ဘာညာသာရကာ

ဘေလာ့ေပၚကေန ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ အီေလးဆြဲေနတာ ၾကာျပီ။ ကိုယ့္ဘာသာ ဘာေတြ႐ႈပ္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေသခ်ာတာက စိတ္နဲ႕ လူနဲ႕ ႏွစ္ခုထဲ ပတ္႐ႈပ္ေနတာဘဲ။ ရာသီဥတုကလည္း ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းသြားလိုက္တာ ပူရာကေန ခ်က္ခ်င္းေဆာင္းဝင္သြားျပီ။ ေအးရတဲ့အထဲ မိုးပါရြာလိုက္ေသးတယ္။ သင္တန္းသြားေတာ့ မိုးေရေလးထိတာနဲ႕ ေလးဘက္နာေလးက ေခါင္းေထာင္လာတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ေျခလက္ေတြ တစစ္စစ္နဲ႕။ အမ မွာထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ပို႕မယ္ဆိုျပီး စိတ္ကူးထားတာ ေနာက္ရက္လဲ မိုးတေစြေစြနဲ႕ လူလဲ မထူႏိုင္ မေထာင္ႏိုင္မို႕ စာတိုက္ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မေန႕ကမွ တရက္တရက္ အခ်ိန္ဆြဲေနလို႕မျဖစ္ပါဘူးဆို သြားရတယ္။ စာတိုက္က နီးနီးေလးပါ။ ငါးမိနစ္ လမ္းေလွ်ာက္တာနဲ႕ ေရာက္ေရာ။ ထူးထူးျခားျခား စာတိုက္အဝမွာ လုံျခဳံေရး ေစာင့္ေနတယ္။ ဝင္လာ ထြက္လာတဲ့သူတိုင္းကို ေခါင္းညြတ္ျပီး ႏႈတ္ဆက္လို႕။ အရင္က မေတြ႕မိပါဘူး။ ေအးေလ ႏွစ္ခါေလာက္ဘဲ လာဘူးတာ၊ ဘယ္တုန္းက ထားလိုက္မွန္းေတာ့မသိ။ ဧကန္တ လူရွိန္ေအာင္ျဖစ္မယ္။

စာတိုက္ပိစိေပမယ့္ အတြင္းမွာ အလိုအေလွ်ာက္ ေငြထုတ္စက္ရွိတယ္တယ္။ စာတိုက္ကိုဝင္ရင္ အျပင္တံခါး တခ်ပ္ရွိတယ္။ jidou (auto) လို႕ေရးထားေပမယ့္ ႏွိပ္တဲ့ခလုတ္ရွိတယ္။ ခလုတ္ႏွိပ္မွ တခါးပြင့္တယ္။ တခ်ိဳ႕စူပါေတြက လူလာရင္ အလိုအေလွ်ာက္ပြင့္ေပမယ့္ စာတိုက္မို႕ ႏွိပ္ေအာင္လုပ္ထားတာထင္တယ္။ အလြယ္တကူ ဝင္ထြက္တာ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ထားတာျဖစ္မယ္။ အဲဒီတခါးအတြင္းမွာ ေငြထုတ္စက္ရွိတယ္ေလ။ ျပီးမွ ေနာက္jidou (auto)တခါးတခ်ပ္ကိုဖြင့္ဝင္ရင္ စာတိုက္ ေကာင္တာကို ေရာက္တာ။ အျပင္တခါးကို ခလုတ္ႏွိပ္ဝင္ျပီး အတြင္းတခါးက ပြင့္ေနလို႕ တန္းဝင္လိုက္တယ္။ စာတိုက္ဝန္ထမ္းကလည္း အျပဳံးနဲ႕ "ကြန္နိခ်ိဝ"တဲ့။ ဝင္လာတဲ့သူတိုင္းကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဪ ကြာပါ့ ကြာပါ့။ လက္ထဲက အထုပ္ကိုျပျပီး ပစၥည္းပို႕မယ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတာ ရွင္းျပေနတယ္။ အမွန္ေတာ့ အားလုံး နားလည္တာဟုတ္ဘူး။ ရမ္းသမ္း မွန္းသမ္းေပါ့။ EMSနဲ႕ ပို႕မယ္ေျပာျပီး အထုပ္လွမ္းေတာင္းလို႕ ေပးလိုက္ေတာ့ ဒီအတိုင္းပို႕မွာလားတဲ့။ အင္! ဒီအတိုင္းဘဲပို႕ရမွာကို ဘာလို႕ေမးတာမွန္းမသိ။ ဒုံတာေလ။ "ဟိုက္"(ဟုတ္ကဲ့)လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ လိပ္စာျဖည့္ဖို႕ formေပးတယ္။ ညေန ေလးနာရီေက်ာ္မွ သြားတာ formကုန္သြားျပီမေျပာဘူး။ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ပို႕တုန္းက ကိုးနာရီ(အမွန္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲေလာက္မွ) စာတိုက္ဖြင့္တယ္ ဆယ္နာရီ မထိုးခင္ formဝယ္လို႕ မရေတာ့ဘူး၊ ကုန္သြားျပီတဲ့။ လိုခ်င္ရင္ အတြင္းဘက္ဝင္ျပီး လူၾကီးသြားေျပာတဲ့ တေလာကလုံး သူ႕လုပ္စာထိုင္စားေနရတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ဝန္ထမ္းက ေျပာတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္လုပ္စာ အမ်ားျပည္သူလုပ္စာ သူစားေနရရွာတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိရွာဘူး။ ကြၽတ္ ကြၽတ္!! အားလုံးက လူၾကီးဝင္ေတြ႕ရမယ္ဆိုလို႕ အဝနားမွာဘဲ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕။ စြာတဲ့ ကိုယ့္အမက ဘယ္လူၾကီးလည္း ဝင္ေတြ႕မယ္ဆိုျပီး အတြင္းကို စြတ္ရြတ္ဝင္ျပီးသြားေျပာေတာ့မွ ဟင္! ဟုတ္လားသမီးဆိုျပီး လူၾကီးလိုက္ထြက္လာေတာ့ စာေရးမ အံဆြဲထဲက သားေရကြင္းနဲ႕ အစည္းလိုက္ ရာခ်ီေနတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ေတြ ထြက္လာတယ္။ တကယ္ကို အပ္ခ်ေလာင္းဘဲ။ ေဒးဗစ္ေကာ့ပါးဖီးေတာင္ ႐ႈံးသြားမယ္။

ဒီမွာေတာ့ formကလည္း ဂြတ္ေလစြ။ အေပၚက တခါေရးရင္ ေအာက္ႏွစ္ရြက္အထိ အလိုလို ျဖည့္ျပီးသြားတယ္။ စာရြက္ေက်ာဘက္မွာ မွင္ခံအကြက္ ပါျပီးသားေတြေလ။ ေတာသူျမိဳ႕တက္မို႕ စာရြက္ျဖည့္ဘူးကာစ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ျဖစ္ေနလို႕ မနည္းျပန္စိေနရတယ္။ ကိုယ့္စီမွာတုန္းက မွင္ခံေဆာင္သြားရတာကိုး။ မပါလို႕ကေတာ့ ျဖည့္ေပေတာ့ စာရြက္တိုင္းကို ေရးျပီး။ ျဖည့္ေနတုန္း ဝန္ထမ္းက ကိုယ့္အိတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ တိပ္ကပ္ျပီး ပိတ္ေပးေနတယ္။ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ႏိႈက္ထုတ္ျပီး တခုခ်င္းစီလဲ မဖြဘူး အဲေလ မစစ္ဘူးလို႕၊ ေတာ္ၾကာ ဗုံးထည့္ေပးလိုက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ၾကမလဲမသိလို႕ ကိုယ့္ဘာသာ အက်င့္ရလာတဲ့ စာတိုက္က ထုံးစံကို ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ေဟာ! တိပ္ဖိုးလဲ မေတာင္းဘူး။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ လိုရမယ္ရ ေဆာင္လာမိတဲ့ တိပ္အေခြနဲ႕ ကပ္ေက်းေလးကိုေတာင္ အားနာသြားတယ္။ ဪ လုပ္ျပန္ျပီ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမဟုတ္ပါဘူးဆိုမွ။ ျဖည့္ျပီးသား formကို ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္အထုတ္ကို ခ်ိန္ေပးတယ္။ အင္! အဲဒီအခါက်မွ သတိထားမိတယ္။ ကတၳဴပုံးထဲလည္း ထည့္မခ်ိန္ဘူးလို႕။ အရင္က ပို႕တုန္းက ထည့္ခ်ိန္ပါတယ္၊ စည္းမ်ဥ္းမ်ား ေျပာင္းသလား (ကိုယ့္စီကလို သံုးလ တခါေလာက္ေလ) ဒါမွမဟုတ္ ျပီးမွ ပုံးထဲထည့္ေပးမွာလားေပါ့။ အဲလိုေတာ့လဲ ဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ပုံးခ သပ္သပ္ေပးရတာ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ပုံးထဲထည့္မွာေနာ္လို႕ ေျပာလိုက္မွ ဪ ပုံးယူမွာလားတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုံပါတယ္ ေျပာတာ။ သူအစက ေမးသား။ ဒီအတိုင္းပို႕မွာလား ဆိုတာ ပုံးထဲမထည့္ဘဲ ပို႕မွာလားလို႕ ေျပာတာကိုး။ တိဝူးေလ၊ အစထဲကမွ ပုံးကို အတင္းထိုးမွ မေရာင္းဘဲဟာကိုး။

ပုံးမပါလဲ ပို႕လို႕ရမွန္း ခုမွ သိေတာ့တယ္။ မဆိုးဘူး၊ ေနာက္ဆို အဲလိုပို႕ရင္ ေျခာက္ရာဂရမ္ေလာက္ အေလးခ်ိန္ ေလ်ာ့ႏိုင္တယ္။ ပစၥည္းပို႕တိုင္း ပုံးထဲထည့္ရမယ္ မွတ္တာ။ ဝန္ထမ္းကေတာင္ ျပန္ေမးေနေသးတယ္။ သူကေတာင္ မလိုရင္ မထည့္ေစခ်င္ဘူးထင္တယ္။ ကြဲစရာ ပါလို႕လားတဲ့။ ပါ'ပါဘူး။ သူမ်ားပစၥည္းဆိုေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေပါ့။ ေတာ္ၾကာ တျခားဟာေတြပိျပီး ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ရင္ မ်က္ႏွာမရ ေျခေထာက္ရ ျဖစ္ေနေတာ့မွာေလ။ ပုံးထည့္ခ်ိန္လိုက္ေတာ့ ကီလိုတက္သြားတာမို႕ ထြက္လာျပီးသား ေဘာက္ခ်ာကို ျပန္တြက္ရတယ္။ ေဘာက္ခ်ာ ျပန္ျပင္ရလို႕ မ်က္ႏွာ ရွစ္ေခါက္လည္း မခ်ိဳးသြားဘူး။ စိတ္ထားေကာင္းလိုက္တာ။ မမၾကီး ေနာင္ဘဝလဲ လွဦးမွာ သိလား။ ေဘာက္ခ်ာ အသစ္ေတြနဲ႕ မွင္ခံေရးထားတဲ့ သက္ေသခံျဖတ္ပိုင္းေတြ ေသခ်ာကိုယ့္လက္ထဲ ႐ို႐ိုေသေသေပးေတာ့ ကိုယ္လည္း ႐ို႐ိုေသေသ ျပန္ယူေပါ့။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အမကို စာရင္းျပန္ေျပာရမွာမို႕ ဘာကဘယ္ေလာက္က်တယ္ စဥ္းစားရင္း ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႕ စာရြက္ေတြကို စလင္းဘတ္ထဲ ငံု႕ျပီးထိုးထည့္ရင္း အတြင္းတခါးဝေရွ႕ ေရာက္သြားတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း jidou (auto)တခါးကို တခ်က္ ႏွိပ္လိုက္တယ္။ ထိုးထည့္လို႕ မျပီးေသးလို႕ ေခါင္းေမာ့မၾကည့္ႏိုင္ေသးဘူး။ တခါးက မပြင့္ေတာ့ ေနာက္တခါ ထပ္ႏွိပ္တယ္။ ဒါလဲ မပြင့္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ့္ျဖစ္ပါလိမ့္လို႕ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မွ အဲ!! အတြင္းတခါးက အစထဲက ဖြင့္ထားျပီးသားကို။ ကိုယ့္ဘာသာ အလယ္တည့္တည့္မွာ ရပ္ျပီး မွန္တခါး အေသဘက္ကို ပြင့္လာႏိုး ေစာင့္ေနတာ။ အီယား! မီးမီးရွက္ရွက္၊ ေတာက္တလြဲ လုပ္ျပီ။ အေနာက္က ဝန္ထန္းေတြ ရီေနမလားဘဲ။ လွည့္လဲ ၾကည့္ရဲဘူး။ မ်က္ႏွာပူျပီး ကမန္းကတန္း ထြက္လိုက္ေတာ့ ေငြထုတ္စက္ေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့ ဖြားဖြားနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္း သြားဆိုင္မိတယ္။ ကိုယ့္အျဖစ္ သူသိလား မသိလား မေသခ်ာေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာ အိုးမလုံ ဥံဳပြင့္မို႕ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ သူ႕ကို ဘလုံးဘေထြး ရဲက်ဲက်ဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သူက ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အျပင္တခါးဝက လုံျခဳံေရးက "အာရိဂတိုး"ဆိုျပီး ခါးညႊတ္ေနလို႕ ျပန္ေခါင္းညႊတ္ခဲ့ရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ မေျပး႐ုံတမယ္ ေလွ်ာက္လာမိတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို သူျမင္ေလသလားေပါ့။

ရီရမလို ငိုရမလို မ်က္ႏွာကို မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္း အျပင္ထြက္တုန္း ေစ်းပါဝယ္ဖို႕ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ သြားေနက် စူပါက စာတိုက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းကို ကူးျပီး ၂လမ္းေျမာက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ရင္ ေရာက္ျပီ။ ေရွ႕မီးပြိဳင့္က ကူးရင္ စူပါရွိတဲ့ လမ္းနဲ႕ တည့္တည့္ေပမယ့္ စာတိုက္နားက မီးပြိဳင့္ကကူးမယ္လို႕ စိတ္ကူးျပီး မီးစိမ္းတာ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ဒီဘက္ေရာက္ေတာ့ ယဥ္အသြားအလာ အေတာ္က်ဲတယ္။ လမ္းအဆုံး ခြလို ျဖစ္ေနလို႕ထင္တယ္။ မီးပြိဳင့္ကလည္း ၾကာလိုက္တာ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဟိုးေရွ႕ မီးပြိဳင့္နားေတာင္ ေရာက္လုျပီ။ ကားမလာဘဲ မီးစိမ္းတာ ရပ္ေစာင့္ေနရတာ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေဟာ ကိုယ့္ေရွ႕က စက္ဘီးသမားကေတာ့ မီးအနီကို ျဖတ္ကူးခ်သြားတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ စည္းကမ္းလိုက္နာ ေဘးကင္းကြာလုပ္ျပီး ရပ္ေစာင့္ေနတာ။ အမွန္ေတာ့ စာတိုက္လုံျခဳံေရး လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ရတာမို႕ပါ။ ေစာင့္ေနတာ အေတာ္ၾကာျပီ၊ မီးကမစိမ္းႏိုင္လို႕ ေဘးဘီၾကည့္လိုက္မွ ေတြ႕ျပီ!! ဟိုမွာ ခလုတ္။ လမ္းကူးခ်င္ရင္ ႏွိပ္ျပီး ၅စကၠန္႕ေစာင့္မွ မီးစိမ္းသြားတာ။ ဪ ငါ့ႏွယ္ ျဖစ္ရျပန္ျပီ ေနာက္တမ်ိဳး။ ရွက္လိုက္တာဟဲ့။ တခုျပီး တခု။ သူမ်ားျမင္ရင္ေတာ့ မီးပြိဳင့္မွာ လက္ကေလးပိုက္ျပီး စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ေနတယ္မွတ္မလား အူေၾကာင္ၾကားထင္မလားဘဲ။ ေသခ်ာပါတယ္ အူေၾကာင္ၾကားလို႕ ထင္မွာ။ စိတ္ထဲကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ အားေပးလိုက္တယ္ "တို႕က ေတာသူမို႕ ဒါမ်ိဳးသိဘူး"လို႕။