ဖူဂ်ီေတာင္သို႕

ဂ်ဴလိုင္လ ၁၉ရက္ေန႕က က်မတို႕ ဖူဂ်ီေတာင္ကို သြားလည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ တစ္လေလာက္ကတည္းက အိမ္ၾကီးရွင္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖူဂ်ီေတာင္သြားမလို႕ လိုက္မလားလို႕ ၾကိဳေျပာထားလို႕ မေရာက္ဖူးတာနဲ႕ လိုက္မယ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တစ္ညအိပ္ ႏွစ္ရက္ခရီးပါ။ အိမ္ၾကီးရွင္ သူငယ္ခ်င္းက ကားေမာင္းျပီး သူရဲ့ဇနီးရယ္ သူ႕ညီမရယ္၊ ေနာက္ အသိအမၾကီးလင္မယားရယ္၊ က်မတို႕ရယ္ အားလုံး (၇)ေယာက္ပါ။ ကားစင္းလုံးငွါးျပီး ကိုယ္တိုင္ေမာင္းသြားၾကတာပါ။ ကားေမာင္းတဲ့ အိမ္ၾကီးရွင္သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းသားေပမယ့္ လိုင္စင္လည္းရွိ ကားေမာင္းလည္း ဝါသနာပါမို႕ အေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။ သူက ဖူဂ်ီေတာင္ကို ႏွစ္ခါေတာင္ လာလည္ဖူးရဲ့သားနဲ႕ သက္သက္ထပ္လည္တာပါ။ ဟိုမွာတည္းဖို႕ကအစ အားလုံး သူစီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ မစီစဥ္တတ္တဲ့ က်မတို႕အတြက္ေတာ့ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ပါဘဲ။ သြားမယ့္ရက္မွာ သူတို႕ကားလာၾကိဳမယ့္ဘူတာမွာ မနက္ ၉နာရီအမွီ ေစာင့္ေန႐ုံပါဘဲ။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ သြားမယ့္ခရီးစဥ္ကို print ထုတ္ထားတဲ့ စာရြက္နဲ႕ သြားမယ့္အခ်ိန္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းတြက္ထားတာျပတယ္။ ဖူဂ်ီေတာင္အျပင္ ေနာက္ရက္မွာ အဲဒီနားက လည္စရာ ေနရာေတြလည္း ပါတယ္။

အဲဒီရက္က စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ တနလၤာေန႕က "ဥမိႏိုဟိ"ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ေန႕ပိတ္ရက္ျဖစ္လို႕ ဂ်ပန္ေတြလည္း ခရီးေတြထြက္ေနၾကပါတယ္။ တိုက်ိဳထဲမွာကတည္းက ကားလမ္းေတြ အေတာ္ပိတ္ေနပါတယ္။ ဟိုင္းေဝးလမ္းေပၚေရာက္တဲ့အထိ တဘီးခ်င္းလွိမ့္သြားေနရတာ မ်ားပါတယ္။ အသြားလမ္းဘက္မွာ ကားတန္းၾကီးအျပင္ အျပန္ဘက္မွာလည္း ခရီးက ျပန္လာသူေတြရဲ့ကားေတြ တန္းစီေနတာပါဘဲ။ တန္းစီဝါသနာပါတဲ့ ဂ်ပန္ေတြပီပီ လမ္းမွာရွိတဲ့ ဝိတ္ေလွ်ာ့ရတဲ့ ေနရာေတြမွာလည္း တန္းစီလို႕ပါဘဲ။

က်မကေတာ့ ဒီေရာက္ျပီး ပထမဆုံး ညအိပ္ခရီးလည္းျဖစ္ ျမန္မာေတြနဲ႕အတူလည္းျဖစ္မို႕ အေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ အဲ! အားလုံးျမန္မာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ၾကီးရွင္သူငယ္ခ်င္း ကားေမာင္းတဲ့သူရဲ့ အမ်ိဳးသမီးက တ႐ုတ္-ကိုးရီးယားစပ္ ကျပားပါ။ သူမကို သူ႕မေယာင္းမေလးက လမ္းမွာ ျမန္မာစာသင္ေပးလာပါတယ္။ စာေရးစာဖတ္က "န"အထိ ေရာက္ေနျပီတဲ့။ ဘုရားရွိခိုးလဲ ႏႈတ္တိုက္သင္ထားေပးတယ္ ေျပာတယ္။ ေသခ်ာသင္ယူေနတာ အေတာ္ေတာ့ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ေနာက္ အမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကားမူးလို႕ မွိန္းေနပါတယ္။ က်မက ေတာ္႐ုံေတာ့ ကားမမူးတတ္ေပမယ့္ ျငိမ့္ျငိမ့္ ျငိမ့္ျငိမ့္ကားဆို အစပိုင္းမွာ နဲနဲမူးတတ္ပါတယ္။ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႕ ဝုန္းဒိုင္းဂုံးဂြမ္းေမာင္းတဲ့ကားဆို လုံးဝမမူးတတ္ပါဘူး။ (အသက္မေပ်ာက္သြားဖို႕ ဘုရားတေနရလို႕။) ေတာ္ေတာ္ေလး သြားမိလာေတာ့ ေနာက္က စာသင္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္လဲ ကားမူးလာၾကလို႕ အသံတိတ္လာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ အမက သူ႕ရဲ့ ေရွာက္သီးေဆးျပားေတြ အားလုံးကို လိုက္ေကြၽးပါတယ္။ တ႐ုတ္မေလးကိုေတာ့ ေရွာက္သီးေဆးျပားက ဘာနဲ႕လုပ္ထားတာကို ဂ်ပန္လို ရွင္းျပလိုက္ေသးတယ္။ က်မေတာ့ ေရွာက္သီးေဆးျပားစားမွ ဒီတစ္ခါ အိမ္ကိုပစၥည္းမွာရင္ ေရွာက္သီးေဆးျပားပါမွာဖို႕ စိတ္ကူးရမိတယ္။ ဒီမွာ အခ်ဥ္စားခ်င္ရင္ ရွာရခက္တယ္ေလ။

စကားတေျပာေျပာနဲ႕ ေမာင္းလာလိုက္ၾကတာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ "ဖူဂ်ီကယူး" (Fujikyu Highland)ဆိုတဲ့ ကစားကြင္းေဘးေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ႐ိုလာကိုစတာေတြ အမ်ားၾကီးပါဘဲ။ ကားပါကင္မွာလည္း ကားေတြျပြတ္သိပ္ေနပါတယ္။ "ဖူဂ်ီကယူး"ကေန ဖူဂ်ီေတာင္ကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။


႐ိုလာကိုစတာေတြျမင္ေတာ့ ဖူဂ်ီေတာင္က ေနာက္ေန႕အျပန္မွာ ႐ိုလာကိုစတာ စီးၾကမယ္ဆိုျပီး စကားစလာပါတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့သူရဲ့ ညီမေလးက အရမ္းစီးခ်င္ေနတယ္။ သူက ႐ိုလာကိုစတာ အရမ္းၾကိဳက္တယ္လို႕ေျပာတယ္။ အိမ္ၾကီးရွင္ကလည္း စီးၾကည့္ခ်င္သတဲ့။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္သတၱိကိုယ္ အာမေတာ့ မခံရဲပါဘူး။ က်န္တဲ့အမၾကီးတို႕ လင္မယားနဲ႕ တ႐ုတ္မေလးကေတာ့ အျမင့္လုံးဝမရလို႕ မစီးပါရေစနဲ႕ဆိုတာနဲ႕ဘဲ ၇ေယာက္မွာ ၂ မဲနဲ႕ ႐ိုလာကိုစတာ မစီးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ "ဖူဂ်ီကယူး"ေက်ာ္လာေတာ့ ဖူဂ်ီေတာင္ဆီသြားရမယ့္ ေတာင္တက္လမ္းဂိတ္ဝ ေရာက္လာပါတယ္။


ေတာင္တက္လမ္းက အေတာ္ေလးေျပျပစ္တာ ေတြ႕ရတယ္။ အျမင့္ကို တက္ေနတယ္လို႕ မခံစားရပါဘူး။ ကားနဲ႕က "ေဂါ့ေဂါ" (gogou/ fifth station/ ၅ဆင့္)အထိ တက္လို႕ရပါတယ္။ "ေဂါ့ေဂါ"က ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အျမင့္ ေပႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္မွာ ရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အေကြ႕ေတြမွာ ေဘးဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာင္ခိုးေတြနဲ႕ ေအာက္ကို ဘာမွမျမင္ရတဲ့အတြက္ အသည္းထဲ လွပ္ခနဲ ျဖစ္သြားရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္က ေနပူျပင္းလာေပမယ့္ ဖူဂ်ီေတာင္ကိုေရာက္လာေတာ့ ေအးလာပါတယ္။ "ေဂါ့ေဂါ"မေရာက္ခင္ေလးတင္မွာ လမ္းမွာ ကားေတြပိတ္ျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ က်မတို႕လည္း ကားပတ္ကင္ရတဲ့ေနရာမွ ထားခဲ့ျပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေရွ႕ဆက္သြားရင္ ပတ္ကင္ေနရာ ရ/မရက မေသခ်ာတာမို႕ပါ။


မိနစ္ ၂၀ေလာက္ ေလွ်ာက္ရမယ္ေျပာတာဘဲ။ ဆိုင္းဘုတ္ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ "ေဂါ့ေဂါ"ေရာက္ဖို႕အတြက္ ၂ကီလိုမီတာတဲ့ (အိ!!)။ :O

ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာကေန ဖူဂ်ီေတာင္ကို ဓာတ္ပုံလွမ္း႐ိုက္လိုက္တယ္။


အရင္က ဖူဂ်ီေတာင္ကို ပုံမွန္ေတာင္လိုဘဲ ထင္ထားတာ။ ေရာက္မွဘဲ မဲမဲတူးတူးနဲ႕ ေခ်ာ္ရည္ေတာင္မွန္း ေသခ်ာသိရေတာ့တယ္။ မီးေတာင္ေဟာင္းမွန္းသိေပမယ့္ အဲလို မဲမဲသံတုံးလို ေတာင္ၾကီးမွန္း မထင္ထားတာလဲ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ မေပ်ာ္ေသးတဲ့ ႏွင္းေတြ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သစ္ပင္လည္း "ေဂါ့ေဂါ"ထိက လြဲျပီး လုံးဝမေပါက္ပါဘူး။ ေတာင္ကတုံးၾကီးကိုၾကည့္ျပီး မီးေတာင္ေပါက္တုန္းက ဘယ့္ႏွယ့္မ်ားေနမလဲမသိလို႕ ၾကက္သီးထမိတယ္။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ထင္း႐ႉးလို အပင္ေတြ တန္းစီေပါက္ေနပါတယ္။ ပန္းမႈန္မႈန္ေလးေတြ ပြင့္ေနေတာ့ ပ်ားေတြ ပိတုန္းေတြလဲ တဝဲဝဲနဲ႕။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း အေတာ္ေျခေညာင္းလာၾကပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေတာင္ေပၚကို အလကားဆြဲေပးတဲ့ busကား ေစာင့္စီးၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ busကားနဲ႕ဆို တစ္မွတ္တိုင္ဘဲက်န္ေတာ့တာ။ က်မတို႕ ကားရပ္ထားခဲ့တဲ့ေနရာကေနဆို ၅ မွတ္တိုင္ေျမာက္နားမွာ ရွိပါတယ္။


"ေဂါ့ေဂါ"ေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ က်မတို႕ကေတာ့ မြန္းလြဲေနျပီျဖစ္လို႕ ေန႕ခင္းစာစားဖို႕ အရင္ျပင္ဆင္ပါတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကဘဲ ဂ်ပန္ အစားေသာက္မရရင္ မစားခ်င္တာမို႕ ဘယ္မွာ "ဝ-ေရွာကု" (Washoku)ရသလဲဆိုျပီး ဟိုဆိုင္ ဒီဆိုင္ လိုက္တက္ၾကည့္တယ္။ အဆင္ေျပတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္စားလိုက္ၾကတယ္။ ခရီးသြားမ်ားတဲ့ရာသီျဖစ္ေတာ့ ဆိုင္လည္း လူမႏိုင္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ စားျပီးေသာက္ျပီးမွ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြထဲ လိုက္ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက စားစရာေတြေရာင္းတာပါ။ ျမည္းၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္မွဝယ္လို႕ရပါတယ္။ က်မက ကိုယ့္ဗမာပါးစပ္နဲ႕ မကိုက္လို႕ မစားခ်င္တာနဲ႕ ျမည္းေတာင္မၾကည့္မိဘူး။ ဒါနဲ႕ အမွတ္တရ ဘာဝယ္ရင္ေကာင္းမလဲ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ပို႕စ္ကဒ္ေတြ သြားေတြ႕တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရင္ အဲေလာက္လွတာ မရႏိုင္တာမို႕ ပို႕စ္ကဒ္အထုပ္ေလးဘဲ ဝယ္လိုက္ပါတယ္။ (လာလည္သူေတြကို "အိုမိရဂဲ" လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ ပို႕စ္ကဒ္ေတြကို စကန္ဖတ္ေပးလိုက္တယ္။ အေရာင္ေတာ့ သိပ္မလင္းေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။)

A scene of swans on Lake Yamanakako and Mt. Fuji

A scene of carp streamers and Mt. Fuji

A scene of the cherry blossoms at the Lake Kawaguchi and Mt. Fuji

A scene of the pasture at Asagiri heights and Mt. Fuji

A scene of the wheat field and Mt. Fuji

A scene of the sunflower field and Mt. Fuji in summer

A scene of lavender flowers at Lake Kawaguchi and Mt. Fuji

A snowy scene of Mt. Fuji and Oshino village in early morning

A scene of the rising sun from the top of Mt. Fuji from Lake Tanuki

A wonderful sunset scene of Mt. Fuji from Hakone

ဟိုဆိုင္ဝင္ၾကည့္ ဒီဆိုင္ဝင္ၾကည့္ျပီး အျပင္ျပန္ထြက္ေတာ့ ဆိုင္ေတြအလယ္ ေနရအက်ယ္ၾကီးထဲ လူေတြ သူ႕အဖြဲ႕နဲ႕သူ ေတာင္ေပၚတက္ဖို႕ တန္းစီေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အားလုံးက ေတာင္တက္ဝတ္စုံကိုယ္စီနဲ႕ပါ။


ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ အကင္တို႕လို မုန္႕ဆိုင္တခ်ိဳ႕လည္း ထြက္ေနပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ျမန္မာျပည္မွာ ဘုရားပြဲရာသီ ဆိုင္တန္းေလးေတြ ထြက္သလို ခရီးသြားမ်ားတဲ့ အခ်ိန္ ခနလာဖြင့္ၾကတယ္။


က်မတို႕ကေတာ့ ေတာင္ေပၚမတက္ပါဘူး။ အစကတည္းက "ေဂါ့ေဂါ"အထိဘဲ ကားနဲ႕တက္ဖို႕ စီစဥ္လာတာပါ။ သင္တန္းမွာကတည္းက Senseiကို ဖူဂ်ီေတာင္ရဲ့ ရာသီဥတုကို ေမးထားလိုက္တယ္။ တိုက်ိဳမွာ ပူေနေပမယ့္ ဟိုမွာ ဘယ္လိုေနမွန္းမသိလို႕။ Senseiက "ေဂါ့ေဂါ"အထိဘဲဆိုရင္ အရမ္းမေအးဘူး ေနလို႕ေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ေနေရာင္သာ ရွိေနေပမယ့္ တခ်က္တခ်က္ ေတာင္ခိုးေတြ ေဝျပီး ေနေရာင္ကို ကာသြားရင္ ေဆာင္းဝင္စအခ်ိန္လို ေအးပါတယ္။ က်မတို႕လည္း ေတာင္ေပၚမတက္ေပမယ့္ ေတာင္တက္လမ္းကို နဲနဲေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။


ေတာင္တက္လမ္း အစနားမွာ အေတာ္ၾကီးတဲ့ ျမင္းၾကီးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ျမင္းစီးျပီး လွည့္ပတ္ၾကည့္လို႕ရပုံပါဘဲ။ က်မတို႕က ဒီေလာက္ၾကီးတဲ့ျမင္းကို အျပင္မွာ ျမင္ဖူးတာ ပထမဆုံးမို႕ အံ့ဩေနမိတယ္။ တခ်က္အကန္ခံလိုက္ရလို႕ကေတာ့ ေတျပီဆရာ ျဖစ္သြားမယ္ထင္တယ္။ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ရင္း ဒီအစြန္းေလးနားကို အတူပါလာတဲ့ အမက အားလုံးတားေနတဲ့ၾကားက သြားရပ္ျပီး ေတာင္ေအာက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္။


ဒါကိုျမင္တဲ့ ပတ္တေရာင္လွည့္တဲ့ ရဲသားအဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္က အဲဒီနားမရပ္ဖို႕၊ အနၱရာယ္ၾကီးတယ္ဆိုျပီး လာသတိေပးပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ေျမသားေလး နဲနဲစြန္းထြက္ေနတာ။ အမရဲ့ ဝိတ္ၾကီးနဲ႕ ကံေကာင္းလို႕ ျပိဳမက်တာ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ျပီး က်မတို႕လည္း ဖူဂ်ီေတာင္က ျပန္ဖို႕ ကားမွတ္တိုင္မွာ တန္းျပန္စီရတယ္။ ကားလာတာကို အေတာ္ေလး ေစာင့္လိုက္ရပါတယ္။ စီးျပီးေတာ့ တစ္မွတ္တိုင္ေျမာက္ဘဲရွိေသးတယ္၊ ကားေမာင္းတဲ့သူက က်မတို႕ ဆင္းမယ္မွတ္တိုင္ဆိုျပီး မွားရပ္ေပးေတာ့ ဆင္းခဲ့ရတယ္ေလ။ ေလွ်ာက္ျပန္ဦးေတာ့ ႏွစ္ကီလိုနီးပါးကို။

ဖူဂ်ီေတာင္ကေနျပန္ေတာ့ တည္းမယ့္ ေနရာကို သြားပါတယ္။ တည္းခိုခန္း (Ryokan)လို အိမ္ပါ။ တစ္လေလာက္ကတည္းက ၾကိဳတင္ေျပာထားတာမို႕ လြယ္လြယ္ကူကူ ငွါးလို႕ရထားတာပါ။ ကပ္မွေျပာရင္ မရတတ္ပါဘူး။ အဲဒီမွာဘဲ ညစာေကြၽးပါတယ္။ တည္းခိုခ ယန္း ၆၀၀၀ ေက်ာ္မွာ ညစာနဲ႕ ေနာက္တမနက္စာပါ ပါပါတယ္။ စားစရာေတြကလည္း အရင္က စားဖူးတဲ့ ဂ်ပန္အစားအစာေတြထက္ လက္ရာလည္းေကာင္း စုံလည္းစုံတယ္။ ထမင္းစားခန္းဆင္းလာေတာ့ ကင္မရာမယူမိလို႕ မ႐ိုက္ျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ကားေမာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီတည္းခိုခန္းက ေစတနာပါလို႕ လာတည္းတာလို႕ ေျပာတယ္။ ဟုတ္မွာပါ၊ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္ ဂ်ပန္ဖြားဖြားတစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕မိသားစုဝင္ေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးတာပါ။ အသားစိမ္းမစားႏိုင္တဲ့က်မကေတာ့ "စာရွိမိ"ေတြ အိမ္ၾကီးရွင္ကိုဘဲ စားခိုင္းရတယ္။ စားရင္းနဲ႕ ေနာက္တမနက္ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မယ္ တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ေစာေစာထြက္ႏိုင္ရင္ ဖူဂ်ီေတာင္ပတ္ဝန္းက်င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားလည္လို႕ရပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီကို ေစာေစာမထႏိုင္တဲ့ အမၾကီးရဲ့ အမ်ိဳးသားက ေစ်းဆစ္ရာက ၈နာရီမွာ မနက္စာစားျပီး ထြက္ၾကဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္ကိုလည္း မနက္စာ စားမယ့္အခ်ိန္ကို ေျပာရပါတယ္။ ဒါမွ အခ်ိန္မွီ စီစဥ္ေပးႏိုင္မွာပါ။

မနက္ေစာေစာ မထၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ေသာက္ၾကမလို႕ေလ။ တိုက်ိဳမွာကတည္းက ေရခဲဗူးနဲ႕ ဘီယာေတြ သယ္လာၾကပါတယ္။ အိမ္ၾကီးရွင္က alcohol allergic ရွိေတာ့ ဒီဝိုင္းထဲ မပါႏိုင္ရွာတာမို႕ ေစာေစာအိပ္ယာဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ မေသာက္ႏိုင္တာ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ ညက်ဒုကၡေရာက္ရတာ က်မပါ။ တမ်ိဳးမေတြးနဲ႕ဦး။ ညတေရးႏိုးမွာ နံရံေပၚက အလင္းကြက္ေတြျမင္ေတာ့ "ဟင္ ဘာၾကီးလဲမသိဘူး" ထလုပ္ပါေရာ။ က်မလဲ ႐ုတ္တရက္ လန္႕သြားေပမယ့္ ဟုတ္ပါဘူး၊ အျပင္က အလင္းဝင္တာလား၊ နံရံမွာ အႏုျမဴလိုပုံကပ္ထားတာလားမွမသိတာလို႕ ေျပာလိုက္မွ အင္းဆိုျပီး အိပ္ေပ်ာ္လြယ္သူပီပီ ခ်က္ခ်င္းျပန္အိပ္သြားတယ္။ သူ႕ကို စိတ္ေအးေအာင္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ က်မလဲ ဘာမွန္းမသိေတာ့ ေၾကာက္မိျပီး ဘုရားစာ ရြတ္ေနရတယ္။ က်မက ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ စျပီးေမွးခနဲရွိေသး ဒုန္းခနဲ ခပ္အုပ္အုပ္အသံျမည္လို႕ အိမ္ၾကီးရွင္ ျပဴးတူးျပဲတဲထလာျပန္တယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး အိပ္ အိပ္လို႕ ေျပာလိုက္မွ ျပန္အိပ္ျပန္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဒုန္းဆိုတဲ့ အသံျပင္းျပင္းထပ္ျမည္လို႕ သူငုတ္တုတ္ထထိုင္ျပီး ေဟာ ၾကားလားလုပ္ျပန္ေရာ။ (သူ႕ထက္ အအိပ္ဆတ္တာ ၾကားသားဘဲ) စိတ္က ဖုခ်င္လာျပီ၊ ေအးေဆးမ အိပ္ရေသးဘူး။ ေျခရင္းအခန္းက အိပ္ေပ်ာ္ရင္း နံရံကန္မိတာျဖစ္မွာပါလို႕ ေျပာလိုက္မွ ဟုတ္လား!ဆို ျပန္အိပ္သြားတယ္။ ေဘးကေန တခူးခူးေဟာက္ေနတဲ့သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႕ ေခါင္းအုံးနဲ႕ ထုခ်င္ေတာ့တယ္။ ေျပာခ်င္ရာထေျပာျပီး ျပန္အိပ္သြားေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ရခက္တဲ့က်မ မ်က္စိဇြတ္မွိတ္ ဘုရားစာရြတ္ေနရတယ္။ မနက္ျဖန္ ေလွ်ာက္လည္ရင္ မ်က္ကြင္းေလး ေဟာက္ပက္ျဖစ္ေနေတာ့မွာဘဲ။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရင္ လွေတာ့ဘူးေနမွာ။ (အစကတည္းကလည္း လွပါဘူး။:D)

(ေနာက္မွ ဖူဂ်ီေတာင္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လည္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြကိုေရးပါဦးမယ္။