ဂ်ပန္ပုံျပင္ (၁)

ဘာသာျပန္ဖို႕ စာၾကီးေပၾကီးေတြ အင္တာနက္ထဲ ေမႊေႏွာက္မိေတာ့ ရွာေတြ႕တာက ကေလးပုံျပင္ေတြ။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ မဆိုးဘူးဆိုးတာက ကိုယ့္လယ္ဗယ္နဲ႕ ဖတ္လို႕ႏိုင္တာ ေျပာတာ။ :D ကေလးပုံျပင္ေတာင္ အဘိဓာန္ေလးနဲ႕ တြဲျပီး ဘာသာျပန္ရတဲ့ အေျခအေနပါ။ ကိုဇနိ တိုက္တြန္းလို႕ ဂ်ပန္စာေပေလးေတြ ရွာေဖြ ဘာသာျပန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွ အဲေလာက္မတတ္တာဆိုေတာ့ ဖတ္ႏိုင္တာေလးဘဲ ေရြးျပီး တင္ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ၾကီးရွင္က ေျပာပါတယ္။ "နစြတ္မဲ့ စို႕စဲကိ"ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာသိလားတဲ့။ "ဟင္ ဘာ? သိဘူးလို႕"။ အဲဒီစာေရးဆရာက နာမည္ၾကီးဆိုဘဲ။ သူ႕စာအုပ္ဖတ္မလားလို႕ ေျပာေတာ့ ေတာ္ပါျပီ။ အင္တာနက္ထဲက ဆယ္မ်က္ႏွာစာေလာက္ ဝတၳဳတိုေတြေတာင္ မနည္းဖတ္ယူရတယ္။ စာတစ္ေၾကာင္းျပီးဖို႕အေရး အနည္းေလး သံုးမိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ လိုရင္းကို ေတာ္႐ုံနဲ႕ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မသိတဲ့ ခန္းဂ်ီးဗရပြနဲ႕ေလ။ သူ႕ဝတၳဳစာအုပ္ရွည္မ်ား ဖတ္ရမယ္ဆို ျပီးပါေလေရာ။ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ကေလးစာေပဘဲ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။ ခု ဖတ္မိတဲ့ ပုံျပင္ေတြထဲကမွ လာလည္တဲ့သူေတြကို ေျခာက္ခ်င္လို႕ သရဲပုံျပင္ေလးေတြ တင္လိုက္တယ္။ ေျပာသာေျပာ္ရတာ ကေလးပုံျပင္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ဖို႕မေကာင္းပါဘူး။ က်မဘေလာ့မွာ သရဲနဲ႕ ပတ္သက္တာတင္တာ ပထမဆုံးထင္တယ္။ ေၾကာက္ခ်င္ေထာင္ အဲ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကေနာ္။ :P



ေနာက္ဆုံးေသာ ေရ

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေတာင္တစ္ေတာင္မွာ ေတာင္တက္လမ္းျပ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။
အဘိုးအိုဟာ ေတာင္ေျခနားမွာ တဲအိမ္ေလးေဆာက္ျပီး ေတာင္တက္လာသူေတြကို လမ္းျပတဲ့အလုပ္လုပ္ကိုင္ရင္း ေနထိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ေႏြရာသီ ညေနခင္းမွာ ေတာင္ေျခကေန ၾကားရတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းအသံေၾကာင့္ အဘိုးအိုက ႐ုတ္တရက္ အိပ္ယာႏိုးလာတယ္။
"ဟယ္!! ဒီေလာက္ညၾကီးမင္းၾကီး ဘာသံပါလိမ့္"
တဲထဲကေန အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ငိုညည္းသံလို အသံက ပဲ့တင္လာတယ္။
ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္အသံမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ လူအမ်ားၾကီး တျပိဳင္ထဲ ငိုေနတဲ့ အသံလိုမ်ိဳး ၾကားရတယ္။
"မ်က္ေစ့လည္ လမ္းေပ်ာက္လာတဲ့ ကေလးေတြမ်ားလား? ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ေတာင္တက္တဲ့သူ မရွိပါဘူး"
အဘိုးအိုက အသံလာရာဘက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္မွာ အလင္းေရာင္ရွိေသးရဲ့သားနဲ႕ ျမဴေတြသိပ္သည္းလာျပီး ဘာမွမျမင္ရဘူး။
ငိုညည္းၾကီးသံက ပိုပိုျပီး က်ယ္ေလာင္လာျပီး ျမဴေတြထဲကေန ေလသင့္ရာ လြင့္ပ်ံ႕လာတယ္။
အဘိုးအိုက အဲဒီေနရာမွာ ေက်ာက္႐ုပ္လို ျငိမ္သက္ေနမိတယ္။
အဲလိုေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ ျမဴေတြက လႈပ္ရွားလာျပီး ေကာင္းကင္မွာ လလည္း ထြက္လာတယ္။
တခ်ိန္ထဲမွာဘဲ ဟိုးအေဝး ေအာက္ေျခမွာ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အိုင္ငယ္ေလးက ဝိုးတဝါး ေပၚလာတယ္။
"ဟာ! ဘာပါလိမ့္"
အရင္နဲ႕မတူတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အဘိုးအိုက စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံကို ဝတ္ထားတဲ့ လူလိုလိုေတြက ေရအိုင္အစပ္နားမွာ လွည့္ပတ္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။
အဘိုးအိုက ႐ုတ္တရက္ ေတာင္ေပၚကေန ဆင္းလာမိတယ္။
ေရအိုင္အေပၚဘက္နားအထိ ေရာက္လာျပီး ေအာက္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ့---
အဝတ္အျဖဴေတြ ဝတ္ထားတဲ့လူေတြက လုယက္ျပီး ေရေသာက္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
အဘိုးအိုက ႐ုတ္တရက္ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"ေဟး!!!! မင္းတို႕ေတြ၊ အဲဒီမွာ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ?"
အဲဒီအခါ အဲဒီလူေတြက တျပိဳင္ထဲ အဘိုးအိုကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။
အားလုံးရဲ့ မ်က္ႏွာေတြက ျဖဴေဖ်ာေဖ်ာေျဗာင္ၾကီးေတြ၊ ဆံပင္ေတြ ဖားလ်ားက်ေနျပီး နဖူးမွာ ၾတိဂံပုံ အျဖဴေရာင္ နဖူးစီးပတ္ထားၾကတယ္။ (ဂ်ပန္သရဲစတိုင္)
ျပီးေတာ့ မ်က္လုံးေတြက မီးလို အေရာင္ေတြ ထြက္ေနတယ္။
"တ.... တ....တေစၧ~~~"
တေစၧဆိုတာ မေကာင္းမႈေတြလုပ္ျပီး ေသသြားတဲ့သူေတြ၊ ျပီးေတာ့ ငရဲကို အပို႕ခံရတဲ့သူေတြဘဲ။
အဘိုးအိုက မ်က္ေစ့ကိုမွိတ္၊ လက္အုပ္မိုးျပီး ဘုရားစာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ရြတ္ပါေတာ့တယ္။
"ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား ၊ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား" (သင့္သလို ဘာသာျပန္ျခင္း)
အဘိုးအိုရဲ့ ဘုရားစာရြတ္သံေၾကာင့္လားေတာ့မသိ တေစၧေတြက အသံနက္ၾကီးနဲ႕ ေအာ္ဟစ္ထြက္ေျပးကုန္ေတာ့တယ္။
ခဏအၾကာမွာ မ်က္ေစ့ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေစၧေတြ ဘယ္မွာမွ မရွိေတာ့ဘူး။
"ဟူး~~ ေတာ္ေသးတာေပါ့"
အဘိုးအိုက စိတ္ေအးသြားျပီး ေတာင္ေပၚျပန္တက္လာတုန္း ဟိုးအရင္တုန္းက သူ႕အေဖဆီက ၾကားဖူးတဲ့စကားကို ျပန္အမွတ္ရလာတယ္။
"ဖူဂ်ီေတာင္ရဲ့ "တတဲ"ေတာင္မွာရွိတဲ့ ငရဲျပည္သြားတဲ့ ေတာင္ၾကားလမ္းဆီကိုသြားမယ့္ တေစၧေတြက အျမဲတန္း ဒီေနရာမွာ ေနာက္ဆုံးေသာ ေရကို ေသာက္ၾကတယ္။ တေစၧကို ျမင္မိတဲ့လူကလည္း သိပ္မၾကာခင္ ငရဲကို ဆြဲခ်ခံရတတ္လို႕ သတိထားေနာ္"တဲ့။(ဟင္!!) *_*!
သူ႕အေဖ စကားအတိုင္း တစ္လေတာင္ မရွိခင္မွာဘဲ အဘိုးအိုက ေသဆုံးသြားပါေတာ့တယ္။

******

ေသရမွာ ေၾကာက္လို႕


ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက "မုစြတ္"ႏိုင္ငံရဲ့ ရြာတရြာမွာ "မန္းဂ်ိ႐ိုး"လို႕ ေခၚတဲ့ အေၾကာက္ထူတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။
ရြာက တေယာက္ေယာက္ ဆုံးျပီဆိုရင္ ဒီတခါ ငါ့အလွည့္မ်ားလားဆိုျပီး အျမဲတန္း ေၾကာက္လန္႕ေနတယ္။
တေန႕မွာ "မန္းဂ်ိ႐ိုး"က ဆုံးသြားတဲ့ အဖိုးဆီက ၾကားဖူးတဲ့ စကားကို ျပန္သတိရမိတယ္။
"၁လပိုင္း ၁၆ရက္ေန႕ ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္မွာ ေသရမယ့္လူေတြကို သိရလိမ့္မယ္"လို႕ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါ။
(မဟုတ္မွ လြဲေရာ၊ ငါ့ကံၾကမၼာကို သိရမလားဘဲ)
ေသရမွာ အရမ္းေၾကာက္တဲ့ "မန္းဂ်ိ႐ိုး"က ေနာက္ႏွစ္ရဲ့ ၁လပိုင္း ၁၆ရက္ေန႕မွာ အားလုံးအိပ္ေပ်ာ္တာကို ေစာင့္ျပီး တိတ္တိတ္ကေလး အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ တက္ခဲ့တယ္။
"အား!! ခ်မ္းလိုက္တာ"
"မန္းဂ်ိ႐ိုး"က တဂတ္ဂတ္တုန္ေနရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
အိမ္တိုင္း မီးမွိတ္ေနျပီး ဘာသံမွမၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္လို႕ေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ရြာလယ္လမ္းမကေန တေျဖးျဖည္း ဒီဘက္ကို ေရြ႕လာတဲ့အရာတခုကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။
အျဖဴေရာင္ ဝတ္စုံဝတ္ျပီး နဖူးမွာ အျဖဴေရာင္ၾတိဂံပုံစာရြက္ ခ်ည္ထားတဲ့ လူေသ။
(သ~ သရဲ)
"မန္းဂ်ိ႐ိုး" ေၾကာက္သြားေပမယ့္ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ အဲဒါ အိမ္နားမွာေနတဲ့ အဖြားပါလား။
လူငယ္ေတြနဲ႕အတူ ေတာင္ယာအလုပ္လုပ္လိုက္ ေျမးထိန္းလိုက္နဲ႕ က်န္းမာဖ်တ္လတ္ေနသူလို႕ သိထားတာပါ။
ဒီမတိုင္ခင္ေတာင္ ဆုံဖူးေသးတာ၊ ေသတယ္လို႕ မၾကားမိပါဘူး။
"မန္းဂ်ိ႐ိုး"က အထူးတဆန္းျဖစ္ျပီး ေခါင္မိုးေပၚကေန အဖြားကို ၾကည့္ေနမိတယ္။
အဖြားက အသက္အႏႈတ္ခံထားရတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕ေရြ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။
(ဘယ္မ်ားသြားမလို႕ပါလိမ့္?)
"မန္းဂ်ိ႐ိုး"ရဲ့ အိမ္ေရွ႕ကို ျဖတ္သြားတဲ့ အဖြားက ေနာက္ဆုံး ရြာအလြန္မွာရွိတဲ့ သခႋ်ဳင္းဆီ ဦးတည္ျပီး မီးခိုးလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။
(အင္းမ္... ဒီအဖြား ဒီႏွစ္ထဲ ေသမွာမ်ားလား?)
"မန္းဂ်ိ႐ိုး"က ေခါင္းလိမ္ျပီး စဥ္းစားေနတုန္း ဒီတခါ အိမ္နားကဘဲ ဆင္တူ လူေသဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလး ထြက္လာတယ္။
(ဟယ္! ဒီေကာင္မေလး!!)
"မန္းဂ်ိ႐ိုး"က အသံထြက္မလို ျဖစ္သြားတယ္။
ရြာထဲမွာ ေခ်ာလြန္းလို႕ နာမည္ၾကီးတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးျဖစ္ေပမယ့္ ဖ်ားနာျပီး ေမ်ာေနတယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္။
မိန္းမပ်ိဳေလးလဲ ရြာအလြန္သခႋ်ဳင္းေရွ႕နားမွာဘဲ မီးခိုးလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။
(ၾကည့္ရတာ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဒီႏွစ္အတြင္း ဆုံးမလား မသိဘူး?)
အဲလိုေတြးမိျပီး ေၾကာက္လြန္းလို႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေျပာမျပရဲဘူး။
"မန္းဂ်ိ႐ိုး"ထင္တဲ့အတိုင္းပါဘဲ၊ မၾကာခင္မွာ အဖြားေရာ မိန္းမပ်ိဳေလးပါ ဆုံးသြားပါတယ္။
အဲဒီကေနစျပီး ႏွစ္တိုင္း ၁လပိုင္း ၁၆ရက္ေန႕မွာ ေခါင္မိုးေပၚတက္ျပီး ဒီႏွစ္ ဘယ္သူေသမွာလဲကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ တႏွစ္မွာေတာ့---
ဒီႏွစ္လည္း ၁လပိုင္း ၁၆ရက္ေန႕ညမွာ ေခါင္မိုးေပၚတက္ျပီး ေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အဲဒီမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ လူေသအဝတ္ ဝတ္ထားတဲ့သူက သူကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။
(ဟင္! အ ေအာင္မေလး~~)
"မန္းဂ်ိ႐ိုး" ေၾကာက္လြန္းလို႕ အသက္႐ႉရပ္မတတ္ ျဖစ္သြားတယ္။
လမ္းေပၚက "မန္းဂ်ိ႐ိုး"က ေခါင္မိုးေပၚက "မန္းဂ်ိ႐ိုး"ကို ေမာ့ေတာင္မၾကည့္ဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သခႋ်ဳင္းဆီ လွမ္းသြားေနပါတယ္။
ေနာက္ သခႋ်ဳင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မီးခိုးလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
"မန္းဂ်ိ႐ိုး"လည္း ေခါင္မိုးေပၚက အျမန္ဆင္းေျပးျပီး အိမ္သားေတြကို လိုက္ႏိႈးတယ္။
"ငါ ငါေသေတာ့မွာ"
အိမ္သားေတြလည္း လန္႕သြားတယ္။
"ဘာအ႐ူးထျပန္တာလဲ။ အိပ္မက္ဆိုး မက္တာမဟုတ္လား"
"မဟုတ္ဘူး၊ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္....."
လို႕ အစခ်ီျပီး အခုအခ်ိန္အထိ အေၾကာင္းေတြကို အားလုံးကို ဖြင့္ေျပာျပလိုက္ေပမယ့္
"အမ္! ဒါမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မယုံဘူး"
လို႕ ေျပာျပီး ဘယ္သူမွ အေရးမလုပ္ပါဘူး။
အဲဒီကေန "မန္းဂ်ိ႐ိုး"က အရင္ကထက္ကို ပိုေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ ေနထိုင္ေနရျပီး အဲဒီႏွစ္ရဲ့ ေဆာင္းဦးမွာ ႐ုတ္တရက္ ေသဆုံးသြားေတာ့တယ္။
"မန္းဂ်ိ႐ိုး"အေၾကာင္းကို ရြာထဲမွာ တီးတိုးတီးတိုး ေျပာေနၾကေပမယ့္ အားလုံးက ေၾကာက္ၾကတာမို႕ ၁လပိုင္း ၁၆ရက္ေန႕ညေရာက္ေပမယ့္လည္း အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ တက္ၾကည့္ရဲသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။