သုံးလြန္းတင္ႏွင့္ ဟင္းေလး

(တစ္)

"ဆရာမုန္း ထမင္းစားႂကြ"
ဆြမ္းစားစည္တီးသည္တြင္ ဦးပဥၥင္းမ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူၾကသည္။ ဦးပဥၥင္းမ်ား ေရေႏြးပြဲထိုင္ေနသည္တြင္ ကိုရင္မ်ားႏွင့္တျပိဳင္နက္ ဆရာမုန္း ထမင္းပြဲဝင္ထိုင္ရေလသည္။ ေန႕ဆြမ္းအတြက္ ေရျမက္ရြာမွ ဆြမ္းအိုးတလုံး။ ရြာသာေအးရြာမွ ဆြမ္းအိုးတလုံး၊ ေျမပန္းေတာင္ရြာမွ ဆြမ္းအိုးတလုံး၊ ျပည့္အိုင္ရြာမွ ဆြမ္းအိုးတလုံးဟူ၍ ေန႕စဥ္အျမဲ ဆြမ္းအိုးေလးလုံးရွိသည္။ သည္အထဲတြင္ အလ်ဥ္းသင့္၍ ပို႕လာေသာ သဒၶါဆြမ္းအိုးမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားတို႕ ရြာေပါင္းစုံ ဆြမ္းခံ၍ရသည္မွ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဟင္းခြက္အခ်ိဳ႕သည္လည္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးပြဲသို႕ ေရာက္ေသးသည္။ သို႕ျဖစ္၍ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးဥကၠံသႏွင့္တကြ ဦးဓမၼ၊ ဦးသုမန၊ ဦးေသာဘိတ စေသာ ဦးပဥၥင္းေလးပါးတို႕ ဘုဥ္းေပး၍ မကုန္ႏိုင္။ ဆြမ္းႏွင့္ဟင္းလ်ာ အလွ်ံပယ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဆရာမုန္းတေယာက္အတြက္ ဘာမွ်မထူးျခား။ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားမ်ား စားမကုန္၍ ထမင္းေျခာက္လွန္းရေသးသည္။ ဟင္းက်န္မ်ားကိုလည္း ဟင္းေလးအိုးမွာ ေလာင္းထည့္ပစ္ရေသးသည္။ ဟင္းေလးအိုးဆိုသည္မွာ ဆြမ္းဟင္းက်န္မ်ား စုေပါင္းေရာထည့္ထားေသာ အိုးျဖစ္သည္။

"ဒီတႏွစ္တာေတာ့ ဆရာမုန္းကို ဦးဇင္းတို႕ကပဲ စားေရးေသာက္ေရး တာဝန္ယူပါရေစ။ မခ်ိဳ႕ငဲ့ေစရပါဘူး။ ေနာင္ႏွစ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာရဲ့ သေဘာေပါ့"
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးဥကၠံသက အမိန္႕ရွိခဲ့သျဖင့္ ဆရာမုန္းမွာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္ ဆရာမုန္း စိုးရြံ႕ေနမိသည္။ ရြာေပါင္းစုံမွ ဘုန္းေတာ္ၾကီးအား ရည္မွန္း၍ လႉဒါန္းသည့္ ဆြမ္းကြမ္းျဖစ္ေခ်သည္။ မဆီမဆိုင္ မိမိက ဝင္စားသျဖင့္ အျပစ္ထိုက္ေခ်ေတာ့မည္ေလာ။ အျပစ္ထိုက္လွ်င္ ေက်ပါေစေတာ့ဟူ၍ အားလပ္တိုင္း ဘုရားေျခရင္း ေက်ာင္းတလင္းဝယ္ သန္႕ရွင္းမျပတ္ တံျမက္ခတ္ရသည္။ ျမက္ထိုးရသည္။ ဆရာက ျမက္ထိုး အမိႈက္လွည္းေသာအခါ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝင္၍ကူညီၾကသည္။ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ၾကာေသာအခါ လွဲစရာအမိႈက္ႏွင့္ ထိုးစရာျမက္ မရွိေတာ့ေပ။

"အျပစ္မထိုက္ပါဘူး ဆရာမုန္းရဲ့။ ဦးဇင္းက ကံသုံးပါးနဲ႕ စြန္႕ျပီးသား ဆြမ္းကြမ္းပါ။ ျမိန္ျမိန္သာ သုံးေဆာင္ပါ"
ဆရာေတာ္က ဆရာမုန္း၏ သံသယကို ေဖ်ာက္ေပးေတာ္မူေလသည္။ သို႕ေသာ္ ဆရာမုန္းသည္ မိမိလုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ ေက်ာင္း၏ေဝယ်ာဝစၥ၊ ဘုန္းၾကီးပ်ံ၏ ေဝယ်ာဝစၥ ဟူသမွ်ကို အားလပ္တိုင္းပင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးရသည္။ တရက္ ႏွစ္ရက္ၾကာလွ်င္ ဆရာမုန္းအတြက္ ေနရာမွန္ ေတြ႕လာသည္။ တေပါင္း တန္ခူးတြင္ က်င္းပမည့္ ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲအတြက္ ယခုကပင္ ျပာသာဒ္၊ ေလာင္တိုက္၊ မ႑ပ္စသည္တို႕ကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကျပီ။ တညင္ရြာမွ ယာယီစပ္သမားမ်ားက အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲ၍ ေဆးေရးေနၾကသည္။ လူေပါင္းအစိတ္ မေနမနား ေရးဆြဲေနၾကရ၏။

ဆရာမုန္းသည္ ပန္းခ်ီဝါသနာပါခဲ့သူျဖစ္၍ တတ္အားသ၍ ဝင္ကူသည္။ ကႏုတ္ပန္းမ်ား ဝင္ဆြဲေပး၏။ တခ်က္ခုတ္၍ သုံးခ်က္ျပတ္သည္ဟု ဆိုရေခ်မည္။ မိတ္ေဆြတိုးသည္။ ယာယီကႏုတ္ပန္းဆြဲနည္းပညာႏွင့္ ေျမေဆးသုံးနည္းပညာတို႕ကို နားလည္လာသည္။ ေနာက္... မူလတန္းေက်ာင္းအတြက္ သင္နည္းအေထာက္အကူျပဳ ႐ုပ္ပုံကားခ်ပ္မ်ား ေရးဆြဲခြင့္ရလာသည္။ စပ္သမားမ်ားကပင္ 'ေဘာင္'ေခြေပးၾက၏။ စာသင္ခန္းမွာ ကပ္ထားႏိုင္သည္။ မူလတန္းစာသင္ခန္းသည္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တို႕ျဖင့္ စိုျပည္လာေတာ့၏။ အဓိက အသုံအဝင္ဆုံး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ၾကီးမွာ ဗ်ည္း၂၆လုံး လကၤာ႐ုပ္ပုံကားခ်ပ္ၾကီးပင္ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းေနစ ကေလးမ်ားမွာ ေတာက္ပေသာ အေရာင္ကို ႏွစ္သက္သည္။ ႐ုပ္ပုံကို ၾကည့္လိုလွသည္။ ဆရာမၾကီးအတြက္ မူလထက္ ပိုမိုထိေရာက္စြာ သင္ၾကားႏိုင္ေပသည္။

စပ္သမားမ်ားက သူတို႕ႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ထမင္းဝင္စားပါရန္ ဖိတ္ေခၚသည္။ ဆရာေတာ္က ခြင့္မျပဳေခ်။ သူတို႕ႏွင့္စားလွ်င္ ဟင္းသံုးေလးခြက္သာ စားရမည္။ ဘုန္းၾကီးပြဲက်ကိုစားလွ်င္ ဟင္းခြက္ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္စားရမည္ဟု မိန္႕ေတာ္မူသည္။ မွန္ေပသည္။ ဆရာမုန္းသည္။ ထမင္းပြဲသို႕ ဝင္ထိုင္လိုက္သည့္အခါတိုင္း ဟင္းခြက္ ၃၀၀ပါမွ ပြဲေတာ္တည္ေတာ္မူေလ့ရွိသည့္ ပုဂံမင္းဆက္ နရသီဟပေတ့မင္းကို အမွတ္ရလိုက္မိသည္သာျဖစ္၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ တလမွတခါ အလွည့္က်ေသာ ဆြမ္းအိုးအတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆုံးအင္အားျဖင့္ အေကာင္းဆုံး အမြန္ျမတ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ အထူးၾကိဳးပမ္းၾကေလသည္။

ဆြမ္းက ေကာက္ၾကီးဆံ၊ ဟင္းလ်ာက အမဲ၊ ဝက္၊ ၾကက္ ႏွင့္ ၾကဳံေတာင့္ၾကဳံခဲရတတ္ေသာ ယုန္၊ ခ်ိဳး၊ ခါ၊ ငုံး၊ ပုတတ္သားမ်ား ပါတတ္ေလသည္။ ပင္မဟင္းကို ရံထားသည့္ ပဲဟင္း၊ ပဲဆိမ့္၊ မိႈေၾကာ္၊ ေစာင္ခ်မ္းခ်ဥ္၊ သရက္ခ်ဥ္၊ ပဲပင္ခ်ဥ္၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္၊ ငပိေၾကာ္တို႕သည္လည္း ဆီတျပန္ျပန္ႏွင့္ ဟင္းစပ္တဲ့ေအာင္ စီမံထားၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္..... သို႕ေသာ္.... သို႕ေသာ္....။
ဆရာမုန္းသည္ မိမိစားပြဲေပၚတြင္ရွိသည့္ ေကာက္ၾကီးဆန္ထမင္းထက္ ေက်ာင္းသားတို႕၏ သပိတ္ထဲမွာ ရွိေနေသာ 'သုံးလြန္းတင္'ထမင္းကို ပို၍ အာသာတပ္မိေလသည္။ မိမိေရွ႕ရွိ ဟင္းမ်ိဳးစုံထက္ ေက်ာင္းမီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရြက္အိုးၾကီးႏွင့္ လႈံထားသည့္ ခ်ဥ္ေပါင္းေခၚ ဟင္းေလးကို ပို၍ ေတာင့္တမိသည္။ ဆရာမုန္းသည္ ေက်ာင္းသားဘဝက ဦးၾကီး ဦးေဆာင္းတို႕၏ 'သုံးလြန္းတင္ထမင္းဖြဲ႕' လြမ္းခ်င္းမ်ားကို သင္ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႕ေသာ္.... မတိုက္ဆိုင္သျဖင့္ မစားခဲ့ဖူးေခ်။

ေနာက္ ဗဟုသုတ ဟင္းေလးအိုးၾကီးေခၚ က်မ္းစာပါ 'ဟင္းေလး'အေၾကာင္းကိုလည္း ဖတ္႐ႈမွတ္သားခဲ့ဖူးပါသည္။ မၾကဳံၾကိဳက္သျဖင့္ မျမည္းစမ္းခဲ့ဖူးေပ။ ယခု ေရျမက္ေက်ာင္းသို႕ေရာက္ခါမွ တိုက္ဆိုင္ၾကဳံၾကိဳက္သျဖင့္ တမင္ေတာင္းယူကာ ျမည္းစမ္းစားၾကည့္မိသည္။ ဆရာမုန္း တခါတည္းႏွင့္ ခံတြင္းေတြ႕သြားေလသည္။ သို႕ေသာ္.... ညေန၊ ညေနက်မွသာ စားရသည္။ နံနက္ပိုင္း၌ ဘုန္းၾကီးပြဲတြင္ သုံးလြန္းတင္ထမင္းႏွင့္ ဟင္းေလး မပါရေလကား ဆရာမုန္းမွာ စားခြင့္မၾကဳံပဲ ျဖစ္ရေလသည္။

ဟင္းေလးဟူသည္ မကုန္၍ က်န္ေနေသာ ဟင္းမ်ားကို စုေပါင္းက်ိဳထားသည္ျဖစ္ရကား ဦးပဥၥင္းမ်ား ဘုဥ္းေပးျခင္းငွါ မအပ္။ ထို႕ျပင္ သုံးလြန္းတင္ထမင္းထက္ ေကာက္ၾကီးဆန္က ပို၍ ေကာင္းမြန္သည္ဟု အမ်ားက လက္ခံထားေလရာ သုံးလြန္းတင္ထမင္းသည္လည္း ဘုန္းၾကီးပြဲမွာ ထည့္၍ ကပ္႐ိုးထုံးစံမရွိ။
ဆရာမုန္း မေအာင့္အည္းႏိုင္ေတာ့ျပီ။
"ဦးဇင္းဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကို သုံးလြန္းတင္ထမင္းႏွင့္ ဟင္းေလးကို ယူစားခြင့္ျပဳပါ"
ဆရာမုန္း၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဥကၠံသမွာ ျပဳံးေတာ္မူ၏။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို မ်က္ရိပ္ျပ အခ်က္ေပးလိုက္ရာ ဆရာမုန္း၏ ထမင္းပြဲသို႕ သုံးလြန္းတင္ထမင္း တဇလုံႏွင့္ ဟင္းေလးတပန္းကန္ ေရာက္လာေခ်သည္။

XXXXX

(၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ ဝတၴုဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ပထမဆုရ စာေရးဆရာ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္၏ ဆရာမုန္း ဝတၴုဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ ဝတၴုဳတိုမ်ားကို ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)