(ႏွစ္)
ေက်ာင္းတက္၍ သင္ခန္းစာ စသင္လွ်င္ သင္ခ်င္းပင္ ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္သည္ ဆရာ့စားပြဲအနီး တိုင္မွာခ်ိတ္ထားသည့္ သံျပားဝိုင္းကေလးကို သူဦးငါဦး လုယက္ၾကသည္။ သံျပားဝိုင္းကေလးကိုရသည့္ ကေလးက ယင္းကို လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ ဆရာမုန္းထံ လက္ညႇိဳးကေလးလာေထာင္သည္။ ဆရာမုန္း ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ရသည္။ ဆရာမုန္းသည္ မိမိ ေက်ာင္းသားငယ္ဘဝက စာသင္ခန္းထဲမွ အျပင္ထြက္လိုလွ်င္ ဤကဲ့သို႕ ထြက္ခြင့္လက္မွတ္ မလိုခဲ့သည္ကို ျပန္လည္စဥ္းစားမိသည္။ ယခုေသာ္ ဆရာေတာ္ တီထြင္ထားဟန္ရွိသည္။ အျပင္ထြက္ခြင့္လက္မွတ္ သံျပားကေလး ႏွစ္ခုရွိေနသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ တစ္ခု၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တစ္ခု။ ေက်ာင္းသူက လက္မွတ္ရလွ်င္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ကိုပါ ေခၚႏိုင္ခြင့္ရွိေလရာ ေက်ာင္းသားသံုးဦး အျပင္ေရာက္ေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။
သံျပားဝိုင္းကေလးမွာ အနားမရရွာ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတို႕၏ လက္ထဲမွာခ်ည္း လည္ပတ္ေနရသည္။ ကိုင္ဖန္မ်ားသျဖင့္ ေျပာင္လက္ေနေတာ့၏။ အျပင္မွ စာသင္ခန္းအတြင္းသို႕ ျပန္ဝင္လာမည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို စာသင္ခန္းတြင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက တေစ့တေစာင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ရွိတတ္ေပရာ ဆရာသင္ၾကားေနေသာ သင္ခန္းစာသို႕ အာ႐ုံစူးစိုက္မႈ ေရာ့ပါးေနေတာ့၏။ အျပင္မွ ျပန္ေရာက္လာသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက ထိုသံျပားဝိုင္းကေလးကို သံမွာခ်ိတ္လိုက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ၾကံစည္ထားသူ အၾကံတူတစုက သူ႕ထက္ငါ လက္ဦးေအာင္ထကာ လုယက္တတ္ေပရာ သင္ၾကားေနသည့္ သင္ခန္းစာကို အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရေလသည္။
ဆရာမုန္း စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ထြက္လက္မွတ္ကို တခဲတယဥ္းရယူလ်က္ အျပင္ထြက္ၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ အမွန္တကယ္ လိုအပ္၍ထြက္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ရွိသကဲ့သို႕ မလိုအပ္ပါပဲလ်က္ ပ်င္းပိုးထကာ အခ်ိန္ျဖဳံးရန္ ထြက္သူမ်ားလည္း ရွိေပလိမ့္မည္။ ကေလးတို႕၏သေဘာသည္ အားက်တတ္သည္။ အတုခိုးတတ္သည္။ အမ်ားေယာင္၍ ေယာင္ရပါသည္ အေမာင္ ေတာင္မွန္းမသိ ေျမာက္မွန္းမသိ ဆိုသကဲ့သို႕လည္း ျပဳမူတတ္ေခ်သည္။ ေနာက္ ခဲယဥ္းခက္ခဲသည္ကိုမွ ရယူလိုေသာ စိတ္မ်ိဳးလည္း ရွိေပလိမ့္မည္။ ဖိလြန္းလွ်င္ ႂကြတတ္သည္။ တင္းၾကပ္လြန္းလွ်င္ ေပါက္ကြဲတတ္ေသာ သဘာဝလည္း ရွိေပသည္။ စာသင္ခန္း၏ အျပင္သို႕ ထြက္လိုရျခင္း အဓိက အေၾကာင္းအခ်က္မွာ စာသင္ခန္းကို ျငီးေငြ႕၍ ျဖစ္ေပမည္။
စာေရး၊ စာဖတ္၊ စာခ်၊ စာအံ၊ သခၤ်ာတြက္ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္တိုင္း တစာစာျဖစ္ေနလွ်င္ ျငီးေငြ႕ၾကမည္မွာ မုခ်ပင္တည္း။ စာႏွင္အတူ ကဗ်ာရြတ္ဆိုျခင္း၊ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္း၊ ပုံေျပာျခင္း၊ လက္မႈႏွင့္ အိမ္တြင္းမႈပညာမ်ား တြဲဘက္လုပ္ကိုင္ေစလွ်င္ ေပ်ာ္လာႏိုင္သည္။ ကစားယင္းပင္ ပညာသင္ေသာ နည္းစနစ္မ်ိဳး ၾကံဆထားရေပလိမ့္မည္။ စာသင္ခန္းမွာ ေပ်ာ္လာလွ်င္ ကုပ္ႏွင့္ေကာ္၍ ထုတ္ေစကာမူ အျပင္သို႕ ထြက္ခ်င္ေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။ စာသင္ခန္း၏အျပင္သို႕ ထြက္ရျခင္းသည္ အခြင့္အေရးတရပ္မဟုတ္ဟု ခံယူလာၾကေပလိမ့္မည္။ သဘာဝကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သည့္ အခါမ်ိဳးက်မွသာ မလႊဲမကင္းသာ ထြက္ၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ေလသည္။
စဥ္းစားရန္ ရွိေပေသးသည္။ ဆရာမုန္းသည္ ေက်ာင္းတြင္ရွိေသာ အစဥ္အလာေဟာင္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္သည္ဟု ဆိုၾကမည္ေလာ။ မည္သို႕ဆိုေစ အလုပ္ႏွင့္ သက္ေသျပႏိုင္လွ်င္ သို႕မဟုတ္ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏိုင္လွ်င္ မည္သူမွ် အျပစ္ျမင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႕ျပင္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္တြင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား လက္ပိုက္၍ သြားလာေစျခင္းတို႕ကိုလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ရန္ ဆရာမုန္း ၾကိဳးစားရေပလိမ့္မည္။
XXXXX
(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၴုဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၴုဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၴုဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
2 comments:
အျဖဴအစိမ္းဝတ္ေက်ာင္းသားဘဝက
“May I go out ရွဴရွဴးေပါက္” ဆိုတာကို ေျပးသတိရမိပါတယ္ဗ်ာ
ေမတၱာျဖင့္
My ဦးထုပ္. ,my ဦးထုပ္
Post a Comment