ဖူဂ်ီေတာင္ဝန္းက်င္ မွ အျပန္

"အိုရွိႏိုဟတ္ခအိ" သို႕

ေန႕လည္စာစားျပီး "အိုရွိႏိုဟတ္ခအိ" (oshinohakkai) အိုင္ေတြဘက္ကို ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ "အိုရွိႏိုဟတ္ခအိ"ဆိုတာ သဘာဝစိမ့္ေရအိုင္ေတြျဖစ္တဲ့ "ဝကု"အိုင္၊ "နီေဂါ့ရိ"အိုင္၊ "ကာဂမိ"အိုင္၊ "ေရွာဘု"အိုင္၊ "ဒယ္ဂုခ်ိ"အိုင္၊ "အိုခါမ"အိုင္၊ "စိုကိုနရွိ"အိုင္ နဲ႕ "ေခ်ာရွိ"အိုင္ ရွစ္ခုကိုေပါင္းျပီးေခၚတဲ့ အမည္ပါ။ အိုင္တိုင္းမွာ သူ႕ရာဇဝင္နဲ႕သူ ရွိပါတယ္။

"အိုရွိႏိုဟတ္ခအိ"အဝင္ဝ

"အိုရွိႏိုဟတ္ခအိ"ထဲဝင္ေတာ့ အဝင္ဝကေန ၃ေပသာသာေလာက္ ေျမာင္းေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚကေန တန္းစီေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ ဂ်ပန္မွာ လမ္းသြားဥပေဒက ဘယ္ဘက္ကပ္သြားရတာမို႕ ဒီထဲဝင္ေတာ့လည္း ဘယ္ဘက္ကပ္ျပီး ေလွ်ာက္ဝင္ရတယ္။ ျပန္ထြက္တဲ့သူေတြက ညာဘက္ေပမယ့္ မလူးသာ မလြန္႕သာလမ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကိုယ္ကိုယို႕ျပီးသြားရတယ္။ တိုက္မိလိုက္ရင္ ဘယ္ဘက္က ေရေျမာင္းထဲ ျပဳတ္က်မွာ။ အနက္က လူၾကီး တစ္ရပ္စာေလာက္ရွိေပမယ့္ ေရက ေျခသလုံးေလာက္ရွိတာပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ စိုးရိမ္ေနတာ။ ညာဘက္အျခမ္းက အပင္ေတြနဲ႕ ျခံစည္း႐ိုးလိုျဖစ္ေနလို႕ ျပဳတ္က်စရာ မရွိပါဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္ကို စူးစမ္းဖို႕ ေနေနသာသာ ေျမာင္းထဲက်မွာေၾကာက္ျပီး ေရွ႕ကိုေရာက္ဖို႕သာ စိတ္ေစာေနရတယ္။ က်မကသာ ေၾကာက္ေနေပမယ့္ ဂ်ပန္တခ်ိဳ႕က ခရီးသြားတာ ေခြးပါေခၚလာလိုက္ေသးတယ္။ ေခြးကို လမ္းက်ဥ္းေလးထဲ ခ်ီမေလွ်ာက္ဘဲ ၾကိဳးဆြဲျပီးသြားေတာ့ ေခြးဝင္မတိုးေအာင္လည္း သတိထားရနဲ႕ လမ္းက်ဥ္းေလးဆုံးမွဘဲ အသက္ဝဝ႐ႉႏိုင္ပါေတာ့တယ္။

အတြင္းထဲေရာက္စမွာ ဂ်ပန္႐ိုးရာ စားစရာ၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ သစ္သီးစတာေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီဆိုင္ေရွ႕မွာ ဖူဂ်ီေတာင္ရဲ့ ႏွင္းေပ်ာ္ရည္ဆိုျပီး ကန္တကန္ ရွိတယ္။ အဲဒီကန္ထဲ လက္ကို စကၠန္႕သံုးဆယ္ႏွစ္ပါဆိုလို႕ ႏွစ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အေတာ္ေတာ့ ေအးစိမ့္ေနတာဘဲ။ ေႏြရာသီမို႕လို႕ ႏွစ္ႏိုင္တာပါ၊ ေဆာင္းဆို သံုးစကၠန္႕ေတာင္ ကိုင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။


ေရစီးက်ေနတဲ့ကန္ေအာက္ဘက္မွာလည္း အုတ္ကန္ရွိျပီး အထဲမွာ ငါးေတြနဲ႕။


ဒီမွာ ငါးျပာျပာေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ရတယ္။ အရင္ေလွ်ာက္လည္လို႕ ေတြ႕ဘူးသမွ်ငါးကန္ထဲ အဝါေရာင္ေတြ ေတြ႕ဘူးတာ မ်ားေပမယ့္ ငါးျပာျပာေတြေတာ့ ဒီမွာ ပထမဆုံး ေတြ႕ဘူးတာ။ လက္စိမ္ကန္ကေန အေရွ႕ဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ "ဝကု"အိုင္ကိုေရာက္တယ္။ ဒီအိုင္ထဲမွာလဲ ငါးအျပာေတြ အဝါေတြ ရွိတယ္။ ဒီထဲက အိုင္ေတြရဲ့ ထူးျခားခ်က္က ေရေတြ အရမ္းၾကည္ျပီး အျပာေရာင္ျဖစ္ေနတာပါ။ ၾကည္လြန္းလို႕ တိမ္တိမ္ေလးလို႕ထင္မိတဲ့ "ဝကု"အိုင္အေၾကာင္းဖတ္မိမွ ၄မီတာ အနက္ရွိပါတယ္။


"ဝကု"အိုင္ကေန ညာဘက္ကို ေကြ႕ျပီးဆက္ေရွာက္လိုက္ေတာ့ "နီေဂါ့ရိ"အိုင္ကို ေရာက္ပါတယ္။ အိုင္ထဲကို ေစ်းအေရာင္းဆိုင္ထိုးထားေတာ့ ေရေပၚေစ်းလိုလိုပါဘဲ။ ဆိုင္ထဲမွာ ဖူဂ်ီအမွတ္တရ စားစရာေတြ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြေရာင္းပါတယ္။ ဆိုင္ထဲ လူမဝင္-ဝင္ေအာင္ ဆိုင္ေရွ႕က အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတဲ့ အိုင္အဝိုင္းကို သြားဖို႕ အေရွ႕က တံတားလမ္းကိုပိတ္ထားပါတယ္။


သြားခ်င္ရင္ ဆိုင္ထဲဝင္ျပီးမွ အေရွအဝကေန ျပန္ဆင္းရပါတယ္။ လူေတြကလည္းမ်ား ေနကပူနဲ႕ ဆိုင္ထဲတန္းစီဝင္ရတာ အေတာ္ဆိုးတယ္။ အိုင္ေရွ႕မွာ ငါးစာေရာင္းပါတယ္။ ငါးစာေတြကို ေဘးဘက္အိုင္ထဲက ငါးေတြကို ေကြၽးေပမယ့္ အလယ္အိုင္ကို ဘာေၾကာင့္မေကြၽးၾကတာလဲ မသိပါဘူး။ ဒီအလယ္အိုင္က အေတာ္ကို ဆန္းတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ ေရေတြက ျပာတာမွ အျပာေရာင္ေတာက္ေနေအာင္ ျပာတာပါ။




မဲနယ္ဘက္ကို အေရာင္ကူးခ်င္သလိုျဖစ္ေပမယ့္ ၾကည္လြန္းလို႕ ေအာက္ေျခအထိ ျမင္ရပါတယ္။ ေရကလည္း အယ္လ္ကာလီဘက္ အေတာ္ေရာက္ေနတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ေရနဲ႕မတူဘဲ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ရည္ေတြလို ျဖစ္ေနတယ္။ အနက္က ဆယ္မီတာေက်ာ္ပါတယ္။ အိုင္ထဲ တစ္ယန္းေစ့ေတြပစ္ခ်ျပီး ဆုေတာင္းၾကလို႕ ကန္ေအာက္ေျခက ေနေရာင္မွာ ဝင္းလက္ေနပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆို ေအာက္ေျခက မီးထိုးသလား ထင္ရတယ္။ အိုင္က နက္ေပမယ့္ အဝက က်ဥ္းလို႕ ငါးေတြခမ်ား အေတာ္ က်ဥ္းက်ပ္မယ္ ထင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီလိုေရထဲ အသက္ရွင္ေနႏိုင္တာကိုလည္း အံ့ဩမိတယ္။ ဒီအိုင္ကိုၾကည့္ရင္ ၾကက္သီးထသလို ခံစားရတယ္ဆိုတာ တကယ္ပါဘဲ။ ဆယ္မီတာေက်ာ္နက္တဲ့ ျပာႏွစ္ႏွစ္အရည္ေတြကို ၾကာၾကာ ၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးၾကီးဘဲ။


အိုင္ထဲၾကည့္ေနတုန္း ေနာက္နားက တိုးရစ္က ငါးအၾကီးၾကီးဆိုျပီးထေအာ္လို႕ က်မလည္း စပ္စပ္စုစုလိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ေအာက္က ေရထဲမွာ ငါးခူလိုငါးၾကီးတစ္ေကာင္ ေပါင္လုံးေလာက္ရွိျပီး အေတာ္ရွည္တယ္။ ပထမေတာ့ အ႐ုပ္မ်ားလားလို႕ ထင္မိေပမယ့္ လႈပ္လာမွ ငါးအစစ္မွန္း ေသခ်ာသြားတာ။ ျမန္မာလိုဆိုရင္ ဘုရားဖူးငါးလို႕ ေျပာမယ္ထင္ရဲ့။ တိုးရစ္ကေတာ့ ဓာတ္ပုံရေအာင္႐ိုက္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနေပမယ့္ ငါးၾကီးက ဆိုင္အရိပ္ေအာက္ကေန ထြက္မလာပါဘူး။ ဟုတ္ပါရဲ့၊ အျပင္မွာ အေတာ္ပူတယ္။ က်မနဲ႕ အိမ္ၾကီးရွင္လဲ က်န္တဲ့အိုင္ေတြဘက္ ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ဆိုင္တန္းေဘးက အမိုးထိုးထားတဲ့ေအာက္မွာ က်န္တဲ့သူေတြကို ထိုင္ေစာင့္လိုက္တယ္။ အမၾကီးတို႕ လာထိုင္တာနဲ႕ စကားေျပာရင္း က်န္တဲ့သူေတြကို ဆက္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

ၾကဳံလို႕ရီစရာေျပာရရင္ အမၾကီးရဲ့ အမ်ိဳးသားက က်မတို႕ကို အကို၊ အမတဲ့။ အမၾကီးကိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ သူအိမ္ေထာင္မက်ခင္က တခါဆုံဖူးပါတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးသားကိုေတာ့ ဒီခရီးသြားမွ ေတြ႕ဘူးတာ။ အိမ္ၾကီးရွင္ကိုေတာ့ ကိုလို႕နာမည္ေရွ႕ကတပ္ေခၚေပမယ့္ က်မကိုေတာ့ အမတဲ့။ အိမ္း! ကိုယ့္႐ုပ္ကဘဲ ရင့္ေနလို႕မ်ားလား?(ဟင့္)။ အမၾကီးထက္ေတာင္ ၄/၅ႏွစ္ၾကီးတယ္ဆိုေတာ့ က်မထက္ေတာ့ အနည္းေလး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ကြာေပမေပါ့။ ငယ္မွန္းသိေပမယ့္ ေလးစားသမႈနဲ႕ အမလို႕ေခၚတာလို႕ ေျပာလာေတာ့လည္း ရွိေစေတာ့၊ ရွိေစေတာ့။ ျပီးေတာ့ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ႐ုပ္သိပ္တူလို႕ က်မ မ်က္မွန္ျဖဳတ္ျပီး အိမ္ၾကီးရွင္ကို တပ္ေပးလိုက္ရင္လည္း ကြာမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ (ကြာတာေပါ့၊ သူ႕မ်က္ႏွာက ျပဲျပဲၾကီးကို။:D)

စကားေတြေဖာင္ေဖာင္က်ဲျပီး ေစာင့္ေနတုန္း ကားေမာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕ဇနီးရယ္၊ ညီမေလးရယ္ ေရာက္လာတယ္။ လက္ေဆာင္ဝယ္ဦးမယ္ဆိုျပီး ဆိုင္ထဲဝင္သြားလို႕ က်မတို႕လည္း ၄ၾကိမ္ေျမာက္ ဆိုင္ထဲဝင္ရျပန္တယ္။ (ပထမအၾကိမ္က ေရွ႕ကငါးကန္ကို သြားဖို႕၊ ဒုတိယအၾကိမ္က ဘာေတြေရာင္းလဲ စပ္စုဖို႕၊ တတိယအၾကိမ္က အဖြဲ႕ကြဲသြားတာ ရွာဖို႕။) ၄ၾကိမ္ေျမာက္ဝင္ရေတာ့ အဝနားက ဆိုင္ေရာင္းတဲ့ အမၾကီးကို အားနာပါးနာနဲ႕ မွ်စ္ကင္ခ်ီထုပ္ ဝယ္ခဲ့လိုက္တယ္။ သူ႕ေရွ႕ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ အေခါက္ေခါက္ျဖတ္တိုင္း စားၾကည့္ပါ ျမည္းၾကည့္ပါေျပာေနလို႕။ ပထမအၾကိမ္ တန္းစီဝင္တုန္းက က်မေရွ႕က ဂ်ပန္အဖိုးၾကီးက အျမည္းစားဖို႕ ထားထားေပးတဲ့ စပ်စ္သီးေျခာက္ေတြအားလုံး လက္ထဲက်ဳံးထည့္သြားလို႕ မ်က္လုံးေတာင္ျပဴးသြားတယ္။ (ဂ်ီပန္ေဒြလည္း ဒါမ်ိဳးလုပ္တယ္ေတာ့။) သူက ခပ္တည္တည္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ကြယ္ျပီး ႏိႈက္သြားေပမယ့္ သူ႕ေနာက္က က်မက မဆီမဆိုင္ မ်က္ႏွာပူလိုက္ရတယ္။

"ဟာ့ဘု"ျပခန္း (Herb Hall) သို႕


"အိုရွိႏိုဟတ္ခအိ"ကေန "ဟာ့ဘု"ျပခန္းကို ဆက္သြားပါတယ္။ "ဟာ့ဘု"ျပခန္းက ႏွစ္ထပ္တိုက္ျဖစ္ျပီး ေအာက္ဘက္မွာ fancy ပစၥည္းခ်စ္စရာေတြ၊ ကမၻာအရပ္ရပ္က အေမႊးအၾကိဳင္ေတြနဲ႕ Aromaဆိုျပီး အခန္းထဲထားဖို႕ အေမႊးနံ႕သာေတြနဲ႕ ထည့္စရာ ဗူးလွလွေတြ ေရာင္းပါတယ္။ အေနာက္ဘက္ကို ထြက္လိုက္ရင္ lavenderလိုမ်ိဳး အေမႊးရနံ႕ရွိတဲ့ အပင္ပုေတြေရာင္းပါတယ္။


ဝယ္စရာလဲ မရွိေတာ့ အေပၚထပ္ကို တက္ခဲ့တယ္။ အေပၚထပ္ကို အခန္းက်ဥ္း နဲ႕ အက်ယ္ ႏွစ္ခန္းဖြဲ႕ထားျပီး အက်ဥ္းဘက္မွာ ေရေမႊးအဆီအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆပ္ျပာ စတဲ့ အေမႊးအၾကိဳင္ သုံးစရာေတြ အဓိက ေရာင္းပါတယ္။ ေရေမႊးအဆီေတြကို စမ္းသပ္ဖို႕ ပုလင္းေလးေတြ ေပးထားတယ္။ ဟိုပုလင္း ေမႊးၾကည့္ ဒီပုလင္းေမႊးၾကည့္နဲ႕ မူးေတာင္လာတယ္။ စပါးလင္ကထုတ္တဲ့ ေရေမႊး အဆီေတာင္ ရွိတယ္။ စပါးလင္ မစားတဲ့ ႏိုင္ငံအဖို႕ အဆန္းေပမယ့္ က်မအဖို႕ ဒီေရေမႊးနံ႕ရရင္ ၾကက္သားကာလသားဟင္း စားခ်င္ေတာ့မွာဘဲ။ :P ေရေမႊးလဲ မဝယ္ျဖစ္ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ အ႐ုပ္ေရာင္းတဲ့ေနရာနား ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီထဲက ပန္းေရာင္စုတ္ဖြား ေခြး႐ုပ္ကေလး ခ်စ္လြန္းလို႕ ဝယ္ခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းတဲ့ေကာင္တာမွာ တန္းစီေတာ့ သူမ်ားေတြက အခန္းထဲထားဖို႕ Aroma ပုလင္းေတြဝယ္လို႕၊ အိမ္ၾကီးရွင္က ေခြး႐ုပ္ကေလးနဲ႕ဆိုေတာ့ တ႐ုတ္မေလးက ၾကည့္ျပီးရီတယ္။ (တတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ လိုခ်င္တာကိုး။ မသိတဲ့လူအဖို႕ေတာ့ အိမ္ၾကီးရွင္က ကေလးအေဖေပါ့၊ မ်က္ႏွာၾကည့္ရင္ ယုံၾကမွာပါေနာ့။)

အေပၚထပ္ရဲ့ အခန္းက်ယ္ဘက္မွာ ခုံတန္းေတြခ်ထားျပီး ပန္းေျခာက္အမ်ိဳးမ်ိဳး အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။ အဲဒီအခန္းက "အိုရွီဘန"နဲ႕ Flower arrangement ေတြကို အခေပးျပီး လက္ေတြ႕လုပ္လို႕ရပါတယ္။ အတြဲတတြဲ ပန္းေျခာက္ေတြနဲ႕ Flower arrangementလုပ္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့တယ္။



"ရွိဇဲန္းေစးကစြတ္-ျပခန္း"သို႕

"ဟာ့ဘု"ျပခန္းက "ကာဝဂုခ်ိ-ကန္"နားမွာမို႕ ေရကန္ကိုလည္းျမင္ရတဲ့ "ရွိဇဲန္းေစးကစြတ္-ျပခန္း"ကို ဆက္သြားပါတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေရေမႊးနံ႕တစ္မ်ိဳးက အေတာ္ေမႊးၾကိဳင္ေနတာမို႕ ဘယ္သူေရေမႊးဝယ္လာလဲ ေမးၾကရင္းမွ အမၾကီးက ေရေမႊးအဆီ စမ္းသပ္ၾကည့္တုန္း လက္ေခ်ာ္ျပီး ကိုယ္ေပၚ အားလုံးေမွာက္က်လာတာတဲ့၊ ေကာင္းေရာ။ ေမႊးေမႊးေလးနဲ႕ ခရီးသြားရတာေပါ့။ "ကာဝဂုခ်ိ-ကန္"ေပၚ ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ တံတားကိုျဖတ္ေတာ့ ကားလမ္းပိတ္ျပန္ေရာ။ တံတားေပၚကေန "ကာဝဂုခ်ိ-ကန္"ထဲ တိမ္ၾကားက ေနေရာင္ ျဖာက်ေနတာ အရမ္းလွပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုးကင္မရာနဲ႕ လွမ္း႐ိုက္ေတာ့ သိပ္မသိသာလိုက္ဘူး။


"ရွိဇဲန္းေစးကစြတ္-ျပခန္း" အေရွ႕ဘက္မွာ lavender ပန္းခင္းၾကီး ရွိပါတယ္။ ပန္းခင္းေဘးမွာ ေက်ာက္သားေတြနဲ႕ ဖူဂ်ီေတာင္ပုံေဖာ္ထားပါတယ္။



ဖူဂ်ီေတာင္ ဝန္းက်င္မွာ lavender ေတြ အရမ္းမ်ားေတာ့ ဘယ္အေရာင္းဆိုင္ခန္းမွာမဆို ခရမ္းေရာင္ အသုံးအေဆာင္ေတြ ေရာင္းပါတယ္။ ဒီ "ရွိဇဲန္းေစးကစြတ္-ျပခန္း"ထဲမွာလဲ အတူတူပါဘဲ။

ဝယ္ခ်င္တာလဲ မရွိတာမို႕ ေရခဲမုန္႕စားရင္းနဲ႕ ျပခန္းအျပင္ဘက္က သစ္ထြင္းထိုင္ခုံမွာထိုင္ရင္း lavender ပန္းခင္းရယ္၊ ဖူဂ်ီေတာင္နဲ႕ "ကာဝဂုခ်ိ-ကန္"ကို ေငးေနလိုက္တယ္။ ညေနလဲ ေစာင္းလာျပီမို႕ ႐ႈခင္းက အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။ ကန္ထဲမွာ ဘုတ္စီးေနသူေတြေရာ ေရလႊာေလွ်ာစီးေနသူေတြနဲ႕ အမ်ားၾကီးပါဘဲ။ ေရလႊာေလွ်ာစီးသူတစ္ေယာက္က စတန္႕က်င့္ေနတာမို႕ ေရထဲမွာ ခုန္ျပီးေနာက္ျပန္ပတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတဲ့ သူ႕ၾကည့္ရင္း ကိုယ္ပါ တဟဲ့ဟဲ့ ျဖစ္ေနရတယ္။

ကန္ကေန တစ္နာရီ အခေပးျပီး ဘလူးဘယ္ရီသီး အဝခူးစားလို႕ရတဲ့ျခံကိုသြားဖို႕က အခ်ိန္မရွိေတာ့တာနဲ႕ အဲဒီကေနဘဲ တိုက်ိဳကို လွည့္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာလည္း အလာတုန္းကလို ကားလမ္းပိတ္ျပန္ပါတယ္။ အလာေလာက္ေတာ့ သိပ္မဆိုးဘူးဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္ကုန္တာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။ လမ္းမွာ ဝိတ္ေလွ်ာ့တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ရင္း အစာေျပလည္းမဟုတ္ ညေနစာလည္းမက်နဲ႕ Mosဘာဂါဆိုင္မွာ တန္းစီျပီး ဘာဂါ၊ ၾကက္ေၾကာ္နဲ႕ အေအးေတြဝယ္ျပီး ကားထဲထိုင္ ဗိုက္ျဖည့္ၾကတယ္။ စားေသာက္ျပီးေတာ့ ဆက္ထြက္လာလိုက္တာ ဗိုက္ေလးတင္း မ်က္လုံးေလးစဥ္းျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာ တိုက်ိဳနားေရာက္မွ ျပန္ႏိုးလာတယ္။ က်မတို႕ေတာင္ အိပ္ငိုက္တာ ကားေမာင္းတဲ့သူ အိပ္ေပ်ာ္မွာ စိုးရတယ္။ ညက ေသာက္ျပီး အိပ္ရာဝင္ ညဥ့္နက္တယ္ ဆိုေတာ့ေလ။ သူ႕ညီမကေတာ့ စိတ္ပူျပီး တလွည့္ေမာင္းေပးရမလား ေမးရွာတယ္။ သူက နည္းနည္းမွ အိပ္မငိုက္ဘူး၊ ကားေမာင္းရတာ ေပ်ာ္လို႕ ဆိုေတာ့လည္း ဟန္က်သား။ တိုက်ိဳထဲ ဝင္ေတာ့ ေမွာင္လာျပီ။ က်မတို႕ကို အလာတုန္းက သူတို႕လာၾကိဳတဲ့ ဘူတာမွာ ခ်ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ရထားစီး၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီ ေက်ာ္ျပီေလ။ ေနာက္ေန႕က "ပင္လယ္ေန႕" ပိတ္ရက္မို႕သာေပါ့။ ဒါနဲ႕ဘဲ ပင္ပန္းလာသမွ် ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္လိုက္ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။


(ကင္မရာ ဓာတ္ခဲအားကုန္သြားလို႕ တံတားေပၚက ႐ိုက္ထားတဲ့ပုံရယ္၊ ေက်ာက္သားဖူဂ်ီေတာင္ပုံရယ္မွ လြဲျပီး က်န္တာ googleမွ ရယူထားပါတယ္။)