆုံး အမ်ိဳးအစားဟု ဆိုရေပမည္။ ပဲေနာက္စိမ္း၊ ပဲလြန္းႏွင့္ ပဲယဥ္းတို႕သည္လည္း ဖြယ္တယ္တယ္ပင္။ အေစးဘက္တြင္ မပါ။ အၾကမ္းဘက္တြင္ ႏြယ္ေနေပသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိဳးက် ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ တမ်ိဳးစီ၌ မူလကရွိေနေသာ အၾကမ္းစြမ္းရည္မ်ား ယုတ္ေလ်ာ့သြားေလေတာ့သည္။ အေနေတာ္ စားေကာင္း႐ုံ ျဖစ္လာ၏။ သုံးမ်ိဳးေပါင္းစပ္ထားသျဖင့္ သုံးလုံးတင္ထမင္းဟု ေခၚသည္။ ဆီႏွင့္ဆားကို အေနေတာ္ အေဖာ္ျပဳလိုက္ပါလွ်င္ ဟင္းပင္မလိုေတာ့။ ဆရာမုန္းအတြက္ သူ႕ခ်ည္းပင္ ထမင္းျမိန္လွသည္။
ေပါင္းစည္းမႈ၏ အာနိသင္ေပတည္း။
ေတာင္က လာမွ..... မိုး၊
ေဒါင္ေဒါင္ျမည္မွ..... အိုး၊
သုံးလြန္းတင္မွ..... ၾကိဳး ဟူ၍ ဆို႐ိုးစကားရွိခဲ့သည္။ ၾကိဳးတေခ်ာင္း ျဖစ္ေပၚလာေစႏိုင္ေသာ အရင္းခံအင္အားကေလးမ်ားကို ၾကည့္ပါ။ ဘာမွ်စြမ္းရည္မရွိ။ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္တမွ်င္၊ သင္ၾကိဳးတေခ်ာင္း၊ ထန္းဖုံးဆံတစ၊ သမန္းျမက္တေခ်ာင္း၊ တခုစီသည္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ခိုင္ခံ့မႈမရွိ။ ၎တို႕ကို ေပါင္းစည္းက်စ္လိမ္လိုက္ေသာအခါ ၾကိဳးတေခ်ာင္းျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဆင္ကိုပင္ ခ်ည္ႏိုင္ေပ၏။
သုံးလြန္းတင္ၾကိဳးကို အမွီျပဳ၍ မွည့္ေခၚထားသည့္ သုံးလြန္းတင္ထမင္းမွာမူ ေပါင္းစည္းမႈအင္အားေၾကာင့္ အၾကမ္းစြမ္းရည္မ်ား ပေပ်ာက္သြားျပီး အႏုစြမ္းရည္သစ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ စားေကာင္းသည့္ အရသာ ထပ္မံတိုးလာေပေသး၏။
ဟင္းေလးသည္လည္း ထိုနည္းတူပင္။
စြန္႕ပစ္ရေတာ့မည့္ ဟင္းက်န္မ်ားကို စုစည္းက်ိဳခ်က္ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ဟင္းတခြက္ေပတည္း။ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ စားခ်င္ဖြယ္ပင္ မရွိေခ်။ အလႉအတန္း၊ ဘုရားဆြမ္းခ်၊ အသုဘဆြမ္းသြတ္ စသည့္ သာေရးနာေရးမ်ား ၾကဳံလာရလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားအတြက္ စားမကုန္ေလာက္ေအာင္ပင္ ဆြမ္းမ်ား၊ ဟင္းမ်ား အလွ်ံပယ္ ေပါတတ္ေခ်သည္။ ဆြမ္းမ်ားကို သြန္ပစ္ရမည့္အစား ထမင္းေျခာက္လွမ္းသည္။ ရွားပါးသည့္အခါ ဆန္ပမာ ခ်က္စားႏိုင္သည္။ ဟင္းက်န္မ်ားတြင္လည္း သိုးတတ္ေသာဟင္းႏွင့္ မသိုးႏိုင္ေသာဟင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ မည္သို႕ဆိုေစ တညထက္ပိုသိပ္၍ မေကာင္းတတ္ေခ်။ မသိုးေသာ္လည္း မစားသင့္ျပီ။
ထိုသြန္ပစ္ရမည့္ ဟင္းမ်ားကို စုေပါင္း၍ အိုးၾကီးထဲတြင္ ထည့္သည္။ ဝက္၊ ၾကက္၊ အမဲလည္းပါသည္။ သရက္ခ်ဥ္၊ ပဲခ်ဥ္၊ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္တို႕လည္း ပါသည္။ င႐ုတ္သီးေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခ်က္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္တို႕လည္းပါသည္။ ကဆစ္သီးခ်က္၊ မိႈဟင္း၊ မွ်စ္သုတ္စသည့္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ပါခ်င္သည့္ဟင္းလည္း ပါတတ္ေလသည္။ ရရာ က်န္ရာဟင္းမ်ားကို ရြက္အိုးပမာဏရွိသည့္ ေျမအိုးၾကီးထဲတြင္ စုေပါင္းေရာထည့္ျပီး မီးနည္းနည္းျဖင့္ လႈံေတာ့သည္။
ဒန္အိုး၊ ေၾကးအိုးစသည့္ သတၱဳအိုးမ်ားကို သုံးေလ့မရွိၾက။ သတၱဳဓာတ္ႏွင့္ ဟင္းမ်ိဳးစုံ ေတြ႕ထိေပါင္းဆုံျပီး မတည့္ေသာဓာတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာကာ ဝမ္းေလွ်ာတတ္သည္ဆို၏။ သတိထားျပီး ေရွာင္ၾကေလသည္။ ထိုဟင္းေလးအိုးၾကီးကို မီးဖိုနားတြင္ ထားေတာ့သည္။ အခြင့္အခါသင့္တိုင္း မီးဖိုေပၚတင္၍ လႈံရသည္။ ေန႕စဥ္က်န္သည့္ဟင္းမ်ားကိုလည္း ထပ္၍ ထပ္၍ ထည့္သည္။ ေရကုန္လွ်င္ ေရစြက္ေပးသည္။ အျမဲပူေနသျဖင့္ သိုးခ်ိန္မရွိ။ သိုးေစဦးေတာ့ စားခ်ိန္တြင္ ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ေႏြးေပးေလ့ရွိသျဖင့္ ေရာဂါပိုးမ်ား လုံးဝမဝင္ေရာက္ႏိုင္။
ဟင္းေလးအိုး စတင္တည္စ တရက္ ႏွစ္ရက္တြင္မူ ေျပာေလာက္ေအာင္ အရသာ မေတြ႕ေသး။ စုေပါင္းထားေသာ ဟင္းတမ်ိဳးစီ၏ စြမ္းအင္မ်ား မမွိန္ေသးဟု ဆိုၾကသည္။ ေနာင္တြင္မူ ၾကာေလ ေကာင္းေလ။ ေဟာင္းေလ သစ္ေလ။ ဟင္းေလးသည္ အိုမွ ပို၍ စားေကာင္းေလသည္။ စပ္သည္ဟုလည္း မဆိုသာ။ ခ်ဥ္သည္ဟုလည္း မေျပာႏိုင္။ ဆိမ့္သည္ဟုလည္း သတ္မွတ္၍မရ။ ငန္သည္ဟုလည္း ေျပာ၍မျဖစ္။ ဖန္သည့္ေဘာင္ထဲမွာလည္း မဝင္။ တခုေတာ့ ေျပာႏိုင္သည္။ ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္ ထူးျခားေသာ အရသာေတာ့ ရွိသည္။
ေက်ာင္းသားတို႕သည္ မ'တရာသားမ်ား ျဖစ္၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ မိသားစု၏ အုပ္ထိန္းမႈမ်ားႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တို႕ကလည္း အေတာ္အသင့္ ပုံသြန္းျပဳျပင္ေပးလိုက္ေသးသည္။ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး မူလတန္းေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာၾကသည္။ ဉာဏ္ထက္သူလည္းပါမည္။ မွန္တမ္းရွိသူလည္း ပါမည္။ ထိုင္းမိႈင္းေလးလံသူတို႕လည္း ေရာက္လာၾကမည္။ ရဲတင္းလြန္းေသာ ကေလး၊ ေၾကာက္ရြံ႕၍ လူထဲသို႕ မဝင္ရဲေသာကေလး၊ အရာရာတြင္ အႏိုင္ယူလိုေသာကေလး၊ စိတ္အားငယ္တတ္ေသာကေလး၊ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာကေလး၊ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ ကေလး စသည္ စသည္ျဖင့္ စုံတကာေစ့ေအာင္ ပါၾကမည္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းသည္ မတူညီၾကေသာ ကေလးတို႕ လာေရာက္စုေပါင္းသည့္ ဌာနဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ တဖန္ တူညီေသာ ပညာရပ္၊ တူညီေသာ စြမ္းအင္ႏွင့္ တူညီေသာ စာရိတၱတို႕ျဖင့္ ပုံသြန္း ေမြးထုတ္ရာ ဌာနလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာမုန္းသည္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ပင္ မိမိေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဟင္းေလးအိုးကို ႏိႈင္းယွဥ္သေဘာေပါက္မိသည္။ မလိုလားအပ္သည့္ အရည္အခ်င္းႏွင့္ စြမ္းရည္မ်ား ရွိေနသည့္ကေလးကို မျပဳမျပင္ မသြန္သင္ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားမည္ဆိုပါက ဟင္းတမ်ိဳးစီကို ဒီအတိုင္းထားလွ်င္ သိုးတတ္သကဲ့သို႕ လူေလာကတြင္ လူရာမဝင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အပယ္ခံ လူညံ့၊ လူသြမ္းကေလးမ်ားျဖစ္ကာ မုခ် ပ်က္စီးေလေတာ့မည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း အေႏွာင့္အယွက္ေပးမည္။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း ပ်က္စီးမည္။
ဟင္းေလးက်ိဳျခင္းသည္ စုေပါင္းနည္း၊ ဝိုင္းၾကီးခ်ဳပ္စနစ္ျဖင့္ ပုံသြန္းေပးျခင္းႏွင့္ တူေပသည္။ ေကာင္းသည့္ကေလးေရာ၊ ဆိုးသည့္ကေလးေရာ၊ ညံ့သည့္ကေလးပါ ေက်ာင္းဟူေသာ ေလာကတြင္ ထည့္ေမႊပုံသြန္း ျပဳျပင္ေပးရလွ်င္.....။
ေက်ာင္းတက္သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။
"တပည့္ေတာ္ကို ခြင့္ျပဳပါဦးဘုရား။ သံေခ်ာင္းေခါက္ျပီမို႕ ဟင္းေလးက်ိဳသြား။ အဲ... အဲ စာသင္သြားပါေတာ့မယ္ ဘုရား"
ဆရာမုန္းသည္ ဦးပဥၥင္းမ်ားကို ဝတ္ခ်ကန္ေတာ့ခဲ့၏။
ဦးပဥၥင္းမ်ား ျပဳံး၍ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။
XXXXX
(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၴုဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၴုဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၴုဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
ထီးေဆာင္းလဲ မိုးအမႈန္ေတြလြင့္လို႕ ေခါင္းအထိ စိုကုန္ေရာ။ ေက်ာင္းအဝင္ဝေရာက္ေတာ့ မိုးက တျဖည္းျဖည္း စဲလာျပီ။ သံုးထပ္က စာသင္ခန္းေပၚ တက္လာရင္း မိုးတိတ္လို႕ ေနေတာင္ျပဴလာေသး။ ဟင္! ခုနက သူဘဲ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာျပီး ခုက် ေနပူလို႕။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ႂကြက္စုတ္ျဖစ္ေနတာ ဒီအေဆာင္သူ၇ေယာက္ဘဲ။ ကားရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေရစိုအဝတ္ေတြလဲဖို႕ အေဆာင္ျပန္လိုက္ပို႕ေပးရတယ္။ ဒါမ်ိဳးက ခဏခဏၾကဳံေနၾက။ ဪ ရန္ကုန္မိုး ရန္ကုန္မိုး။ ရန္ကုန္သား အစိုးမရတာကေတာ့ ရည္းစားျဖစ္မွ သိသြားျပီ။ ရာသီဥတုလိုဘဲ၊ ခုေနသာ ေတာ္ၾကာ မိုးေကာက္ရြာ၊ ခုတိမ္ကင္းစင္ ခနေန လငပုတ္ဖမ္း အေတာ္ျမန္ပါ့။ ေတြးရင္းေတာရင္း အတင္းအုပ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားျပီ။ 
ဖ်ားလို႕မျဖစ္ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ "ေတာင္ေဝွးလဲေတာ့ ဖိုးသူေတာ္ ထူႏိုင္ျပီး ဖိုးသူေတာ္လဲေတာ့ ေတာင္ေဝွးမထူႏိုင္"ျဖစ္ေနမွာ။ အျမဲခ်ဴနာပါနာ ကိုယ္ခႏၶာက ေန႕တိုင္း ဟိုနားကိုက္ ဒီနားနာတာကလြဲျပီး အဖ်ားမလြယ္လို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ အရင္ကဆို လတိုင္းနီးပါး ဖ်ားတာ၊ အေမနဲ႕ေနေတာ့ ဖ်ားရင္ "အေမ့! အဟင့္!"ဆိုျပီး ဂ်ီလို႕ရတယ္။ ဒီမွာဖ်ားလို႕က "ေယာက်္ား! အဟင့္"လုပ္ေနလို႕လဲ သူက အေမ့လို လူနာျပဳစုတတ္တာမဟုတ္။ အခ်ိန္တန္ ႐ုံးသြားရျပီ။ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲက်န္ေတာ့ ကိုယ္လုပ္မွ ျဖစ္မွာေတြ လိုက္လုပ္ရတာေပါ့။ (အေမ့အိမ္ကိုဘဲ အေမ့သမီး လြမ္းပါသည္။ :D) အလုပ္႐ႈပ္တဲ့ေန႕က် ဘာေတြ႐ႈပ္မွန္းမသိ မျပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္။ အိမ္အလုပ္က ကိုယ့္ဘာသာ ရပ္လိုက္မွ ျပီးတာ။ ဒီေတာ့ ဘေလာ့လိုက္လည္မည္၊ မနက္ပိုင္း အိမ္အလုပ္ေတြ Stop!! အလည္လြန္ျပီး ညေနပိုင္းေရာက္မွ ေစ်းသြားဟင္းခ်က္ဖို႕ ကမန္းကတန္း လုပ္ရေပါင္းလဲမ်ားျပီ။ (ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္ေတြ မ်ားေနတာ)
air con ဖြင့္ျပီး ေစာင္ခ်ဳံထဲ ႂကြက္မင္းစည္းစိမ္တက္ေနေတာ့တာ။ မိုးေလးပါ ရြာလို႕ကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ (ဘာမွ ေျပာမေကာင္းဘူး။) စာေရးမယ္ၾကံေတာ့ ပူအိုက္လို႕ အၾကံမထြက္၊ မိုးရြာေတာ့ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးၾကီးမို႕ စာမေရးခ်င္၊ ေဆာင္းက် ေအးလို႕ ထခ်င္ဘူး။ 
ပ်င္းရိျခင္းကလဲ ၆ပါးသာ ရွိေပလို႕ဘဲ။ အားလုံး ကိုယ့္ဆီလာစုေနသလားမွတ္ရတယ္။ gtalk ရဲ့ custom massages မွာ "ေအးသည္/ပူသည္/မိုးခ်ဳပ္သည္/ေစာသည္/ဆာသည္/ျပည့္အင့္သည္ အင္းမ္... ၆ပါးဘဲရွိေပလို႕သာေပါ့"လို႕ ေရးတင္ထားမိေတာ့ အိမ္က အမက "ဘတ္စ္ကား ၾကပ္သည္။ မိုးရြာသည္။ ေရၾကီးသည္"လို႕ လာထပ္ျဖည့္ေပးတယ္။
(အၾကံေပးၾကပါ)။ ဖတ္တဲ့သူေတြလဲ ကိုယ့္လို half-feel ၾကီး ျဖစ္မွာစိုးရဲ့။ ေပ်ာက္ေနနဲ႕စာေတြရဲ့ ေရွ႕နဲ႕ေနာက္ စာမ်က္ႏွာေတြကို ၂ေခါက္ ၃ေခါက္ေလာက္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နဲနဲပါးပါး ဆက္စပ္မိလာတယ္။
မဟုတ္ရင္ ေဆးထိုးအပ္ၾကီး ကိုင္ျပီးလာရင္ ဒြတ္ခ။ syringephobia ပါဆိုမွ။ ေရးေတာ့ေရးမယ္ မKOMေရ၊ ဦးေႏွာက္ကို ညႇစ္ၾကည့္ဦးမယ္။
)
စာေတြအမ်ားၾကီးေရာက္ေနပါလားေပါ့။ အရင္က ေန႕တိုင္းစစ္ေနတာ တေန႕တစ္ေစာင္ေတာင္မေရာက္တဲ့ ေမးလ္ေတြက အခုအမ်ားၾကီးေရာက္ေနေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းလဲမရွိေတာ့ ဘေလာ့ရယ္ ေမးလ္ေတြရယ္နဲ႕ အေဖာ္လုပ္ေနရာတာ။ ေမးလ္ေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႕ အေပ်ာ္မ်က္ႏွာက မဲ့ခ်င္လာတယ္။ ကိုယ့္ဆီရည္ရြယ္ျပီးပို႕ထားတာ ၃ေစာင္ထဲရယ္။ က်န္တာက forwardေမးလ္ နဲ႕ စပန္ေမးလ္ေတြ။ စပန္ေမးလ္ေတြကိုေတာ့ သိသေလာက္ report spamထဲေရာက္ေအာင္လုပ္ထားေတာ့ တခ်ိဳ႕မသိတာေတြေလာက္ဘဲ Inbox ထဲ ေရာက္ေနတာပါ။ စိတ္ပ်က္ရတာက forwardေမးလ္ေတြေၾကာင့္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က forwardေမးလ္ အရမ္းပို႕တယ္။ တခ်ိဳ႕က တခါတေလမွ ပို႕တာပါ။ ေမးလ္ေရာက္လို႕ ၾကည့္လိုက္တိုင္း forwardေမးလ္ဆိုရင္ ဟြန္႕!ဆိုျပီးျဖစ္ရတာထက္ စိတ္႐ႈပ္လာရတာက အဲဒီထဲက "ေရႊေပလႊာ"ေမးလ္ေတြေၾကာင့္။ forwardေမးလ္ထဲမွာက သံသရာအလည္ဆုံးက "ေရႊေပလႊာ"ေမးလ္ေတြ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ့။
.gif)
တယ္မ်ားတဲ့ ပို႕စ္အသစ္ေတြပါလား။ ရာခ်ီေနတယ္။ အေတာ္ဖတ္ယူရဦးမယ္။ ဖတ္ေနရင္း အသစ္ေတြထပ္တက္လာနဲ႕ အိုးးးးး! အဖတ္သံသရာလည္ေနျပန္ေရာ။ ဟင္းခ်က္ရင္းဖတ္၊ ထမင္းစားရင္းဖတ္
၊ ဘယ္သူမွတာဝန္ေပးတာမဟုတ္လဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အားၾကိဳးမာန္တက္ဖတ္။ ကြန္႕မန္႕ေတြလဲ သြားမပြတ္ႏိုင္။ ကိုယ့္ဘေလာ့အတြက္လဲ ပို႕စ္မတင္ျဖစ္။ ခရီးသြားပို႕စ္ကလဲ သြားတာေတြမ်ားထားေတာ့ စဥ္းစားေရးရဦးမယ္။ မုဒ္ဝင္တဲ့အခါေပါ့။
မနက္က O-wayမွာ ကိုဇနိေရးတာဖတ္ရင္းမွ ဆရာၾကဴရတာနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္ရဲ့ "ဆရာမုန္းရဲ့ ဝတၳဳတိုမ်ား"ကိုလဲ ဆက္႐ိုက္ဖို႕ သတိရေတာ့တယ္။ စာအုပ္က အထူၾကီးရယ္၊ စာ႐ိုက္တာကလဲ လိပ္ကေလး ကီးဘုတ္ေပၚတက္ေျပးတာကမွ ျမန္မယ္ဦးမယ္ေလ။ ဒီေတာ့ မၾကာမီ လာမည္ ေမွ်ာ္---ေဟာ္---ေဟာ္----
။
