ခ်စ္ခင္႐ိုေသ

(ေလး)

ဆရာမုန္း တေရးႏိုးလာသည္။
လမိုက္ညျဖစ္၍ အေမွာင္ထုက ၾကီးစိုးေနသည္။ ေဆာင္းတြင္း ေၾကာင္ရာသီျဖစ္၍ ေၾကာင္ေအာ္သံမ်ား ဆူညံေနဘိသည္။ ကေလးငိုသံလိုလို ဘာလိုလို၊ ေက်ာင္းဝိုင္းအတြင္း၌ သစ္ပင္ၾကီးမ်ား ေပါေလရာ ညဥ့္ငွက္တို႕၏ အေတာင္ခတ္သံမ်ားကလည္း ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ေကာင္းေနေတာ့၏။ တခါ... တခါ ဂီးကနဲ ဂီးကနဲ ငွက္ပုပ္ေခၚ ငွက္ဆိုးထိုးသံမ်ားလည္း ၾကားေနရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေခ်ာင္းျပင္ဆီမွ တီတီတူးေအာ္သံကိုလည္း ၾကားရေသးသည္။
ဆရာမုန္းသည္ အသံမ်ားကို နားစြင့္ေနမိ၏။

ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအိပ္ေနသည့္ ေနရာဆီမွ တခြၽတ္ခြၽတ္ လႈပ္ရွားသံကို ၾကားလာရသည္။ တေယာက္ေယာက္ အအိပ္ၾကမ္း၍ ကန္ေက်ာက္လူးလွိမ့္သံ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သြားၾကိတ္သံကိုလည္း ၾကားရ၏။ ႐ုတ္တရက္ သူတို႕ဆီမွ မေဝခြဲႏိုင္ေသာ အသံတမ်ိဳး ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ သတၱဳခြက္ထဲသို႕ လက္ဖက္ရည္ ငွဲ႕ခ်သံမ်ိဳး။
"ဟဲ့.... ဟဲ့..... ဘာတုန္းဟ"
ဆရာမုန္း အံ့အားသင့္စြာ ေမးလိုက္မိသည္။ အေရးထဲ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးက လွ်ာကပ္ေန၍ ထိုးမရ။ ဓာတ္မီးျခစ္ကို စမ္းရွာသည္။ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ သတိႏွင့္ မထားခဲ့မိ၍ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ရွာမေတြ႕။

ပထမ ၾကားရေသာ အသံမ်ိဳး ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီးလွ်င္ တဂြတ္ဂြတ္ ေရေသာက္သံမ်ိဳး ထပ္မံၾကားလာရျပန္သည္။ ေရေသာက္ျခင္းကာ လုံးဝမျဖစ္ႏိုင္။ ေသာက္ေရအိုးက ဆရာမုန္း၏ ေခါင္းရင္းမွာသာ ရွိသည္။ ေရေသာက္လိုလွ်င္ ဆရာမုန္အနီးမွ ျဖတ္လာရေပမည္။ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအနီးတြင္ ေသာက္စရာဟူ၍ ဘာမွ်မရွိ။ မီးျခစ္ကိုညႇိ၍ ဖေယာင္းတိုင္မွာ ညႇိလိုက္၏။ အလင္းေရာင္ျဖင့္ သူတို႕ဆီသို႕ စူးစမ္းလိုက္ရသည္။

"ဟင္...... ခင္ေမာင္စိုး။ မင္းဘာေတြေသာက္ေနသလဲ"
ဆရာမုန္းသည္ ဖလားႏွင့္ ေမာ့ေသာက္ေနေသာ ခင္ေမာင္စိုးထံ ထသြား၍ ဖလားကို လုယူလိုက္ရသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ေနေသာ ခင္ေမာင္စိုးခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင့္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနရွာသည္။
"ဟင္.... ခင္ေမာင္စိုး။ မင္း.... မင္း.... မင္း...."
"ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ"
"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ခင္ေမာင္စိုးရယ္။ မင္းေၾကာက္လို႕ ေအာက္ကို မဆင္းဝံ႕ရင္လည္း ဆရာ့ကို ႏိႈးပါလား။ ဆရာအေဖာ္လိုက္ခဲ့မွာေပါ့။ အႏၱရာယ္ကို မလြယ္ႏိုင္ေတာ့လို႕ မထိန္းႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း ဖလားထဲမွာ ဒီအတိုင္း ထားလိုက္ပါလား။ ေနာက္မွ သြန္ပစ္ေပါ့။ ခုေတာ့.... ခုေတာ့...."
"ဆရာဆိုမွာ ေၾကာက္လို႕ပါဆရာ"

ကိုရင္ေတြကား တပါးမွ်မႏိုး။ မႏိုးသည္က ေကာင္းလွသည္။ သို႕မဟုတ္ ခင္ေမာင္စိုး၏ မၾကားဝံ႕မနာသာေသာသတင္းသည္ ေက်ာင္းသားအားလုံးထံ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေပလိမ့္မည္။ ဆရာမုန္း စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ရေလသည္။ ခင္ေမာင္စိုးကိုလည္း သနားသြားမိသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ မေကာင္း။ အမွားကို ျပဳမိတတ္ေပ၏။

"ဆရာ့ကို မေၾကာက္နဲ႕ ခင္ေမာင္စိုး။ လုံးဝမေၾကာက္နဲ႕။ ေနရာတကာမွာ ေၾကာက္ေနရင္ ဒုကၡေတြ႕ရတတ္တယ္။ အဲ မေၾကာက္ရဘူးဆိုျပီး ေထာ္ေလာ္ကန္႕လန္႕ေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး။ က်ိဳးေၾကာင္းျပသ ဆုံးမသြန္သင္တာကိုေတာ့ နားေထာင္ရမယ္။ နာယူရမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ"
"ကဲ အိပ္ေတာ့"

ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ဆရာမုန္း ေတြးေနမိသည္။ ေငးေနမိသည္။ ဆရာျဖစ္စ ညမွာပင္ မၾကဳံစဖူး ထူးျခားေသာျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။ တရားခံကား ခင္ေမာင္စိုး၏ ေၾကာက္စိတ္ပင္တည္း။ တေစၦသရဲေၾကာက္သည္ထက္ ဆရာကို ေၾကာက္ျခင္းက ပိုမိုဆိုးရြားသည္။ သူျပဳေသာအမႈကို ဆရာသိမွာစိုးသည္။ ဆူမွာစိုးသည္။ အမာန္ခံရမွာစိုးသည္။ အ႐ိုက္ခံရမွာစိုးသည္။ ထိုေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ပင္ မိမိျပဳေသာအမႈကို ဖုံးကြယ္ရန္ မၾကားစဖူးေသာ စြန္႕စားမႈကို ျပဳလိုက္ျခင္းပင္တည္း။

ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံရာတြင္ တပည့္မ်ားက ဆရာအေပၚတြင္ ထားသင့္ေသာ သေဘာထား ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ ဆရာမုန္း တခုခုကို ေရြးခ်ယ္ရေပေတာ့မည္။ ယေန႕ည ျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္မႈတြင္ ေတြေဝမေနေတာ့ေပ။ ျပတ္သားတိက်စြာ ေရြးလိုက္ႏိုင္ျပီတည္း။
ေၾကာက္ခ်စ္႐ိုေသကို ခံယူမည္ေလာ။
ခ်စ္ခင္႐ိုေသမႈကို ခံယူမည္ေလာ။

XXXXX

(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၴုဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၴုဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၴုဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)