(သုံး)
မိုးခ်ဳပ္၍ စည္တီး၊ ေၾကးစည္ႏွက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားတို႕မွာ ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္ရြတ္၊ ေမတၱာပို႕၊ အမွ်ေဝၾကရသည္။ ဆက္လက္၍ နံနက္ပိုင္းက က်က္မွတ္ခဲ့ေသာ စာတို႕ကိုလည္း အလြတ္ျပန္ဆိုၾကရသည္။ မရေသာ ေက်ာင္းသားတို႕၏ တင္ပါးကို ၾကိမ္လုံးႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ေပးေလသည္။ စတုတၳတန္းစာရင္းဝင္ ကိုရင္သံုးပါးႏွင့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွာ ဆရာမုန္း၏ ဇရပ္ေပၚသို႕ ေရာက္ရွိေနၾကသျဖင့္ စာျပန္ျခင္းအမႈမွ အထူးကင္းလြတ္ခြင့္ ရၾကသည္။ သူတို႕တေတြ သခၤ်ာတြက္ေနၾကသည္။ သူတို႕အတြက္ ရရွိခဲေသာ အထူးအခြင့္အေရးတရပ္ဟု ဝမ္းပန္းတသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရွိေနၾကသည္။
ဆရာမုန္း၏ ဇရပ္မွာ စာသင္ခန္းကေလး ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ထိုင္ခုံ၊ သင္ပုန္း၊ သင္ပုန္းဖ်က္ႏွင့္ အျပည့္အစုံ။ မွန္အိမ္၏ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း။ ေက်ာင္းသုံးပရိေဘာဂႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာမုန္း ဆက္စပ္စဥ္းစားမိလာသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္သက္ႏွင့္စာလွ်င္ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးမွာ ေက်ာင္းသုံးပရိေဘာဂ အေတာ္ျပည့္စုံေနေပျပီ။ သို႕ေသာ္ ထိုင္ခုံ၊ စာေရးခုံႏွင့္ သင္ပုန္း စသည္တို႕မွာ အသားပြေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ သည္အေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာမၾကီးကိုေရာ ဆရာေတာ္ကိုပါ ေမးျမန္းမၾကည့္မိခဲ့ေခ်။
"ဒီ စားပြဲ၊ ထိုင္ခုံ၊ သင္ပုန္းေတြက အစိုးရက ေပးတာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးကြ။ ရြာက ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေပးထားတာလား"
ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေမးၾကည့္ရေတာ့သည္။
"ဆရာေတာ္လုပ္ထားတာပါ ခင္ဗ်"
ကိုရင္ေမာင္လတ္က ေျဖဆိုေလသည္။
"ေငြအရင္းအႏွီးကေကာ ဘယ္သူေတြ စိုက္ထုတ္တာလဲ"
"အလကားရတာပါခင္ဗ်။ ပ်ဥ္ဖိုးတျပားမွ မကုန္ပါဘူး"
"ေဟ ဟုတ္လား"
ကိုရင္ေက်ာ္စိုး၏ ေျဖၾကားခ်က္ေၾကာင့္ ဆရာမုန္း အံ့အားသင့္ရေလသည္။ ပ်ဥ္အလကားရသည့္နည္းကို ဆရာမုန္း မစဥ္းစားတတ္ေပ။
"ဘယ္လိုကြ လုပ္စမ္းပါဦး။ ပ်ဥ္က ဘယ္လိုရတာလဲ"
"ဒီလိုပါ ဆရာ။ ေရျမက္၊ ရြာသာေအး၊ ေညာင္ဂ်စ္ပင္နဲ႕ ေျမပန္းေတာင္းရြာေတြမွာ အသုဘရွိတိုင္း အသုံးျပဳျပီး မသာေခါင္းေတြကို ဗဟိုက်တဲ့ ဒီေက်ာင္းမွာ လာထားတတ္ၾကတယ္။ မရွိဆင္းရဲလို႕ ေခါင္းမစပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြအတြက္ အေဟာင္းက အလြယ္တကူ ယူသုံးႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေဟာင္းကို သုံးခဲၾကပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ ေခါင္းေတြ ပုံေနေတာ့တာဘဲ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ထိုင္ခုံ၊ စာေရးခုံ၊ သင္ပုန္းေတြ လုပ္ပစ္တာေပါ့။ ဆရာေတာ္က လက္သမားပညာလည္းတတ္တယ္ ဆရာ"
မူလတန္းေက်ာင္း မဖြင့္မီကပင္ ဤေက်ာင္းသို႕ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေရာက္ေနပါသည္ဆိုေသာ ေက်ာင္းသက္ရွည္လွသည့္ ေခ်ာက္ေတာင္းရြာသား ကိုရင္စံေမာင္က သူသိသမွ်ကို အျပည့္အစုံပင္ ေျပာျပေလသည္။
ဆရာမုန္း သေဘာက်သြားေလသည္။ ေလလြင့္ပ်က္ဆီးကုန္ေတာ့မည့္ ပစၥည္းေတြ။ လူမသုံးလိုသည့္ အမိႈက္သ႐ိုက္ ပစၥည္းေတြ။ ျခစား၍ ေျမၾကီးဩဇာ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မည့္ ပစၥည္းေတြ။ ဤပစၥည္းေတြကို အက်ိဳးရွိစြာ အသုံးခ်ႏိုင္သည့္ ဆရာေတာ္၏စိတ္ကူးကို ဆရာမုန္းခ်ီးက်ဴးမိေလသည္။ ေစတနာကိုလည္း ေလးစားမိေလသည္။
"တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္ ေၾကာက္စရာၾကီးေနာ္"
ကိုရင္ေလးပါးအလယ္တြင္ လူဝတ္ေၾကာင္ႏွင့္ အငယ္ဆုံးေကာင္ေလးျဖစ္သူ ခင္ေမာင္စိုးက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ညီးညဴေလသည္။ သူထိုင္ေနေသာ စာေရးခုံႏွင့္ သင္ပုန္းၾကီးကို ၾကည့္၍လည္း စိတ္ထဲမွာ မသိုးမသန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေနဟန္ရွိေလသည္။
"ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ ခင္ေမာင္စိုးရယ္။ တေစၦသရဲဆိုတာ တကယ္မရွိဘူးကြ။ လူေတြ စိတ္ကူးယဥ္ ဖန္တီးထားတဲ့ အရာေတြဘဲ။ ဘယ္သူျမင္ဘူးလို႕လဲ။ တေစၦသရဲေခ်ာက္တယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲက ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အျမင္မွား အၾကားမွားတာဘဲကြ။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ဟုတ္၏ မဟုတ္၏ မစဥ္းစားႏိုင္ဘဲ တေစၦသရဲေခ်ာက္တယ္ ျဖစ္ေတာ့တာဘဲ"
ဆရာမုန္းသည္ ခင္ေမာင္စိုးအား တတ္ႏိုင္သမွ် မေၾကာက္တရားေဟာရေတာ့သည္။ သူ႕မွာ ေၾကာက္တတ္ေသာစိတ္ အရင္းခံရွိေနသည္။ ဤသို႕လွ်င္ အခါအခြင့္ရတိုင္း ေၾကာက္တတ္ေသာစိတ္ကို ပယ္ဖ်က္ေပးပါလွ်င္ တေန႕ေန႕တြင္ ခင္ေမာင္စိုးသည္ တေစၦသရဲ အစြဲအလမ္း ကင္းစင္ျပီး သတၱိရွိလာေပလိမ့္မည္။
၉နာရီတြင္ သခၤ်ာခ်ိန္ ရပ္တန္႕လိုက္ကာ ေန႕ခင္းက သင္ခဲ့ရသမွ် သင္ခန္းစာမ်ားကို ျပန္လည္ဖတ္႐ႈ မွတ္သားေစရသည္။ ၁၀နာရီခြဲတြင္ သူတို႕အား အိပ္ခြင့္ေပးလိုက္သည္။
"ဆရာ ခင္ဗ် ေဟာဒီမယ္ ကိုရင္စံေမာင္က ကြၽန္ေတာ့ကို ေၾကာက္စရာေတြ ေျပာေနပါတယ္ခင္ဗ်"
ဆရာမုန္းသည္ သင္နည္းမွတ္ခ်က္ ေရးေနစဥ္ ခင္ေမာင္စိုး ထေအာ္တိုင္ေလသည္။ သူတို႕ တီးတိုးတီးတိုးေျပာေနသံကား ဆရာမုန္း အၾကားသားပင္။
"ဟုတ္လား ကိုရင္"
"တေစၦသရဲက ကိုရင္ ဘုန္းၾကီးဆိုရင္ မေခ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ လူဆိုမွ ေခ်ာက္ႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာတာပါခင္ဗ်"
"တယ္ခက္ပါလား"
ဆရာမုန္း ေရရြတ္လိုက္မိသည္။
"ေနာက္ျပီး ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ၾကီးအေၾကာင္းလည္း ေျပာပါတယ္ ခင္ဗ်"
"ေဟ ဟုတ္လား ကိုရင္စံေမာင္"
"ကြၽန္ေတာ့ကို ေမာင္လတ္က အေျပာခိုင္းလို႕ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း ေျပာျပမိတာပါ ဆရာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္က အေျပာခိုင္းတာပါ"
"သူတို႕ေျပာေနတာ ေၾကာက္စရာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ၾကားေနရပါတယ္။ ေၾကာက္လို႕ အိပ္လို႕မရပါဘူးခင္ဗ်"
ခင္ေမာင္စိုးက စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ ေျပာေလသည္။
"မင္းတို႕ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ စာက်က္ခ်ိန္မွာေတာ့ တသမ္းသမ္း တေဝေဝနဲ႕၊ ငိုက္သူကငိုက္လို႕။ အိပ္ပါဆိုေတာ့ စကားတြတ္ထိုးေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆို ေၾကာက္တတ္သူေရွ႕မွာ ေၾကာက္စရာေျပာရင္ အ႐ိုက္ခံရမယ္မွတ္။ ခင္ေမာင္စိုးလဲ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကို ၾကိဳးစားေဖ်ာက္။ တေစၦသရဲဆိုတာ လုံးဝမရွိဘူး။ လူေတြ စိတ္ကူးယဥ္ဖန္တီးထားတာပါလို႕။ ကဲ ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ၾကေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်"
ဆရာမုန္းသည္ မွန္အိမ္က ျငႇိမ္းလိုက္သည္။ ဇရပ္ခန္းေလး တခုလုံး ေမွာင္က်သြားေလေတာ့၏။
XXXXX
(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၴုဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၴုဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၴုဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
2 comments:
ေခတ္ေဟာင္းစာေလး ေတြ ဖတ္ရတာ ေကာင္း သလို ၿမရြက္ေဝ ရဲဲံဲ႕ ခံစားခ်က္ ကေလး မ်ား လို လည္.းဖတ္ ခ်င္ေနပါတယ္။ မေရးတာ ၿကာၿပီ။
မလာလည္တဲ့ရက္အတြင္း ၂ ပုဒ္ေတာင္ တင္ေပးထားတယ္.. နာ့ညီမေလး ရုိက္ရတာ လက္ေညာင္းေရာေပါ့.. :) အခုလုိ တကူးတက ရုိက္တင္ျပီး ေ၀မွ်ေပးတာ ေက်းဇူးကမၻာ... :)
Post a Comment