မီးမီးေၾကာက္ေၾကာတ္

သရဲပုံျပင္ ဘာသာျပန္တယ္ဆိုျပီး သတၲိေကာင္းတယ္လို႕ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ သရဲေၾကာက္လိုက္တာမွ တုန္ေနတာဘဲ။ ဘာသာျပန္ေနရင္း မီးဖိုေခ်ာင္က ထမင္းဘူးအဖုံး ပန္းကန္စင္က ျပဳတ္က်တာ လန္႕သြားတာဘဲ။ (ကလူ ကလူ..) ေနာက္အိမ္တံခါးေသာ့ဖြင့္သံၾကားလို႕ ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားတယ္။ အိမ္ၾကီးရွင္ အလုပ္ကျပန္လာတာေလ။ ျပန္လာေတာ့မယ္ သိသိနဲ႕ကို ပုံျပင္ဖတ္ရင္း ကိုယ့္ဘာသာ အရွိန္နဲ႕ လန္႕သြားတာ။ သရဲကားဆိုရင္လဲ ေၾကာက္ၾကည့္ခ်င္ၾကီး။ (ေၾကာက္လဲေၾကာက္ ၾကည့္လဲၾကည့္ခ်င္တာ။) ဒါေပမဲ့ ဒီမွာေရာက္ျပီးကတည္းက ေတာ္႐ုံနဲ႕ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာတုန္းက လူေတြအမ်ားၾကီးရွိလို႕ သိပ္မေၾကာက္ေပမယ့္ ဒီမွာက ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲေလ။ တစ္ခါတေလၾကည့္ျပီး ေရခ်ိဳးခန္းမဝင္ရဲ အိမ္သာမသြားရဲနဲ႕။ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ စိတ္ကစြဲလမ္းတတ္ေတာ့ ညအိပ္မက္ထဲမွာပါ သရဲေျခာက္ခံထိေနတတ္တာ။ သရဲကားၾကည့္ရင္လဲ သိပ္မေၾကာက္ေအာင္ လုပ္ေနၾက အက်င့္ရွိတယ္။ အသံကို မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိုးထားတာေလ။ သရဲကားမွာ အေၾကာက္ရဆုံးက အသံဆိုေတာ့။ တခါတေလ အသံအတိုးလြန္ျပီး ဇာတ္လမ္းသာျပီးသြားတယ္ ဘာမွန္းမသိလိုက္တာက အမ်ားၾကီး။

သရဲကို ေၾကာက္သာေၾကာက္တယ္။ တခါမွလဲ မျမင္ဖူး၊ အေျခာက္လဲ မခံဖူးပါဘူး။ (အိ! အေျခာက္လဲ မခံခ်င္ပါဘူး။) က်မက သရဲဆိုတာ ရွိတယ္လို႕ ယုံလို႕ ေၾကာက္တာ။ အိမ္ၾကီးရွင္က မယုံဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္သတဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာတိုင္း စကားႏိုင္လုေနရတယ္။ ရွိတာကို မယုံမွေတာ့ ေၾကာက္ဖို႕လဲ မလိုဘူးမဟုတ္လား။ အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႕ တခါတေလ လိုက္ေျခာက္ပစ္လိုက္တယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္းအေမ (အန္တီထား)ကေတာ့ သရဲလုံးဝမေၾကာက္ဘူး။ တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာ ဆရာမပါ။ YITေက်ာင္းမွာ တာဝန္က်တုန္းက တရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္သံုးရက္ဆက္ေတာ့ ဆရာမအေဆာင္က အားလုံးက အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္တဲ့။ အန္တီထားက လက္မွတ္ဝယ္လို႕မမွီလို႕ အေဆာင္မွာဘဲေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ညဘက္ အေျဖလႊာအမွတ္ေတြစစ္ေနရင္း အေပၚထပ္ ေရဆြဲအိမ္သာက ေရဆြဲခ်သံၾကားရတယ္။ တစ္ေဆာင္လုံး အန္တီထားကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး။ အန္တီထားကလဲ သူတို႕ ေျခာက္ျပီဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ အေပၚထပ္ တက္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွလဲ မရွိပါဘူး။ အေပၚထပ္ေရာက္ေနတုန္း ေအာက္ထပ္က အသံေတြ ၾကားရျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ အန္တီထားလဲ ေအာက္ထပ္မွာဘဲ အမွတ္ျပန္စစ္ေနေတာ့တယ္။ အေပၚထပ္ကေန ဝုန္းဒိုင္းက်ဲလို႕ အားမရၾကေတာ့ ေဘးအခန္းကေန ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြကို တဘုံးဘုံး ပုတ္ျပီး ေျခာက္ျပန္ေရာ။ အန္တီထားကလဲ သရဲမေၾကာက္ေတာ့ "ခပ္ျပင္းျပင္းေလး႐ိုက္ပါေဟ့"လို႕ ေအာ္ေျပာလိုက္၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း႐ိုက္သံေတြက က်ယ္လာလိုက္နဲ႕တဲ့။ က်မသာ အဲဒီေနရာမွာဆို ေၾကာက္ျပီး သတိလစ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။

သရဲမေၾကာက္တဲ့ အန္တီထား သူမအေမဆုံးေတာ့ အသုဘ႐ုပ္ကို လုံးဝမၾကည့္ရဲဘူး။ သရဲမေၾကာက္ေပမယ့္ လူေသေၾကာက္တယ္တဲ့။ တညိဳးၾကီးဘဲေနာ္။ က်မကေတာ့ အားလုံးေၾကာက္တယ္။ ၾကည့္ရဲဘူး။ မသိတဲ့သူေတြကို ပိုေၾကာက္တာေပါ့။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲေမးတိုင္း ေက်ာင္းဆရာမဘဲလုပ္မယ္ဘဲေျဖတယ္။ ဆရာဝန္မလုပ္ဖူးလားေမးတိုင္း No!ဘဲ။ ေဆးထိုးအပ္လဲ မကိုင္ရဲ၊ dead bodyလဲ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ဒါေတာင္ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ ခနၶာေဗဒဘာသာ ပါလာတယ္။ ဒါေတြေၾကာက္လို႕ ေဆးေက်ာင္းမေရာက္တာ ေပ်ာ္ေနတာၾကီးကို။ က်မတို႕အတြက္က General သိဖို႕ေလာက္ဘဲလိုတယ္ဆိုမွ သက္ျပင္းခ်မယ္ၾကံခါရွိေသး အခ်ိန္စာရင္းထြက္လာေတာ့ လက္ေတြ႕ေတြ ပါလာတယ္။ (အား!!! ၾကည့္ခ်င္ဘူး။) မၾကည့္ခ်င္လဲ မရေတာ့ ေဆး၁ Anatomy လက္ေတြ႕ခန္းကို သြားရတယ္။ Anatomy လက္ေတြ႕ခန္းကလဲ တျခားအေဆာင္ေတြနဲ႕ သီးသန္႕ ေက်ာင္းဝင္း အေနာက္ဆုံးမွာေလ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ အပင္ၾကီးေတြ ျမက္ေတာေတြထလို႕။ ေတြးလိုက္႐ုံနဲ႕ ၾကက္သီးထတယ္။ က်မတို႕အားလုံး ေရာက္ေပမယ့္ သ႐ုပ္ျပဆရာမ မလာေသးေတာ့ လက္ေတြ႕ခန္းေရွ႕အားလုံး ရပ္ေစာင့္ေနရတယ္။ လက္ေတြ႕ခန္းက ႏွစ္ခန္းလားမသိဘူးရွိတယ္။ ေက်ာေပးျပီး ရပ္ေနလို႕ ဘယ္နခန္းမွန္း မသိဘူး။ အခန္းေရွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့လည္း ေဘးကို လုံးဝမၾကည့္ဘူးေလ။ ဆရာမ ေစာင့္ေနတုန္း လက္ေတြ႕အခန္းတခန္းက တခါးဖြင့္ထားလို႕ တခ်ိဳ႕က သြားေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့လာေျပာေနေသးတယ္ အခန္းအလယ္မွာ dead body ေတြတဲ့။ ေၾကာက္လို႕ ငိုခ်င္လာျပီ။ ဆရာမလဲ ေရာက္လာေရာ ဒီအခန္းမဟုတ္ဘူး ဟိုဘက္အခန္းတဲ့။

ေဟး!!လို႕ ေပ်ာ္သြားျပီး အခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ "အီယား!!" ဒီဘက္အခန္းထဲမွာလဲ ရွိသဟဲ့။ အခန္းအရွည္ၾကီးကို အလယ္ေခါင္က ေက်ာက္ခုတင္၄ခုေပၚမွာ ပလတ္စတစ္အုပ္ထားတဲ့ dead body ေလးခု၊ ဟိုဘက္ဒီဘက္ နံရံမွာ ေက်ာက္သင္ပုံတခ်ပ္စီနဲ႕ ထိုင္ခုံေတြရွိတယ္။ အတန္းထဲဝင္မိတာ က်မတို႕အဖြဲ႕က ေနာက္ဆုံးဆိုေတာ့ ခုံတန္းလြတ္က ေနာက္ဆုံးအတန္းဘဲက်န္ေတာ့တယ္။ ေက်ာခ်မ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမက roll no 1 to 25က ဟိုဘက္အျခမ္းသြားပါတဲ့။ အခန္းအျပင္ျပန္ထြက္ျပီး အေရွ႕ဝင္ေပါက္က ျပန္ဝင္ရင္ ခုလိုဘဲ ေနာက္က်ျပီး ေနာက္ဆုံးခုံတန္း ထိုင္ေနရဦးမယ္။ အေရွ႕ဆုံးတန္းေရာက္ဖို႕ အျမန္ဆုံးက ေက်ာက္ခုတင္ေတြၾကားက ျဖတ္ေျပးတာဘဲ။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ မထူးဘူးဆိုျပီး ျဖတ္ေျပးရမယ့္လမ္းကို တခ်က္ၾကည့္၊ ေဘးဘယ္ညာမၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေျပးလိုက္တာေလ။ အေရွ႕ဆုံးတန္းနား ထိုင္ရမွာဘဲ ေတာ္သြားေတာ့တယ္။ ဆရာမက အ႐ိုးေတြထည့္ထားတဲ့ ဗန္းထဲက အ႐ိုးေတြကို ရွင္းျပ၊ ကိုင္ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ မိုးတြင္းမို႕လားေတာ့မသိ စိုထိုင္းထိုင္းနဲ႕။ အ႐ိုးေတြၾကည့္ျပီးေတာ့ ျပီးျပီမွတ္တာ dead body ၾကည့္ရဦးမတဲ့။ (သြားပဟ!) ေက်ာက္ခုတင္ေပၚက dead bodyေတြက ပလတ္စတစ္နဲ႕အုပ္ထားတာဆိုေပမယ့္ နဖူးနဲ႕ ေျခဖ်ားေတြက ေပၚေနတယ္။ ဘာလို႕ အဲလိုထားတာလဲေတာ့မသိပါဘူး။

က်မတို႕ ဆရာမက သေဘာေကာင္းတယ္ဆိုရမယ္။ ေဖာ္မလင္နံ႕နံတာကို ႏွာေခါင္းအုပ္ခြင့္ေပးတယ္။ ဟိုဘက္က ဆရာမကေတာ့ ႏွာေခါင္းပိတ္တဲ့သူကို ဆူေနတယ္။ ေဖာ္မလင္နံ႕က ေတာ္ေတာ္ကို ျပင္းတာ။ ဆရာမေတာင္ ႐ႈမိတိုင္း မ်က္ရည္လည္လာတယ္။ ဗိုက္ဖြင့္ထားတဲ့ dead bodyကို အထဲက ဘယ္နားမွာ ဘာရွိတယ္ ရွင္းျပျပီး ကိုင္ခ်င္တဲ့သူ ကိုင္တဲ့။ (ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ ကိုင္ပါဘူး။) ရွင္းျပေနတဲ့ တေလွ်ာက္လုံး dead bodyရဲ့ မ်က္ႏွာကို ေတာ္႐ုံမၾကည့္ရဲဘူး။ ေနာက္မွ အားတင္းျပီး ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ dead bodyအားလုံးက လူနဲ႕ဘယ္လိုမွ မတူေတာ့တဲ့ ခပ္ညိဳညိဳ ေျခာက္ေျခာက္ အ႐ုပ္ၾကီးေတြနဲ႕ တူပါတယ္။ ေယာက္က်္ား မိန္းမ တပုံစံထဲပါဘဲ။ ဆံပင္က်ဲက်ဲနဲ႕ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ႏွာေခါင္းထိပ္ေတြ နဲ႕နဲျပားေနတယ္။ (တျခားဟာေတြပါ က်မၾကည့္လာတယ္ မထင္လိုက္နဲ႕ဦး။ ေလွ်ာက္လွပ္ၾကည့္လာတဲ့ သူမ်ားေျပာျပတာ။) ဆရာမက သၤခါရလို႕ သေဘာထားျပီး ၾကည့္ပါတဲ့။ (မျဖစ္လို႕သာၾကည့္ေနရတာပါ ဆရာမေရ။)

လက္ေတြ႕ျပီးေတာ့ ေန႕ခင္းေရာက္ျပီ။ အဲဒီေန႕က Anatomy လက္ေတြ႕မွန္း သိလို႕ က်မတို႕အဖြဲ႕ ထမင္းဘူး ယူမလာၾကဘူး။ စားႏိုင္ မစားႏိုင္ မေသခ်ာဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ ကင္တင္းမွာဘဲ မွာစားလိုက္ၾကတယ္။ ၾကာဇံဟင္းခါးဘဲ မွာလိုက္ပါတယ္။ တစ္ဇြန္း ႏွစ္ဇြန္းလဲေသာက္ျပီး ပန္းကန္ကို ေမႊလိုက္ေတာ့ ၾကက္သားတုံးေလးတက္လာတယ္။ ပုံမွန္ဆို ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ သူ႕ထဲ အသားဘယ္ႏွတုံးပါတယ္ ငါ့က်မပါဘူး လုပ္ေနၾက။ အဲဒီေန႕ေတာ့ ခပ္ညိဳညိဳၾကက္သားတုံးကိုၾကည့္လိုက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ ဘယ္သူမွ ဆက္မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေဆာင္မွာ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ေၾကာက္ျပန္ေရာ။ အိမ္သာလဲ မသြားရဲဘူး။ အဲဒီမ်က္ႏွာၾကီးက မ်က္ေစ့ထဲ တဝဲဝဲနဲ႕။ ဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ ခုတင္ေပါင္းအိပ္တယ္။ အေဆာင္ခုတင္က သိတဲ့အတိုင္း အက်ယ္က ႏွစ္ေပေတာင္ မရွိခ်င္ဘူး။ ေၾကာက္ေတာ့လဲ တတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ သမိုင္းမွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း(အန္တီထားသမီး)က သူ႕အစ္ကိုနဲ႕ သြားအိပ္တယ္။ သူျပန္ေျပာျပတာ။ သူ႕အခန္းက အိမ္အကူအမၾကီးက အဝင္ဝနား အျမဲအိပ္ေနတာကိုေတာင္ ေၾကာက္လို႕တဲ့။ သူ႕အစ္ကိုကို ဂ်ီက်ျပီး သြားအိပ္တာ ညတေရးႏိုး သူ႕အစ္ကို ေစာင္ျခဳံထားတာ ေျခဖ်ားလြတ္ေနတာျမင္ျပီး ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ထဖုံးေရေသးတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပီး ရီလိုက္ရတာ။

က်မဒုကၡေရာက္ရတာက ေရေမႊးေၾကာင့္။ Anatomy လက္ေတြ႕မွာ ေဖာ္မလင္နံ႕ခံႏိုင္ေအာင္ လက္ကိုင္ပုဝါမွာ ေရေမႊးဆြတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မက ေရေမႊးမသုံးတတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေတာင္းဆြတ္သြားတာ။ ေဖာ္မလင္နံ႕ နံတိုင္း ပုဝါနဲ႕ ႏွာေခါင္းကို အတင္းအုပ္ထားတာေတာင္ ေဖာက္ျပီး ဝင္လာေသးတယ္။ လက္ေတြ႕ျပီးသြားျပီး ၾကာေတာ့ dead body ရဲ့ မ်က္ႏွာကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းက ပဲမ်ားတိုင္း အဲဒီေရေမႊးထဆြတ္ေတာ့တာဘဲ။ တျခားသူေတြ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ က်မမွာေတာ့ သူ႕ေရေမႊးနံ႕ရတိုင္း ဟိုမ်က္ႏွာၾကီးက တဝဲလည္လည္။ သူ႕ကိုလဲ မေျပာရဲ။ ဒုကၡေရာက္လိုက္တာ။ အဲဒီေရေမႊး ကုန္သြားမွ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တယ္။ ခုေနမ်ားလဲ အဲဒီေရေမႊးနံ႕ရမိရင္ ျပန္သတိရေနဦးမွာ။ ေတာ္ေသးတာက အဲဒီေရေမႊးက ယိုးဒယားကဟာမို႕ေတာ္႐ုံ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမယ္။ မဟုတ္ရင္ သူမ်ားက attraction ေကာင္းေအာင္ဆြတ္တဲ့ အနံ႕ရတိုင္း ကိုယ့္မွာ စိတ္ေျခာက္ျခားေနရေတာ့မွာ။