ဂ်ပန္ပုံျပင္(၄)

ထမင္းဆုပ္ေလး ♪ ဂလုတ္ ~ ဂလုတ္ ♪


ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက သစ္ခုတ္သမား အဖိုးအိုက ေတာထဲမွာ ေန႕လည္စားစားဖို႕ သစ္ျမစ္ေပၚထိုင္ရင္း ထမင္းဘူးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
"အိမ္က အဖြားၾကီး ဆုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းဆုပ္က သိပ္အရသာရွိတာ"
တစ္ေယာက္ထဲစကားေျပာရင္း ဝါးဖက္နဲ႕ ထုပ္ထားတဲ့ ထမင္းထုပ္ကို ျဖည္လိုက္တုန္းမွာ
"ဘုတ္" ဆို ထမင္းဆုပ္တစ္ခုက ေျမၾကီးေပၚျပဳတ္က်ျပီး ဂလုတ္ ~ ဂလုတ္ နဲ႕ ေဘးနားက တြင္းေပါက္ထဲ လိမ့္က်သြားေတာ့တယ္။
"အာ~~ ႏွေမ်ာစရာၾကီး"
အဖိုးအိုက တြင္းထဲေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တြင္းနက္ထဲက ဒီလို သီခ်င္းသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
♪ထမင္းဆုပ္ေလး ဘုတ္ခနဲ ဂလုတ္ ~ ဂလုတ္
♪ဂလုပ္ နဲ႕ တြင္းထဲလိမ့္က်♪
"ထူးဆန္းလိုက္တာ၊ ဘယ္သူသီခ်င္းဆိုေနတာပါလိမ့္?
ဒီေလာက္သာယာတဲ့အသံ တခါမွ မၾကားဖူးဘူး။
ဘာပါလိမ့္။ ေရာ့ ေနာက္တခု"
အဖိုးအိုက ထမင္းဆုပ္ ေနာက္တခုကို တြင္းထဲ ပစ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္။
အဲဒီအခါ သီခ်င္းသံက ျပန္ၾကားရျပန္တယ္။
♪ထမင္းဆုပ္ေလး ဘုတ္ခနဲ ဂလုတ္ ~ ဂလုတ္ ~
♪ဂလုပ္~ နဲ႕ တြင္းထဲလိမ့္က်~♪
"ဒါ စိတ္ဝင္စားစရာဘဲ"
အဖိုးအိုက အေတာ္ေပ်ာ္သြားျပီး ထမင္းဆုပ္ေတြအားလုံးကို တခုမွ မစားဘဲ တြင္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ရက္မွာ အဖိုးအိုက မေန႕ကထက္ ထမင္းဆုပ္ေတြ ပိုယူခဲ့ျပီး ေတာင္ေပၚတက္ခဲ့တယ္။
ေန႕လည္ေရာက္တဲ့အခါ ဂလုတ္ ~ ဂလုတ္ ~ ဆိုျပီး ထမင္းဆုပ္ေတြကို တြင္းထဲခ်ၾကည့္တယ္။
ခ်လိုက္တိုင္း တြင္းထဲကေန မေန႕ကလို သီခ်င္းသံေလးကို ၾကားရတယ္။
"အယ္~ ထမင္းဆုပ္ေတြ ကုန္သြားျပီ။ ဒါေပမယ့္ ထပ္နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္။ ..ဟာ! ဟုတ္ျပီ၊ တြင္းထဲဝင္ျပီး ေတာင္းပန္ၾကည့္ရမယ္"
အဖိုးအိုက ထမင္းဆုပ္လိုမ်ိဳး တြင္းထဲ လွိမ့္ဆင္းလိုက္တယ္။
တြင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေရတြက္လို႕မရႏိုင္ေအာင္မ်ားတဲ့ ႂကြက္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"ႂကြပါ၊ အဖိုးအို ခင္ဗ်ာ၊ အရသာရွိတဲ့ ထမင္းဆုပ္ေတြ စားရလို႕ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ႂကြက္ေတြက ေခါင္းေသးေသးေလးေတြကို ညြတ္ျပီး အဖိုးအိုကို အ႐ိုအေသေပးၾကတယ္။
"ကဲ! ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္တို႕အလွည့္ပါ၊ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႕ ေကာက္ညင္းဆန္ေထာင္းျပီး ေကြၽးပါ့မယ္"
ႂကြက္ေတြက သစ္ဆုံနဲ႕ ေထာင္းတံကို ထုတ္လာျပီး
♪ဒုန္း~ ႂကြက္ကေလးေတြ ေကာက္ညင္းေထာင္းတယ္
♪ဒုန္း~ ဒုန္း~ တြင္းထဲမွာကြယ္~♪
လို႕ သီခ်င္းဆိုရင္း ေကာက္ညင္းကို စေထာင္းၾကတယ္။
"ဒါ အရသာ အရမ္းရွိတဲ့ ေကာက္ညင္းဘဲ။ သီခ်င္းေရာ ေကာက္ညင္းပါ နတ္သုဒၶာလိုပါဘဲလား"
အဖိုးအိုကို ေကြၽးေမြး႐ုံသာမက လိုခ်င္တာေပးမယ္လို႕ေျပာတဲ့အတြက္ ဆုေတာင္းျပည့္အေဆာင္ေလးကို လက္ေဆာင္ရလိုက္ျပီး အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။
"အဖြားၾကီး၊ မင္းဘာလိုခ်င္သလဲ?"
လို႕ အဖိုးအိုက ေမးလိုက္တယ္။
"အင္းေနာ္.. လိုခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲ"
ဆိုျပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဒါဆို စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္မယ္"
အဖိုးအိုက အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ကို လူပုံသ႑န္လို လုပ္ၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႕ အဖိုးအိုရဲ့ တင္ပုလင္ေခြေပၚမွာ ကေလးေလး ေပၚလာတယ္။
တကယ့္ လူသား ကေလးအစစ္ေလးပါ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအိုက ကေလးကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

***

ပင္လယ္ေရ ဘာေၾကာင့္ငံ?



ဟိုးတုန္းက ရြာတရြာမွာ သူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။
တညေနမွာ သူ႕ဆီကို မုတ္ဆိတ္ျဖဴေတြနဲ႕ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
"လမ္းေပ်ာက္လာလို႕ တစ္ညတည္းခြင့္ေပးပါကြယ္"
"ဟာ! ဟုတ္လား။ ဒုကၡေတြ႕လာတာေပါ့။ တည္းပါ ခင္ဗ်ာ၊ ရပါတယ္"
သူဆင္းရဲဟာ ႐ို႐ိုေသေသနဲ႕ အဖိုးအိုကို တည္းခိုခြင့္ ျပဳလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ရက္မွာ အဖိုးအိုက ေသးငယ္တဲ့ ေက်ာက္ဆန္ေထာင္းဆုံကို လက္ေဆာင္ေပးျပီး
"တည္းခိုခြင့္ေပးလို႕ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕ ေပးတာ။ ဒါ ထူးျခားတဲ့ ေက်ာက္ဆုံကြဲ႕။ ညာဘက္ကို လွည့္ရင္ လိုခ်င္တာေတြ ထြက္လာမယ္၊ ဘယ္ဘက္ကို ျပန္လွည့္ရင္ေတာ့ ထြက္တာေတြ ရပ္သြားမယ္။ မရပ္ခင္အထိ ဆက္တိုက္ထြက္ေနမွာမို႕ သတိေတာ့ထားကြဲ႕"
လို႕ေျပာျပီး ထြက္ခြါသြားေတာ့တယ္။
သူဆင္းရဲဟာ ေက်ာက္ဆုံကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ဆန္ေတြထြက္လာခဲ့၊ ဆန္ေတြထြက္လာခဲ့"
အဲဒီအခါ ေက်ာက္ဆုံထဲကေန ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ဆန္ေတြ ထြက္က်လာတယ္။
အလ်င္စလိုနဲ႕ ဘယ္ဘက္ကို ျပန္လွည့္လိုက္တဲ့အခါ ဆန္ထြက္တာ ရပ္သြားတယ္။
"ဟယ္!! အဆန္းပါလား!"
သူဆင္းရဲက ဆန္ေတြ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္က်လာေအာင္လုပ္ျပီး ေဘးနားက အိမ္ေတြကိုပါ လိုက္ေဝေပးတယ္။
သူဆင္းရဲရဲ့ အိမ္နားမွာ ေလာဘၾကီးတဲ့ အကိုတစ္ေယာက္ေနတယ္။
အဲဒီ အကိုက သူ႕ညီ ႐ုတ္တရက္ ခ်မ္းသာလာတာကို မသကၤာလို႕ တိတ္တိတ္ေလး လာေခ်ာင္းၾကည့္တယ္။
"တယ္ဟုတ္ပါလား။ အားလုံးက ဟို ေက်ာက္သားဆုံရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ေပါ့။ ပြတာဘဲ"
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အကိုျဖစ္သူဟာ အိမ္ထဲတိတ္တဆိတ္ဝင္ျပီး ေက်ာက္ဆုံကို ခိုးသြားေတာ့တယ္။
ျပီးေတာ့ ေလွနဲ႕ ပင္လယ္ထဲကို ထြက္ေျပးလာတယ္။
"ဒီေလာက္ထိေရာက္မွေတာ့ ကိစၥမရွိေလာက္ဘူးထင္ရဲ့"
အကိုျဖစ္သူက ေလွကို အားကုန္ ေလွာ္ခတ္လာတာေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာလာတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ယူလာတဲ့ ထမင္းဆုပ္ကို ထုတ္ယူလိုက္ျပီး
"ဟုတ္ျပီ။ ဆားျဖဴးစားရင္ ပိုအရသာရွိမွာ။ လာေလေရာ့! ဆားေတြထြက္၊ ဆားေတြထြက္"
လို႕ ေက်ာက္ဆုံကို လွည့္လိုက္တာ ဆားေတြ မတရား ထြက္က်လာျပီး ခ်က္ခ်င္း ေလွထဲ အျပည့္ျဖစ္သြားတယ္။
"အားးးးးးး ရပ္! ခုရပ္! ရပ္ပါေတာ့"
ေလာဘသား အကိုက ေက်ာက္ဆုံကေန ပစၥည္းေတြ ထြက္က်လာတဲ့နည္းကိုဘဲ သိျပီး ျပန္ရပ္ေအာင္လုပ္ဖို႕နည္းကို မၾကည့္မိဘူး။
ဆားေတြက ေလွထဲ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာျပီး ေနာက္ဆုံး ေလွလဲ ပင္လယ္ထဲ နစ္ျမဳပ္သြားေတာ့တယ္။
ခုထက္ထိတိုင္ အဲဒီေက်ာက္ဆုံက လည္ေနျပီး ဆားေတြကို ထုတ္ေနတုန္းပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္ ပင္လယ္ေရေတြက ငံေနရတာေပါ့ကြယ္။