ခ်စ္ေမာင္ေလး

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ စာေရးဖို႕ အာ႐ုံမရတာနဲ႕ ဟိုးအရင္ေလး/ငါးႏွစ္ေက်ာ္က ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ေလွ်ာက္ဆြဲထားတဲ့ပုံေတြ လိုက္ရွာၾကည့္တာ။ ဖိုတိုေရွာ့အေၾကာင္း ဘာမွမသိဘဲ ဆြဲထားတဲ့ပုံေတြ အခုျပန္ၾကည့္မိေတာ့ သူငယ္တန္းကေလးပန္းခ်ီလိုဘဲ။ အဲဒီပုံေတြၾကားမွာ ေမာင္ေလးဆြဲထားေပးတဲ့ ပုံေလးေတြ စကန္ဖတ္ျပီးသိမ္းထားတာ သြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းမွာအကႌ်ထုတ္ဖို႕ ပုံဆြဲေပးဖို႕ ေမာင္ေလးကို စာေရးျပီးမွာလိုက္တာ။ ဘယ္သူက သတ္မွတ္လိုက္တာမွန္းေတာ့မသိ၊ က်မတို႕အဖြဲ႕က အတန္းထဲမွာ အီးတီ(E.Cကို နာမည္ဖ်က္ထာတာ) လုပ္ရတယ္။ အကႌ်ထုတ္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ပုံမဆြဲႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါနဲ႕ က်မဘဲ အိမ္ကေမာင္ေလးကို ဆြဲခိုင္းလိုက္မယ္လို႕ အာမခံေပးလိုက္တယ္။

ေမာင္ေလးက က်မတို႕ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ထဲမွာ အႏုပညာ ဝါသနာအရွိဆုံးဘဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဲတန္ရရင္ ျမင္ျမင္ရာ ပုံေတြေရွာက္ျခစ္ေတာ့တာဘဲ။ ေနာက္သူ႕ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ဆိုလဲ ပုံေတြအျပည့္။ က်မတို႕က ဖတ္စာအုပ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းသုံးတာဆိုေတာ့ အမၾကီးသုံးျပီး စာအုပ္ကို က်မသုံး၊ ျပီးရင္ ေမာင္ေလးေပါ ့(သင္႐ိုးအသစ္မေျပာင္းခင္ထိ)။ က်မတို႕အမႏွစ္ေယာက္တုန္းက ဘာမွမျဖစ္တဲ့စာအုပ္ေတြ ေမာင္ေလးလက္ထဲေရာက္ရင္ ပုံေတြနဲ႕ ပြလို႕။ သူ႕ေနာက္အငယ္မရွိလို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တဝမ္းကြဲေမာင္ေလးေတြက ဖတ္စာအုပ္ေတြလိုခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ေမာင္ေလးသုံးျပီး စာအုပ္ေတြ သူတို႕ကိုေပးတယ္။ ေပးသာေပးရတယ္၊ သူတို႕ဖတ္လို႕ရပါ့မလားလို႕ စိတ္ပူရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚေလးကေျပာတယ္။ ေမာင္ဝမ္းကြဲေတြက ေမာင္ေလးဆြဲထားတဲ့ ကာတြန္းပုံေတြကို သေဘာေတြက်လို႕တဲ့။ သူတို႕ပါ ဖတ္စာအုပ္ရဲ့ ေနရာလြတ္မွာ ပုံလိုက္ဆြဲၾကသတဲ့။ ေကာင္းၾကေရာ။

ေနာက္ေတာ့ ပုံေတြအျပင္ ကဗ်ာေတြပါေရးလာတယ္။ က်မတို႕ အမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕ကဗ်ာေတြခိုးဖတ္ျပီး ၾကိတ္ရီၾက တခါတေလ ဘာေတြမွန္းမသိလို႕ အီလည္လည္ျဖစ္ၾကနဲ႕။ သူဆြဲထားတဲ့ ဒီဇိုင္းနဲ႕ ကဗ်ာစာရြက္ေတြ က်မသိမ္းထားတာ ေနာက္ေတာ့ တင္ပါဦးမယ္။ က်မရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္ရေတာ့ အိမ္နဲ႕(အေမနဲ႕) မခြဲစဖူးဆိုေတာ့ စိတ္အားငယ္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ေလးက စာေတြေရးျပီး ပို႕လာပါတယ္။ သူ႕စာတိုင္း ကြၽန္မပုံကို ကာတြန္း႐ုပ္လုပ္ျပီး ေနာက္ထားတယ္။ dead body ေတြၾကည့္ရတယ္ဆိုေတာ့ ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္ဆိုတာမ်ိဳး။ သူ႕အမကျဖင့္ သတၱိေကာင္းလြန္းလို႕ ေစ့ေစ့ေတာင္မၾကည့္ဘူး။ ေမာင္ေလးစာေတြကလဲ ေပါက္ကရေလးဆယ္ေရးထားတာေတြ မ်ားတယ္။ အေမေျပာေတာ့ သူ႕အမ စိတ္သက္သာရာရေအာင္တဲ့။ သူ႕စာလာရင္ က်မအျပင္ တေဆာင္လုံး ဝိုင္းဖတ္ၾကတယ္၊ ရီစရာေကာင္းလို႕ေလ။ ကြၽန္မစီ စာေရးမွန္းသိေတာ့ အမက စကားနာထိုးတယ္။ သူေမာ္လျမိဳင္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းေရာ အလုပ္ဝင္ေနတဲ့အထိ တခါမွ ေမာင္ေလးစီက စာမလာဖူးလို႕တဲ့။ ေမာင္ေလးနဲ႕ သံုးႏွစ္ကြာတဲ့က်မက သူငယ္ခ်င္းလို ပိုျဖစ္ျပီး ငါးႏွစ္ကြာတဲ့အမက သိပ္အေစးမကပ္လို႕ျဖစ္မယ္။

သူစေနာက္တာကိုလည္း က်မက အခံရဆုံးေလ။ အမက နဲနဲမွသည္းမခံတာလဲပါတယ္။ က်မကိုဆို ငိုေအာင္စတယ္။ ရာဘာေျမြ႐ုပ္ၾကီးဝယ္လာတုန္းကေပါ့၊ အဲဒီေျမြကိုကိုင္ျပီး လက္ကိုတြန္႕လိမ္တြန္႕လိမ္လုပ္ေတာ့ တကယ့္အစစ္ၾကီး လႈပ္ေနတာနဲ႕တူတယ္။ အဲဒါကို ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ က်မ အိမ္ထဲအဝင္မွာ အခန္းဝကေန ႐ုတ္တရက္ လက္ထုတ္ျပီးေျခာက္တာ လန္႕ျပီးမ်က္ရည္ပါက်ရတယ္။ က်မေၾကာက္တဲ့ ပိုးတုံးလုံး အၾကီးၾကီးကို အညႇပ္နဲ႕ညႇပ္ျပီး လိုက္တို႕လို႕ ထြက္ေျပးတာ ျခံျပင္လမ္းမေပၚအထိေရာက္တယ္။ ျခံျပင္မွာ အသိနဲ႕စကားေျပာေနတဲ့အေမ့ကို ပတ္ေျပးရင္းေအာ္ေနမိလို႕ လမ္းသြားေတြေတာင္ ၾကည့္သြားေသးတယ္။ အရွက္ခြဲပါ့။

ခုအကႌ်ထုတ္မယ္ဆိုေတာ့လည္း ေမာင္ေလးကို ဘဲေျပးျမင္ျပီး ဆြဲခိုင္းလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကာတြန္းဆန္ဆန္ပုံေလးပုံ ဆြဲေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီထဲက အကႌ်ထုတ္ျဖစ္တဲ့ပုံက ဒီထဲမွာ မပါရွာဘူး။ အဲဒီပုံက ဆိုင္ကို ေပးထားရလို႕ေလ။



ဒီပုံက နင္ဂ်ာလိပ္ေလးေကာင္၊ လင္းႏို႕လူသား၊ ပင့္ကူလူသား၊ ဝူခုံးနဲ႕ ေနာက္တခုက ေရွာင္လင္ထင္တယ္၊ အဲဒါေတြကို ေဆးလုံးေတြမွာ ပုံေဖာ္ထားတာ။



ေဆးလုံး၊ ေဆးေတာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို က်ားကစားတဲ့အ႐ုပ္ပုံ လုပ္ထားတယ္။



ဒါက capsule ၂ေတာင့္ရန္ျဖစ္ရင္း သူတို႕အေရာင္တူရာ ေျပာင္းစြတ္လိုက္ေတာ့ ok သြားတဲ့ပုံေလး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပုံမဆြဲတတ္တဲ့ က်မတို႕အဖို႕ အဆင္ေျပသြားၾကတာဘဲ။ တျခားအတန္းကပါ က်မတို႕အတန္းအကႌ်ကို အားေပးလိုက္ၾကေသးတယ္။

က်မကိုဆို ေနာက္ေျပာင္သလို ဆရာလဲလုပ္တတ္တဲ့ ေမာင္ေလး ဟိုတေလာကမွ သူေရးထားတဲ့ဘေလာ့ကို သိေတာ့တယ္။ ကိုးနက္ရွင္ႂကြမလာတာနဲ႕ အႂကြေႏွးတာနဲ႕ေရာ ဟိုပိတ္ဒီပိတ္နဲ႕မို႕ ေသခ်ာေတာ့ တင္ႏိုင္ပုံမရဘူး။ သူ႕အမဘေလာ့ကိုလည္း စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ေမးပါရဲ့။ သူၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကလြဲျပီး စာေတြဖတ္မရဘူးတဲ့။ မျမင္ရတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဂ်စ္ေမာင္ေလးက သူ႕အမ ေလွ်ာက္ေရးထားတာဖတ္ျပီး ပိႆာေလးေဘးပစ္ ေပါက္ကရေျပာေနဦးမယ္။