သုံးလြန္းတင္ႏွင့္ ဟင္းေလး

(ႏွစ္)

"ဒကာဆရာမုန္းက သုံးလြန္းတင္ထမင္းနဲ႕ ဟင္းေလးကို မစားဖူးလို႕ အထူးတဆန္း သေရစာသေဘာမ်ိဳး စားခ်င္တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လို႕လား။ ထာဝရ စားႏိုင္ပါ့မလား"
လက္ဖက္ရည္ပြဲတြင္ ဦးဓမၼက ျပဳံး၍ ေမးေတာ္မူသည္။ ဆရာမုန္း စဥ္းစဥ္းစားစားပင္ ေလွ်ာက္ထားရေလသည္။
"တပည့္ေတာ္က နဂိုကတည္းက ပဲကို သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာဘုရာ့။ စားေတာ္ပဲ၊ စြန္တာနီ၊ ပဲျပဳတ္နဲ႕ဆိုယင္ တျခားဟင္း မလိုေတာ့ဘူး။ ကုလားပဲဟင္းခ်က္ယင္လည္း ေခါင္းမေဖာ္တမ္းပဲ။ ခု သုံးလြန္းတင္ ထမင္းမွာလည္း ပဲေနာက္စိမ္း၊ ပဲလြန္း၊ ပဲယဥ္း ပဲတမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ပါေနၾကမို႕ တပည့္ေတာ္အၾကိဳက္နဲ႕ တိုးေနေတာ့တာေပါ့ဘုရာ့"

"ဒါျဖင့္ ဟင္းေလးကေကာ"
"ဟင္းေလးမွာလည္း တပည့္ေတာ္စားဖူးခဲ့သမွ် ဟင္းေတြနဲ႕ မတူတဲ့ ထူးထူးျခားျခား အရသာတခု ေတြ႕ရတယ္ဘုရာ့။ ေလးေလးပင္ပင္အရသာ ဆိုရမလား မသိဘူး။ ေလးတာက ကငန္တာကို မဆိုလိုဘူးဘုရာ့။ ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ဆႏၵအလိုေတာ့ သုံးလြန္းတင္ထမင္းနဲ႕ ဟင္းေလးသာဆိုယင္ ထာဝရ စားႏိုင္ေလာက္ပါတယ္ ဘုရာ့"
ဆရာမုန္း၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ဦးဓမၼက ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ႏွင့္ နားေထာင္ကာ ျပဳံးေတာ္မူ၏။

"ေတာ္ၾကာ ေရႊခ်ဥ္ေပါင္တုန္းခါမွ ေမာင္ဖုန္းျပန္ခဲ့မယ္ အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ေနဦးမယ္ေနာ္ ဆရာမုန္း။ စဥ္းစဥ္းစားစားလည္ေျပာ။ အစားကိုသာ အကုန္စား။ စကားအကုန္မေျပာနဲ႕လို႕ အဆိုရွိတယ္"
ဦးပဥၥင္းေလး ဦးေသာဘိတ၏ မိန္႕ေတာ္မူခ်က္ေၾကာင့္ ဆရာမုန္းႏွင့္ ဦးပဥၥင္းမ်ား ျပဳံးမိၾကေလသည္။

"တပည့္ေတာ္ ေရႊခ်ဥ္ေပါင္ကိုယ္ေတာ္လိုေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးဘုရား"
"ဆရာမုန္းေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ႕ ဟင္းေလး တူတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ခ်ဥ္ေပါင္က အရသာ တသမတ္တည္း ရွိတယ္။ ၾကာၾကာစားေတာ့ ႐ိုးႏိုင္တာေပါ့။ ဟင္းေလးကေတာ့ တေန႕တမ်ိဳး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ အရသာေျပာင္းတယ္။ တအိုးနဲ႕တအိုးလည္း အရသာမတူေပဘူး။ ေလးေလးပင္ပင္ရွိတာကိုက ဟင္းေလးရဲ့ အရသာတမ်ိဳး"
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးဥကၠံသက မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ္မူသည္။

"သုံးလြန္းတင္ထမင္းကိုသာ ေန႕တိုင္းစားမယ္ဆိုရင္ ဆရာမုန္း လက္ခေမာင္းခတ္ေပေတာ့"
"တပည့္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ဘူး ဘုရာ့"
ဦးဓမၼ၏ မိန္႕ေတာ္မူခ်က္ကို ဆရာမုန္း သေဘာမေပါက္ေခ်။
"ဒီပတ္ဝန္းက်င္ရြာေတြဟာ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းေျပာင္း ျမန္မာ့႐ိုးရာ ေက်းလက္ဓေလ့ကိုေတာ့ မေဖ်ာက္ၾကဘူး။ သုံးလြန္းတင္ထမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္မလႊတ္ၾကဘူး။ ေရွးကလဲ စားခဲ့တယ္။ အခုလည္း စားဆဲပဲ။ ေနာင္လည္း စားၾကဦးမွာပဲ။ မရွိဆင္းရဲလို႕ စားၾကတာမဟုတ္ဘူးေနာ္..... ဆရာမုန္း။ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လို႕ ဇယားကိုက္လို႕ စားၾကတာ။ ႐ိုးရာဓေလ့ အစဥ္အလာၾကီးကို ျဖစ္လို႕"
"မွန္ပါ့ ဘုရား"

"ဒကာေမာင္မုန္း ေလ့လာမိပါလိမ့္မယ္။ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြ ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္မွာ သပိတ္ေတြထဲ လိုက္ၾကည့္။ အားလုံးလိုလို သုံးလြန္းတင္ထမင္းကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ဆြမ္းေလာင္းတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြဟာ မရွိဆင္းရဲလို႕ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အုန္းျခံပိုင္ရွင္၊ ကြမ္းျခံပိုင္ရွင္၊ ဂြမ္းဖတ္စက္ပိုင္ရွင္၊ ကားပိုင္ရွင္ေတြပါတယ္။ တႏွစ္မွာ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ တင္းတရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာရတဲ့ ေတာင္သူၾကီးေတြပါတယ္။ အဲ.... တေန႕လုပ္မွ တေန႕စားရတဲ့ လူမြဲေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သုံးလြန္းတင္ထမင္းကိုပဲ စားၾကတယ္။ စားစရွိေတာ့ ေကာက္ၾကီးဆန္ထက္ ပိုေလးသတဲ့။ က်န္းမာေရးနဲ႕ ျပည့္စုံၾကတာလည္း လက္ေတြ႕"
"တင္ပါ့"

ဦးဓမၼသည္ သုံးလြန္းတင္ထမင္းအေၾကာင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ပင္ ရွင္းလင္းေျပာျပေတာ္မူေလသည္။
"ဆန္ေစ်း ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါေပါရွားရွား ဒီေဒသကေတာ့ သုံးလြန္းတင္ထမင္းကို လက္မလႊတ္ၾကဘူး။ ေျပာင္းဆန္နဲ႕ပဲဟာ ဆန္ရဲ့ ညီငယ္နဲ႕ႏွမငယ္ပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆန္ေစ်းကို မေက်ာ္လြန္ၾကဘူး။ ထာဝရ သစၥာရွိတယ္ ဆိုရမယ္။ ဒီေတာ့ မေခြၽတာေသာ္လည္း ေခြၽတာရာေရာက္ေနတယ္ ဆရာမုန္းရဲ့"
"မွန္ပါ့ ဘုရား"

"ဆရာမုန္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ရြာေတြလည္ျပီး ေလ့လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ဒီရြာနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ရြာက လူေတြဟာ စားဝတ္ေနေရးမွာ ေရာင့္ရဲလြယ္ၾကတယ္။ ရွားတိုင္ထူ ထန္းသားပ်ဥ္နဲ႕ ထန္းပလက္မိုးျပီး ေနၾကတယ္။ ယာထြက္လက္ျဖစ္ ဗမာခ်ည္ အဝတ္ကို ဝတ္ၾကတယ္။ သုံးလြန္းတင္ထမင္းနဲ႕ ဟင္းေလးကို မဲျပီးစားၾကတယ္။ ထန္းလ်က္ကို သေရစာလုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထင္မေသးနဲ႕ ေက်ာင္းဆရာေရ့။ သူတို႕မွာ ေခြၽတာစုေဆာင္းျပီးသား ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အေရးၾကဳံယင္ လူနဲ႕အတူ သူနဲ႕အမွ် သုံးႏိုင္ၾကတယ္။ အျမဲတမ္း စိတ္ခ်မ္းသာေနေတာ့တာပဲ။ ဒါဟာ ဘဝပီတိပဲ ဆရာမုန္းရဲ့။ ဆရာမုန္းသာ ဒီေဒသရဲ့ စ႐ိုက္ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ က်င့္သုံးတတ္မယ္ဆိုယင္ တေန႕ သေဌးေလး ျဖစ္ရေစ့မယ္"
"တပည့္ေတာ္ ၾကိဳးစားက်င့္သုံးပါ့မယ္ ဘုရား"

XXXXX

(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၴုဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၴုဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၴုဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)