(ႏွစ္)
"ဆရာမုန္းေရ့။ ဆရာ့ တတိယတန္းက ငတက္ျပားကေလးကို ၾကပ္ၾကပ္ ဂရုစိုက္ေနာ္။ လူသာငယ္ေပမယ့္ သူခိုး အၾကီးစားကေလးပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ ျဖံဳတာမဟုတ္ေတာ့ ခက္ေနတယ္။ အဲ ဆရာျပဳျပင္လို႔မွ မရဘူး မထိန္းႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္မကိုသာေျပာ ေက်ာင္းထုတ္ျပစ္လိုက္တာေပါ့။ တေန႔ဉာဥ္ေျပာင္းႏိုးနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာၾကာျပီ"
ဆရာမၾကီး ေဒၚဆင့္က လိႈင္ဝင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သတိေပးေလသည္။ ေက်ာင္းေခၚစာရင္း ထဲမွာသာ လိႈင္ဝင္း၊ အျပင္မွာမူ ဆရာမၾကီးကအစ ေက်ာင္းသားအားလံုးက ငတက္ျပားဟု ေခၚၾကသည္။ လိႈင္ဝင္းကလည္း ငတက္ျပားဟု ေခၚသည္ကို ရွက္ရမွန္းမသိ လက္ခံေလသည္။
"ဆရာမုန္း လိႈင္ဝင္းကို မညွာနဲ႔ေနာ္။ မ်ိဳးနဲ႔ ရိုးနဲ႔ လာတဲ့ သူခိုး အၾကီးစားကေလးဗ်၊ တရြာလံုးက ငတက္ျပားလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲတာ သူ႕ဘိုးေအက သူခိုးဇာတ္ကေန ေျပာင္းေပးဖို႔ က်ဳပ္ကို အပ္ထားတာ၊ မေကာင္းေက်ာင္းပို႔ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲက်ဳပ္ကလဲ ဆရာမုန္းဆီ ထပ္အပ္ ပါရေစ။ ခိုးတာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေတာ့ ေဆာ္သာေဆာ္ဗ်"
ဆရာေတာ္ ဦးဥကၠံသကလည္း ေက်ာင္းသားကို ဆရာမုန္းထံလြဲအပ္ယင္း ၾကိဳတင္သတိေပးေတာ္မူ၏။ သူတို႔သတိေပးၾကသည့္အတိုင္းပင္ ဆရာမုန္းသည္ လိႈင္ဝင္းကို ေစာင့္ၾကည့္လာခဲ့သည္။ ရက္မ်ားမၾကာမီပင္ ဇာတိျပလာေတာ့၏။ သူေရွ႕မွာ ထုိင္သူ မိသိန္း၏ ဆြဲၾကိဳးကို ေနာက္မွေန၍ ခဲတံခြ်န္စက္ဓားကေလးျဖင့္ ျဖတ္ခိုးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆြဲက်ိဳးမရွိမွ မိသိန္းသိသည္။ ထိုအခါက်မွ ပစၥည္းေပ်ာက္ေၾကာင္းကို ဆရာမုန္းထံလာတိုင္သည္။ တတန္းလံုး ပိုက္စိတ္တိုက္၍ ရွာေသာ္လည္းမေတြ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း လံုးဝရွာမရ ေနာက္ဆံုးလက္ေရွာ့ရမည့္ ဆဲဆဲတြင္ သူငယ္တန္းမွ ကေလး တေယာက္ႏွင့္ ဒုတိယတန္း မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တို႔က လိႈင္ဝင္းဆြဲၾကိဳးျဖတ္ေနသည္ကို ျမင္မိေၾကာင္း လာတိုင္ၾကသည္။ ထိုအခါက်မွ လိႈင္ဝင္းကိုမဲဲ၍ စစ္ေဆးရေတာ့သည္။ လိႈင္ဝင္းသည္ သူ႔အကၤ်ီေအာက္ေျခအနားပတ္ထဲမွ ဆြဲၾကိဳးကို ထုတ္ေပးေလသည္။
ဆရာမုန္းသည္ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္ႏွင့္ ၾကိမ္လံုးျဖင့္ ငါးခ်က္တိတိ ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမမိေလသည္။ ဆယ္ႏွစ္သားလိႈင္ဝင္းသည္ မျငီးမညဴ မ်က္ရည္မက် မငို ေရွာင္တိမ္းတြန္႔လိမ္ျခင္းမရွိ ဣေျႏၵမပ်က္၊ အံၾကိတ္၍ အံေနသည္။
ဆရာမုန္း နားလည္လိုက္ပါျပီ။ လိႈင္ဝင္းသည္ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္း၊ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းျခင္း ခံရရံုျဖင့္ သူ၏ဉာဥ္ဆိုးကို ေဖ်ာက္လိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။ ဆရာမၾကီးက ေက်ာင္းထုတ္သင့္ျပီဟု ေျပာလာ၏ ။
ဆရာမုန္းႏွေျမာသည္။ သူကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းမွာက သူႏွင့္ ဆိုင္ရာ ျပႆနာ ေအးသြားေပလိမ့္မသည္။ သို႔ေသာ္ လိႈင္ဝင္း၏ ဘဝသည္ ေရစံုေျမာေပေတာ့မည္။ ရြာထဲ၌ လိႈင္ဝင္းကို မည္သူ ဆံုးမ ျပဳျပင္ ပါအံ့နည္း၊ ဆရာေတာ္လို၊ ဆရာမၾကီးလို၊ မိမိလို၊ မည္သူမွ် ဂရုတစိုက္ ဆံုးမလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထိုအခါ လိႈင္ဝင္းမွာ ငတက္ျပားၾကီးအစစ္ ျဖစ္သြားေတာ့မည္မွာ ၉ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေသခ်ာေလသည္။
ဆရာမုန္းသည္ ရလိုရျခား အခ်ိန္ယူ စမ္းသပ္ ျပဳျပင္ ၾကည့္လိုေသး၏။
"က်ေနာ္ ၾကိဳးစားျပဳျပင္ၾကည့္ပါဦးမယ္ မမဆင့္"
.................................................................
(ဒီေနရာမွာ စာရြက္တစ္ရြက္ ျပဲေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္ဖူးတာရယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတာအရ စဥ္းစားၾကည့္တာအရ_____ လိႈင္ဝင္းကို သူခိုးဘဝကေန လြတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႕အတြက္ ဆရာမုန္းက လိႈင္ဝင္းရဲ့အုပ္ထိမ္းသူ သူ႕အဘကို သြားေတြ႕ေျပာဆိုရာက အဘက သူလည္းအခု ေနာင္တရေနတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ သူခိုးဘဝက ကြၽတ္ခဲ့ပုံကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ေျပာျပပါတယ္။ သူလည္း အရင္က အျမဲတမ္း ခိုးဆိုးေနခဲ့ပါတယ္။ တရက္မွာ မူးမူးနဲ႕ အိမ္တအိမ္ကို ဝင္ခိုးပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ သတ္ရဲျဖတ္ရဲ ခပ္မိုက္မိုက္ဆိုးဆိုး သားေယာက်္ားေလးေတြရွိပါတယ္။ လိႈင္ဝင္းအဘက ဝင္ခိုးရင္း အမူးလြန္ျပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္အဘိုးၾကီးႏိုးလာျပီး လိႈင္ဝင္းအဘကို ျမင္သြားပါတယ္။)
ဆရာမုန္းလည္း အဘ၏ စကားမွာ ေမ်ာပါေနမိေတာ့သည္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္သဲဖို ဝတၳဳတပုဒ္ကို ဖတ္ရသည္ႏွယ့္ပင္တည္း။
"အဘိုးၾကီးက တိုးတိုးကေလးေျပာတယ္။ ထ............ ထ........... ထ.......... တဲ့"
"ခင္ဗ်ာ"
"ငါ့သားေတြႏိုးရင္ မင္းေသေတာ့မွာပဲတဲ့။ မင္း အျပင္ကိုေရာက္ဖိုသင့္ေနျပီတဲ့။ က်ဳပ္လဲ မထႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာလို႔ ေျပာေတာ့ အဘိုးၾကီးကိုယ္တုိင္ပဲ တြဲထူျပီး ျခံစည္းရိုးအျပင္ကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္"
"ေဟာဗ်ား"
ဆရာမုန္း အထူးအံ့အားသင့္မိေလသည္။ တခါတရံ၌ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ စိတ္ကူးယင္ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းမ်ားထက္ ပိုမို ဆန္းၾကယ္တတ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။
အိမ္ရွင္အဘိုးၾကီး၏ သနားဂရုနာစိတ္သည္ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ေနေတာ့၏။
"က်ဳပ္လဲ အဲဒီအခါက်မွ ေနာင္တရေတာ့တယ္။ ဪ ငါကသာ သူတကာေတြ အက်ိဳးမဲ့ ေအာင္ ဖန္တီးေနတယ္။ ခံရသူေတြထဲမွေတာင္ ငါ့အေပၚ သနားဂရုနာ ရွိၾကပါေသးလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ သူတို႔သာ သတ္ရင္ ငါေသျပီ။ သူခိုးဇာတ္သိမ္းသြားျပီ။ ခုငါဘဝသစ္ကို ျပန္စေတာ့ မယ္လို႔ အကြ်တ္တရား ရေတာ့ တာပဲ ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ေနာင္တရေတာ့ က်ဳပ္ေျမးေကာင္းေကာင္းၾကီး ခုိးတတ္ေနျပီ။ တစ္ခ်ိန္က ဆံုးမကြပ္ညွပ္ရမယ့္ အစား အားေပးအားေျမာက္ ျပဳခဲ့တာကိုး။ သူတပါးက သူခုိးလို႔ ယိုးစြပ္လာခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က ကာဆီးကာဆီးနဲ႔ အကာအကြယ္ေပးခဲ့မိတာကိုး။ ျပင္မရေတာ့ ပါဘူး ဆရာရယ္။ အနာအက်င္ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျပီးမွ ေျမးကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတဲ့ အၾကိမ္လဲ မနည္းပါဘူး။ ငါရိုက္တာက ေျမးသံေယာဇဥ္နဲ႔ ညွာေနမိမလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ ဦးဇင္းဆီအပ္ျပီး စာပါသင္ခိုင္းရေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ေျမးကေလးကို ဆံုးမျပဳျပင္ေပးပါေနာ္ ဆရာ။ ၾကီးဝင္ သူခိုးမျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ ဆရာရယ္"
လိႈင္ဝင္းအား မည္သို႔ဆံုးမ ပဲ့ျပင္ရမည္ကို သိသလိုလိုက ရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာမုန္း၏ အသိမွာ မရွင္းလင္းလွေခ်။
"အဘေျမးက ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမလို႔ မရေလာက္ဘူးဗ်။"
"ဗ်ာ ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုဆံုးမရမလဲ"
"က်ေနာ္ အဲတာကို စဥ္းစားေနတာပဲ အဘ။ လိႈင္ဝင္းကို အဘလဲ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမခဲ့ျပီ။ ဦးဇင္းလဲ မညွာဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ လဲရိုက္ဖူးျပီ။ ဒီေကာင္က သတၱိမေခဘူးဗ်။ ႏြားကန္မနာ တဲ့ ႏြားလို ျဖစ္ေနျပီ။ တျခား တနည္း တလမ္းေတာ့ ရွာမွျဖစ္မယ္။"
"ေအးပါဗ်ာ။ ဘယ္လိုဆံုးမ ဆံုးမ က်ဳပ္ေျမးကေလး သူခုိးမျဖစ္ယင္ ေက်နပ္ပါျပီ။ သူ႔ဘဝကို ဆရာ့ဆီမွာပဲ ပံုအပ္ပါတယ္။"
XXXXX
(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၳဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
ဤပို႕စ္အား ႐ိုက္ေပးေသာသူ႕အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
2 comments:
ဆရာမုန္းရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေတြ ေစာင့္ေနတယ္ =)
ညီမေလး မ်က္လုံးကုိက္ေနတယ္ ေနမေကာင္းဘူးဆုိ မရုိက္နဲ႔ေနာ္.. သူ႕ကုိမ်ားမ်ားရုိက္ခုိင္းသိလား.. ဆရာမုန္း ၀တၳဳေျပာပါတယ္.. :D
ဤပို႕စ္အား ႐ိုက္ေပးေသာ သူ႕ကိုလည္း အမက ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔.. ေနာင္လည္း မ်ားမ်ားရိုက္ေပးပါလုိ႔.. :P
Post a Comment