ဂ်ပန္ပုံျပင္(၂)

ငရဲျပည္သို႕ တေခါက္　

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက "နစ္ကိုး"ျမိဳ႕ရဲ့ "ရွကိုးဂ်ိ"ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ "ခကုဂဲန္း ေရွာနင္း" လို႕ေခၚတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီး တစ္ပါးရွိတယ္။
တေန႕ေတာ့ "ေရွာနင္း"ဟာ ေဘးေစာင္း လွဲလ်က္သားနဲ႕ ေသဆုံးသြားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႕ ကိုယ္ခနၶာက အသက္ရွိေနသလို ခပ္ေႏြးေႏြးနဲ႕ အသားကလဲ ပုံမွန္အေရာင္ပါဘဲ။
အသက္လည္းမ႐ႉ ႏွလုံးကလည္း လုံးဝမခုန္တာကေတာ့ အျခား လူေသေတြလိုပါဘဲ။
"ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲေဟ့?"
လူေတြက ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၇ရက္ေတာင္ ေက်ာ္လာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ "ေရွာနင္း"က ဖ်က္ခနဲ မ်က္ေစ့ပြင့္လာတယ္။
"ဟာ! မ်က္ေစ့ပြင့္လာျပီ၊ ျပန္သတိရလာျပီ"
"ေရွာနင္း"က သူ႕ကို ဝိုင္းျပီး စိတ္ပူေနတဲ့ သူေတြကို အေျခအေနကို ရွင္းျပေတာ့တယ္။
"ၾကည့္ရတာေတာ့ ငါ ေသသလို ျဖစ္ေနမယ္ထင္တယ္။ အားလုံး စိတ္ပူေစမိတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါ ခုေလးတင္ ငရဲျပည္ခရီးက ျပန္ေရာက္လာတာ။ အေတာ္ဘဲ အားလုံးကို ေျပာစရာရွိတယ္"
အဲလိုေျပာျပီး "ေရွာနင္း"က ထူးဆန္းတဲ့ အေၾကာင္းကို စေျပာပါေတာ့တယ္။
"ဖ်တ္ကနဲ႕ သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက တိမ္ေတြကိုစီးျပီး အေမွာင္တိုက္ထဲ တိုးတိုးဝင္ေနတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ မီးေတာက္ေတြ ဝိုင္းေနတဲ့ ေတာင္မုဒ္ဦးဝကို ေရာက္သြားျပီး အဲဒီမွာ ဘီလူးေတြ ရပ္ေနတယ္။
ဒါ နာမည္ၾကီးတဲ့ ငရဲတခါးဝမွန္း သိလိုက္တယ္။
မုဒ္ဦးကို ျဖတ္ျပီး ေနာက္ေတာ့ ငရဲမင္းရဲ့ ခန္းမထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ငရဲမင္းေရွ႕မွာေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီး တန္းစီေနတာဘဲ။ ငရဲမင္း အဆုံးအျဖတ္ကို နာခံရမယ့္သူေတြေလ။
အေရွ႕ဆုံးက လူက ငရဲမင္းေရွ႕ ဆြဲေခၚသြားခံရခ်ိန္မွာ ဒီလိုေျပာတယ္။
'ငရဲမင္းၾကီး က်ေနာ္ ငရဲက်ရေလာက္ေအာင္ ဘာမွမလုပ္မိပါဘူး'
အဲဒီအခါ ငရဲမင္းက ေၾကာက္စရာ အသံၾကီးနဲ႕ ၾကိမ္းေမာင္းေတာ့တယ္။
'မညာစမ္းနဲ႕! မင္း ေခြး၃ေကာင္ ေၾကာင္၆ေကာင္ကို သတ္ခဲ့တယ္'
'ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြသတ္တာ ငရဲက်တတ္လို႕လား?'
'ေျပာေနဖို႕ေတာင္မလိုဘူး! ဥပမာ ပိုးေကာင္ တစ္ေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွိရင္ လူသားနဲ႕ အတူတူဘဲ။ သတ္မိရင္ အျပစ္ရွိတယ္။ မင္းငရဲခံရမယ္။ အႏွစ္ ငါးရာ သံဒုတ္နဲ႕ ဆက္တိုက္ အ႐ိုက္ခံရမယ္'
ငရဲမင္းက ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘီလူးေတြေရာက္လာျပီး အဲဒီသူကို ဆြဲေခၚသြားတယ္။
'ေနာက္တစ္ေယာက္ ေရွ႕ထြက္ခဲ့'
'ဟြန္း! ၾကိဳက္သလိုလုပ္။ ငရဲက်တာ ဘာေနာင္တမွ မရဘူး'
'ဟုတ္လား၊ မင္းလိုမ်ိဳး ေနာင္တမရတဲ့ေကာင္ေတြကို ပိုၾကီးေလးတဲ့ အျပစ္ ခ်မွတ္ရမယ္။ မင္းသြားရမယ့္ ငရဲက သံၾကာပြတ္ငရဲဘဲ။ အဲဒီမွာ ႏွစ္တစ္ေထာင္ မီးအပူကင္ထားတဲ့ သံၾကာပြတ္နဲ႕ ဆက္တိုက္အ႐ိုက္ခံေပေရာ့! လာ ေနာက္တစ္ေယာက္'
ဒီလိုနဲ႕ ငရဲမင္းက ငရဲျပည္ေရာက္လာတဲ့ လူေတြကို တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ စီရင္ခ်က္ ခ်လာလိုက္တာ ေနာက္ဆုံး ငါ့အလွည့္ ေရာက္လာတယ္။
အဲဒီအခါ ငရဲမင္းက ဒီလို ေျပာေတာ့တယ္။
"ခကုဂဲန္း"ကိုေခၚရတာ အျပစ္ရွိလို႕ မဟုတ္ဘူး။ ျမင္တယ္မဟုတ္လား၊ အခုတေလာ ငရဲျပည္ေရာက္လာတဲ့ လူေတြမ်ားမ်ားလာတာ။ ဒါဟာ အသက္ရွင္တုန္းက မေကာင္းမႈလုပ္ရင္ ငရဲက်တတ္တာကို ေမ့ေနၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လို႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႕ လူေတြကို တရားေဟာေျပာေပးဖို႕ တာဝန္ေပးဖို႕အတြက္ ငရဲရဲ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းပုံကို ေသခ်ာျမင္ရေအာင္ ျပျပီး ငရဲက်မယ့္သူေတြနည္းလာေအာင္ ေဟာေျပာ ရွင္းျပေပးေစခ်င္လို႕ဘဲ'
လို႕ ေျပာျပျပီး ငါ့ကို ငရဲျပည္ ေခၚရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။
ငရဲျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေဝဒနာခံစားေနရပါေစ ေသလို႕မရဘူး။
ဥပမာ ခနၶာကိုယ္ကို အစိတ္စိတ္ ပိုင္းျဖတ္ခံရလည္း ခဏနဲ႕ နဂိုလို ျပန္ျဖစ္သြားျပီး အျမဲ ေဝဒနာ ခံစားေနရေတာ့တာ။
ပစၥည္းအေလးေတြ ေက်ာေပၚထမ္းျပီး ဆူးေတာင္ေပၚ တက္ေနရတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။
ပူေလာင္တဲ့ ေသြးကန္ထဲ တိုးေဝွ႕ေနတဲ့ လူေတြ။
ငရဲျပည္မွာ အဲလို လူေတြရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံေတြ၊ ညည္းတြားသံေတြဆက္တိုက္ဘ။ဲ
'သိၾကျပီလား၊ မေသခင္အထိ ဒီေလာက္ ခံရမယ္ဆိုတာ မေတြးမိၾကဘူးမဟုတ္လား။ လူေတြ ဒီေနရာ မလာသင့္ဘူး'
လို႕ ငရဲမင္းက ေျပာတယ္။
'ေကာင္းပါျပီ။ တစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ငရဲက်တဲ့သူ နည္းပါးေအာင္ တရားေဟာသြားမယ္'
ငရဲမင္းကို ကတိေပးျပီး ငါက ငရဲျပည္က ျပန္ခဲ့တာဘဲ"
အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ "ေရွာနင္း"ဟာ တစ္ပါးတည္းေပမယ့္လည္း လူေတြ ငရဲက်တာကေန ကယ္တင္ရေအာင္ ငရဲျပည္အေၾကာင္း တရားေဟာေနပါေတာ့တယ္။

***

ပုံျပင္တစ္ရာ


တခါက ရြာတရြာမွာ အသုဘ အခန္းအနား ရွိတယ္။
ေန႕ခင္းအခ်ိန္က မ်ားျပားလွတဲ့ အသုဘ႐ႈလာ ရြာသားေတြက ညေနပိုင္းလည္းေရာက္ေရာ တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးသြားလိုက္တာ ေနာက္ဆုံး လူငယ္ ၆ေယာက္ ၇ေယာက္ဘဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
"တကူးတက စုက်န္ေနခဲ့တာ။ ဘုရားေက်ာင္းရဲ့ ခန္းမမွာ 'ပုံျပင္တစ္ရာ' ေဆာ့ၾကည့္ရေအာင္"
တစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ေတာ့
"ဟင္အင္း၊ အသုဘျပီးျပီးခ်င္း 'ပုံျပင္တစ္ရာ'ေဆာ့ရင္း တကယ္ သရဲထြက္လာတတ္တယ္လို႕ ေျပာတယ္။ မလုပ္ၾကပါနဲ႕"
တစ္ေယာက္က ေက်ာခ်မ္းျပီး ေျပာတယ္။
'ပုံျပင္တစ္ရာ'ဆိုတာ ညသန္းေခါင္မွာ လူစု၊ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္ရာမီးထြန္းျပီး သရဲအေၾကာင္း ေျပာတာျဖစ္တယ္။
ပုံျပင္ တစ္ခုျပီးတိုင္း ဖေယာင္းတိုင္မီးတစ္ခုစီကို ညႇိမ္းသြားျပီး ေနာက္ဆုံး ဖေယာင္းတိုင္ ညိမ္းသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ့္သရဲ ထြက္လာတယ္လို႕ ေျပာၾကေပမယ့္ ဒီလူငယ္ေတြက တခါမွ မစမ္းသပ္ၾကည့္ဖူးပါဘူး။
"ဟာ! သူရဲေပါေၾကာင္လိုက္တာ။ တကယ္သရဲထြက္လာမလာက လုပ္ၾကည့္မွ သိမွာေပါ့ဟ'
"ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္"
"ဒါဆို လုပ္ၾကည့္ရေအာင္"
လို႕ေျပာျပီး လူငယ္ေတြဟာ ဘုရားေက်ာင္းခန္းမမွာ 'ပုံျပင္တစ္ရာ'ကို စၾကေတာ့တယ္။
"ဒါက အဖိုးဆီက ၾကားဘူးတာ......"
"ဒါက ရြာတရြာက လူေသတုန္းကေပါ့....."
လို႕ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ သရဲအေၾကာင္းေျပာျပီး ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္စီ ညႇိမ္းသြားလိုက္ၾကတယ္။
ညဥ့္နက္သထက္ နက္လာသလို ဖေယာင္းတိုင္လည္း ေနာက္ဆုံး တစ္တိုင္ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္။
အစက မယုံတယုံနဲ႕ စမ္းသပ္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ေၾကာက္လာၾကတယ္။
"ဟုတ္ျပီလား၊ ဒီေနာက္ဆုံး ဖေယာင္းတိုင္ကို ညိမ္းသြားရင္ တကယ့္သရဲ ထြက္လာမလား မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သရဲထြက္လာလည္း ဘယ္သူမွ ထြက္မေျပးေၾကးေနာ္"
"အင္းပါ။ ဘယ္လိုသရဲထြက္လာမလဲ ဒီမ်က္လုံးနဲ႕ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ဦးမွာ"
လူငယ္ေတြက အေျပာၾကီးသေလာက္ 'ပုံျပင္တစ္ရာ'ရဲ့ အၾကိမ္တစ္ရာေျမာက္ ပုံျပင္ျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ဆုံးဖေယာင္းတိုင္ကို ညႇိမ္းလိုက္တဲ့အခါ ေမွာင္မဲသြားတဲ့ ခန္းမထဲက တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ထြက္ေျပးကုန္ၾကျပီး ေနာက္ဆုံး တစ္ေယာက္ဘဲက်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။
"ဟြန္း! အလကားေကာင္ေတြ။ ....ဒါနဲ႕ ဒီသရဲေကာင္ကလဲ ျမန္ျမန္ထြက္လာတာမဟုတ္ဘူး"
က်န္ေနခဲ့တဲ့လူငယ္က ရင္ေကာ့ျပီး ခန္းမအေမွာင္ထဲ ထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ...
♪ရႊီး ဖတ္.. ဖတ္.. ဖတ္..
မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ပိတ္ျဖဴဝတ္ထားတဲ့ သရဲက ေပၚလာတယ္။
"~ဟင္းးးးးး မေက်နပ္ဘူးးးးးး~"
"အား!"
လူငယ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေျပးမိမလိုျဖစ္ျပီး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႕ ေခ်ာေမာတဲ့ သရဲမေလး ျဖစ္ေနတယ္။
"ဟာ! ဒါအေတာ္ေခ်ာတဲ့သူဘဲ"
တဖက္က သရဲျဖစ္ေပမယ့္ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးမို႕ နည္းနည္းမွ မေၾကာက္မိဘူး။
လူငယ္က ျပန္ထိုင္လိုက္ျပီး သရဲကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။
"ေဟး ခုနက မေက်နပ္ဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တာ ဘာကို မေက်နပ္တာလဲ? 'မေက်နပ္ဘူးကြ~'လို႕ ေျပာ႐ုံနဲ႕ ဘာမွန္းနားမလည္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ? အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပႏိုင္မလား?"
အဲလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သရဲက ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ေျဖတယ္။
"အင္း ေကာင္းျပီ။ က်မက ေတာင္ဟိုဘက္တျခမ္းမွာရွိတဲ့ ရြာကေန ဒီရြာသူၾကီးဆီမွာ အလုပ္လာလုပ္ရတဲ့သူပါ။ ႐ုတ္တရက္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေရာဂါနဲ႕ ေသဆုံးခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရြာသူၾကီးက ေငြႏွေမ်ာျပီး အသုဘအခန္းအနား မလုပ္ေပးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခုထိ ဘယ္ကိုမွ မသြားႏိုင္ မကြၽတ္လြတ္ျဖစ္ေနတာ"
"ဪ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ"
"ဒီည ရွင္တို႕ေတြ 'ပုံျပင္တစ္ရာ'ေဆာ့တဲ့အက်ိဳးေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး ဒီခန္းမထဲ ကိုယ္ေယာင္ျပလို႕ ရလာတာ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဘုရားေက်ာင္းရဲ့ ဆရာေတာ္ဆီကေန အမွ်ေဝေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစ။ ဒါမွ ကြၽတ္လြတ္ႏိုင္မွာမို႕ပါ"
သရဲမေလးက လက္အုပ္ခ်ီ ေတာင္းဆိုတယ္။
"ဟုတ္ကဲ့။ ျပဳလုပ္ေပးပါ့မယ္"
လူငယ္က ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ သရဲမေလး ဖ်တ္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
ေနာက္တေန႕မနက္ လူငယ္က ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္တင္ျပီး သရဲမေလးအတြက္ အမွ်ေဝေပးလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ လူငယ္လည္း ကံဇာတာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေကာင္းလာျပီး ေနာက္ဆုံး သူေဌးျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။